Fangirls in de Tuin

Zijn oren waren gespitst, alert op elk mogelijk teken van gevaar. Het was midden op de dag en het was warm, maar het was zeker nog te doen. De donkerbruine kater sloop poot voor poot richting een eekhoorntje dat zat te knabbelen op iets dat het gevonden had. Na al die manen aan training, moest hij zeker wel een eekhoorn kunnen vangen. Stapje voor stapje kwam hij dichterbij terwijl de eekhoorn niets vermoedend in zijn zicht zat... Tot two legs met lompe stappen aan kwamen lopen. De eekhoorn keek geschrokken op en vluchtte snel weg. Hawkpaw schoot er nog achteraan, maar de afstand was nog te groot geweest. De kater zuchtte. Altijd two legs. Aan de geluiden te horen kwamen ze er al snel aan en Hawkpaw verstopte zich snel onder een struik terwijl hij met zijn ijsblauwe ogen de rare wezens observeerde. Two legs kwamen graag in het woud wandelen in deze tijd, maar toch wilde Hawkpaw ze in de gaten houden, vooral uit nieuwsgierigheid.

De felle zonnestralen leken zijn roodbruinkleurige vacht wel in brand te zetten terwijl hij rustig wandelde. Hij was op zijn gemakje aan het zoeken naar prooi. Nu de warmte weer stillaan was teruggekeerd en alles groener werd zou prooi makkelijker te vinden zijn dan in leafbare, waar prooischaarste een bekend ding was, en al zeker deze leafbare was het vreselijk. Zijn poten hadden de sneeuw ongelofelijk gehaat en het feit dat er amper prooi was beviel hem niet, ookal was hij zo'n goede jager. Maar nu...nu viel zijn gouden opeens op een eekhoorn zonder echt moeite te doen het te vinden. Echter zag hij ook dat er al een andere kat van zijn Clan achter aanzat. Het was maar hopen dat deze apprentice genoeg skills had om het te vangen. Hij was niet heel erg up to date meer geweest met de apprentices van tegenwoordig, maar Hawkpaw leek hem wel verstandig. Daarbij was de knul toch al bijna gereed om warrior te worden qua leeftijd... Het was een vrij optimistische kijk op de apprentice, maar als hij er pessimistisch over zou doen zou hij een crisis hebben over het feit dat de clan later in de poten zou kunnen liggen van een slechte jeugd. Ergens beschut keek hij naar wat de bruine jonge kater ging doen. Hij was goed bezig, maar opeens hoorde hij twolegs naderen. Het prooidier was weggevlucht en, ter gevolg, was Hawkpaw erachter aan gegaan met weinig succes. Irishunter liet een kleine gefrustreerde zucht uit, maar hij kon het wel begrijpen. Twolegs waren geen pretje. Het waren rare, onvoorspelbare wezens die er vreemd uitzagen. Alleen vond de apprentice dat blijkbaar fascinerend, al had die misschien niet door hoe gevaarlijk dat ze konden zijn. Misschien moest hij dat de leerling even wijsmaken voor er ongelukken gingen gebeuren. Voorzichtig kwam de roodbruin gekleurde kater ook de struik in waar de apprentice in zat en bromde zacht. "Wat sta jij hier die twolegs nou te kijken?"

De two legs waren luid naar elkaar aan het blaffen. Hawkpaw drukte zijn oren in zijn nek. Waarom waren ze toch zo luid? Tot zijn verrassing waren te two legs alleen niet de enigen waarvan geluid geproduceerd werd. "Wat sta jij hier die twolegs nou te kijken?" klonk er. Hawkpaw keek naast zich en zag Irishunter. De kater wiebelde even met zijn oren. Het was schandalig dat hij hem niet had opgemerkt! Daar moest hij toch nog even aan gaan werken. "Ik ben gewoon nieuwsgierig" miauwde hij zachtjes. "Ik weet dat ze gevaarlijk zijn en al, maar ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat die rare wezens toch allemaal doen." Dit klonk niet erg overtuigend, Hawkpaw. "Omdat ze gewoon maar rondlopen en prooi verjagen en uiteindelijk niks doen. Wekt dat bij jou geen nieuwsgierigheid op dan?" Kennis was erg belangrijk voor Hawkpaw. Hij wilde alles altijd strategisch en handig aanpakken. Daarbij was elk beetje kennis bruikbaar en al hoewel de kans klein was om een two leg ooit te ontrafelen, was het altijd wel interessant om die wezen de meest rare dingen te zien doen. 'want wees eerlijk Irishunter, two legs zijn echt raar' denkt de apprentice bij zichzelf terwijl hij toekijkt naar hoe de two leg allemaal rare bewegingen maakt terwijl er vreemd geluid uit de dingen om zijn oren komt.

