The world starts anew

Onderwerp: The world starts anew ma 10 jul 2023 - 19:04

In het vroegst van de ochtend was een jonge tom ontwaakt, want voor elke dag dat begon was hij erbij. Zachtjes vertrok hij uit zijn warme slaapplaats en ontmoette de frisse ochtenduur. Het was nog donker buiten, enkel de eerste minimale streepjes van licht tekende boven het kampwand uit. Hij keek elke dag naar hoe de zon weer opkwam in het kamp. Hij had enkele keren geprobeerd de zon vanaf de horizon te bezien maar vanuit het kamp was dat niet mogelijk. Ze waren omringd door een dikke struikgewas dat het uitzicht blokkeerde. Pas wanneer de zon wat hoger klom kon hij zijn kleuren zien. Elke keer fantaseerde hij weer over welke kleuren de échte eerste zonnestralen waren. Roze? Oranje? Paars of blauw? Nog een moon en dan zal hij erachter komen. Dan kon hij eindelijk de zon achterna jagen en de kleuren mengen met zijn vacht. Astralkit vestigde zich aan het rand van het kamp, verscholen tussen enkele bramen takken. Hij genoot het liefst alleen van het moment. Zo kon hij ook in alle stilte veder werken aan zijn gedichten terwijl hij afwachtte op de zon. ”Within my window view the willow gently shakes. She’s brushing off the dew while every leaf awakes.” Neuriede hij als stilletjes als de wind, terwijl hij naar de takken van de wilgenboom keek die nét buiten het kamp te zien was. Hij kon niet wachten om de boom ooit van dichtbij te bekijken. Hij zal wel gigantisch moeten zijn om vanuit het kamp te zien te zijn.

+Eveningstar

“Sometimes, we do bad things for the ones we love. It doesn't mean It's right;
It means love is more important.”

Onderwerp: Re: The world starts anew ma 10 jul 2023 - 21:13

Ze zat boven op de rots. Toen de zon opkwam. Het oranjerood, kleurde haar zilvergrijze vacht. Er lag een ernstige blik in haar felgele ogen. Ze was ontdaan na wat er met Orchis was gebeurd. Ze had het voor zichzelf gehouden, niet met de Clan gedeeld. Misschien moest ze dat wel doen, maar ze was er nog niet klaar voor. Dus was ze veel op zichzelf, in gedachten verzonken. Totdat haar aandacht werd getrokken, door nog wat oranjes in het kamp. Haar zoon, Astralkit. Hij liep naar de rand van het kamp. Direct keek ze met argusogen toe, of hij niet het kamp uitging. Dat gebeurde niet, dus ontspande ze weer wat. Wel kwam ze overeind en liep naar hem toe. Ze hoorde hem zachtjes wat neuriën. “Wat zeg je Astralkit?” Vroeg ze dan ook terwijl ze naast hem ging zitten.