The Stars Are Pointing My Way

Lunarpaw maakte een sprongetje van blijdschap toen ze keek naar het muisje dat tussen haar poten lag. Nog maar een paar secondes geleden was ze op het diertje afgeslopen en nu had ze hem met succes gevangen, zonder hulp van anderen. De poes snuffelde eventjes aan het warme lichaampje voordat ze hem voorzichtig tussen haar kaken nam en op een rustig tempo terug naar het kamp draafde. Ze kon niet wachten om de muis aan Sunhalo en Littlenose te tonen! Wat zouden ze trots op haar zijn dat ze uit zichzelf besloot te gaan jagen en zelfstandig dit muisje te pakken had gekregen. Ze was nu dan al wel een moon in training, maar haar zelfvertrouwen was nog steeds bezig met opbouwen. Net zoals haar vader was ze namelijk vrij klein vergeleken haar Clangenoten, ze was geen vechtersbaasje en haar broer zat soms ook wel een beetje in haar weg. Maar nee, zo kon ze niet denken, want Solarpaw gaf ongetwijfeld veel om haar en zij moest ook om hem geven op die manier.
Binnen in het kamp zocht het poesje even de open plek rond voor haar ouders, maar die leken nu niet in de buurt te zijn, maar dat was niet erg! Ze zouden het wel geloven als zij het hen zou vertellen. De poes trippelde vervolgens naar een rustig plekje aan de rand van het kamp waar ze rustig in de schaduwen ging zitten met de muis tussen haar voorpoten. Lunarpaw nam voorzichtig een hapje van de muis en genoot van de smaak en legde geheel haar focus op het oppeuzelen van haar zelf gevangen muisje.

_{Hij was boos. Waarom, zou je je afvragen? Wel, hij was vandaag in het territorium gegaan om te kijken of hij een prooi kon vangen. Hij wilde namelijk aan zijn mentor bewijzen dat hij zeker iets zelfstandig kon doen, ook al was hij maar een moon in training. Dit leek zichzelf ook weer te reflecteren toen hij na uren met niets terugkeerde naar het kamp, en zijn maag leek te knorren. Hij begreep het niet. Al die prooien zouden juist mooi in zijn poten moeten vliegen, of nog liever, meteen in zijn bek, niet weg van hem of er naast of wat dan ook. Hij zou morgen wel weer opnieuw proberen, en dan zou het zeker lukken! Solarpaw trippelde het kamp in en het duurde niet lang, ongeveer tien seconden, voor hij de bekende donkerbruine pels van zijn zusje spotte. En ze had een muis in haar poten. Een m u i s. Hij weigerde aan te zien hoe zij die waarschijnlijk helemaal zelf gevangen had en hij helemaal niets had. Niet eens de staart van iets. Daarom naderde hij haar met een strenge blik. “Lunar!”, en hij kwam recht voor haar neus staan, “die muis die jij hebt, geef die gauw aan mij.” Hij stampte met zijn poot op de grond.}

Ze kauwde lang op haar eerste paar hapjes om te genieten van haar muisje. Zij had er namelijk ook hard voor gewerkt uiteindelijk. Het had voor haar gevoel wel uren geduurd en met de tijd was de moed steeds verder wezen zakken, maar hey, nu zat ze hier te genieten van een zelf gevangen muis! Dus ze mocht wel genieten, toch? Niet als het aan haar broer lag. "Lunar!", voordat ze het wist stond haar broer voor haar neus, "die muis die jij hebt, geef die gauw aan mij." De kater stampte met zijn poot recht voor haar neus op de grond. Lunarpaw keek hem even met grote ogen van verbazing aan. "Mijn muis?", vroeg ze verbaasd maar zacht nadat ze snel een stukje muis doorslikte, "Je kan toch van de hoop pakken?" Haar woorden kwamen zachtjes uit haar keel terwijl ze met haar doordringende blauwe ogen naar boven staarde, naar haar broer die veel groter was dan zij. Al vanaf het moment dat ze hem aankeek, voelde het donkerbruine poesje zijn brandende ogen in die van haar staren. Oh hier gaan we weer, dacht ze ongelukkig.

