Revelation of your own

Waarom had ze ja gezegd op een wandeling? Wanneer wandelde Cobaltstorm in vredesnaam? Zij was meer van het marcheren en patrouilleren: ontspannen wandelingetjes waren net zo vreemd voor haar als ontspannen gesprekjes. Maar natuurlijk had Routnose van alle katten haar wel zo gek gekregen dat ze mee ging. Ze wist niet eens precies waarom de voormalige Medicine Cat ook maar enig interesse in haar had. Natuurlijk, ze hadden een paar leuke gesprekjes gehad; en Cobaltstorm had zich voor het eerst in tijden op haar gemak gevoelt bij iemand; maar dat was allemaal niet zo bijzonder, toch? Hoe het ook zij: de reusachtige kattin liep met onhandige, korte passen naast de kleine, ranke poes. Ze moest langzaam lopen, want Routnose had veel kortere pootjes, en was ook nog eens niet in staat om veel meer te doen dan hinken. Soms bedacht ze iets waar ze over zouden kunnen praten, maar voordat ze de juiste woorden had gevonden, besefte Cobaltstorm alweer dat het stom of onbenullig zou klinken; of als het iets moois was om aan te wijzen, was het alweer voorbij. Dus ze liepen in stilte, een stilte die voor haar een bijna ondragelijk ongemak met zich meenam. Uiteindelijk werd de stilte echter ondragelijk, en kwam er tóch iets uit, en dat iets was niet de gemakkelijk small talk waar ze op gehoopt had: "Dus.. je hebt toch iemand gevonden binnen onze clan?" Nee, te onduidelijk.. "Romantisch, bedoel ik.." wat? dat klonk bijna suggestief. "Ik heb het over Bluejay.. sorry," murmelde ze er achter aan, terwijl ze Routnose nogal onbeholpen aankeek met haar grote blauwe ogen.

Rout

Oh, er was heel eerlijk niets mooier. Het gekwetter van de vogeltjes, de warme die je neus streelde... Van Routnose mochten de warme seizoenen voor altijd wel blijven. Rout probeerde niet te erg zich te moeien met de medicine cats en hun taken, maar nu er genoeg regen en zon was geweest kon ze overal waar ze liep kruiden herkennen die tussen de wortels omhoog kwamen kruipen. Oh ze wist dat ze het niet moest doen, maar op de terug weg zou ze misschien gewoon heel stiekem, heel toevallig langs de med cat den lopen en ach, het misschien wel in een achteloze opmerking toevallig aankaarten? Dat was vast niet erg, toch? Rout glimlachte, haar mintgroene ogen darten van links naar rechts, en namen alle nieuwe plantjes en bloemetjes in zich op. Ze mistte thuis, en miste de heide in bloei en haar eigen bloemenplekje - maar hier groeiden bloemen die ze nog nooit eerder had gezien. Het fascineerde haar, en er zat een nieuwe pep in haar step... Of in haar hinkel, hoe je het ook wilde noemen. Ze was Cobalt zo dankbaar voor haar gezelschap, dat ze samen van dit soort momentjes konden genieten. Het was pas toen de ander sprak, dat Rout zich besefte dat ze zo bezig was geweest met alle plantjes dat ze een tijdje stil was gevallen. Ze hoopte niet dat Cobalt da erg vond. "Geen sorry zeggen!" zei ze met een grinnik, en keek de ander in haar mooie blauwe ogen aan. Wow. Ze vergat altijd hoe lang de ander was. Het bleef indrukwekkend. "Maar op je vraag, ja. Ik heb Bluejay gevonden. Hij is fantastisch..." oh wat erg, ze zwijmelde helemaal. Ietwat gegeneerd gad ze de ander een schaapachtige glimlach. "Starclan, sorry, ik voel me altijd een beetje een tienermeisje als ik over hem begin," lachte ze en keek de ander aan. "Het is heel fijn..."