Sweet as Strawberries || Niall Horan

'Wake up.. New day has coming.' Ik kneep mijn ogen stijfer dicht dan voorheen, kon het niet laten tegendraads te zijn. 'Wake up or I'm gonna sing.' Mijn ogen vlogen open, en ik keek recht in het gezicht van een uitgeslapen Niall Horan. Hij moest lachen om mijn spontane actie, en mijn lippen ontplooien zich automatisch terug in een schaapachtige grijns. Zijn blik veranderde in een gekwetste, en meteen begon het schaamrood over mijn kaken zich te verspreidden. 'Niet dat je slecht zingt of zo..' Ik keek hem spijtvol aan, en hij haalde zijn schouders al op, 'Je kent ons album niet eens.' Ik merkte dat hij het toch niet echt lief vond van me, en ik bleef even zitten. 'Laat me dan meegaan naar een concert.' Ik lachte maar, maar hij leek het idee wel te kunnen appreciëren. 'Goodmorging, can I do something for you?' Een andere stem dan de zijne leek terug raar om te horen. Niall's stem was vertrouwd geworden, en hoezeer ik mijn best ook deed, hij wou niet uit mijn hoofd gaan. 'A coffee please.' Ik keek naar Niall, teken dat hij iets mocht vragen. 'And for u Sir?' Zei ze overdreven, terwijl ze haar haar naar achter sloeg. Ik zuchtte, great, nu zaten de fangirls zelfs bij de stewardessen? Let's call it a crazy world. 'Also a coffee please. Thank you.' Zijn aandacht verplaatse weer naar mij, en met een stiekeme glimlach zag ik haar gefrustreerd weglopen. 'Wat?' Vroeg hij half lachend, 'Wel, zij.' Hij staarde me niet begrijpend aan, en ik liet het maar vallen, ondanks zijn aandringen. Even laten kwam ze weer terug met de twee warme coffee's.' Met mijn oplettend oog zag ik dat haar mascara verdubbeld was, als dat nog kon, en dat ze nu alleen Niall aankeek. Ik begon zijn standpunt van altijd eerste klas reizen te begrijpen, het was redelijk ambetant als je de hele tijd zo'n meisjes achter je aan had hangen, en zeker als je het niet verwacht had. Hij keek haar aan om bedankt te zeggen, en leek eindelijk mijn inside joke op te merken. 'Euhm.. ja dat was het thank you.' Verontwaardigd draaide ze zich om en liep weg op haar veel te hoge hakken. Aan het einde van het gangpad zakte ze door haar hiel, wat mij een spontane giechelbui opleverde. Niall wist niet waar hij moest kijken, maar mijn lachen werkte aanstekelijk. Hij kon niet anders dan ook mee lachen, en even later lachen we allebei plat in onze stoel. 'Zag je.. Doorzakken..' Bracht hij uit, en greep naar mijn buik omdat die pijn begon te doen. 'Stop.. Moet bijna.. Huilen..' Piepte ik wat hem weer een bui opleverde. Na een tijdje zakte het weg, en zaten we allebei onderuit gezakt in onze stoel. 'Eigenlijk, wat gaan jullie doen in LA?” Vroeg ik zachtjes, denkend aan het afscheid dat met elke minuut dichterbij kwam. Raar genoeg had ik er helemaal geen zin in, terwijl ik gisteren nog niets liever wou. Maar het was onvermijdelijk, en Niall zou verder gaan, zonder nog ooit aan dat meisje te denken waarmee hij plat lag in het vliegtuig. Hoe moest hij ook, hij was een internationale beroemdheid. Wat was ik wel aan het denken? Me laten meeslepen door de paar uren die ik nu had doorgebracht had met hem, de meeste terwijl ik tegen hem aan sliep. Goed, niet veel meisjes konden zeggen dat ze dat hadden gedaan, maar hij kon wel ieder meisje krijgen. Dus.. Geen onmogelijke dingen gaan bedenken, ik maakte mezelf alleen maar gek ermee. Ik ging wat naar het raam zitten, probeerde subtiel zijn arm van me af te werpen, maar het wou niet lukken. Hij merkte het, en haalde ietswat verdrietig zijn arm van me af. Mijn blik ging uit naar het raam, terwijl al het plezier van daarnet verdwenen was. 