Stormraiser had een punt. Haar onverschrokkenheid was juist iets wat hij zo aan haar bewonderde. Maar het kon haar soms roekeloos en impulsief maken. De enorme krassen op haar rug hadden haar in dat opzicht weinig geleerd, maar des te meer gebrand gemaakt.

De leider was van het andere caliber. Hij had zijn littekens door stommiteit opgelopen en was des te meer berekenend nu. Elk litteken dat erbij kwam, zou enkel verdiend zijn. Een nieuwe straf van de sterren. Maar in zijn boekje, stonden hij en StarClan nu quite. Toch, de sterren konden wrede grapjes maken.

‘‘Oké, oké. We gaan,’’ miauwde hij om haar tevreden te stellen. ‘‘Leid jij maar, ik let wel op de flanken.’’ Haar kennende zou ze toch alleen maar zuchten en in zijn nek hijgen omdat hij te langzaam was. En hij hield graag overzicht. Het spoor volgen was haar pakkie-aan, zijn groene ogen scanden tussen de dennen.

De leider haalde zijn neus op toen hij langs de lijken van de hazen liep. Het was jagen voor de sport, dat was duidelijk. En met elk die volgde was hij er meer zeker van dat geen kat dit had kunnen doen. Zelfs een vos of das leek hem onwaarschijnlijk. Tweebenen? Dat leek altijd het antwoord op onverklaarbare dingen. Of wellicht was het toch StarClan en zag hij een enorm teken over het hoofd.

Het was in ieder geval geen lichtvoetig beest. Maar toen de lucht zich vulde met de geur van vos, nam hij dan toch maar genoegen met dat dat het roofdier was. Een vos was oké. Een vos was nog te verjagen. Hij plaatste zich snel aan Stormraisers zijde, zijn schouders lager bij de grond terwijl hij zich schrap zette, nagels en tanden ontbloot. Het was een lange tijd dat hij een fatsoenlijk gevecht had gehad, maar de sensatie van de adrenaline was hij nog niet vergeten.

De kater knikte. Zij rechts, hij links. Hij rolde zijn linkerschouder al naar achteren, maar toen hij een glimp van rode vacht zag verschijnen en even snel weer zag verdwijnen, ontstond een diepe frons op zijn gezicht. Hij ontspande zijn spieren terwijl hij het beest nakeek. Pas toen hij realiseerde dat het niet wegrende om hen, nee, iets anders zat het op de hielen. Het beest dat de hazen had gejaagd voor sport, was op zoek naar een grotere uitdaging.

Angst hing in de lucht. Van wie? Wellicht hun allen. Hij keek Stormraiser aan toen ze zijn naam sprak. Settledstar vergat adem te halen, uit zijn waas van verwarring en angst gehaald toen Stormraiser het enige goeie advies gaf. Ren. Ja, ze moesten rennen. Snel. Settledstar had iets te vaak oog in oog gestaan met monsters. Hij had al veel moeten opofferen. En toen eindelijk het vluchten van het verstijven overnam, keek hij Stormraiser nog een seconde aan. ‘‘Ga! Ga!!’’ moedigde hij haar aan toen hij tegen haar lichaam duwde. Hij keek nog één keer over zijn schouder de mist in. Hij meende dat hij een glinstering van ogen zag. ‘‘NU!’’ De paniek in zijn stem sloeg nu echt over.

Eén moment van aarzeling was teveel. Eén luttele seconde te lang bevroren door angst was teveel. Maar er was één ding het allerbelangrijkste: Stormraiser moest vluchten. Hij had de hemelse zegen dat hij levens over had om te verkwisten. Nou, hij zou deze nu niet verkwisten, als hij één kon inruilen om die van haar te redden, zou hij het negen keer doen.

Helse pijn schoot door zijn hele lichaam, een kreet kwam ongecontroleerd uit zijn bek. Settledstar kende pijn. Eén geamputeerde staart, één verminkte schouder, negen levens waren zijn lichaam in gedwongen en één had hem alweer verlaten. Al hadden die meestal te maken met emotionele pijn, de laatste momenten in iemands leven. Niets als de withete, fysieke pijn die door zijn hele lichaam straalde toen hij alle pezen in zijn poot voelde scheuren. Hij smeekte de sterren om hem gewoon maar direct mee te nemen, om hem zijn ogen dicht te laten doen en niets meer te voelen. Maar nee, hij werd meegesleurd als een trofee en hij kon niets anders meer zien, ruiken of horen. De pijn in zijn lijf was het enige zintuig dat nog functioneerde.

Maar zoals ze wisten, dit monster jaagde voor de sport. En hij wist niet of hij dankbaar moest zijn of niet toen hij uiteindelijk werd achtergelaten om te sterven, net als alle hazen die ze hadden gevolgd. En wonder boven wonder, daar was ze. Zijn oog in de storm. Zijn beeld was glazig, maar haar pels was één die hij uit duizenden zou herkennen.

De leider zijn ademhaling was oppervlakkig en hij kon niets slims tegen haar inbrengen of zelfs lachen toen ze zei dat hij geen leven mocht verliezen. Dat was het liefste wat hij nu wilde, als iets de pijn maar zou stoppen. Het was oké, hij had meer dan genoeg over. Zo lang ze veilig was. Hij kermde het uit toen ze zich met de wond ging bemoeien. ‘‘Storm, alsje- stop-’’ Maar zijn stem was zwak en afgepakt toen hij achter haar iets veel ergers zag. Het monster was terug.

‘‘Storm,’’ probeerde hij nogmaals. Maar ze luisterde niet. Hij kon niets doen, zijn spieren leken tegen te werken. Als hij ook maar iets probeerde te bewegen, schoot het regelrecht zijn verminkte poot in. ‘‘Storm! Ren!!’’ Een laatste wanhopige poging om haar te redden. Hij kon zichzelf tig keer opofferen. Maar dit-

Het beeld wat volgde zou hij nooit vergeten.