The villains on my list

Met iedere stap die hij richting het kamp zette vroeg hij zich af of dit de juiste beslissing was. Of hij zometeen niet in een situatie kwam waar hij voor de rest van zijn leven spijt van zou krijgen. Hij wist niet goed wat zijn zus met Eveningstar wilde. Hij snapte waarom Crowcall de leider wilde spreken, dat was duidelijk, maar wat de ander eruit wilde was hem niet duidelijk. Hij voelde Crowcall's schouder tegen zijn eigen en kort keek hij haar aan en knikte. Hij had dit besluit genomen, dus hij moest het doen met de consequenties. "We zijn er bijna," Sprak hij, waarschijnlijk had ze dit al door. Het was niet de eerste keer dat ze hier was tenslotte. Hij liep het kamp binnen en probeerde meteen Eveningstar te zoeken. "Kan iemand Eveningstar halen? Zeg maar dat Crowcall er is om met haar te spreken." Misschien had Eveningstar hier helemaal geen zin in, dan was dit iets dat snel voorbij zou zijn. Maar hij wist dat dat een schrale hoop was.

"Wat heeft dit te betekenen?" Eveningstars stem was kalm, maar de woorden galmden in Crowcalls oren als een echo. Een gevoel van déjà vu... nee, een echte herinnering. Dezelfde plek, dezelfde katten, zij in rouw om een familielid en de ander met die wantrouwende blik in haar gele ogen. Ogen die nu nog veel killer leken, en Eveningstar leek groter, dreigender, maar misschien was het ook alleen de kennis van wat ze gedaan had die het zo deed lijken. Als Crowcall er meer bij was geweest had ze misschien gemerkt dat Eveningstar en juist wel eens gezonder uitgezien had dan nu, maar nu ging er teveel door haar hoofd om op die details te letten. "Jij-" Crowcall was allesbehalve kalm. Haar poten trilden en haar stem ook, en verder dan dat ene woordje kwam ze niet. Wat moest ze zeggen? Wat kwam ze hier nou eigenlijk doen? "Ik wil het begrijpen..." Haar blik schoot kort opzij naar Dustspirit en ze schraapte haar keel, en rechtte haar schouders. "Je zult vast beweren dat het mijn zaken niet zijn, maar dit gaat mij ook aan. Stagtine was mijn broertje. Dustspirit heeft me verteld wat er gebeurd is, maar ik- ik eis een verklaring." Was dat echt wat ze wilde? Wilde ze echt Eveningstar de beslissing om haar broertje te vermoorden horen rechtvaardigen? Want spijt ging ze niet betuigen, dat stond vast. Stagtine was omschreven als een monster van het ergste soort, en misschien kon je beweren dat Eveningstar geen keus had gehad, dat het nodig was geweest om anderen en zichzelf te beschermen. Maar Crowcall kwam het voor dat degene tegenover haar het monster was, met dat eeuwige wantrouwen. Geen spoortje warmte in die kat, zelfs niet toen Crowcall hier was gekomen om haar vader te begraven. Een kat met zo weinig medeleven kon toch niet juist gehandeld hebben? Een kat als dat kon toch niet haar broertje vermoord hebben en gelijk hebben?

Hij had er nu al spijt van dat hij dit gedaan had, hij was bijna bang voor wat er hierna zou gebeuren. Hij merkte dan ook dat zijn hele lichaam gespannen aanvoelde. Eveningstar was tevoorschijn gekomen en vroeg wat dit te betekenen had. Hij wist dat het beter was om niet te liegen. Ook al werd hij gestraft om de waarheid, hij had nu eenmaal gevonden dat Crowcall een recht had om het te weten. Hij liet zijn blik van Eveningstar naar Crowcall gaan en weer terug toen Crowcall haar zegje had gedaan voor nu. Hij wist niet wat zijn zus precies wilde, maar hij wist ook niet wat Eveningstar zou zeggen. Hij ging niet ontkennen dat hij Crowcall had verteld wat er was gebeurd met Stagtine, ze had een recht gehad om dat te weten. Maar hij wist dat hij in moest grijpen mocht er iets tussen zijn zus en zijn leider gebeuren nu, ook al was het geen gemakkelijke positie om tussen de twee te staan.

