Rumors

Met een blik van pure afgunst keek Foulplay naar het mager muisje dat hij gevangen had. Hij was een hele dag gaan jagen en dit was het enige wat hij voor elkaar had gekregen. Hij voelde zich de titel mentor niet waard, maar aan de andere kant wist hij ergens ook wel dat hij niet te streng voor zichzelf mocht zijn en dat zijn andere Clanmates het er ook niet zo goed vanaf hadden gebracht. Misschien zelfs nog wel slechter. Dat nam niet weg dat het hem irriteerde dat hij zo weinig had gevangen. Hij liet het mager muisje op de nog magere prooistapel vallen. Dat ging met honger naar zijn nest worden vanavond, voor de zoveelste keer. Zijn ribben begonnen al zichtbaar te worden door zijn pels heen, al was Foulplay’s vacht nooit echt heel dik geweest. Hij ging vlakbij de warrior’s den zitten en sloot vermoeid zijn ogen. Toen hij zijn ogen weer opende, zag hij Beechresin vanuit zijn ooghoeken naderen en meteen was hij al wat meer alert. Zou Scarlethaze al over hun verteld hebben?

Natuurlijk had ze het gehoord. Ze had zich er misschien ergens over verbaasd dat Scarlethaze het haar zelf verteld had. Als ze niet zo in de zevende hemel was geweest, dan had ze dat misschien niet gedaan, maar het betekende wel dat zij een kater had om een hartig woordje mee te gaan spreken. Hoe erg het ook was om toe te geven, ze wilde wel weten of hij wist waar hij aan begonnen was of hij dit niet deed, omdat Scarlethaze misschien makkelijk was geweest, omdat ze geen ervaring had. Zodra ze Foulplay het kamp binnen had zien komen, had ze hem in de gaten gehouden en zag nu haar kans om hem te spreken. "Foulplay, ik denk dat we eens moeten praten?" Ze glimlachte naar hem, maar het was duidelijk dat dit niet vriendelijk bedoelt was voor nu.

Foulplay twijfelde eigenlijk niet meer of ze het wel of niet wist toen dat ze haar woorden sprak. ”Oké,” sprak hij op een nonchalante toon, alsof zijn hart niet in zijn keel hamerde. Dit was namelijk niet het soort gesprek dat hij wilde hebben, zeker niet met de moeder van zijn mate. Hij kon al wel raden waar ze het over wilde hebben en het vulde hem met frustratie en woede, al dacht hij dat als hij in Beechresin’s poten had gestaan dat hij misschien hetzelfde had gehandeld. Maar toch… Scarlethaze was bijna de leeftijd van een senior warrior en hijzelf was al lang de warriorleeftijd gepasseerd. Hij dacht wel dat ze beiden oud genoeg waren om te beslissen hoe ze zich voelden. Toch stond hij op en wenkte hij haar naar een rustiger gedeelte van het kamp waar ze niet gestoord zouden worden. Zijn amberkleurige ogen bleven rustig op haar gericht en hij besloot wijselijk om zijn mond dicht te houden. Het was zo al awkward genoeg zonder dat hij ook nog eens dit verdomde gesprek moest beginnen.

Misschien zou haar dochter haar niet vergeven voor dit, maar was het heel vreemd dat ze er zeker van wilde zijn dat Foulplay het meende? Zou hij het weigeren om het gesprek aan te gaan? Dat zou ook genoeg kunnen zeggen, maar toch ging de kater het niet uit de weg en wenkte haar zelfs mee naar een stiller plekje binnen het kamp. Misschien was het handiger om dit hier te doen dan ergens midden in het kamp. Dat kon ze niet ontkennen. "Dus, ik hoorde dat je in een relatie zit met mijn dochter?" Begon ze en hield haar blik strak op de jongere warrior gericht. "Hoe serieus ben je?" Als er iets was dat ze was, dan was het wel recht door zee wanneer het erop aan kwam.

