I no longer dream

Hij ademde nog. Bloed gierden door zijn aderen- zijn hart klopte..hij leefde. Hij was een uitzondering hier, een zwakke schakel, een muis voor het grijpen. Blazestar had hen allen gezien nu, de sterren het duister en het tussen in- en man, hoe hij het licht miste nu deze weggevallen was. Met zijn kaken strak op elkaar geklemd waagde hij zich een weg voorwaards, omringd door schimmige bomen en luid gekrijs was wanhoop in de verte, zette hij door. Dit was geen droom.

Modder greep zich vast aan zijn korte poten, mist lag als een laken over hem heen terwijl paniek hem vast greep. Waarom? Waarom was hij hier steeds weer? Zijn oren schoten in zijn nek toen een schim hem vergezelde, zijn ogen waterde. Hij had twee vijanden hier, twee die hem beiden gezworen hadde hem kapot te maken. Één had alle regels gebogen, en was sterk genoeg geweest om zelfs starclans grenzen te buigen. En de ander had het lef gehad haarzelf om het leven te brengen. Blazestar slikte, hij? Hij was de enige hier met levens die hij verliezen kon. Zou hij hier dan stranden? Als ze het hem afnamen hier? Waar starclan hem niet vinden zou?

 

Als bloed op wit sneeuw liep hij, en in een zee van niks droof hij. Zijn hartslag was luider hier, zijn levens meer waard ten opzichte van al die het niet hadden om hem heen. Zou het ze lokken? Zouden ze hem gehoord hebben? Of hadden zij hem juist hier gebracht? Blazestar slikte terwijl hij om zich heen keek. Die kracht zouden ze te toch niet kunnen hebben? Maar waarom zou starclan hem hier brengen? Het bloed in zijn aderen bevroor- Starclan...- wat wilde ze van hem? Waarom werd hij steeds over al en nergens in het dodenland gedropt?

Zijn oren schoten in zijn nek toen Wolf's stem door het woud heen klonk, en zijn blik verstarde toen uit de mist het monster sloop, zijn adem vondt een abrupte stop toen zijn longen zich vulde met de ijzere lucht van bloed. Altijd vloeiend, altijd druppend.. Zouden zijn wonden hier ook niet helen? Zou hij gedoemd worden hier voor altijd te bloeden? Strafte starclan hem voor zijn keuzes? Welke keuzes? Crystalstar had hem iets gevraagd wat hij niet bieden kon- Routnose was zelf vertrokken- Hij had niks gedaan? Nee- nee, de monsters hadden hem hier heen getrokken vanacht. Hij had hem hier getrokken.

Wolfheart had eerder al de regels van de sterren gebogen, en zo te zien had hij deze lust nog steeds in ieder deel van zijn bestaan huizen. Toen de kater voor hem weer sprak sloeg de leader zijn nagels in de modder onder zijn poten. Een minachtende snuif volgde. "Ik hoef nergens aan te wennen kindermoordenaar"  snauwde hij, zijn ambere ogen waterig- angst was tot diep in zijn lijf gegraven, wetende dat Wolfheart niks meer te verliezen had. Wetende dat zijn kloppende hart nog nooit zo fragiel geweest was als nu. Starclan..waar bleven ze? Wanneer zouden ze ingrijpen? Konden ze hier wel ingrijpen?

Gespannen stapte de kater naar achter toen de dode hem benaderde en boven hem uit begon te torenen. Terwijl zijn grijns zich een permenante plek in groef op de leader zijn netvliezen. Hij zou niet blijven, hij kon niet blijven- niet hier, nooit hier. Hij moest terug, terug naar zijn nest, terug naar zijn kinderen, terug naar hawk- "Houd je be-"

Hij had haar niet gezien- hij zag enkel wat hij wilde zien en zij was het laatste dat hij spotte wilde. Maar toen haar stem door zijn lichaam heen groef en haar aanwezigheid alle zintuigen in zijn lichaam tastte, stopte zijn versnelde hartslag terwijl hij zijn buik dichter tot de modder bewoog. Ze was hier- hij was hier- En Blaze? Kon hier geen seconde langer blijven. Uit wanhoop haalde uit naar alles wat hij pakken kon- woest door angst haakte hij zijn nagels aan alles wat ze raken konden. "Flikker op! Allebei- Laat me met rust!" wanhopig deinsde hij verder naar achter toen zijn poten weer grond vonden- hopend keek hij naar het resultaat. Als hij nu niet weg kon komen wat het geweest met hem...als hij hier stierf- hoe groot zou de kans zijn dat starclan hem niet bereiken kon?.
 

Ooit had hij Wolfheart als een leader gezien. Er was een tijd geweest dat Blazestar hem had gezien als ideaalbeeld, het plaatje waaraan hij nooit gelijk zou staan. Dapper, knap- maar schijn had bedrogen, want waar hij eerder dapperheid gezien had, zag hij nu enkel roekeloosheid. Ambitie die verder ging dan je best doen. Het maakte Wolfheart niet uit hoeveel lijken hij moest overstappen, hoe veel levens hij kapot zou maken- zo bleek maar weer. Aan de kalme toon die hij aansloeg nadat Blazestar gedoeld had op de moord van Gorsepaw. Geen kat van morele standaard zou reageren zoals hij gedaan had.

Blazestar walgde ervan- zijn hart verdraaide bij de gedachte alleen, en voor een moment was het enkel woede die hem vondt, zelfs in een plaats als deze waar angst als mist aan de lucht hing. "Goed. Lijdt. Sterf. Rot weg. Moge je wonden nooit helen eikel." beet de leader hem gifitg toe, wat boeide het eigenlijk ook nog? Waarom beefde hij nog op poten die hem hier toch niet weg dragen konde? Dit gevecht had hij al verloren. Het enige wat hij doen kon was wachten- er was geen moord op een dode. Er was geen dood voor een lijk. Hij was de enige hier die nog iets te verliezen had.