Eveningstar gaf in eerste instantie niet de reactie die Crowcall verwacht had. De ThunderClanleider leek van slag, keek naar Dustspirit, schudde haar kop, alsof ze probeerde iets van zich af te schudden. Maar na een moment keerden de kilheid en vijandigheid weer terug, en Crowcall legde haar oren in haar nek. Het liefst wilde ze met een verwensing beginnen, maar ze dwong zichzelf eerst een keer adem te halen. Het was meer dan het gebruikelijke andere-clans-mogen-niets-weten, ze had echt een gevoelige snaar geraakt. Misschien niet vreemd, na wat Stagtine Eveningstar had aangedaan, maar toch had Crowcall nooit gedacht dat er iets was wat haar zo van haar stuk zou kunnen brengen, dat alleen al het noemen van een naam genoeg zou zijn om die kalme façade te doorbreken. Dit was persoonlijk. Maar dat was het voor Crowcall ook, en ze had recht op deze informatie. "Ik weet hoe veel kwaad hij gedaan heeft, Eveningstar," begon ze, met het laatste beetje kalmte dat ze zelf nog in zich had. Ze voelde het met ieder woord verder vervliegen... "maar hij was mijn broertje en jij hebt hem vermoord, dus het minste wat je kunt doen is me vertellen hoe het zo ver gekomen is." Ze staarde Eveningstar aan en haar blik was even kil als de hare. Dit was te belangrijk. Ze moest het begrijpen. Hoe het broertje dat ze kende de dingen die Dustspirit haar verteld had had kunnen doen. Kón Eveningstar dat verklaren, als Dustspirit, zijn eigen broer, het al niet begreep? Zou er iemand zijn die het kon verklaren? "Zeg me op zijn minst waar hij begraven is." Dan vraag ik het hem zelf, al weet ik dat hij nooit meer antwoord zal kunnen geven.

Hij hield zijn blik niet van Eveningstar af, wetende wat de vraag mogelijk met haar deed. Hij begon zich steeds harder af te vragen waarom hij Crowcall hier mee naartoe genomen had. Misschien was het om er zeker van te zijn dat deze twee katten het niet aan de stok zouden krijgen om Stagtine ergens waar niemand in zou kunnen springen. De kans dat het hier midden in het Thunderclan kamp zou gebeuren was dan ook een stuk kleiner. Hij vind de blik van Eveningstar op en las de vraag daarin af. Waarom had hij dit gedaan? Zou ze niet hetzelfde hebben gedaan als het op familie aankwam? Familie had een recht om te weten wat er was gebeurd met familie en dat ging hij ook niet ontkennen nu. Het was het beste om achter zijn daden te blijven staan nu. Toch was het duidelijk dat Eveningstar niet over Stagtine wilde praten en hij kon ook wel begrijpen waarom. Hij richtte zich dan ook naar Crowcall, hopende dat ze het zou laten rusten, maar natuurlijk deed ze dat niet. "Crowcall," Sprak hij dan ook rustig. "Misschien is het beter als je het hierbij laat?" Hij haatte het om een kant hierin te kiezen, had dit het liefste niet willen doen, maar er was een limiet tot hoever hij haar door kon laten gaan, zeker met hoe Eveningstar aan het reageren was. Misschien zouden ze hem beide niet vergeven voor wat hij had gedaan, maar hij hoopte ergens dat ze het begrepen.

