Something quietly lingers

Ah, ze had niet helemaal verwacht dat het nog zoveel pijn zou doen om hier te zijn. Sinds haar inname in Shadowclan was ze niet meer naar de gatherings geweest. Voornamelijk omdat haar verpeste poot dat slecht trok... Maar voor een heel groot deel ook omdat ze eigenlijk haar oude clangenoten niet onder ogen wilden komen. In Shadowclan had ze haar kleine paradijsje gemaakt, in het nest van Bluejay en met Peppermint altijd om de hoek. En hierbuiten... Wel, hierbuiten was windclan... Was Crowcall. Ze wist dat het kortzichtig was, te makkelijk. Daarom had ze zichzelf geforceerd om eens de tocht te maken, immers was het ook weer niet zó ver. Maar nu ze de afgebrande boom zag, en de rest van fourtrees in de pracht en praal van Leafbare... Oh, ze wist niet precies wat voor pijn het was, maar het was er een die haar hart stevig vast pakte. De poes bleef in stilte zitten, enkel het geluid van de bomen in de wind hoorbaar.

&Spottedrain.

De laatste tijd voelde ze steeds vaker de onbedwingbare dwang om weg te zijn van het kamp, om zich af te zonderen. Ironisch genoeg koos ze vaak voor een tripje naar Fourtrees, de plek waar de kans op gezelschap exponentieel groter was. En toch voelde het als een vorm van alleen zijn, want vluchtige ontmoetingen hadden een heel stuk minder lading dan thuis doen alsof alles oké was. Ze was dan ook aangenaam verrast toen ze een bekend gezicht zag. Enthousiast draafde ze op de ander af. Haar kop kantelde zachtjes toen ze dichterbij kwam. "Is dat nou Routnose die de geur van ShadowClan draagt?" Vroeg ze verrast, waarna ze een gebiologeerde - allesbehalve subtiele - blik wierp op het verzwakte lichaam van de ander, die bovendien al nooit stevig was geweest.

Wel, ze was hier om niet langer meer te schuilen. En toch, waar ze zich eerst nog zachtjes aan dapper had gevoeld, wilde ze nu alweer niets liever dan terug hinken naar het kamp en zich in Bluejays nest verstoppen. De schoonheid van fourtrees sloop langzaam weg uit haar beleving, en in plaats daarvan kwam die steen in haar maag terug. Nerveus keek ze naar de ander, duidelijk niet helemaal op haar gemak. "Uhm, j-ja, dat is het," het feit dat de ander haar ongegeneerd aanstaarde hielp niet bepaald met haar ongemak."Dag Spottedrain," begroette ze de ander met een waterige glimlach.

Het kostte de kattin een paar tellen om tot de conclusie te komen, maar toen ze besefte wat er waarschijnlijk aan de hand was, keek ze de ander met grote, bezorgde ogen aan. De ex medicine-cat leek allesbehalve op haar gemak, misschien zelfs beangstigd. Voorzichtig kwam ze dichterbij. "Heb je hulp nodig?" Fluisterde ze in Routnose's oor. Ze kon zich met geen mogelijkheid voorstellen dat de ander haar loyaliteit aan WindClan had laten varen. Ze haatte dat ze met deze verdenking Evening's paranoïde gedrag nabootste, maar ook Settledstar - en al helemaal de sociopaat aan zijn zijde - had inmiddels waarschijnlijk de mogelijkheid van een oorlog in zijn kop. En wie kwam er meer van pas dan iemand met de kennis van een medicine cat, zonder diens privileges?

Wat verward keek ze de ander aan, die plots nogal een vreemde blik in haar ogen had. Wat ongemakkelijk deed ze dan ook een stapje naar achteren toen ze opeens in haar oor ging fluisteren, alsof er iets heel geheims of... Intiem te bespreken was? Routnose keek haar zeer verward aan, totdat het kwartje viel. Haar mintgroene ogen werden zo groot als schaaltjes. "Oh Starclan's gratie nee!" Sprak ze toen ze snapte wat Spotted moest denken. Wild wuifde ze ontkennend met haar poten, waarbij ze nog bijna naar achteren donderde ook. "Ik, uhm, ik heb Windclan verlaten. Vrijwillig," ze wilde niet weer oude wonden ophalen, niet nog een keer, niet voor iemand die praktische een vreemde was. Anderzijds wilde ze ook niet dat meer katten dit soort ideeën zouden krijgen, oh Starclan. "...En ik ben toegelaten in Shadowclan... Ook vrijwillig," ze zuchtte en keek de ander verontschuldigend aan. "Sorry Spottedrain, ik weet dat het verwarrend is, maar het is nogal een... Lang verhaal. Alles is oké, ik ben oké. Sorry voor de zorgen,"