Zijn ogen bestudeerden de twolegs terwijl hij wachtte op een antwoord, die hij al dadelijk wel kreeg. 'Ik ben gewoon nieuwsgierig. Ik weet dat ze gevaarlijk zijn en al, maar ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat die rare wezens toch allemaal doen', meldde de apprentice. Nieuwsgierigheid. De grootste oorzaak van uiteindelijke accidenten. Katten die de wereld gingen verkennen en dan stierven door enig ding dat ze nog nooit in hun leven gezien hadden. Katten die achter een vlindertje aangingen en dan opeens verdwaald raken, of struikelen en vallen in een rivier. Je weet wel. Niet goed. Als deze apprentice zich ging laten leiden door nieuwsgierigheid ging hij op slechte plekken uitkomen. Een beetje was goed, maar niet teveel. 'Omdat ze gewoon maar rondlopen en prooi verjagen en uiteindelijk niks doen. Wekt dat bij jou geen nieuwsgierigheid op dan?', voegde deze nog toe. Hij keek droog naar Hawkpaw. Vroeger had hij nieuwsgierigheid gehad. Het had hem op het verkeerde pad gezet en  had hem de verkeerde beslissingen doen nemen. Uiteindelijk had dat geleid tot pijn in het hart. Nieuwsgierigheid was niets voor hem. Niets voor de omgeving waarin hij zich bevond. "Neen. Ik ben niet geïnteresseerd in twolegs. Ze zijn te gevaarlijk", bromde hij. En toen opeens...begon die ene wel heel raar te bewegen. En die had een gek ding op zijn hoofd. Hij keek een beetje met afschuw richting de gek bewegende twoleg. "Bovendien zijn ze zeer vreemd", fluisterde hij. Gevaarlijk en gestoord. Een zeer zenuw opwekkende combinatie.

Hawkpaw keek fronsend naar de two leg die de rare bewegingen maakte. Ook al had het haar dat die two leg had bijna dezelfde kleur als die van Irishunter, de kater naast hem zou het waarschijnlijk nooit nadoen. Hawkpaw zag al geamuseerd voor zich hoe Irishunter out of nowhere van die gekke passen zou maken terwijl er raar gemauw uit zijn mondje zou komen. "Neen. Ik ben niet geïnteresseerd in twolegs. Ze zijn te gevaarlijk" Hawkpaw werd uit zijn gedachtes geschud. "snap ik" miauwde hij met tegenzin. Hij hield ook niet van de meeste gevaarlijke dingen, maar het was altijd fijn als een kat die bekend stond als een chagrijn aan je kant te hebben. "Bovendien zijn ze zeer vreemd" Hawkpaw knikte. Nou dat zeker. De donkerbruine kater zuchtte. "je hebt gelijk. Het spijt me." miauwde hij ten slotte waarna hij respectvol zijn kop boog. "ik zal het de volgende keer niet weer doen." En toen kwam de kleinste two leg ineens naar hen toe, met een hoog geblaf. Hawkpaws haren schoten overeind. "wat krijgen we nou?!" sist de apprentice met wijd opengesperde ogen.

De twoleg had haar op zijn kop dat bijna dezelfde kleur had als de kater zijn vacht, en hij vond het afschuwelijk. Stel je voor dat hij daar zou staan, gekke bewegingen maken. Je zou hem nooit zo zien hoor. Toch bleef hij kijken. Niet omdat het interessant of humoristisch was, maar omdat hij waakzaam was. 'snap ik', miauwde de apprentice met wat tegenzin. 'Je hebt gelijk. Het spijt me... Ik zal het de volgende keer niet weer doen', verontschuldigde hij zich toen. Goed, die apprentice had toch nog iets van common sense in zijn kop zitten. Niet zoals andere apprentices die niet luisterden naar hun warriors en elders en gewoon hun eigen gangetje gingen om dan hun eigen leven te verprutsen. Daar was hij tevreden mee. Zolang iemand respect voor hem had en een beetje voldeed aan de basis moralen van het overleven kon hij ze ook terug respecteren, en vergeven. "Maakt niet uit, laten we gewoon ga-", maar hij stopte zichzelf toen Hawkpaw opeens luid siste en Irishunter zag dat de kleinste, nogal hyperactieve twoleg hun kant op kwam. De kater sprong uit reflex recht voor de bruine leerling zijn neus en siste naar de twoleg, al zijn haren rechtop. Zijn klauwen kwamen uit zijn hulzen en als de twoleg nog wat dichter bij ging komen, zou hij niet twijfelen dat tweebenig beest hard te bijten.

