Life is too short to be happy

Lui sjokte Stark door een veld. Hij verveelde zich en had in geen tijden meer een kat gezien. Hij was ook behoorlijk chagrijnig omdat zijn jacht gewoon niet werkte de laatste tijd. Zijn leven bestond uit eten, slapen, en zonder succes jagen. De oranje kater had zin in wat meer actie, iets meer afwisseling in zijn leven. Hij besloot om te keren en in een schuur even muizen te zoeken, aangezien hij zijn eigen maag hoorde knorren. Aangekomen in de schuur rook hij meteen dat het er stikte van de muizen. Hij haalde diep adem en zocht de dikste, meest vette muis uit die hij kon vinden. Met een slappe sprong lukte het hem net om de muis bij zijn vachtje te grijpen. Helemaal blij omdat hij een succesvolle jacht had gemaakt at hij de muis op en voelde zicht meteen stukken beter. Hij trippelde naar het hooi om een dutje te doen toen zijn rust plotseling verstoord werd. Hij rook een andere kat. De kat rook niet als een van de clans, maar het was ook geen andere rogue. Afwachtend keek Stark naar de kat en zei: "Wie ben jij, en wat doe je hier?"

tagg:

Eindelijk even wat rust. Niet iets wat Skadi gewoonlijk opzocht, aangezien ze een kattin was die graag bezig was, maar nu had ze het toch echt even nodig. Haar kinderen, die snotjong, waren eindelijk oud genoeg om achter te laten in hun nieuwe basis zonder gevaar voor eigen leven. Ze konden misschien nog wel steeds onderpoots bij iemand rennen, maar dat was dan maar een harde les die ze moesten leren. Skadi had, op Rollo's postuur na, nog niet bepaald veel veelbelovende eigenschappen opgemerkt, fysiek of karakteristiek. Maar naast die kinderen die constant aandacht moesten, en de Elite die haast net zo erg was, vondt de kattin dat ze wel wat rust had verdiend. Daarom was ze er ook wat verder op uit getrokken, de stad uit en weilanden op. Ze zou er niet snel een member tegenkomen, of uberhaupt een andere kat. Plus, ze zou hier waarschijnlijk een betere maaltijd vinden, dus dat viel nooit tegen. En er was ook geen Orchis in de buurt om het beste, dikste stuk prooi voor zichzelf op te eisen. Echter kon het natuurlijk weer niet anders dat haar rust werd verstoord, want ze was nog maar net een schuur ingedoken waar een veelbelovende geur van muis vandaan kwam, of ze werd al ondervraagd. Irritatie borrelde omhoog. "Ik neem aan hetzelfde als jou," reageerde ze, lichtelijk kortaf. Ze had geen zin om met imbecielen te moeten afhandelen.

:.:

Stark trok met zijn oren toen de kattin kortaf op hem reageerde. "Misschien wel, maar je kan niet zomaar de eerste de beste schuur binnenwandelen en niet eerst checken of er misschien een kat in zit hé? Of heb je dat nooit geleerd toen je klein was?" zei Stark met een licht spottende toon. Hij was dan ook behoorlijk geirriteerd dat de poes zomaar zijn middagtukje had verstoord. Dat mocht ze best weten. Hij spande en ontspande zijn klauwen aangezien hij nu toch maar beter op kon staan. Na een diepe zucht te hebben geslaagd vroeg hij: "Als je het nodig vind om mijn slaap zo te verstoren kun je me misschien op zijn minst je naam vertellen. Ik heet Stark!" De poes leek hem best slim en niet op haar mondje gevallen. "Waar kom je trouwens vandaan? Je draagt een vreemde geur bij je, niet zoals de Clans of mijn andere vrienden.

Natuurlijk kon het ook niet eens makkelijk gaan. Natuurlijk moest ze weer een imbeciel tegenkomen die geen survival instinct had. Ze slaakte een geïrriteerde zucht. "Kijk, dat zou leuk en aardig zijn, als ik er iets om gaf," reageerde Skadi met een zwiep van haar staart. De neiging om haar klauwen uit te slaan en ze over zijn kop heen te halen was groot. Wat dacht hij? Dat hij koning van de wereld was? "Als je zo nodig je schoonheidsslaap, die je zeker wel nodig hebt, wilt krijgen, dan kan je ook gewoon naar je eigen ophoepelen," besloot ze er achteraan te voegen. Zelf gaf ze er geen snars om wat hij aan het doen was, behalve dat hij haar er nu mee irriteerde. Haar naam zou hij zeker niet krijgen, maar haar status wel. "Dus je kunt kiezen om mij gewoon mijn maaltijd te laten halen, of om erachter te komen hoe het is om de klauwen van de Captain van de Elite te voelen." Het was een ultimatum, want ze was dit nu wel zat. Ze had al genoeg gezeik om aan te horen van haar eigen onderdanen, ze hoefde het nu ook niet te horen van een random Rogue. En ervaring met anderen pijn doen had ze zat.

:.:

Onderwerp: Re: Life is too short to be happy