Voor een lang - te lang moment - viel er een stilte tussen de twee poezen, een druk die de lucht rond hen heen verzwaarde. Er was zoveel mis met wat Routnose haar vertelde en nog zoveel meer met de haast alledaagse manier waarop ze dit deed. Voor geen moment liet ze de ander haar blik los. "Waarom?" Bracht ze uit, met een verontwaardiging die suggereerde dat zij en Routnose ooit goed bevriend waren geweest en het bizar was dat zij hier nog niet van had gehoord.

Misschien was ze er nog niet klaar voor. De zwaarte van hun stilte zorgde ervoor dat ze haar eigen oren eraf wilde trekken, of zich diep in de grond wilde begraven. Was dit hoe het voor altijd zou gaan zijn, met iedere kat buiten Shadowclan? Routnose slikte. Nee, zo belangrijk was ze niet. Jaren zouden voorbij gaan en katten zouden andere dingen vinden om verbaasd en geshockeerd over te zijn, en dan zou alles van haar verleden tijd zijn. Die gedachte bleef ze herhalen. Of ze het echt geloofde, wist ze niet. Maar ze moest het proberen.
Duidelijk ongemakkelijk kneedde ze de grond. Alles aan haar houding schreeuwde dat ze overal liever zou zijn dan hier. "Uhm, nouja," begon ze zachtjes. "Het is een lang verhaal, en ik denk dat je me aan het einde ervan niet zo leuk meer zou vinden," ze wreef over haar poot. "...Misschien beter iets om aan Blazestar te vragen," dat was lullig. Blazestar had al genoeg aan zijn hoofd, het laatste wat hij nodig was, was een Thunderclan deputy die bij hem verhaal kwam halen. "Ik, uhm, ik kan beter gaan. Sorry Spottedrain, het was goed je te spreken," probeerde ze weg te komen uit de conversatie.

Aan Blazestar vragen? Wat was er gebeurd dat zo erg was dat Routnose het niet zelf kon vertellen? "Nee Routnose," mauwde ze stern, maar niet onvriendelijk. "Wil je het hier niet over hebben omdat ik het oprecht niet mag weten, of vind je het gewoon ongemakkelijk?" Haar gele ogen zochten naar de blik van de ander. Hier kwam ze echt niet zomaar mee weg. Dit zou nog weleens belangrijke informatie kunnen zijn voor het conflict met ShadowClan. Ze had geen intenties om een oorlog te starten, maar ook in vrede had je liever de overhand.

Ze probeerde ongemakkelijk uit de conversatie te vluchten, spijt van haar hele excursie naar fourtrees in the first place. De strenge stem van Spottedrain hield haar echter op haar plek geketend, haar oren nerveus in haar nek. Technisch gezien had de gevlekte poes geen macht over haar, maar het gezag in haar stem was moeilijk te negeren. Routnose twijfelde een hele tijd in stilte, en slaakte toen een verslagen zucht. "Ik wil het er niet over hebben omdat het pijn doet," haar rauwe stem en haar waterige ogen spraken boekdelen. "Als Shadowclan me gevangen hield, of Windclan me opjaagde, dan zou ik hier niet alleen bij Fourtrees lopen," voegde ze er zachtjes aan toe.

Dat antwoord verraste Spottedrain. En zoals wel vaker, sloeg ze zichzelf mentaal voor haar kop omdat ze iets wat zo duidelijk voor haar lag niet zelf had kunnen bedenken. Het was beschamend dat ze dit open antwoord er zo uit had moeten forceren. "Ja.. Je hebt gelijk." zuchtte de kattin, al bleven haar ogen gericht op de ander. "Ik hoop dat je gelijk hebt, en dat mijn vooroordelen over Blazestar ongegrond zijn." Ze voelde dat de ander weg wilde, en deed precies daarom geen aanstalte om te vertrekken.