New Horizons

Met de vroege ochtendzon in haar rug naderde Spottedrain het afgetrapte gras van Fourtrees, een herrinering aan de vele generaties aan zielen die hier moon op moon samenkwamen om zich keer op keer een onder te dompelen in de façade van vriendschap en samenwerking. De realiteit was natuurlijk dat geen enkele vriendschap buiten de clan ooit het niveau van vertrouwen kon bereiken als dat van een oprechte vriendschap, en dat was iets wat de ThunderClan deputy veel tijd had gekost om te leren, zelfs na haar promotie. Maar niet iedereen binnen haar clan was betrouwbaar, en door die realisatie - ze wist het al langer, maar pas nu durfde ze bij dat gevoel te komen - besefte ze plots hoe eenzaam ze wel niet was. Een diepe zucht verliet haar neus terwijl haar blik zich melancholisch naar de lucht boven haar bewoog.

[Blazestar]

Bedaard liet ze haar ogen weer naar beneden zakken, tot deze die van de WindClan leader ontmoetten. Als ze zich vandaag niet zo leeg had gevoeld, dan was haar verbazing zichbaar geweest. Blazestar die haar toelachte? Noted. Zijn openingszin echter, bracht haar van haar stuk - een beetje, en haar ogen werden groter. "Blazestar-" begon ze alsof ze een ondeugende kitten toesprak. "Waar is het voorspel?" Tot zover haar voornemen om subtieler te zijn. Ze ontkende ook niet dat hij dingen over Evening had kunnen horen. Settledstar toch.. Ze kon niet geloven dat ze iets anders van hem had verwacht. Nee - ze had het gewoon gehoopt. Oké, dit was dus de mate van risico die ze nu liep. Spottedrain zou dit goed moeten spelen, want ze stond er niet best voor.

Was het te laat om zich om te draaien en gewoon te.. vertrekken? Ze dacht het wel. De aanklacht had nog te verdragen kunnen zijn als Blazestar haar niet zijn hele verhaal bleef aankijken - maar hier zat ze, met een ijskoud gezicht omdat ze zich anders ongetwijfeld teveel zou laten kennen. In plaats van de zaak direct te ontkennen of te bevestigen, zei ze "Suggereer je nu dat ik het niet onder controle heb?" Wat dat impliceerde over Eveningstar - tja, daar had ze iets beter over na kunnen denken. En dus hield ze met opgeheven wenkbrauw het oogcontact vast - om nog iets van grip op de situatie te kunnen pakken. De realiteit was dat ze geen enkele controle over haar labiele leader had en dat ze geen idee had hoe ze zich uit deze situatie ging werken.

De nonchalante, vriendelijke toon waarmee de ander sprak verwarde haar. Haar tegenstanders hoorden listig te zijn, met verbale constructies die haar volledig ontgingen en alle informatie en intentie uit haar manipuleerden. Met uitzondering van Wolfblood had ze altijd op haar tenen moeten lopen. En nu voor het eerst had ze het gevoel dat ze zich kon ontspannen, dat samenwerking misschien een oprechte optie was. Dit gebrek aan gevaar gaf haar echter minstens zoveel wantrouwen. Nee, hij was onmogelijk zo vriendelijk en naïef - al was hij dat misschien wel. "Aha.." bracht ze uit terwijl haar ogen hem grondig bestudeerden. "En wat ga je doen met die zorgelijke informatie?" Haar ogen versmalden.

Beduusd schudde ze haar kop en haar wantrouwen verzachtte. Hij klonk oprecht. En het was duidelijk dat ze niet langer kon ontkennen dat Eveningstar geen kronkel in haar kop had. Hij ging het niet uit haar mond horen komen, maar ze zou gebruik maken van deze kans om van een eenzame en uitzichtloze situatie een verdraagzame te maken. Een grinnik verliet haar bek. "Oké-" knikte ze. "Ik moet toegeven dat ik je directheid waardeer. En ik zit ook niet te wachten op onnodig conflict" Ze dacht even na over het volgende. Nee, dit was geen verraad. Ze deed iets achter Eveningstar's rug om, maar enkel omdat dit in het bestwil van de clan was. "Hoe zie jij deze samenwerking voor je?" Haar ogen glinsterden.