'We hebben een concert, en na twee weken gaan we door naar ons tournée door USA.' Ik keek niet op, herinnerde me plots weer mijn vraag. Ik knikte afwezig. 'Maar Alice, mag ik je nummer?' Mijn lichtgrijze ogen keken hem aan, begrepen het even niet. Wat zei hij nu? 'Gsm, weet je wel, dat ik je nog eens kan bellen.' Antwoordde hij verlegen. Hoe kon hij het weten? Bij elk probleem had hij ongemerkt een oplossing. 'Tuurlijk.' Mijn stem klonk verlegen, en ik vervloekte hem in stilte. Ik boog me voorover om mijn gsm te pakken, en voelde Nialls blik in mijn nek brandden. Ik wendde mijn hoofd om hem aan te kijken, en zag zijn nek roodkleuren tot het uiteindelijk zijn honingzoeteblonde haar had bereikt. Ik glimlachte alleen maar en nestelde me tegen zijn schouder aan, terwijl zijn hoofd op het mijne leunde. Zijn vingers vlochten zich een weg door mijn haar, en wikkelden het langzaam rond zijn vingers. In stilte genoot ik, zoiets had nog nooit niemand gedaan, en het gevoel dat zich door me heen verspreidde voelde veel beter. 'Cause you've got that one thing.' Hoorde ik hem nog zeggen, voordat mijn ogen zich weer sloten.

Zijn vingers omklemden de mijne, en hij wou ze niet los laten. Ze deden nog een verwoedde poging, maar uiteindelijk opende ik mijn ogen en zag mijn tevergeefse poging met open ogen aan. Ik hield zijn hand vast. Niet op de manier van de fangirl, maar als twee mensen die naast mekaar in het vliegtuig in slaap vielen. Slaap had hem ook te pakken gekregen, en ik zuchtte. Mijn blik schoot vrijwillig over zijn onschuldige gezicht, en hadden eindelijk de tijd om dat ongestoord te kunnen bestuderen. Zijn hoog voorhoofd, met zijn lichteblonde wenkbrauwen die nu in een zachte frons waren samengetrokken. Zijn oogwimpers die samengeplakt zaten van de slaap en zijn licht bewegende oogleden erachter verstopte. Zijn iets te grote neus, en zijn lippen die prachtig open waren gewouden, als een vlinder zachtjes zijn vleugels een stukje opende. Zijn kaaklijn die weer iets rond, wat zijn jongen jaren nog benadrukte. Mijn blik week verder af naar beneden, en ik stokte toen ik zag dat zijn bloes halfopen lag. Ik had een perfect zicht op zijn gespierde borstkas, en mijn blik gleed nog verder naar beneden, tot ik bij delen kwam waar ik normaal niet aan zou moeten denken.
Helaas werd op dat moment mijn gedachteg ang verstoord door een omroep van het vliegtuig, en ik keek kwaad naar de blik vanwaar het geluid vandaankwam. Ergens kwam het in me op dat dat mens van daarnet hierachter zou zitten, maar ik verworp het idee, het was te stom voor woorden. 'Please, may I have your attention? Dear passangers, about an half hour, we land in the airport, please..' Ik hoorde de rest al niet meer, kon het verdrietige gevoel dat me overheerste niet meer uitbannen. Ik wist dat het stom was, maar om een reden was ik Niall als een vriend gaan beschouwen. Waarschijnlijk maakte het niets uit voor hem, maar voor mij deed het er wel toe. Ik was altijd al wat gevoeliger geweest, en hoewel ik geen addicted fan was van hem, had ik een idee dat het hem niet veel zou kunnen schelen. De showbussines had hem zo weer opgeslokt, uit mijn slanke vingers gerukt.