Niet Eveningstar, maar Dustspirit gaf antwoord. Crowcalls blik schoot naar haar broertje. Hierbij laten? Hierbij laten? Ze had nog niets! Waarom hield Dustspirit haar tegen? Eveningstar hoefde hem maar een keer aan te kijken en hij deed wat ze wilde. Zijn bloedeigen zus stuurde hij weg. Hij had haar misschien een kans gegeven, een laatste momentje van broederschap, maar zodra het te veel op een confrontatie begon te lijken koos hij zonder aarzelen voor zijn leader. Clan boven familie, zo hadden ze het hem hier geleerd. Hij was loyaal opgevoed in haar afwezigheid. Tranen prikten in haar ogen. Wist hij niet hoe hard ze geprobeerd had om hun familie, om de clans bij elkaar te houden na de reis? Had ze niet hard genoeg gevochten? Zag hij dan niet dat Eveningstar hem nooit zo loyaal zou zijn als hij haar? De liefde van een clan was voorwaardelijk, dat had Crowcall vaak genoeg gezien, maar zij zou altijd van haar broertjes houden, op haar hadden ze kunnen rekenen als ze haar de kans gegeven hadden. Maar in deze situatie had ze niets voor hen kunnen doen, had ze alles wat er mis ging alleen maar achteraf kunnen horen, te laat om in te grijpen. In de bergen hadden ze elkaar nog gehad, daar was alles nog goed geweest. Hoe anders waren de zaken gelopen als ze bij ze had kunnen blijven? Als zij voor ze had mogen zorgen? Dan hadden ze nooit tegenover elkaar hoeven staan. Er viel een pijnlijke stilte, waarin ze wist dat ze hem, hoe veel ze ook van hem hield, alleen nog maar verder tegen zich op kon zetten, want wat hij vroeg kon ze niet doen.

Eveningstar verbrak de stilte en Crowcall voelde woede in zich opborrelen. Geen ziel? Had hij geen ziel gehad toen hij zich op de Gathering om haar bekommerde en toen hij op het eind nog iets goeds in zijn hart vond en Dustspirit hielp in dat laatste gevecht? Had hij geen ziel gehad toen hij het graf van zijn vader bezocht, toen ze daar samen lagen en hij haar vroeg om verhalen van SkyClan, een glimlach op zijn gezicht? Het graf van hun vader, het was verwoest. Een graf voor haar moeder was er nooit geweest. Zeg me op zijn minst waar hij begraven is, had ze gevraagd, maar zelfs dat gunde Eveningstar haar niet. Haar broertje had verschrikkelijke dingen gedaan, maar Eveningstar kon niet doen alsof hij nooit bestaan had, alsof hij nooit een goed woord gezegd had, nooit een goede daad gedaan had. Hij was iemand geweest. En ze wist dat hij een ziel had gehad, een ziel die zo veel mooier op had kunnen bloeien als hij ergens anders opgegroeid was. Als zij erbij had kunnen zijn. Ze had hem kunnen leren dat er meer in het leven was dan de ambitie om aan de top te staan. Zou het echt anders gegaan zijn? Ze wist het niet, maar wat ze wel wist was dat ze nooit de kans gekregen had om erachter te komen. Leiders als Eveningstar hadden haar die kans ontnomen. Ze hadden haar alles ontnomen, zich stuk voor stuk van haar afgekeerd, en iedereen volgde de leiders, zelfs Dustspirit. Niet een, maar twee broertjes had Eveningstar van haar afgenomen en ze erkende het niet eens, ze wilde niet eens toegeven hoe zij hun familie uit elkaar gerukt had, en haar hart was te koud om ook maar een greintje sympathie te voelen. Het was zo makkelijk geweest om die ene laatste vraag te beantwoorden, maar Eveningstar weigerde. Ook van haar broertje geen graf om bij te rouwen. Er knapte iets in haar. "Hij is dood!" schreeuwde ze. Haar haren stonden overeind, haar oren suisden. "Stagtine is dood en Dustspirit is van jou, geef me iets! Zeg me waar hij is!" Ze sloeg haar nagels uit, maar half bewust van waar ze mee bezig was, niet wetend wat ze hoopte te bereiken, maar niet in staat om te stoppen, om af te druipen en haar haar laatste liefde af te laten nemen. Ze kon hier niet weg, ze had niets om naar terug te keren, alleen een 'eigen territorium' dat al heel lang als vijandig gebied voelde, een leeg nest en alle dromen die nooit uit zouden komen. Met een schreeuw van wanhoop vloog ze Eveningstar naar de keel, alsof ze haar daarmee zou kunnen dwingen om antwoord te geven, om terug te geven wat ze gestolen had.