_{Hij staarde haar lang en gefocust aan. Beter gaf ze hem die muis. Het feit dat ze eerst nog een brok moest doorslikken en al werkte op zijn zenuwen. ‘Mijn muis?’, vroeg ze, ‘Je kan toch van de hoop pakken?’. Haar blauwe ogen tuurden in die van hem, maar de zon brandde altijd al feller dan de maan. Integendeel! De zon gaf zijn licht aan de maan! En hij wist dat Lunarpaw altijd al onderhevig zou zijn aan hem, voor eeuwig en altijd. Hij grijnsde een beetje. “Ja, maar de jouwe….die is zoveel specialer. Zoveel lekkerder. En weet je wie dat verdient? Ik. Niet jij. Dus geef maar hier.”, en zijn poot kwam geniepig dichter bij de muis. Zijn stem klonk niet boos, eerder zoetjes. Alsof hij medelijden had, maar ook weer niet. “Of zou je het echt durven je lieve broer te ongehoorzamen? Wat zouden mama en papa wel niet denken van je?”. Zo onbeschoft was ze niet, of wel? Hij verdiende die muis, deze specifieke muis, zoveel meer dan haar!}

Ze vouwde beschermend haar poten om haar muisje terwijl ze hem gespannen aan bleef staren. Ze deed haar best niet te trillen van de zenuwen die hij haar gaf. Waarom moest hij altijd alles van haar nemen? "Ja, maar de jouwe....die is zoveel specialer. Zoveel lekkerder. En weet je wie dat verdient? Ik. Niet jij. Dus geef maar hier." De blik van de poes gleed omlaag en ze durfde hem niet langer meer aan te kijken. In plaats van naar haar broer te staren, keek ze toe naar hoe zijn poot naar haar muis ging, haar muis waar zij zo trots op was geweest. Misschien was Solarpaw wel jaloers? Misschien lukte het zelf niet om te jagen? "Ehm...", kwam er zachtjes uit haar mond, maar ze protesteerde niet. "Of zou je het echt durven je lieve broer te ongehoorzamen? Wat zouden mama en papa wel niet denken van je?", ging Solarpaw verder waardoor haar haren even overeind begonnen te staan. "Mama en papa?" De ogen van de poes werden even groot. Zou hij gemene dingen over haar gaan zeggen? Nee, dat zou hij niet doen. Solarpaw probeerde vast gewoon te verbergen dat hij honger had en hij wilde net zoals een stoere warrior niet van de hoop pakken zonder zelf een hele hoop prooi gevangen te hebben voor de Clan. "Oh... Ik begrijp het al", miauwde ze zachtjes waarna ze voorzichtig zijn poot wilde wegschuiven. "Je wil niet pakken zonder zelf wat gevangen te hebben! Wat een geweldige warrior ben je al!" snorde Lunarpaw trots op haar, letterlijk, grote broer. "Als je wil kunnen we misschien zo gaan jagen? Dan heb je pas echt iets heerlijks!" Ze keek hem met vriendelijke, twinkelende oogjes aan. Als ze samen zouden jagen zou haar broer zeker wat kunnen vangen! En dan kon hij trots rond paraderen zoals hij altijd leuk vond.

_{Haar ogen werden groot en haar vacht ging overeind staan toen hij over hun ouders begon. Dat was iets wat hij graag zag, dat ze wist wat haar plek was op deze wereld, dat ze nooit boven hem zou kunnen uittorenen, al zeker niet op het vlak van hun ouders. Iedereen wist dat ze hem liever hadden. Echter besloot ze toen alles overhoop te halen. Ze schoof zijn poot weg, wat hij niet prettig vond, en meldde dan als volgt, ‘Je wil niet pakken zonder zelf wat gevangen te hebben! Wat een geweldige warrior ben je al!’. En ze zei het nog op een trotse manier ook. Dit was geen trots, dit was pure schaamte. ‘Als je wil kunnen we misschien zo gaan jagen? Dan heb je pas echt iets heerlijks!’ Zijn grijns veranderde in een frons. “Waarom in StarClan’s naam zou ik ooit met jou jagen? Denk je echt dat je zoveel waard bent? Je moet toch zien dat ik je een gunst doe door je te vragen naar die muis van je…”, hij ging zitten en wikkelde zijn staart rond zijn pootjes. “Mama en papa zouden je toch niet geloven als je ze vertelde dat je die muis gevangen hebt…Ik wil je gewoon besparen van de pijn, mijn liefste zusje, dat weet je toch?” Hij staarde naar haar pootjes, waar ergens de muis in verstopt zat. “Dus…alsjeblieft, geef die muis maar hier….”, voordat hij volledig opgepeuzeld is door die onwaardige bek van haar.}