Ik hoorde hem naast me bewegen, maar ik bleef naar buiten staren. 'Goodmorging Alice. Did you get some sleep?' Zei hij aardig, terwijl hij even mijn hand meenam in zijn uitrekking. Ik keek om, moest wel, nog een keer in zijn blauwe overweldigende ogen kijken, die me vanaf het eerste moment aan hadden getrokken. 'Maak je riem vast, we landen over een halfuur.' Ik was juist op tijd geweest, want bij het laatste woord sloeg mijn stem een beetje over. Ik zag hem vanuit mijn ooghoek het opmerken, maar hij zei er niets van. Iets waarvoor ik hem echt dankbaar voor was. 'Ow..' Was zijn enigste antwoord.
Een lichte lach werkte mijn aandacht, en draaide mijn hoofd geschokt in zijn richting. Hoe kon hij nu lachen op zo'n moment als dit? Hij zag mijn blik en begon zelfs te grijnzen. 'Staar me niet zo grappig aan.' Was zijn enige verklaring. Hoezo aanstaren? Hij was degene die.. Ik schudde mijn hoofd en keek hem met grote ogen aan. 'Als je begint te denken over iets wat je niet echt bevalt, ontstaat er een grappig rimpeltje tussen je neus en je ogen.' Legde hij uiteindelijk uit onder de aanblik van mijn puppy eyes. Mijn mond viel open, en quasi beledigd staarde ik demonstratief de andere kant op. 'O kom nu Aliss, niet zo boos doen.' Niall's stem als hij verdietig klonk was onweerstaanbaar, maar ik probeerde sterk te blijven. 'Het spijt me.. echt waar.' Ik hoorde hem gewoon om vergiffenis smeken, om iets wat er bijna niet toe deed. 'Het is al goed Niall.' Een klein en zwak glimlach van mij deed zijn gelaat oplichten, maar na even verdween die stralende glimlach van hem.
'Ik moet afscheid nemen.' Snapte hij plots mijn bui. Ik knikte en keek naar de grond, mijn handen, alles behalve zijn gezicht. Dit was zo onwerkelijk, net zoals ik me voelde. Onwerkelijk. 'Please stay at your seats, over ten minutes we're..' Mijn blik werd naar Niall getrokken, en ik zag zijn blauwe ogen wijd open geschrokken mij aanstaren.
In plaats van het gedag zitten al te beginnen, zaten we daar zo zwijgend, met onze blik af en toe uitgaant naar mekaar, allebij ingezonken in onze eigen gedachten. Het was rustig, en de stilte drukte niet op mijn schouders. Het was zelfs leuk, zo, als het slechte moment nog niet zo dichtbij was geweest.
Elke seconde die verstreek, kwam het dichter. En toen raakten de wielen de grond. Ik voelde het aankomen, en meteen kreeg ik een schok in mijn maag. Nog even bleven we zo zitten, tot het vliegtuig geland was. De laatste minuut begon Niall koortsachtig in zijn tas te zoeken naar iets, en ik zakte nog dieper onderuit in mijn stoel. 'Guess this is it huh?' zei ik zachtjes. Hij knikte even, en leek het papier waarnaar hij zocht eindelijk gevonden te hebben.
'Dag Alice. Hope I'll see you around.' Zijn armen kwamen onverwacht rond me, tilden me even op, en lieten brandende plekken achter op mijn romige huid. 'Here, for you.' Hij duwde me de stijve envelop in mijn handen en verdween met de stroom passagiers. Nog even bleef ik staan, tot ik mijn spullen pakte en me naar buiten begaf. Onder tussen openden mijn handen gretig de envelop, scheurden het papier er bijna af. Het bevatte nog twee tickets en een bagde, die ik even niet goed kon thuisbrengen.
Toen wist ik het. Het waren concertkaartjes voor morgenavond. In LA. Concertkaartjes, voor een welbekende band, One Direction.

