To bring us sugar and tea and rum

Het leven als een rogue wende verrassend snel. Misschien kwam dat wel omdat Roku in zijn Clan ook niet heel veel vrienden had gehad. Hij had zijn voormalige beste vriend gehad en de liefde van zijn leven en voor de rest had hij een neutrale band met de rest gehad. Ze hadden geen hekel aan hem, maar ze waren nu ook weer niet bijzonder gesteld op hem geweest. Misschien was het daarom wel dat ze Tigerblood’s leugens zo snel wilden geloven. Roku had naar zijn idee altijd zijn best gedaan om aardig gevonden te worden. Hij behandelde anderen gewoon zoals ze hem behandelden en gezien het merendeel van ShadowClan zichzelf een arrogante houding aanmat, had hij dat geleveld met zijn eigen gevoel voor arrogantie. En dat was in meerdere gevallen met elkaar gebotst. Maar goed, nu hoefde hij zich daar geen zorgen meer om te maken nu dat hij geen deel meer uitmaakte van zijn Clan. Hij miste de Clan natuurlijk wel, maar het feit dat ze Tigerblood’s leugens zo snel hadden geloofd, zorgde er ook wel voor dat hij zich er net iets makkelijker vanaf kon keren. Zelfs al zouden ze erachter komen dat Tigerblood had gelogen en hem terug willen in de Clan, dan zou Roku het waarschijnlijk nog niet doen. Er zou dan al te veel veranderd zijn. De kater trok met zijn oortjes terwijl hij op een bankje sprong in het Linwood Park en daar stilletjes ging zitten, zijn felgroene ogen naar voren gericht hebbend.

_{Zijn poten brachten hem dagelijks naar verschillende plekken toe. Na elke training ging hij erop uit – soms om te jagen, soms om na te denken. In dit geval, liep hij rond zonder een doel. Hij ging, waardat zijn poten hem naartoe brachten. Soms was het goed, zijn zeer lange draad van gedachtes op pauze te kunnen zetten. Het was leuk om te denken aan zijn toekomst, aan al die bange gezichten die hem aan zouden staren, al dat bloed dat rondgeslingerd zou worden. Maar soms, soms moest hij toch ook eens kijken naar het heden. Hij was al ver gekomen. Het feit dat hij zo hard werkte uit eigen wil maakte hem heel zelfzeker. Het kon hem niet schelen wat de andere katten in de Elite over hem en zijn rare manieren dachten: Hij was Nehzoda, niet Nez-hoda. Hij was één met zichzelf, en klaar om daar een tien van te maken. Later. Voor nu was zijn focus op iets anders gericht.. Hij had een kater op een bankje zien springen en dat had zijn nieuwsgierigheid opgewekt. Hij rook heel vaag naar de clans, maar het was zo vaag dat de zwarte kater betwijfelde of die wel echt van een clan kwam. Hij kwam schaamteloos dichterbij. “Hallooow meneer”…. Zijn blauwe ogen gaven niet veel emotie weer terwijl hij de onbekende kat aanstaarde. Hij had niet meteen slechte intenties op dit gegeven moment, maar dat kon altijd heel snel veranderen.}