Hij had het geprobeerd, geprobeerd om haar hier weg te krijgen voor het te laat zou zijn. Maar hij zag het in haar blik dat ze niet naar hem ging luisteren. Hij wist dat ze haar antwoorden nog niet had, maar hij wist dat ze ze ook niet ging krijgen, niet van Eveningstar. Waarom kon ze dat niet zien? Hij had ingestemd om haar met Eveningstar te laten praten, maar daar verder niks mee belooft. Hij had tenslotte niet kunnen voorspellen hoe Eveningstar zou reageren, maar het was duidelijk dat die geen antwoorden zou geven en daar zou ze het voor nu in ieder geval mee moeten doen. Toch wist hij hoe dit haar moest opbreken, met elk woord dat hij tegen haar zei zonder aan haar kant te staan, wist hij dat hij haar pijn deed. Hij had de keuze niet willen maken, misschien was het beter geweest om Crowcall hier nooit mee naartoe te nemen, dan zaten ze nu niet in dit lastige parket. Maar hij wist dat dat ook geen optie geweest was.

Eveningstar's woorden hielpen niet, dat zag hij het moment dat ze bij Crowcall binnenkwamen. Hij had zo willen doen wat Eveningstar van hem vroeg, Crowcall hier wegnemen en terug naar Windclan. Dan zou dit alles met een sisser aflopen. Hoe hard hij dat wel niet wilde, maar hij wist dat het niet zo kon aflopen. Niet terwijl hij probeerde de lichaamstaal van zijn zus te lezen. Ze was boos, dat wist hij maar al te goed, maar er was meer dan dat. De pijn die hij veroorzaakt had lag eronder. Hij stapte naar voren, wilde proberen haar nog van gedachten te veranderen, haar te kalmeren, maar het moment dat ze haar nagels uitsloeg wist hij dat hij een keuze zou moeten maken. Een die hij niet wilde maken, maar een waarin hij eigenlijk geen keuze had. Daarom was hij er klaar voor het moment dat Crowcall Eveningstar aanviel. Hij spande zijn eigen spieren aan en gooide zijn lichaam in haar zij, hopende haar zo naar de grond te kunnen werken voor een andere kat daar de kans toe zou krijgen. Elke andere kat zou haar waarschijnlijk meer pijn doen dan nodig was en dat wilde hij niet. Hij had zijn eigen nagels ook uitgeklapt, hij wist dat hij anders geen grip zou kunnen krijgen, maar hij hoopte dat ze zou kalmeren en zou zien dat wat ze probeerde te doen haar nergens zou brengen.

Eveningstar leek alweer gekalmeerd. Sommige katten konden dat zo makkelijk, wat er ook gebeurde alles van zich afschudden. Ze begroeven hun emoties alsof het een rotte prooi was, die in de aarde van hun onderbewuste verging tot stof, maar bij Crowcall hadden ze wortel geschoten, waren ze gegroeid tot ze niet meer wist wat ze daarnaast nog was, bij haar braken ze naar buiten met een geraas waardoor ze de woorden van de ander nauwelijks nog kon horen. Iets over Stagtines misdaden, iets over hoe Dustspirit zijn eigen keuzes maakte. Zeker, zijn eigen keuzes, nadat zijn mentor hem had geleerd wat de juiste waren, nadat het alternatief tot een verre herinnering verworden was.
Eveningstar deed niet eens iets, ze stond daar, ongenaakbaar. Ze hoefde niets te doen. Ze was onbereikbaar. Zo was een leider: gezegend met negen levens en de levens van alle warriors die voor haar zouden sterven. ShadowClan had zich blind door Tall naar de afgrond laten leiden en ThunderClan zou hetzelfde doen, Dustspirit zou hetzelfde doen. Halverwege haar sprong werd Crowcall door hem uit de lucht geduwd. In een reflex haalde ze uit, maar op het laatste moment trok ze haar nagels in, haar instinct hem te beschermen groter dan haar blinde woede. Met een klap kwam ze tegen de grond, maar meteen probeerde ze omhoog te komen, drukkend tegen de klauwen die haar neerhielden. Genoeg! Nee. Voor Eveningstar misschien, maar voor Crowcall niet. Dit was niet genoeg, ze had nog steeds niets. Wat dacht ze dat er zou gebeuren? Het had geen zin om nog ergens op te hopen, wel? "Wat maakt het uit?!" schreeuwde ze. Ze bleef worstelen om overeind te komen. Ze wilde vechten, ze wilde eindelijk eens degene zijn die aanviel in plaats van degene die in het stof belandde, ze wilde de bevrijding van geweld voelen, loslaten wat ze was, wat ze altijd had willen zijn, alles vergeten en bloed proeven. Maar niet dat van Dustspirit. Door tranen van onmacht zag ze Eveningstar alleen als een grijs-witte vlek, maar haar blik bleef strak op die vlek gericht. Ze probeerde nog één keer om los te breken.