Met een ik-kan-het-niet-geloven-maar-ik-ben-wel-heel-blij-glimlach stapte ik uit het vliegtuig. Natuurlijk, ik zag Niall niet meer, die was al waarschijnlijk naar zijn team verdwenen, mij vergetend. Maar het gebaar, ik zou het opnieuw zien! De jongen was niet helemaal uit mijn leven verdwenen, wat ik ergens raar blij om was. Ik kon niets anders meer voelen, en ik schrok ook toen ik twee koude armen, een verschil met de zijne, om me heen voelden.
Mijn hoofd draaide zich automatisch om en ik keek in de twee hazelnootbruine ogen van mijn beste vriendin. 'ALISS!' Riep ze enthousiast, terwijl ze me losliet om me te bekeuren onder haar scherpe blik. Blijer dan ooit lachte ik eindelijk luidop, en verschillende mensen keken om naar onze begroeting. 'Gaven ze je daar wel genoeg eten?' Merkte ze wat afkeurend op, terwijl ze naar mijn nog smallere taille keek dan toen ik vertrok. 'Maar ik ben blij dat je terug bent.' Zei ze en ze drukte me nogmaals tegen haar aan.
Zo was Valena nu eenmaal. Met haar roodbruine haar, waarin je de koperkleur kon terugvinden als de zon erop scheen, haar diep liggende bruine ogen die altijd wel leken de twinkelen en haar mond terug te vinden in een glimlach was ze het meest naïeve persoontje dat ik kende. Soms leek ze wel streng te zijn, maar langer dan vijf seconden hield ze het meestal niet vol. Ze was gek op shoppen, had stapels vol kleren, en was sinds de eerste dag mijn beste vriendin geweest. Alleen op een nieuwe school had de leerkracht haar aangewezen om mij rond te leiden, en sindsdien had ze de taak om me te 'beschermen' zoals zij het beschouwde, niet opgegeven.
'Je hebt me veel te vertellen?' Merkte ze op met haar dun geëpileerde wenkbrauwen hoog opgetrokken op. Ik knikte enkel maar, en liep met haar mee naar mijn bagage. Dit was de plek die ik het meeste haatte, zo makkelijk dat je hier alles kwijt geraakte. Zenuwachtig begon ik mijn nagels te bijten, tot Valena met een donkerblauwe koffer met een lichter voorzakje in zich kwam. Met een zucht haalde ik hem op, en ze nam me mee naar haar auto.
'Is er iets?' Val's stem deed me opschrikken, en ze lachte even om mijn reactie. 'Je lijkt gewoon zo stil, ben je niet blij om terug te zijn?' Ze leek wat verdrietig op haar onderlip te bijten, en ik stompte haar zachtjes tegen haar arm. 'Tuurlijk niet gek' Ze leek al wat vrolijker, maar het bleef haar duidelijk dwars zitten. Dus ik probeerde het onderwerp voorzichtig aan te snijden. 'Val, jij was toch een tijdje geleden fan van One Direction?' Ik had meteen haar onverdeelde aandacht, 'Ja? Hoezo?' Ze nam me goed op, synchroniseerde elke beweging die ik maakte, 'Wel, ik heb hier twee tickets, dus zou je meewillen morgenavond?' Ze staarde me met open mond aan, 'Jij hebt tickets gekregen?' Ik knikte maar, met een simpele 'uhu' erachteraan. 'Natuurlijk!'
Ik wist dat de overmijdelijke vraag zou komen, dus ik bereidde me alvast voor, maar ze was sneller dan ik gedacht had. 'Wacht eens even, Alice, hoe kom je aan die tickets? Toen je wegwas wist je niet eens dat de band bestond, al heb ik het nog zo vaak tegen je gezegt. Heeft iemand daar iets gezegt dan? Heb je ze gekregen?' Haar hoofd stond vol van vraagtekens. En ik twijfelende. Ik wist dat Val over het algemeen rustig was, maar ze was een grote fan, en het verhaal vertellen zou onwerkelijk klinken. 'Kom nu Alice' Zei ze met een ongelukkig gezicht. 'Goedgoed!' Antwoordde ik wat kortaf. 'Ik ben Niall Horan in het vliegtuig tegen gekomen.' Haar ogen bedelden om details, en ik vertelde haar na nog een paar smekingen het hele verhaal. Ze knikte op de juiste moment, en leek verrast door mijn pijnlijk gevoel tegenover Niall.