Foulplay zou liegen als hij zou beweren dat zijn hart op dit moment niet in zijn keel bonkte. Beechresin was geen warrior om mee te lachen als ze kwaad zou worden, maar Foulplay hoopte ergens dat ze ook wel reden zou zien en dat ze haar dochter de kans op liefde zou gunnen. Hij wist zelf wat voor reputatie hij had, maar op vlak van liefde had hij zichzelf nog geen slechte kat bewezen omdat hij simpelweg geen scharrels had gehad. Hij had zich nooit geïnteresseerd in gewoon één nachtje met een poes en had zich ergens ook altijd wel voorgehouden dat als hij in een relatie zou belanden, dat het meteen serieus zou zijn. ”Serieus genoeg,” antwoordde hij op een rustige toon. ”Ik weet niet precies wat je hoopt van me te horen, maar ik ben hier niet om me te verantwoorden voor de gevoelens die dat ik heb. Ze zijn gewoon komen opzetten en ik heb ernaar gereageerd.” Hij wiebelde met zijn oren. ”Ik heb ook niet per se bij Scarlethaze’s… handicap stilgestaan toen dat toegaf aan mijn gevoelens. Ik accepteer dat als een onderdeel van haar en zie niet in hoe het een obstakel kan vormen voor onze relatie.” Hij wilde die nutteloze discussie al meteen een stapje voor zijn door dat aan te halen. Beechresin moest weten dat hij Scarlethaze’s beperking niet als een simpele manier zag om een relatie met iemand te krijgen. Als welke kan dan ook maar op die manier dacht, dan zou hij ze een klauw tegen hun gezicht bezorgen.

Ze wist zelf ook niet wat ze hoopte te horen, misschien dat als de kater toe zou geven dat hij haar dochter als partner had genomen omdat ze makkelijk was, dan had ze een reden om boos te worden. Een reden waarom ze zich ongerust voelde, zoals ze dat nu deed. Maar Foulplay gaf haar die reden niet, in plaats daarvan gaf hij aan dat hij serieus was en dat maakte het allemaal gecompliceerder dan dat ze had gewild dat het was. Op dit soort momenten wilde ze dat Bloodhound hier nog was, dat ze iemadn had die er misschien hetzelfde over zou denken. Maar ze wist dat ze dat niet zou vinden, niet hier binnen shadowclan meer. Maar moest ze het dan gewoon accepteren? Ze had niet het gevoel dat ze dat kon doen, niet zo makkelijk. Ze klemde haar kaken dan ook kort op elkaar een luisterde naar de woorden van de kater. Hij leek oprecht, maar hij was nog jong, dingen konden veranderen. Hij kon wel zeggen dat hij het accepteerde, maar zou hij dat over een aantal seizoenen nog doen? "En je denkt dat dat zal blijven? Dat je haar niet op een gegeven moment in de steek zal laten?" Haar pijn zou doen, want dan kwam het allemaal terug op haar schouders om haar dochter te troosten.

Foulplay onderdrukte een zucht toen dat het erop leek dat Beechresin zich niet zo gemakkelijk comfort liet bieden met zijn woorden als dat hij had gehoopt. Hij had ergens wel geweten dat hij een vragenvuur van haar zou moeten ondergaan als hij de relatie met Scarlethaze door wilde zetten, maar hij vond het behoorlijk irritant dat hij zichzelf voor iets aan het verantwoorden was waar hij niet eens over wilde praten, zeker niet met de moeder van zijn partner. ”Ik ben geen StarClan en ik kan niet in de toekomst kijken, maar zoals mijn gevoel nu is, zou ik dat nooit durven dromen. Ik hou van haar en dat zal ik ook altijd blijven doen, wat er ook gebeurt,” zei hij op een standvastige toon tegen Beechresin. Hoewel hij serieus was, voelde hij zich toch ook ietwat awkward en zijn huid prikkelde oncomfortabel onder zijn pels. ”Het is niet omdat ik jong ben en dit mijn eerste keer is dat ik niet zeker van mijn zaak ben, weet je,” mompelde hij, zijn blik afwendend van Beechresin en zijn oortjes bewegend. Wat wilde ze nu eigenlijk toch van hem? Was het zo al niet beschamend genoeg?

Ze snapte het wel, dat ze niet konden weten wat de toekomst zou brengen en misschien zou ze dit ook niet gedaan hebben als het een van haar andere kittens betrof. Alleen Scarlethaze was een ander geval en dat was misschien ook deels haar schuld dat haar dochter zo geëindigd was, maar dat was waarom ze het allemaal goed wilde doen. Dat ze ervoor zorgde dat het leven van haar dochter zo goed mogelijk zou zijn en dat gold ook voor de partner die ze zou kiezen. Ze moest zeker weten dat de kater voor haar haar dochter niet zou verraden en mocht dat wel gebeuren, dan had ze geen idee wat ze zou doen. Ze zuchtte dan ook bij zijn woorden. "Ze is speciaal, daarom wil ik alles goed voor haar hebben." Het was niet dat ze de kater niet goed genoeg vond, ze wilde het liefste zelfs dat hij goed genoeg zou zijn, dan zou ze zich misschien iets minder zorgen om alles hoeven maken, maar zou ze dat echt kunnen?