Het lukte hem om haar onder hem te krijgen, om haar tegen de grond te houden voor nu. Hij wilde dat ze zou luisteren, dat ze ervoor zou kiezen om het kamp te verlaten voor er iets zou gebeuren waarbij hij niet meer zou kunnen helpen. Crowcall stribbelde tegen, maar hij liet niet los, wilde dat niet doen tenzij het was om haar het kamp uit te laten gaan. Hij zag de tranen en slikte, dit was niet wat hij gewild had met dit alles. Het maakte echt wel uit of ze hier weg zou komen, voor hem wel. Waarom bleef ze tegen stribbelen? Ze moest weten dat hij haar niet kon laten gaan. Maar hij wist dat hij het mogelijk zou verliezen als ze haar best zou doen om hem aan te vallen, om meer te doen dan alleen het tegenstribbelen. "Het maakt uit." Sprak hij dan ook. "Ik wil niet dat je wat overkomt." Niet op deze manier. Waarom begreep ze niet dat hij het beste ook voor haar wilde, ook al kon hij haar kant niet volledig kiezen hierin. "Laat het gaan," Hij ging haar niet smeken om het met rust te laten, maar ze moest het niet hier doen, niet midden in het Thunderclan kamp.

Het had allemaal geen zin. Haar eigen kleine broertje was te sterk voor haar. Ze verwondde zichzelf aan zijn nagels in haar pogingen los te komen. Ze wist dat hij probeerde haar zo min mogelijk pijn te doen, maar had hij zelf soms niet door hoe zijn woorden scherper staken dan zijn klauwen? Ze trok haar blik los van haar vijand om hem op haar broertje te richten, een blik vol woede, pijn en afkeer. Hij liet haar vallen, haar en hun broer. Laat het gaan, zei hij. Laat mij gaan, hoorde ze. Alles zou ze voor hem opgeven, en het enige wat hij wilde was van haar af komen. Nou, laat hem maar. Als hij dan toch voor Eveningstar koos, kon hij het maar beter goed doen. Ze lachte scherp en vreugdeloos. Wilde hij niet dat haar wat overkwam? Hij was degene die haar hart brak! Het kon hem niet schelen in hoeveel stukjes, het enige wat er voor hem toe deed was of het nog klopte en dat noemde hij dan liefde. Maar wat had ze aan dat hart, als het niet voor haar broertjes mocht kloppen, als het alleen maar haat door haar lijf pompte? Eveningstar hield zich al nauwelijks meer met haar bezig, die liet nog wat van haar warriors het vuile werk opknappen. Ze had niet eens het lef om zelf iets te doen. "Jullie doen maar wat jullie willen, maar ik loop hier niet van weg", siste Crowcall. Ze waren stuk voor stuk sterker dan zij, er was weinig dat ze kon doen, maar ze weigerde dit nog makkelijker voor ze te maken dan het al was, ze weigerde braaf weg te lopen.