Broken apart

Ze wist niet precies waarom ze had besloten om naar fourtrees te gaan, maar het moment dat ze de open plek betrad, vroeg ze zich af of dit de reden was geweest. Of ze het onbewust misschien had geweten dat hij hier zou zijn. Hoe lang was het geleden dat ze hem gezien had? Ze wist het niet precies, maar er was geen twijfel over dat hij het was. Haar hart maakte een sprongetje, ook al wist ze niet goed hoe ze zich moest voelen. Ze nam een keer diep adem en zette toen de passen die nodig waren om de afstand tussen hun twee te overbruggen. "Bloodhound?" Ze had zijn blik wel naar de verbrandde boom zien gaan, een van de vele dingen die verandert waren sinds hij weg was geweest. Zoveel dat ze niet eens wist wat verder te zeggen.

Hij was er echt, hij was niet een verbeelding, zoveel was zeker. Maar waarom was hij hier nu? Nu dat ze een nest had gehad die sowieso niet van hem was. Dat was tenslotte niet iets dat ze zou kunnen verbergen als hij terug kwam naar Shadowclan. Als hij hier was om dat te doen tenminste. Voelde ze zich schuldig? Waarschijnlijk wel, zeker nu hij hier was, ondanks dat ze elkaar seizoenen niet gezien hadden. Er zat alleen ook een ander gevoel onder, een waarvan ze niet meer zeker was geweest dat deze er was en die voor een glimlach zorgde bij zijn woorden. Ja, ze waren beide verandert, maar diep van binnen waren ze nog hetzelfde, ongeacht wat ze zelf gedaan had. "Nog steeds knap? Ondanks hoe oud ik ondertussen ben geworden?" Het was geen serieuze vraag, dat was duidelijk te zien aan de glimlach die ze op haar gezicht hield. "Ik is ook goed om jou te zien." Sprak ze en ze wist dat ze het moest vragen, dat ze moest vragen of hij terug was voorgoed, voor ze wist hoe dit verder zou gaan. "Ik heb je gemist." De woorden waren anders dan dat ze bedoelt had. Ze had hem willen vragen of hij echt terug was, maar ergens was ze misschien ook wel bang voor het antwoord.

Ze kon niet ontkennen dat de aantrekking er nog steeds was en ergens luchtte dat ook op. Was ze bang geweest dat het verwaterd zou zijn met de tijd? Dat het allemaal niet meer hetzelfde zou zijn. Maar dat was wel zo, het was allemaal niet meer hetzelfde. Er was zoveel gebeurd. Toch wilde ze dit moment voor even nog vast kunnen houden. Al het slechte nieuws kwam later wel. "Jij bent er ook zeker knapper op geworden." Sprak ze dan ook. Ja, ze waren beide verandert, maar tegelijkertijd ook nog steeds hetzelfde. Zijn blik sprak boekdelen en ze voelde hoe ze warm werd van binnen. Ze knikte, hem toestemming gevende dat hij dichterbij mocht komen. Ze wilde dit moment hebben, later zou ze hem alles vertellen wat ze kon zeggen.

Het moment dat het Bloodhound kostte om dichterbij te komen nadat ze hem toestemming had gegeven leek een eeuwigheid te duren. Maar tegelijkertijd ging het ook veel te snel. Ze had zich zo goed mogelijk proberen voor te bereiden, maar had niet beseft hoe erg ze hem eigenlijk had gemist. Hoe erg ze stiekem wel naar hem op zoek was geweest toen ze in de bergen was, maar daar helaas niet succesvol in was geweest. Ze duwde haar kop tegen de zijne toen hij contact maakte, sloot haar ogen voor en moment en nam zijn geur diep in zich op. De geur was verandert, rook meer naar de bergen, maar toch was de bekende geur er nog onder te vinden. Een vertrouwde geur. Ze begon vrijwel meteen te spinnen toen Bloodhound dat ook deed. Het was bijna als vanouds, als ze tenminste even alles kon vergeten wat er in de tussentijd gebeurd was. Ze wilde dan ook niet de eerste zijn die het contact verbrak, maar ze wist ook wel dat ze hier niet voor eeuwig konden blijven.