En toch- zelfs met dat beeld in gedachten, zelfs met de hartverscheurende waarheid, greep angst hem nog bij de longen toen Wolfheart deze positie benadrukte. Hem de woorden ontnemend tot hij enkel scheldwoorden zijn bek uit kreeg. En ondanks het monster zijn waarschuwingen vonden zijn klauwen de modderige grond onder zijn poten. Hij wilde weg hier, hij moest weg hier. Had de kater gelijk? Blazestar had zelf zijn kracht gezien zelfs in de misère staat waarin hij nu verkeerde. Enn dat wijf..oh dat wijf. Ze zouden ieder leven uit hem kunnen rukken, ze zouden hem hier kunnen houden voor zolang als ze wilde- tenzij.

Gefocust op terug keren, Wanhopig denkende aan Hawkchase en zijn kinderen thuis. Umbrapool, Fallenflight en Sorrelnose..versnelde zijn ademhaling,  groeide zijn wanhoop. Wolfheart's woorden trokken aan zijn aandacht, dichterbij was de kater nu. Ging hij nou, Een leven? De kater schudde zijn kop- nee. Blazestar's ogen ontmoette de zijne, waarom deed hij niks? Waarom rende hij niet, waarom schreeuwde hij niet. Waarschijnlijk omdat hij wist dat het geen nu had. Omdat dag in dag uit hem duidelijk gemaakt was dat hij aan niemand meer kon ontsnappen met zijn manke poot. Instinct.Hij kon enkel zijn poot opheffen, hij kon enkel uithalen..maar voor hij huid raakte-


Hoewel voor beide een bekend gevoel, werd het als zeer verschillend ervaren. Waar Woflheart in triomf staan kon, gehuld in het het brandende gevoel van zijn success. Ervaarde Blazestar een dood zonder rust. Een halve sterfte zonder laatste ademhaling. Sterker nog zijn keel sloot helemaal af, scherpte leek zich tot diep in zijn nekhuid te snijden terwijl hij snakte naar adem. De bekende terror van het krijgen van een leven vrat door zijn lijk, maar Wolfheart had nooit rust gevonden. Wolfheart vondt een nooit eindigende dood en zodoende ervaarde Blazestar niks aan het einde van zijn marteling.

En hoewel hij na de aanraking van zijn voorganger verder van hem weg wankelde, voelde het alsof de kater ong altijd bij hem was. Geschrokken staarde hij de grotere man aan- die tot zijn verbazing even verbaasd naar hem terug keek. Blazestar slikte, het maakte niet uit hoe ver hij van hem wegstapte- iets hield hen dicht bij elkaar. Of het een leven was of niet- Wolfheart had hem een deel van zichzelf meegegeven, een connectie een strot om zijn keel. Ze waren verbonden. De leader voelde het in iedere cel van zijn lijf, die vanaf nu niet volledig meer zijn eigen leek te zijn.

Verstijfd door verbazing, en aan de grond genageld door pijn die maar langzaam wegebde was hij al bijna het wijf vergeten. Starclan- het Wijf was er. Voordat Blazestar ook maar enig houvast had op de situatie voelde hij plots de strot rondom zijn nek strakker worden- en het was pas toen hij een flits van zilvere natte vacht in zijn ooghoeken zag dat hij doorkreeg dat het in dit geval vlijmscherpe tanden waren. Een verbaasde kreet ontsnapte hem terwijl hij onder de druk van haar snelheid onderuit ging en met zijn rug hard op de koude modder klapte. Wanhopig schopte hij in het rond maar verblind door waanzin leek het de geest van zijn ex niets te doen terwijl haar tanden zich dieper in zijn keel boorde. Snakkend naar adem rolde de leader zijn ogen naar boven- en toen eindelijk iets van rust over zijn lichaam gleed kon hij enkel denken aan zijn nest en Hawkchase die hem daar op zou wachten.

Hij sloot zijn ogen terwijl de pijn langzaam wegebde- Zijn nest. Hawkchase. Als hij zijn best deed kon hij het ruiken, bijna voelen. Zijn spieren verslapte, zijn wanhopige krassen staakte- in zijn aftakeling dacht hij enkel nog aan zijn geliefde nest- hij rook het nu, hij voelde het nu. Hij voelde Hawkchase naast hem- . Geschrokken schoten zijn ogen open- wanhopig hield hij zich vast aan zijn nest terwijl een zwak maanlicht zijn den belichtte. Verwilderd keek de leader om zich heen, angstig scande hij iedere hoek voor een teken van de twee beesten. Maar in het duister vondt hij iets nog engers. In de absentie van de twee vond hij iets anders dan niks.

Blazestar schudde zijn kop- hij kon niet wegrennen van iets wat hij niet zag. Hij kon niet vluchten van een gevoel. Zelfs hier- voelde hij het nog. De strop om zijn keel, de lijn tussen hem en de vorige leader- het had hem gevolgd- Blazestar beet op zijn wang toen hij zijn blik op de kater naast hem wierp, voelde hoe de pijn van Fawnleaps beet nog altijd op zijn keel drukte. Een nieuw litteken.  "H-hawk" mauwde hij, zijn stem schors- alsof zijn keel voor 10 minuten afgekneld geweest was. En hoewel Hawkchase wakker werd, kneep zijn hart zich angstig samen bij het besef dat het niet voelde alsof Hawkchase de eerste was die zich in zijn bijzijn bewoog.