Hunt for strength (Hound Patrol)

De ochtend brak net aan toen een mager blauwgrijze vacht zicht los maakte van het riet waar de warriors den lag. De clan had het zwaar. Van de katten die niet ziek waren of niet mee gegaan waren met Crystalstar om voor meer territorium te vechten had Lionstrike zich op gegeven om de clan te voorzien van prooi. Hij zou met nog 2 andere op pad gaan. Kalm draaide hij zich om en riep de 2 andere clangenoten om mee te gaan. Daarna liep Lion rustig naar de uitgang van het kamp. Daar wachten hij geduldig op zijn Patrol genoten. Ze zouden naar the lost territory gaan. Naar het land van twee een nesten met grote stukken land er tussen. Daar zouden ze hopelijk veel prooi mee terug brengen naar de clan. Honger was een groot deel van de laatste tijd. Al zins de rivier vergiftigd was en de prooi uit de rivier veel katten uit de clan ziek gemaakt hadden. Energie en kracht was veel uit zijn lichaam verdwenen, maar de jonge kater bleef hoop houden dat alles snel weer goed zou worden. Wanneer de vis weer eetbaar zou worden was nog de vraag, maar starclan zou hun bij staan daar was hij zeker van.

@Carrioncough en @Drizzlefall

Eigenlijk was de blauwe kater wel een beetje nerveus. Hij was vaak zat mee geweest op jacht, maar dit zou zijn eerste keer zijn als leider van de groep ondanks dat Carrioncough eigen de deputy was. Dat maakte het nog spannender dan het waarschijnlijk zonder de oude kater zou zijn geweest... Toch wilde Lionstrike laten zien dat hij het best aan kon. 'Ook een goede morgen Carrioncough, Drozzlefall.' zei Lionstrike en knikte vriendelijk terug. Nu ze er waren voelde het zo leeg. Normaal ging je met meer katten op pad, maar door veel zieken was dat vast niet haalbaar. Toch zouden ze het er moeten doen. b]'Ja, laten we maar vertrekken.'[/b] reageerde Lion nog even op de vraag van hun deputy voor de jonge kater op stond een zich op het kleine onderwater liggende plateau waar net een voetje onder water lag voor er dieper water van de rivier was. Ondanks dat er wat is was gegroeid raakte je al snel ter water. Dus zwom Lionstrike naar het vaste land om daar nog even op zijn clangenoten te staan wachten. Eenmaal bij hem begon de rivierclanner richting het verloren territorium te lopen. Dit ging toch nog wel goed toch? Even wiebelde hij met zijn oren, maar had vaak zat gezien daar het zo gebeurden. Dus liet de jonge kater het er maar bij een stapte kalm verder

Er ligt een dik sneeuwtapijt. Nergens lijkt er een geurspoortje van prooi, of toch? Boven de boerderij cirkelt een kleine roofvogel. Volgen jullie dit spoor of zoeken jullie eerst nog rond de verlaten akkers?

De dagen zins hij zijn eerste tweebeners was kwijt geraakt waren lastige en harde dagen geweest. De landerijen waar de vier clans op leefde was voor hem geen optie geweest. Zelfs tussen de tweebeen nesten blijven niet. Toch had de zoektocht hem naar een prachtige plek geleid gehad waar de Blauwe Rus zelfs zijn eigen kleine groep katten was begonnen. Op een van de boerderijen die op dit grote grond gedeelte was gebouwd. In de zomer sliepen ze buiten, maar voor de rest van de tijd tenzij het mooie weer was waren ze toch wel buiten. Ook nu in deze barre tijd van het jaar. Shake was aan zijn rondje bezig opzoek naar katten die hulp konden gebruiken. Natuurlijk zaten er katten tussen die geen hulp wilde en dan vertrok hij weer om verder te gaan. Was het misschien dom of zwak om andere katten te helpen? Misschien, maar zo zag hij het niet. Ondanks dat hij geen clan kat was, was Shaka gefascineerd door hun geloof en leefwijze. Dapper klaar staan voor hun clan en voor hun kittens en oudere en zieke zorgen. Van wat de blauwe kater geleerd had van eenlingen deden zij dat niet. Soms waren ze alleen op reis of waren ze wel samen en als een van de groep achterliep door een wond of ziekte dan lieten ze die gene achter zonder op of om te kijken. Shaka schudden zich even uit. De rillingen liepen hem over zijn rug bij de gedachte alleen al! Hoe harteloos was je dan wel niet. Door ersten schrok de Rus op uit zijn gedachten en luisteren even, maar er volgende nog geen antwoord. Zijn blik viel op de paal naast hem. De kater wist dat de boer deze wel eens gebruikte om over de doornhaag te klimmen. Er zaten vreemde rechte vlakken op waar diens poten dan op konden staan. Na een krachtige afzetting landen Shaka op de bovenkant van de paal en viel zijn blik direct op drie katten die sterk vermagerd waren. 'Ik zou hier niet gaan jagen als ik jullie was.' miauwde hij met vriendelijke en warme stem. Er klonk geen dreiging in nog een waarschuwing. Ze stonden niet te dicht op de paal van waar hij zat dus gleed de Blauwe Rus van de paal en landen in de sneeuw. Ondanks dat hij de laatste tijd goed gegroeid was zakte hij nog diep weg tot zijn ellebogen in de sneeuw. 'he bah!' lichte ergering was even te horen. Dit witte spul was geen favoriet van de jonge kater. Snel hervond hij zijn vriendelijke houding weer en had zijn staart in een welkome groet op gesteld. Hij was benieuwd naar of hij hen kon helpen. Zo te zien was dit wel nodig. De geur verraste Shaka even. Ze roken gelijk aan elkaar, maar in tegenstelling tot de meeste vreemde katten roken zij ook nog licht vissig. Dit waren geen gewone katten die onderweg waren dit waren clan katten! Wat deden zij hier? Natuurlijk had de Rus wel eens clankatten op dit grondgebied gezien, maar dat waren hooguit twee, geen drie of meer. Zijn nieuwschierig begon te groeien. Hij stond niet te dichtbij, maar dichtbij genoeg om hun houding goed te kunnen zien. Ze waren over het algemeen vast uitgehongerd, maar ze leken ook moe. Vast door energie te kort. Zijn blik bleef vriendelijke hoewel half nieuwsgierig.