Haar broer was altijd iemand die graag boven de andere uittorende en dat was o-kay(line) als het aan Lunarpaw lag. Zelf had ze geen zin in al die spotlights of in ruzie maken met andere katten om te laten weten dat zij zoveel beter was. Nee, als ze haar broer ging nadoen, zou ze nog eerder geplet worden door die grote macho katers. Naja, Solarpaw was dan eerder een bekvechter, maar dat kon ook voor echte gevechten zorgen en daar wilde zij geen deel van zijn. Zij keek wel vanaf de zijlijn toe en zou haar broer dan aanmoedigen. “Waarom in StarClan’s naam zou ik ooit met jou jagen? Denk je echt dat je zoveel waard bent? Je moet toch zien dat ik je een gunst doe door je te vragen naar die muis van je…”, zei de kater terwijl hij ging zetten. Het poesje opende haar mond om wat te zeggen, maar besloot hem toch weer te sluiten zonder een woord gezegd te hebben. “Mama en papa zouden je toch niet geloven als je ze vertelde dat je die muis gevangen hebt…Ik wil je gewoon besparen van de pijn, mijn liefste zusje, dat weet je toch?” De poes keek hem een paar secondes geschokt aan voordat ze weer naar haar poten keek. Zouden mama en papa haar echt niet geloven? “Dus…alsjeblieft, geef die muis maar hier….” De poes slikte en voelde traantjes opwellen. Was het echt zo dat haar ouders zo weinig vertrouwen in haar hadden? Kwam het omdat ze zo afstandig en klein was? Nee dat kon niet! Ze hielden net zoveel van haar als ze van Solarpaw hielden. "Zeker wel dat ze me zouden geloven!", piepte ze onzeker, "En ik ben net zo waardig! Ik heb deze muis gevangen en- en jij nog niks! M-maar dat komt wel Solarpaw, ik kan je helpen! Maak je geen z-zorgen" stamelde ze proberende voor zichzelf op te komen en tegelijkertijd hem niet te kwetsen. Ze waren allebei zeer goede jagers en mama en papa zouden vast wel geloven dat ze beiden prooi konden vangen zonder hulp. Immers waren hun ouders ook geweldig! Die zouden vast wel geloven dat hun kits net zo geweldig zijn... toch?

_{“Neen, Lunar, neen!”. Zo brak hij zijn kalmte uiteindelijk af. “Ze zouden je niet geloven. Ze zijn niet dom. Ze hebben het me ooit gezegd in een gesprek ooit…Lunarpaw zou nooit een goede jager worden…”, zijn woorden gevuld van ‘medeleven’. “Ik probeer gewoon je fragiele hart te helpen…”, en die van hem te voeden. Zijn staart tikte op de grond, de tellen regelmatig, zoals de ritme van het leven. Van de zon, van de maan, van alle sterren. “Kijk dan naar je! Je trilt al als je het aan mij probeert te bewijzen! Laat staan als je het aan anderen moet bewijzen. Sommigen zijn gewoon geboren met geluk en jij bent daar niet één van.” Zijn blik was echter heel abnormaal zacht op dit gegeven moment. “En nu...Nu voel ik me zo gekwetst…dat je me niet toestaat jou te helpen…Alles dat je hoefde was die muis geven. Maar nu maak je er een heisa van…”. Hij keerde de rug naar haar toe en wachtte af, hopend dat er iets van beweging in zou komen. Hij wilde die muis! Die van haar was vers, mals en voor de waardigste katten. Die prooien van de prooistapel waren walgelijk en voor de losers.}

Hoe meer haar broer sprak, hoe meer tranen Lunarpaw moest bedwingen. Ze moest sterk blijven en laten zien dat ze waardig was aan haar broer! Maar het was zo moeilijk. Hadden haar ouders echt geen vertrouwen in haar als jager? Was ze echt zo diep gezonken? De poes kromp ineen en duwde de muis verdrietig weg. Ze had op z'n minst van haar papa verwacht dat hij trots zou zijn, omdat hij net zoals haar anders was, maar blijkbaar had zelfs haar papa weinig vertrouwen. Daarna bleek haar broer ook nog eens gekwetst te zijn door haar! Oh haar hartje scheurde zo hard. Wat had ze gedaan? Haar broer gekwetst en haar ouders teleurgesteld? Hoe kon dit gebeuren! "n-nee Solar, zo bedoelde ik het niet... I-ik... S-sorry" ze gaf met haar neus de muis een zetje zodat die naast haar broer lag. Dat zou hem vast beter doen laten voelen. Dat hoopte ze ten minste. Arm broertje van haar toch, wat had ze nu weer geflikt!