'Wel Aliss, dat moeten je maar morgen klaar maken.' Zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. 'Ik kom je morgen om 1 uur ophalen, dan gaan we je kleding uitzoeken en ons klaarmaken.' Ze stopte, en ik besefte dat ik voor de deur van mijn huis stond. 'Dag Val.' Zei ik zachtjes, toen ik me losmaakte uit mijn stoel en ik de deur opendeed. Er was nog niemand thuis, mijn moeder was nog gaan werken. Mijn vader hoefte ik me niet druk om te maken, die van in Europa gebleven na de scheiding. Maar goed ook, rotman.
Ik schopte mijn tas op mijn bed, en begon het bad klaar te zetten voor een uur lang bad. Ik deed er extra veel schuim in, en waste al het reisvuil van mij af. Mijn haren nog nat van alle shampoo's en mijn conditioner maakte een plek om mijn rug nat, dus ik deed ze in een handdoek die ik om mijn hoofd wikkelde. Voorzichtig haalde ik een schoon tshirt op mijn kast, bang om nog meer nat te maken, en deed mijn favoriete short aan. Het was helemaal zwart, met een licht band erom. Eindelijk schoon opende ik mijn laptop, en keek naar alle berichten van mijn vrienden. Ik was een week niet online geweest, en een voor een begroette ik iedereen die snel iets had gezegt tegen me.
Een vallend glas van beneden deed me opschrikken uit mijn gesprek, en snel sprong ik naar benedenen. 'Alice!' Hoorde ik mijn moeder zeggen, en het volgende moment sprong ik in haar armen. Mijn moeder en ik waren altijd al best close geweest, zeker na de laatste tijd en ik had haar wel gemist soms. Vrijwillig onderwierp ik me aan haar kruisverhoor van mijn week en ik kon haar toestemming al horen voor het concert. Ik hielp mee met het eten, en simpele pasta met tomaten, en vroeg het haar toen of ik met Val mocht gaan, aangezien ik daar ook bleef slapen. Dat laatste was niet officieel afgesproken, maar zo hadden we het altijd al gedaan als we laat uitgingen. Ze knikte, en ik sms'te naar Val dat ik mocht. Niet veel later kreeg ik een sms'je terug van haar;
'Is goed, ik mag ook. Can't wait 'till tomorrow x'
Met een vermoeid gezicht met een brede grijns viel ik in slaap

Mijn Iphone alarm ging af, en ergens vaag in mijn hoofd herinnerde ik me dat ook zo'n liedje zo begon. Nog half aan het slapen neuriede ik het mee in mijn hoofd, en keek naar mijn oplichtende schermpje. Ik zette het alarm gelijk uit, ik haatte snooze. Het was vervelend, en ik haatte het gewoon. Ik had twee berichten, wat nogal raar was als je optelde dat ik 9 uur had geslapen. De eerste was van mijn moeder,

''Morgen lieverd, ik heb alles al klaar staan, tot morgen. Have fun xx Mom '

Ik glimlach, en keek naar de volgonde, hij was van Valenta, wat me eigenlijk niet verbaaste. Waarschijnlijk had ze al tien boeken vol met outfits voor mij getekend, ze gebruikte me nu eenmaal graag als haar model paspop, iets waar ik meestal tegenop zag.