De reis naar hun bestemming was zwaarder dan het had hoeven te zijn. In stilte hoorde hij takken van de bomen kraken onder het gewicht van de sneeuw. Soms hoorde je de sneeuw zelfs met een doffe plof van de takken vallen. Gelukkig was er verder nog niets voor gevallen van andere katten die hen de weg kwamen versperren of tweebeen die met honden liepen. Eerlijk gezegd rook hij niets nog geen vleugje prooi. De wind stond wel gunstig voor hen, maar bracht niets mee. Drizzlefall vroeg waar ze konden beginnen. Even nog dacht Lionstrike na door de honger werkte zijn brein niet echt mee. Maar een stem verbrak zijn overdenking om met een plan te komen. Een kat op een vreemde paal zei dat ze hier beter niet konden gaan jagen voor deze zich van zijn hoge zitpositie liet glijden om op ooghoogte te komen van de drie vermagerd clankatten. Hoewel hij vriendelijk had geklonken en totaal geen terrestrial gedrag vertoonde maakte Lion wantrouwend. 'Waarom dan wel niet? Het is hier open voor elke kat om te gaan jagen.' miauwde de blauwe warrior barst. Honger maakte hem snel geïrriteerd.vooral met bijdepootjes zoals deze jongen hier. Lion wilde niet laten merken dan hij nauwelijks nog kracht had voor een gevecht, maar als dat eraan zat te komen dan zou hij voor zijn clan vechten om zelfs maar een muizenstaartje!

Een geur kringelt jullie neus binnen. Ver weg maar toch scherp genoeg. Het laat je haren rechtovereind staan. Is het gezelschap in gevaar?

De vraag waarom ze beter hier niet konden gaan jagen kwam al snel. Logisch. De clan's hadden zo hun eigen regels en richtlijnen, maar het was gevaarlijk om op dit stuk terrein te gaan jagen. De zwart witte kater die ouder was zie dat ze enkel wat prooi kwamen halen. De poes wilde gaan waar logisch was. Een gewaarschuwde kaart telde voor twee en in hun geval zes. De geur verraste Shaka echter, maar werd er niet ongerust om. 'Er zijn veel Vossen en boosaardige katten rond mijn boerderij gespot. Als jullie prooi willen, mijn schuur zit vol muizen.' miauwde de blauwe Rus en liep naar een gaat in de haag waar hij wat sneeuw weg krabbelde. 'Ga hier door hen dan ben in zo bij jullie. Ik moet de sneeuw weer terug duwen.' vervolgde hij een wees naar de opening. Ze moesten snel zijn. De resterende sneeuw waar de clanners op stonden moesten nog gemaskeerd worden. Hij wilde geen bloodclanners op de boerderij hebben. Zeker niet wanneer er nog meer katten waren die een confrontatie waarschijnlijk niet zouden overleven met hoe ze eruit zagen tenminste. 'Als jullie je clan willen helpen inplaats van straks zwaar gewond nog terug te keren zonder prooi zullen jullie mij nu moeten vertrouwen!' zijn stem Hoewel nog steeds vriendelijk, klonk nu toch wel dringender dan eerst. Soms hielp het, maar of het deze keer ook zou helpen.

De geur van de Bloodclan drong zijn neusgaten binnen. Heel even opende hij zijn mond, hoewel een klein beetje zodat het niet direct op viel. De metaalachtige smaak van bloed bevestigde van wat hij al geroken had. Een groepje smerige katten waren op pad en zij moesten toevallig hier ook nog zijn. De miauw van zijn Deputy was niet meer dan de waarheid. Ze hadden prooi nodig, maar na wat Drizzlefall zei begon de blauwe kat voor hen weer te spreken. Vossen! die konden er ook nog wel bij! Maar er kwam nog bij dat de Rogue hen nog aanbood om prooi te vangen in de schuur van de boerderij. Heel even kwam zijn trots naar boven. Ze konden zelf wel hun prooi vangen, maar met de Bloodclan op hun hielen en vossen in de buurt was zijn trots zo weer verdwenen. Een gevecht met de Bloodclan zou hij nu niet aan kunnen. Lionstrike had al de energie nauwelijks om te gaan jagen laat staan die rot katten van zijn sterk vermagerde lijf te houden. Wel keek Lion even naar Carrioncough aan voor hij zich naar het gat begaf dat de jonge blauwe kater vrij gemaakt had. Hij vertrouwde de jonge kat nog niet helemaal, maar hij dacht logisch na. Dit zou de beste koers zijn, toch? Wel liep hij wat verder om niet alleen zijn clan genoten doorgang te bieden, maar hij liep ook iets verder zodat ze wat verder weg van de haag stonden om niet een te sterke geur achter te laten. Bij een ondergesneeuwde bessenstruikje bleef hij staan. Zo hadden ze nog wat bescherming en waren ze nog in het zicht van het gat in de haag. 'Wat denken jullie kunnen we hem vertrouwen?' vroeg Lion toen zijn clan genoten dichtbij genoeg waren, maar niet te luid zodat andere hem konden horen.