_{Hij liet zijn oortjes zakken om het dramatische effect te doen stijgen en wachtte rustig af. Starend naar zijn pootjes. Klauwen in, klauwen uit. Kom op nou. Geef die muis hier! Zijn maag begon agressief te rommelen en hij moest dringend wat hebben. ‘n-nee Solar, zo bedoelde ik het niet… I-ik… S-sorry’, sprak zijn, letterlijke, kleine zusje, tegen hem. Hij moest zijn glimlachje onderdrukken van hoe zielig ze in feite was. Zo onderdanig. Hij moest simpelweg schuldig spelen of een beetje te eng kijken en hij kreeg wat hij wou, en wat hij wel degelijk verdiende. De muis kwam naast hem te liggen en hij keek haar aan. “Ik wist wel dat je het goede zou doen…”, antwoordde hij koud, en begon te knabbelen aan de muis. Hij smaakte sappiger dan verwacht en hij was zo blij dat hij weer iets goeds had gedaan om zijn stervende maag te redden. Tijdens het oppeuzelen gunde hij haar niet eens meer een blik waardig... en het beste van al? Hun ouders zouden nooit te weten komen dat ze deze muis had gevangen, want als het aan hem lag geloofden ze hem toch meer.}

De poes bleef nog even twijfelend naar haar muisje staren terwijl haar broer wat over was gebleven begon op te peuzelen, maar ze liet het al snel rusten. Ze had na dit eigenlijk toch geen honger meer. De paar hapjes die ze had gehad, waren voor nu wel genoeg en als ze nog trek zal krijgen, kon ze nu wel prooi vinden. Nu het new leaf is, zal er immers meer prooi te voorschijn komen. Wat haar nu wel dwarszat, was dat haar broer haar nog steeds geen blik toewierp. Zou hij nog steeds gekwetst zijn? Of boos? "Ben je... nog boos?", vroeg ze onzeker aan Solarpaw. Zo niet, dan moest ze hem misschien maar met rust later en later opnieuw benaderen. Ze wilde haar sibling graag te vriend houden en als steun en toeverlaat hebben wanneer ze het nodig zou hebben. Plus, hoe kon je nou ruzies hebben met je eigen broer? Familie was zeer belangrijk voor Lunarpaw en ze moest die zeker in stand zien te houden.

_{De muis geraakte in een mum van tijd op. Het was grappig eigenlijk. Zoveel moeite voor iets dat hij zo snel op kreeg. En het stilde zijn honger ook grotendeels, wat goed was – want hij kon het echt niet verdragen hoe zijn maag soms knorde. Nu was het gestild, en kon hij in vrede zitten en doen – behalve dan dat zijn zus toch nog i e t s te zeggen had. ‘Ben je… nog boos?’, vroeg ze onzeker aan hem. Hmm. Hij was nooit echt boos geweest om mee te beginnen, dus dit was erg leuk om mee om te gaan.  Het was een schaamte dat zij en hij uit hetzelfde nestje kwamen. Ze leken niets op elkaar. “Als je mij nu gewoon met rust laat, Lunar, beloof ik je dat ik je zal vergeven.”, mompelde hij, nu wel een beetje gefrustreerd door haar onzekerheid altijd. Daar had hij nu geen behoefte aan, het was genoeg zo.}

Ze bleef afwachtend naar de kater kijken, hopende op goed nieuws dat hij haar vergeven had voor haar schandalige actie. Als hij het haar niet meer zou kunnen vergeven, zou zij het zichzelf ook nooit kunnen vergeven. "Als je mij nu gewoon met rust laat, Lunar, beloof ik je dat ik je zal vergeven.", mompelde de kater. Lunarpaw keek iets wat teleurgesteld, maar begreep hem wel. Als zij boos zou zijn geweest, had ze ook de tijd nodig gehad. "Oke Solar", miauwde ze met haar zachte stem. "Dan laat ik je met rust." De poes zette zich rustig recht en wandelde richting de uitgang van het kamp. Misschien kon ze wel opnieuw op jacht gaan waarna ze als ze terugkwam het bewijs aan haar ouders en mentor kon gaan laten zien! Met dat doel voor ogen verliet ze het kamp om zich verder voor de Clan in te zetten.