"Maakt niet uit, laten we gewoon ga-" de woorden waren Hawkpaw amper binnengekomen door de twoleg die hun kant op stormde. Zijn haren hadden nog nooit zo recht gestaan. Het was alsof Hawkpaw helemaal elektrisch geladen was. Instinctief kromde hij zijn rug en kwamen zijn nagels uit zijn hulzen, maar gelukkig kwam zijn Clangenoot al beschermend voor hem staan. De apprentice staarde nog even naar de twoleg die bijna dezelfde oogkleur deelde. De kater legde zijn oren plat in zijn nek en ontblootte zijn tanden. Alles in hem schreeuwde om weg te rennen, maar hij kon Irishunter hier niet achterlaten. Hij was zijn Clangenoot. Hawkpaw blies dreigend naar de twoleg hopend dat het overtuigend genoeg was. Als hij dit had geweten, was hij meteen weggerend!

Zijn felle gouden ogen brandden recht in die van de twoleg. Hij siste, had zijn rug gekromd, al zijn vacht rechtop, en de staart die hij amper had zat ook de lucht in. Zijn klauwen zaten uit zijn hulzen en hij liet zijn tanden zien. Wat er achter hem gebeurde met Hawkpaw, daar lette hij niet op. Hij lette alleen maar op de twoleg die véél te dichtbij kwam voor zijn eigen goed. Toen die dichter naderde, sprong Irishunter op hem af gereed om hem te bijten en te krabben uit verdediging, maar de derde twoleg die erbij stond en eigenlijk gewoon de hele tijd had staan kijken naar de andere twee greep de te-dichtbij-komer en sleurde hem snel weg voordat de kater kon bijten. En maar goed ook. Hij wilde fors en stevig gaan bijten. Nogmaals siste hij en lokte luide geluiden op in de hoop ze af te schrikken. De twoleg die de ander wegtrok greep ook instinctief de gek-bewegende twoleg weg en ging samen met de twee op een afstandje van de kat staan, de horror in zijn ogen af te lezen. Goed. Irishunter zwiepte met zijn bol van een staartje,  gromde en keek nadien achter zich om te zien of Hawkpaw er nog was.

Hawkpaw keek alert naar elke beweging die er gemaakt werd. Die van de twoleg voor zich, die van de andere twee twolegs en die van zijn Clangenoot. Zijn staart zwiepte gespannen heen en weer. Zelfs hun waarschuwende houdingen waren niet genoeg om de hyperactieve twoleg op afstand te houden. Irishunter wilde al in de aanval schieten, maar de derde twoleg kwam zijn vriend net op tijd te hulp en trok de kleinste twoleg van het stel weg. Dat was op het nippertje. Toen Irishunter naar hem keek, zwiepte Hawkpaw met zijn staart. "Kom" siste hij hopend dat de warrior naar hem wilde luisteren. De kater zoefde dieper het woud in en bij de eerste klimbare boom, klom hij zo soepel als een eekhoorn naar boven waarna hij op een tak ging zitten. Met zijn ijsblauwe ogen tuurde hij door de blaadjes heen, afwachtend of de twolegs zouden volgen of niet.

Hij probeerde de twolegs zo goed mogelijk op afstand te houden. Ze waren natuurlijk te groot en te gevaarlijk voor hem, maar als zelfs een spinnetje ze bang kon maken, waarom hij dan niet? Na heel zijn gedoe had hij zijn ogen op de bruine apprentice gericht, die 'kom' siste en nadien wegvluchtte om vervolgens in een boom te klimmen. Irishunter staarde nog even naar de twolegs in de hoop dat ze hem niet gingen volgen, liet een luide sissende kreet uit en zoefde nadien achter Hawkpaw aan. De roodbruine kater klom de boom in en kwam naast de ander op de tak zitten. Zijn ogen brandden door de bladeren heen starend naar de gestoorde twolegs. Hij hoorde wat geblaf komen van de derde twoleg, maar ze leken niet te volgen. Zijn hartslag verlaagde langzaamaan weer. Zolang ze niet te dicht bij de boom zouden komen waren ze veilig...het enige nadeel was alleen dat hij hier nu vastzat met Hawkpaw. Op zich was er niets mis met de apprentice, maar hij had toch liever geen gezelschap als hij toch moest zitten wachten. Stilletjes zuchtte hij en keek hij naar de bruine gestreepte vacht van de jongere kater. "En dat is dus waarom je niet zo dicht bij twolegs moet komen", mompelde hij. "Ze zijn onvoorspelbaar."