Foulplay ontspande zijn schouders ietwat toen Beechresin haar woorden sprak. ”Dat weet ik, maar ik hoop dat je je ook wel beseft dat het oneerlijk is om van mij nu al standvastige antwoorden te verwachten. Ik kan niet in de toekomst kijken. Ik kan je alleen vertellen wat ik op dit moment voor haar voel,” gaf hij op een rustige toon aan. ”En we zijn met tweeën wat Scarlethaze’s welzijn betreft. Ik wil ook graag bijdragen aan haar geluk, maar daar moet je me wel de kans voor geven.” Met andere woorden: niet steeds op zijn kap zitten, maar dat zei hij maar niet hardop. Dan kreeg hij dadelijk echt een mep tegen zijn gezicht. Het viel hem al mee dat hij die nog niet gekregen had.

Zou ze zo moeilijk doen als een van haar andere dochters een relatie kreeg? Het lag daarbij waarschijnlijk aan de partner. Het was niet dat ze Scarlethaze het niet gunde. Ze verdiende geluk, meer dan ieder ander zelfs als het aan haar lag. Ze kon geen leugen herkennen in de woorden van de kater, ook al had ze die misschien wel willen vinden. Voor een moment twijfelde of ze misschien moest dreigen met dat ze hem wat zou doen als hij Scarlethaze ooit pijn deed, maar ze hoopte dat dat niet nodig was om te doen. Niet dat ze er niet toe in staat zou zijn, maar dat hoefde hij niet te weten. Ze wilde tenslotte wel proberen om het goede van alles in te zien, voor hoe lang het ook stand zou houden. "Oke, daar zal ik je dan maar op moeten vertrouwen." Hoe graag ze op dit soort momenten niet zou willen dat ze niet de enige ouder van de kittens hier was om er iets over te zeggen, maar tegelijkertijd betekende het dat ze ook niemand had om haar af te remmen.

Foulplay voelde dat de spanning in zijn schouders ietwat afnam toen dat ze haar woorden sprak. Ze zou hem wel vertrouwen. Het waren niet bepaald rustgevende woorden, maar voor nu leek het ergste voorbij te zijn. Foulplay had nooit gedacht dat hij zichzelf in deze positie zou bevinden, sprekend tegen de ouder van zijn partner om zijn relatie goed te laten keuren. Hij dacht eerlijk gezegd dat Beechresin ook wel een extreem geval was op dat vlak. Hij stelde zich kort voor hoe dat hijzelf zou zijn als zijn dochter hetzelfde mee zou maken en hij concludeerde dat hij wel kon begrijpen wat Beechresin’s probleem was. Zijn dochter… Hij slikte kort. ”Beechresin,” probeerde hij op een neutrale toon te zeggen, ook al voelde hij zich nu wel écht zenuwachtig worden als hij eerlijk was. ”Je gaf aan dat Scarlethaze speciaal was. Hoe zie jij je haar toekomst voor je? Denk je dat…” Hij liet kort een pauze vallen. ”Zie je jezelf ooit oma worden van haar kittens?” Als ze dit awkward gesprek dan toch hadden, wilde hij net zo goed haar mening weten omtrent kittens. Want als Foulplay eerlijk was, zou hij zelf ooit wel vader willen worden. Niet meteen nu, maar wel ooit.

Ze wist dat ze er niet echt een keuze in had als ze niet wilde dat Scarlethaze zich tegen haar zou keren. Dat was tenslotte een mogelijkheid mocht ze tegen de relatie blijven. Maar dat betekende niet dat ze zich geen zorgen zou blijven maken voorlopig, alleen zou ze het minder moeten uiten. Ze liet haar blik naar Foulplay gaan toen hij weer wat begon te zeggen en ze probeerde haar verraste reactie te maskeren. Zij een oma? En dan nog wel van Scarlethaze. Het was niet iets waar ze eerder echt over na had gedacht. Geen van haar kittens had een relatie gehad tot nu tenslotte. Maar het was wel dat Scarlethaze en haar zussen ouder waren dan zij was toen ze haar eerste nest kreeg. Ook al moest ze toegeven dat ze er zelf vrij vroeg bij was. Ze bleef even stil, bedenkende hoe de woorden het beste te vormen. "Het is niet dat ik dat niet voor me kan zien." Begon ze. "Het feit dat ik überhaupt nu oma zou kunnen worden is iets nieuws." Natuurlijk had het eerder kunnen gebeuren, maar wanneer een in een relatie was, was de kans toch ineens groter. "Mocht het gebeuren, dan zal ze hulp nodig hebben." De kittens zouden misschien misbruik maken van hoe ze was en dan was het goed om er iemand bij te hebben. Dat moest Foulplay wel beseffen mochten ze eraan beginnen. Dat hij niet zoals de meeste vaders kon zijn en waarschijnlijk meer moeite erin zou moeten steken.