Oh, Ironie

Onderwerp: Oh, Ironie di 11 jul 2023 - 11:16

Het was nog vroeg in de ochtend en toch kon je al merken dat het vandaag niet kouder zou worden dan gisteren. Bleak lag onder door Twolegs keurig onderhouden heggentje, waar hij zojuist een kittypet onder vandaan had geschopt. De schaduwplekjes waren zeer gewild en dus zou hij er maar van moeten genieten nu het nog kon. Het leek wel of, nu dat ze eens een keer een stevig kamp hadden opgebouwd, het klimaat hen aan alle kanten probeerde te ondermijnen. Niet dat de Clan kanten het veel makkelijker zouden hebben, dat zeker niet. Maar een korte pauze, een momentje om van zijn toen nog nieuwe leven te genieten, het had er wat Bleaktail betrof zeker wel in mogen zitten.
De tabby tilde zijn kop loom op toen hij aan het einde van de straat een kat zag naderen. Het was Skadi. Wellicht had ze hem ergens voor nodig of viel er iets om hem aan te merken? Bleaktail ging rechtop zitten, een iets activere houding mocht wel nu dat zijn Captain hem had gespot. "Goedemorgen Skadi. Stralende dag is het niet?"zei hij ietwat sarcastisch. Iedereen had last van de warmte en het zou nog wel even duren voordat de koelere temperaturen van leaf-fall hier zouden zijn.

+Skadi

Onderwerp: Re: Oh, Ironie di 11 jul 2023 - 21:26

Skadi slaakte een zucht van verlossing. Eindelijk wat rust en stilte om haar heen en kon ze haar poten strekken. Het was maar een goed ding dat haar kittens eindelijk wat ouder waren en haar niet constant meer nodig hebben, want anders zou ze echt een psychotische doorbraak hebben gekregen daar. Nee, gelukkig zat ze nu niet meer gevangen in de nursing service en kon ze ook weer een beetje gaan mengen in de zaken van de Elite. Hoewel ze Beef niet compleet met de kittens vertrouwde, kon hij er nu in ieder geval minder gemakkelijk op gaan staan, aangezien ze nu wel duidelijk op te merken waren. Rollo zeker, die nu al een kop boven zijn broer en zus uitstak. Niet dat ze daar alle waarde aan hechte, want zelf was ze ook niet groot of extreem sterk en kijk waar zij nu in het leven waren beland. Nee, het zou nog afzien worden of haar kinderen ook echt de Elite konden overleven, laat staan het goed doen. Ze wist als de beste dat je geboorteplaats niets te maken had met waar je hoorde, net als dat opvoeding ook niet alles bepaalde. Niet dat zij zacht zou zijn voor haar kinderen. Er zat amper een moederlijk instinct in haar hele wezen, maar ze zou er alles aan doen om er voor te zorgen dat ze geen teleurstelling zouden worden. Maar dat was iets voor later, want nu was ze vastbesloten om van haar rust en stilte te genie- Oh, great. Blijkbaar was ze hier alsnog niet alleen, want daar zat Bleaktail in de verte. Hij lag onder de schaduw van een van de heggetjes die de mensen om hun huizen heen hadden staan. Slim, aangezien het weer hun nog steeds niet spaarde. Was het geen kille, schaarse winter, dan was het wel een onmogelijke hete zomer. Iets waar ze met haar pluizige vacht meer last van had dan anderen.