Gelukkig volgde zijn Clangenoot en deed deze niet moeilijk over het feit dat Hawkpaw een apprentice was. Sommige warrior hadden daar nog eens een handje van om zich beter te voelen dan apprentices, zelfs al zijn de jongere katten wijs zat. "En dat is dus waarom je niet zo dicht bij twolegs moet komen" mompelde de kater naast hem. "Ze zijn onvoorspelbaar." Hawkpaw zuchtte en keek schuldbewust. "ik merkte het. Het voordeel is wel dat ik nu meer zal opletten?" probeerde hij optimistisch terwijl zijn hart nog in zijn keel klopte. De kater dwong zijn haren weer plat te gaan liggen, maar bleef wel gespannen naar beneden kijken voor het geval dat die twolegs weer rare dingen zouden uithalen. Hij hoopte maar dat ze snel weg zouden lopen en hen met rust zouden laten. Deze kleine inspanning was al genoeg avontuur voor Hawkpaw. Zijn nieuwsgierigheid is groot, maar dat wilde niet zeggen dat hij van al deze drama met die rare beesten hield.

Terwijl zijn ogen nog steeds door de bladeren heen tuurden, voor veiligheidsredenen, luisterde hij naar wat de apprentice zei. 'Ik merkte het. Het voordeel is wel dat ik nu meer zal opletten?'. Hij merkte het tintje van schuldbesef in de blauwe ogen van de apprentice en wist dat hij optimistisch probeerde te zijn. Het was juist dat hij zich er ook echt aan moest houden. Je had altijd van die valse beloftes die je aan jezelf maakte, waar je je uiteindelijk toch niet aan hield. Soms was dat niet eens de eigen fout. Hij had een paar grote beloftes voor zichzelf gemaakt en daar hield hij zich ook aan, maar hij had goed geleerd na alles wat er vroeger was gebeurd. Het hele incident. De kleine beloftes die opstapelden en teveel werden. Het was nooit goed geweest. Irishunter vertrouwde er wel op dat Hawkpaw zich er aan zou houden, maar je kon het nooit zeker weten. "Beter doe je dat ja", bromde hij zachtjes onder zijn ademhaling. "Je moet voor alles goed opletten, anders kan het veel erger aflopen dan dit. Om elke hoek loeren er gevaren en het is vaak nieuwsgierigheid dat je de val in leidt. Je moet nooit te dichtbij bij iets komen dat je niet vertrouwen kan." Zijn gouden kijkers merkten toen dat, na al dat geblaf van die derde twoleg, de andere twee leken te knikken met hun hoofd en nadien voorzichtig begonnen weg te wandelen. De kleinste twoleg keek opeens weer richting de boom, maar uiteindelijk volgde hij de andere twee gewoon en gingen ze alledrie langzaam weg. Zijn kalmte was nu volledig teruggekeerd tegenover daarnet, het had misschien enkele minuten geduurd maar dezen gingen nog vrij snel  weg tegenover anderen. "Kom, we kunnen hier weg... het geluk staat aan onze kant vandaag", sprak hij, en maakte zich klaar om weer naar beneden te gaan.

