[Fam topic] In het Paradijs

Vandaag was een geluksdag, bleek maar weer. Routnose had het voor elkaar gekregen om een plekje te krijgen precies daar waar een stukje zon scheen. Ze had gedacht dat die plek al meteen opgeiets zou zijn, maar wederom werd ze er aan herinnerd hoe anders Shadowclanners op bepaalde vlakken waren. Haar dunne, lichte windclan pels kon voor eeuwig in de zon liggen - maar de andere queens lagen te puffen in de hitte. Eens in de zoveel tijd moest ze haar nest iets verschuiven om in het licht te blijven, maar dat nam ze maar voor lief. Loom opende ze één groen oog, en keek naar haar kinderen. Voor nu leken ze zich allemaal nog redelijk te gedragen, en oh.. Wat was die zon toch lekker. Tevreden sloot ze toch eventjes haar ogen, en maakte een tevreden geluidje terwijl ze een beeeetje weg begon te dommelen...

Babies en papa!!

Violetkit genoot van het zonnetje dat haar moeder voor hen uitgezocht had. Het was wel vervelend, hoe ze af en toe moesten verhuizen om in de zon te blijven. Dan werd ze altijd weer uit haar gedachten gesleurd omdat mama het nest weer wat verder trok. Maar nu konden ze weer even stil liggen. Mama's ademhaling was rustig, en haar siblings waren tot nu toe nog relatief rustig. Dat kon elk moment veranderen, dat wist Violetkit maar al te goed, dus genoot ze met volle teugen van de stilte. In haar hoofdje was het allesbehalve stil. Ze bekeek de wereld nieuwsgierig met haar tweekleurige oogjes; voor een keer was ze duidelijk in het hier en nu, en niet in één of andere dromenwereld. Ze bekeek de andere queens, die in de schaduw lagen en zelfs daar het te warm leken te hebben. Haar eigen vacht was kort, en dus kon ze net als haar moeder genieten van de zon, zelfs in dit warme weer. Het felle licht maakte wel dat ze haar oogjes niet zo open kon houden als ze in het duister altijd deed; ze was gewend aan de schemering in de nursery, aan de schaduwen in Shadowclan. Violetkit snorde zachtjes en duwde haar oortje tegen mama's borstkas, zodat ze haar rustige ademhaling beter kon horen.

Vroeger voelde ze niet de drang om de nursery te verlaten, maar nu ze zonnen had ontdekt bleek het zo slecht nog niet te zijn. Bovendien gaf het haar de kans om de volwassenen te observeren. Ze bleef zich maar verwonderen over dat zij dat ooit ging zijn. Zou ze warrior worden? Medicine cat misschien? Beiden leken haar niet slecht. Ging ze net zoals mama ooit met haar eigen kittens liggen in de zon liggen? Stilletjes beloofde ze zichzelf dit moment te herinneren tijdens haar warrior ceremonie, een moment dat nog onmogelijk ver voor haar uit lag. "Mama?" begon ze. "Wilde je al-altijd al kittens?"

Sparrowkit keek om zich heen, oogjes half dichtgeknepen in het zonlicht. In hem woedde een tweestrijd: enerzijds wilde hij bewegen, rondrennen, alles verkennen. Anderzijds was het vlekje zonlicht niet zo groot, en o zo lekker warm. De vlek verschoof zich en dat gaf een excuus om in beweging te komen, maar hij bewoog zo ontzettend langzaam, en steeds als mama hun nest weer een stukje verschoven had kon Sparrowkit weer niets anders dan ongedurig langs de randen van de warmte heen en weer drentelen, gefrustreerd om vast te zitten op dat kleine oppervlak, maar nét niet gefrustreerd genoeg om zich daadwerkelijk de schaduw in te wagen, die in contrast met de zonnige plek wel erg donker en kil leek. De rest lag daar ook maar een beetje te doezelen, genietend van een dutje waar hij zelf veel te onrustig voor was. De sterren zij dank stelde Sproutkit op dat moment een vraag. Sparrowkit wist niet of hij het nou de boeiendste vraag ooit vond, maar alles wat de saaiheid van middagdutjestijd voor even kon onderbreken was een zegen.

Bijna, bijna was ze in slaap gedommeld. Zeker toen en van haar kindjes diens kopje op haar borstkas legde. Ze hoefde haar ogen niet te openen om te weten dat het kleine, stille Violet was. Dat meisje had een vreemde wijsheid in haar ogen. Alsof ze stiekem al een aantal levens had geleid, alsof zoveel werelden had gezien, en zich nu bij haar had gevoegd. Routnose snorde tevreden en legde haar poot om haar dochtertje, haar ogen nog steeds gesloten - innig tevreden. Het was maar goed dat Sproutkit haar wakker wist te maken met een nogal... Eigenaardige vraag. Routnose dwong haar ogen open en geeuwde loom. Oei, als Sprout niets had geweest was ze écht nog in slaap gevallen. Ze knipperde een aantal keer met haar ogen, en gaf haar andere dochter toen een lik over haar kop. "Hmm, ik denk het wel. Maar ik had in mijn wildste dromen niet kunnen hopen dat ze zo leuk zouden zijn als jullie," ze neusde over de twee hun oortjes, en zag nu ook dat kleine Sparrow op was komen duiken. Ook hij kreeg een aai over zijn kop en een grote smakkerd op zijn wang. "En jullie? Willen jullie later kinderen?"