Vladimir Grutšov

Iedereen had wel een routine. En weet je, soms was die even anders, maar meestal deden de meeste katten precies hetzelfde. Daarom was het vaak ook niet zo belachelijk moeilijk om te achterhalen waar iemand was. Zo groot was hun territorium ook niet, noch hun clan. Rabbit was echter geen stalker of gek figuur, enkel een tunneler die net de aarde grondig uit haar vacht had gewassen. Het feit dat ze Blazestar in de verte zag lopen, alleen, was dan ook enkel toeval. Met haar pluis staartje vrolijk geheven hupte ze op hem af door het veld, haar tweekleurige ogen glitterden vrolijk. "Hey, meneer dramaqueen!" plaagde ze hem niet al te serieus. Toegegeven, hij had ook wel een enorm toneelstuk afgespeeld. Rabbit was niet de grootste fan geweest, maar toneel deed het sowieso niet zo voor haar. Ondanks haar korte pootjes was ze vrij snel bij hem. Dichtbij hem, zoals ze altijd deed. Altijd net iets te dichtbij, altijd haar geur net iets te zoet. "Weet je, we hebben niet echt de kans gehad om bij te praten, y'know, met alleen ons tweetjes~,"


&Bestie blaze

Diep getroffen keek ze hem aan, haar grote ogen vol met verbazing. "Blazestar, ik hoor toch geen sarcasme daar in je stem?" sprak ze diep beledigd. Wat een leader was hij, zeg. Een van zijn trouwe tunnellers - een van de weinigen die door de smalste tunnels heen paste, mind you - kwam vrolijk met hem bijbabbelen, en dit was zijn reactie? Ze snoof beledigd, maar de blik die ze hem toeworp was geamuseerd. Maar al te soepel stapte ze weer een stapje dichter naar hem toe, en overbrugde zo het beetje afstand dat hij had gecreeërd. Arme, arme Blazestar. Daadwerkelijk ongemakkelijk van een onnozel figuur als Rabbitcharm. "Nou kijk," begon ze luchtig. "Het is alweer even terug, dat weet ik, maar ik ben de reden dat Wolfstar dood is. Ik heb hem vermoord," ze keek hem aan met aan vriendelijke glimlach. "Ik vroeg me af wat je daar van dacht?"

Haar hart fladderde in haar borstkas, als een angstig klein vogeltje. Als een prooidier. Maar Rabbit stond het toe. Ze was hier immers met de grote boze leader van Windclan. Hij kon haar wurgen met zijn sterke poten, kon haar de clan uitgooien en geen haan zou ernaar kraaien. Wat kon een arme, zachtaardige poes anders dan tenminste een beetje bang zijn in een dergelijke situatie? Het kleine laagje sneeuw knerste onder hun pootstappen terwijl ze zijn woorden op haar in liet werken. Hij duwde wel een extra puzzelstukje op diens plek. Ach wolfje toch van d'r, fijn om te weten dat ze zijn gedachtes zelfs nog teisterde in zijn dood. "Hmm," haar stem was even zoet als altijd, maar de zelfingenomen ondertoon verraadde haar. Wat een goed gesprek hadden ze, hij hield zich aan zijn script. "Grappig," ze draaide haar hoofd naar hem toe en haar glimlach was zoet als roze appels in de zomer. Er was niets grappigs aan die walgelijke blik in zijn ogen. Katten zoals dat veranderen niet. Ze vroeg zich af hoeveel katten als 'dat' waren bestempeld door de windclan leider. Oh, hij was een lafaard. Ze had het in zijn of zo zoete, verliefde blik gezien moons terug. Maar liefde vervaagde soms knap snel, en lafaards konden je verbazen. Ze was er zelf een. "Dus wat ik daaruit opmaak, is dat jij geen problemen hebt met iemand, zogezegd, 'uit de weg ruimen', en dat te verbergen met een leugen, zolang als het gerechtvaardigd is?" vroeg ze hem onschuldig

Wel, de arme grijze man. Net wat ouder dan zij was, en straks zou hij al geen tanden meer over hebben van al dat knarsen dat hij deed met zijn norse gelaat. Had zijn moeder hem nooit behoed voor de gevaren van altijd bips kijken? Straks zou zijn gezicht voor altijd zo blijven... Nuja, wellicht was het al te laat voor hem. Rabbit bleef de leader met een zachte glimlach aan kijken, haar uitdrukking poeslief ondanks zijn dreigementen. Of nee, geen dreigement natuurlijk. Ze was de grote, sterke, gespierde, knappe leader natuurlijk zo ontzettend dankbaar voor de kans die hij haar gaf. Ze trok een pruillipje en veegde denkbeeldige tranen weg. "Ik zal het nooit meer doen, meneer," sprak ze met een stem druipend van schuldgevoel, als een kind die per ongelijk een vaas had laten vallen. Zo bleef ze hem aan kijken, totdat de loze leader de sterren weer letterlijk de hemel in prees. Een schamper lachje ontsnapte haar. "Je schrijft je luie sterren teveel eer toe," mutterde ze, de glimlach nog plakkend op haar lippen. "Als hij in Dark Forest hoort volgens je godjes, waarom moest ik dan degene zijn die hem daarheen stuurde? Waarom heeft hij überhaupt ooit die levens en hun goedkeuring gekregen, hm?" in één tel was ze weer terug in die morgen, haar grootste liefde die langzaam doodbloedde aan haar poten. Het liet haar poten tintelen. "Genoeg over hem. Hoe dan ook, het enige wat ik zeg is dat het lil' old me gewoon was opgevallen dat je de laatste moons veel tijd met Hawkchase spendeert. En dan plots, wat een toeval, verdwijnt Ashenpatch uit het niets en wordt je vrouw opeens evil, waarna je je twink tot nieuwe deputy maakt. Het komt allemaal wel heel handig uit, vind je niet?" haar ogen waren op hem gebrand. Hij zou niet de eerste leader zijn die haar verbaasde.