Hawkpaw was iemand die zich hield aan zijn woord. Er moest echt wel iets heel erg misgaan om leugens uit zijn bek te krijgen. Soms was een leugentje om eigen bestwil nodig, maar als je te vaak loog, kon je al het vertrouwen van je Clangenoten en familie verliezen. Daarnaast had je er weinig aan tenzij je erg slechte intenties had, maar die had Hawkpaw zeker niet. Hij deed gewoon zijn best voor zijn Clan en hij deed extra hard zijn best voor zijn zusjes en mentor. Deze drie waren hem erg belangrijk en hoe sterker en beter hij zou zijn, hoe veiliger ze waren. "Beter doe je dat ja", bromde Irishunter. Hawkpaw knikte. "Je moet voor alles goed opletten, anders kan het veel erger aflopen dan dit. Om elke hoek loeren er gevaren en het is vaak nieuwsgierigheid dat je de val in leidt. Je moet nooit te dichtbij bij iets komen dat je niet vertrouwen kan." De apprentice bleef goed luisteren ook al klonk het erg logisch allemaal. "Ik zal goed blijven opletten, Irishunter", miauwde hij uiteindelijk. Het was ook gewoon heel belangrijk. Simpel en belangrijk. Als je niet goed uitkeek, viel je makkelijk ten prooi aan wat er dan ook in het woud rondliep. Daarbij kan het zelfs een gevaar zijn voor je Clan, die je gewoon even misloopt. Dat zou niet erg handig zijn, nee. Uiteindelijk zag de gestreepte kater tot zijn grote opluchting dat de drie twolegs doorliepen. "Kom, we kunnen hier weg... het geluk staat aan onze kant vandaag", sprak de kater naast hem. Hawkpaw knikte en klom zo soepel als maar kon de boom uit. "Bedankt voor alle hulp in ieder geval, Irishunter. Het had anders kunnen aflopen", miauwde hij respectvol. "Ik zal me nog even nuttig maken om prooi te gaan vangen, wil je mee of rem ik je te veel af?" De apprentice keek Irishunter afwachtend aan. De ander leek hem niet echt het gezelschap type, maar Hawkpaw vond het onbeschoft om gewoon weg te lopen zonder iets te vragen of te zeggen.

De leerling zei dat hij goed zou blijven opletten, en dat is wat gold. Hij klonk er redelijk serieus over, en dat kon de roodbruine kater wel appreciëren. Toen de twolegs dan uiteindelijk weggingen, hopelijk voorgoed, klommen de twee samen de boom uit. De apprentice klom heel soepel, hijzelf iets minder. Met die bol van een staart was het moeilijk te balanceren soms en alhoewel hij het gewend was, zou hij nooit de aller elegantste klimmer zijn. Hij was wel een goede klimmer naast dat, dus opzich maakte het niet veel uit. Hij had Icepaw succesvol kunnen leren hoe ze moest klimmen dus het maakte niet veel uit of hij een goede staart had of niet. 'Bedankt voor alle hulp in ieder geval, Irishunter. Het had anders kunnen aflopen', bedankte de jonge cypers hem, waarop hij een knikje gaf. "Geen probleem, Hawkpaw", miauwde hij. Het was niet dat hij ook maar een schrijntje gaf om de apprentice, maar hij wilde geen goede toekomstige warriors kwijtraken aan stoute twolegs. 'Ik zal me nog even nuttig maken om prooi te gaan vangen, wil je mee of rem ik je teveel af?', vroeg de ander vervolgens. Tja, hij was inderdaad niet het gezelschapstype, maar het leek hem nogal onbeschoft om zomaar weg te gaan. Nogmaals, hij gaf niet veel om de ander, maar als hij iets had geleerd laatste manen dan was het wel dat hij af en toe een beetje vriendelijker mocht zijn. Misschien was dit een goed begin. "Ik zal wel meegaan met je. Misschien leer ik je nog iets nieuws voor je een warrior wordt", antwoordde de tom, diep vanbinnen met lichte tegenzin. Eh, mogelijks kon hij hier een nieuwe herinnering uithalen.

Het was wel bijzonder dat telkens wanneer hij zijn nieuwsgierigheid liet leiden, het altijd fout ging. Het was zeldzaam als hij zijn nieuwsgierigheid volgde, maar nu was wel duidelijk dat het goed was. Voor Hawkpaw werkte het gewoon beter om te observeren en na te denken. Dat was ook wat hij altijd deed. Al dat impulsieve gedoe vond Hawkpaw alleen maar gevaarlijk. Voor sommigen werkt het, maar voor hem niet. Foxpaw had niet voor niets gedoe gehad met een ShadowClanner. "Geen probleem, Hawkpaw", miauwde de warrior als antwoord op zijn bedankje. "Ik zal wel meegaan met je. Misschien leer ik je nog iets nieuws voor je een warrior wordt" was het antwoord op zijn vraag om samen te gaan jagen. Hawkpaw deed zijn best niet erg verbaasd te kijken, maar liet toch een inimini beetje doorschijnen. Irishunter was nou gewoon eenmaal niet de kater die bekend stond als de meest gezellige. Dat maakte Hawkpaw niet uit, want hij was zelf ook niet enorm spontaan ofzo, maar het bleef verbazingwekkend. De apprentice knikte uiteindelijk dankbaar. Hij mocht wel laten zien dat hij het apprecieerde. "Vast wel", miauwde de gestreepte kater. Immers was er altijd wel wat te leren van wie dan ook. "Ik denk dat het het handigste is als we onder de bomen, in de schaduw blijven. Hier zullen vast meer diertjes te voorschijn komen", miauwde hij hardop nadenkend. De kater keek Irishunter afwachtend aan om aan te horen of dat inderdaad de juiste denkwijze was. Hawkpaw was de apprentice en Irishunter de warrior.