Ze liet haar ogen over de kater heen gaan. Hij had zodra hij doorhad dat het zijn Captain was die hem naderde, een actievere houding aangenomen. Goed. Echter wist Skadi nog steeds niet goed wat ze van hem moest denken. Bleaktail was niets bijzonders, hij had niets gedaan om haar respect te winnen. Dat ze beide van een achtergrond uit de clans in het woud kwamen maakte niets uit voor haar. Haar verleden was haar verleden. Het was niet iets wat ze verborg, maar in haar eigen ogen had ze nooit echt bij Riverclan gehoord. Ze had er maar drie miezerige manen van haar leven doorgebracht, wat toen een lange tijd had geleken, maar nu toch echt wel ver weg. Maar dat kwam ook omdat ze volwassen was geworden en een eigen gezin had nu, ook al mocht ze dan niet echt liefde voor hun over hebben hechtte ze daar ook een bepaalde waarde aan. Niet net zoals de kater die nu voor haar neus lag, die voor haar part net zo goed kon verdwijnen en dan zou ze hem niet missen. “Bleaktail,” groette ze hem op neutrale toon. Hij erkende haar ook, met de sarcastische opmerking dat het een stralende dag was erachteraan. “Probeer een paar moons met krijsende kinderen opgesloten te zitten, dan verkies je dit echt wel,” verzekerde ze hem. Nee, Skadi had dan toch echt liever de brandende zon buiten dan op een warm hok van beton waar ze alleen maar het gejoel, gekrijs, gebabbel en andere geluiden van haar jongen had om haar gezelschap te houden. Nooit eens rust.

Onderwerp: Re: Oh, Ironie wo 12 jul 2023 - 13:36

Skadi groette hem neutraler wijs, zoals hij dat min of meer op prijs stelde. Het had ook een snauw kunnen zijn, maar dat zou betekenen dat er iets op hem aan te merken of af te reageren viel. Dat hij überhaupt werd opgemerkt. En Bleak was nu eenmaal geen opmerkelijk type, de drywall van elke omgeving waarin hij zich bevond. Dat was de reputatie die hij telkens weer opbouwde om zich achter te verschansen. Slechts een enkeling kwam in de buurt van zijn bruikbaarheid, zijn loyaliteit, zijn persoonlijkheid? Attans, zo was het in ShadowClan verlopen. Een 'thuis' waar hij nauwelijks waarde aan hechtte. Zijn herinneringen aan dat vorige leven kwamen nog maar zelden naar boven drijven. Vervaagde op de bodem van zijn geweten. Een veel prominente plaats had de twilight periode die volgde. Espionage tussen twee werelden. Toen Bleak nog in stilte zijn lege zelf kon zijn, terwijl hij zich tegelijkertijd nuttig kon maken voor … Brat. Brat die tegenwoordig maar beter herinnert kon worden als de grootste teleurstelling ooit. Als Orchis zich er niet mee was gaan bemoeien dan was hij hier helemaal nooit geweest.
Net als bij alle saaie personen begon hij het gesprek met een opmerking over het weer.
“Goedemorgen Skadi. Stralende dag is het niet?”Zei hij ietwat sarcastisch. Hoewel het weer zelf ongebruikelijk was, hield het ook al zo lang aan dat iedereen er al lang van op de hoogte was. Ja, het is warm. Ja, het blijft warm.
“Probeer een paar moons met krijsende kinderen opgesloten te zitten, dan verkies je dit echt wel,”
Bleak grijnsde een beetje. Hij geloofde haar volledig. Had zelf niets met kittens en was dan ook niet van plan een vaderfiguur te gaan spelen voor zijn kroost hier of in ShadowClan.
“Ik benijd het je beslist niet,” stemde hij in. Ergens hoopte Bleak dat zijn kroost hem niet zou komen opzoeken zodra ze groot waren. Dat niemand hen ooit zou vertellen wie hun vader was. Anderzijds maakte hij zich er niet heel veel zorgen over. Wat kon hij ze nu eenmaal bieden anders dan teleurstelling? Ze zouden vast en zeker grote verwachtingen hebben opgebouwd van zijn persoonlijkheid. Een persoonlijkheid die hij niet had. De kans was groot dat het bij een ontmoeting zou blijven.
“Kan ik toevallig nog iets voor je doen?”de woorden waren er al uit voor dat hij er erg in had. Het was tenslotte niets anders dan logisch. Skadi was hier niet voor praatjes. Ze was zijn Captain en dus mocht ze ervan op aan moeten kunnen dat hij voor haar zou klaar staan.

Onderwerp: Re: Oh, Ironie