Adem in en adem uit

"Kom mee naar de dode boom!" had Sparrowpaw naar zijn zusje geroepen voor hij ervandoor gerend was. Hij had te veel energie vandaag en de boom die zijn mentor hem bij de eerste rondleiding had laten zien was al meteen zijn favoriete plek in het territorium geworden. Je kon er heerlijk ravotten, rondsluipen door het kreupelhout en proberen zo hoog mogelijk in de dode takken te klimmen. De rechte stammen van het dennenbos leken een onmogelijke opgaven, maar bij deze kon je zo via de takken omhoog lopen, mits je je evenwicht wist te bewaren. Hij had in het begin even omgekeken om te zien of ze volgde en had er daarna flink de pas in gezet om haar voor te blijven. Nu kroop hij door het kreupelhout, proberend een goede verstopplek te vinden vanwaar hij haar zou kunnen verrassen. Zijn wit-bruine vacht viel goed weg in de vlekkerige omgeving en toen hij een goed plekje had gevonden wachtte hij gespannen af, zijn oren gespitst om te horen of Violet er al aan kwam. Voor nu hoorde hij alleen zijn ademhaling, in, uit, in, uit, en het gezoem van een insect, en in de verte het geruis van een monster op het donderpad.

- Violetpaw

Violetpaw was niet eens geschrokken toen haar broertje haar ineens toeriep dat ze naar de dode boom moest komen en er toen vandoor geschoten was alsof het vuur hem op de hielen zat. Ze kon niet zeggen dat ze echt begreep wat er normaal in Sparrowpaw's hoofd omging, maar soms had ze het gevoel dat ze in hele andere werelden woonden. Even had ze getwijfeld. Eigenlijk was ze van plan geweest om te gaan jagen, dat was nuttig en daarmee zou men blij zijn als ze met prooi het camp in zou komen. Violetpaw had graag dat katten blij waren met haar werk, dan voelde ze zich nuttig en gewild. Ach, misschien kon ze dan gaan jagen bij de verbrande boom, daar was misschien ook wel iets van prooi te vinden. Tenzij Sparrowpaw alles weggejaagd had met zijn druk gedoe. Op een drafje liep de jonge kattin haar broertje achterna, al was zijn staart ondertussen al lang tussen de bosjes verdwenen. Eenmaal aangekomen bij de boom zag ze hem ook niet direct. Misschien had hij het wachten opgegeven en was zijn aandacht ondertussen aan iets anders besteed. Een klein deel van haar deed pijn bij de gedachte dat haar broer haar zo snel vergeten zou kunnen zijn, maar ze schudde dat mentaal van zich af en begon dan maar te sluipen en haar oortjes te spitsen om iets van prooi misschien te kunnen vangen.

Hij hoorde haar pootstappen, hoorde toen dat ze stil bleef staan. Rondkijkend of ze hem ergens zag, waarschijnlijk. Sparrowpaws ogen twinkelden. Als ze nou nog iets dichterbij kwam... Ondertussen probeerde hij zelf ook al heel voorzichtig haar kant op te sluipen. Hij hoorde haar nu ook niet meer, maar hij wist nog wel waar hij haar net gehoord had. Toen hij haar zag, bleek ze al een stukje verder te zijn dan eerder. Zij was ook aan het sluipen. Wacht, probeerde zij hém te verrassen? Mooi niet, dat was zijn plan al! Hij was nog niet helemaal dichtbij, maar hij durfde ook niet sneller te gaan, want dan zou ze hem misschien horen, alert als ze nu leek. Dan maar een eindsprintje! Hij schoot uit het kreupelhout tevoorschijn. "Violet! Je zag me niet hè? Ik had me goed verstopt hè?" lachte hij terwijl hij probeerde haar tegen de grond te werken.

Violetpaw schrok toen haar broer plots uit het struikgewas te voorschijn sprong. Aan de buitenkant uitte zich dat enkel als een verwijding van haar ogen en een verstarring van haar lijf, maar haar hart klopte in haar keel. Over het algemeen toonde ze emoties niet heel dramatisch, en schrikken was daar geen uitzondering op. Veel tijd om te recupereren had ze niet, want Sparrowpaw probeerde haar lachend naar de grond te werken. Ze rolde met hem mee en deed haar best om bovenop uit te komen, waardoor ze beiden met hun lange Windclan-achtige ledematen een beetje half in de knoei kwamen te zitten. "Sparrow!", mauwde Violetpaw, haar stem geïrriteerd, al zat er geen echte woede achter haar toon. "Ik was aan het jagen!" Nee, ze vond het niet grappig, nu hadden ze zeker alle prooi weggejaagd. Maar ze kon het niet over haar hart krijgen om echt boos te worden op haar gevoelige broertje.