Hij had heus wel door dat Hawkpaw een beetje verbaasd keek toen hij had ingestemd mee te gaan jagen, en het was niet de eerste keer dat hij zo'n reactie had gekregen. Hij vond het eigenlijk best wel grappig, maar liet er niets van merken. Soms moest zijn leven is wat anders zijn dan constant zonnen, jagen, slapen, zonnen, jagen, slapen, op de wacht staan of iets dergelijks. Hawkpaw leek hem één van de minder irritante apprentices in de buurt dus een goede optie om eventjes mee te gaan jagen. Hij ging wel bedenkingen hebben hierbij. Hoe dan ook, de bruin gestreepte apprentice begon zijn bedenkingen met de roodbruine kater te delen. 'Ik denk dat het het handigste is als we onder de bomen, in de schaduw blijven. Hier zullen vast meer diertjes te voorschijn komen', merkte hij op. Irishunter dacht voor een seconde na en knikte toen. "In deze warmte zullen prooidieren sneller schaduw opzoeken om de koelte te bewaren, daarbij liggen hun slaapplekken waarschijnlijk ook dichtbij. Ook is het een goede schuilplek voor ons. Goede keuze, Hawkpaw", sprak hij, feiten opsommend. "We moeten wel stil zijn, als we één verkeerde beweging maken zullen ze snel op de vlucht slaan en daarbij andere prooien ook bang maken." Na dat gezegd te hebben dook hij dieper het gebied in op zoek naar schaduwen.

Hawkpaw wisselde altijd van mood. De ene keer ging hij liever alleen op pad, de andere keer wilde hij alles behalve alleen zijn. Het lag niet aan de kat de in zijn buurt was, maar echt aan hem zelf. Naja, tenzij hij vastzat met een ruziezoeker. Dan zou hij een boom inklimmen en wegvluchten naar rust. Irishunter leek hem eerder een type dat alles behalve samen zou willen jagen. Misschien af en toe. Het leek Hawkpaw ook wel een eer om met hem te jagen en zijn Clangenoot zo beter te kunnen leren kennen. Banden in je Clan zijn belangrijk, maar niet alles werkt goed. Op dit moment leek dat gelukkig niet het geval te zijn tussen hem en de warrior die bij hem was. En om het perfect te maken, was de kater het ook nog eens met hem eens. "In deze warmte zullen prooidieren sneller schaduw opzoeken om de koelte te bewaren, daarbij liggen hun slaapplekken waarschijnlijk ook dichtbij. Ook is het een goede schuilplek voor ons. Goede keuze, Hawkpaw", sprak de kater. Hawkpaw stak trots zijn borst naar voren. Hij was een denker en had meestal alles wel goed, maar toch gaf het hem altijd trots en zorgde het voor opluchting. Hij wilde immers niemand teleurstellen. "We moeten wel stil zijn, als we één verkeerde beweging maken zullen ze snel op de vlucht slaan en daarbij andere prooien ook bang maken." Hawkpaw knikte en volgde de kater dieper het woud in, richting de schaduwen. Met zijn bruine oren gespitst tuurde hij de omgeving af met een geconcentreerde blik tot hij eindelijk een muisje zag scharrelen bij een struikje. De apprentice dook in de jachthouding, controleerde of de wind goed was en sloop daarna op het muisje af. Poot voor poot kwam hij voorzichtig in de buurt. Daarna wachtte hij op het goede moment en sprong hij op het prooidiertje af. Voordat zijn prooi maar iets kon doen, maakte Hawkpaw hem snel en geluidloos af. Zijn ijsblauwe ogen gleden naar Irishunter. "Nummer één hebben we te pakken", miauwde hij trots.