“Heb het perfecte voor je gevonden, als je niet komt, stuur me dan wel even een ticket op? X Val'

Ik glimlachte wat slaperig, en stuurde een berichtje terug. Nee, ze zou niet zonder mij gaan, ik was bang dat ze verloren zou lopen in de menigte. Zoiets had ze nogal vaak voor, mijn kleine lieve Val toch. Ik zuchtte, en kroop naar de douche, ik zag er niet uit. De jetlag had me nog een aantal keren makker geschud, en ik had het niet gewild. Maar goed, daar kon ik niets aan doen. Het stromende water maakte mijn spieren los, en langzaam spoelde alle slaap van me af. Eindelijk droog begon ik mijn haren uit te kammen, en legde het in model met mijn krultang. Van nature was het nogal los hangend, stijl, en na vanacht was het helemaal uitgezet, fluffy geworden. Toen deed ik mijn normale dagmake-up voor in vakantie, een lichte lipgloss om mijn lippen was voller te maken, en een snelle kleur boven mijn ogen. Vandaag was het donkermetaalblauw met kleine glitterjes erin. Ik had het lang niet gedragen, maar het zou wel passen. En anders had Val wel nog iets thuis liggen, ze zou toch alles over willen doen. Ik trok mijn skinny jeans aan met mijn sneakers. Een wit tshirt met een opvallende tekst erop, een donker jack en een sjaal maakte het af.
Ik pakte mijn gsm en sprong blij naar beneden voor het ontbijt, toen mijn gsm nog een keer trilde. Verbaast dat Val zo snel had geäntwoord, zeker nu ze bezig was met de outfits, keek op het schermpje. Het nieuw bericht knopje verscheen boven het groene icoontje, en gretig opende ik het. Het was echter niet van Val, maar van een onbekend nummer. Verbaast nu opende ik het, en las de inhoud. Toen nog een keer, en ik keek voor de zekerheid nog een keer.

'Hi Aliss, u coming tonight? Hope so, see you then, x Niall '

Ik voelde mezelf verstijven op de trap, en liep toen als een pop verder. Ik was het alweer vergeten, hij was erook. Ik dwong mezelf in de spiegel te kijken en vond me daar terug in een onwerkelijke pose. Mijn voorhoofd glad, maar een kleine rimpelje tussen mijn ogen. Mijn haar omkrulde mijn gezicht mooi, en viel toen in steeds stijlere bruine lokken naar beneden. Mijn neus was recht, en mijn lijn naar mijn lippen een beetje gekruld om dan te eindigen in hun volle kleur. Ze waren in een blije lach voltrokken en mijn kakenlijnen recht. Mijn ogen waren grijs met een randje viooltjesblauw rond de iris. Naar binnen werden ze steeds donkerder, totdat ze het zwarte van de oogpupil hadden bereikt. Mijn wimpers waren lang, hoewel ik geen mascara volume had gebruikt. De wenkbrauwen lagen in een vraagteken, en alles bij alles gaf het een ongedaan uiterlijk. Ik zuchtte, ik had het mooie van mijn moeder nooit echt mogen aanschouwen bij mezelf, was altijd maar een random meisje geweest, een van de velen die er rondliepen. Miss populair was niet mijn taak, hoewel ik het ook niet wou. Dus waarom zou het deze keer wel uitkomen? Er klopte niets meer van, en ik keerde me weg van mijn beeld.
'Kom mee!' Ik had een seconde op de deurbel gedrukt, voordat Val al naar buiten stormde om me mee te trekken. Verbaast liep ik met haar mee, en had ik nog net de tijd om, 'Dag Mevrouw Kayléi' te zeggen tegen haar moeder. Dat mevrouw hoefde er eigenlijk niet bij, maar ik deed het toch altijd om beleefd te blijven. Ik hoorde haar antwoord niet meer, want op dat moment sloot Val haar kamerdeur en liep meteen verder naar haar kast die er vanaf de buitenkant klein uitzag. Ze trok hem open, en haalde er een boek uit, dat ze even doorbladerde. 'Ik had dit in gedachten.' Zei ze met een glimlach. Ze toonde me de foto van het model dat ze zelf gemaakt had, en ik sloot even mijn ogen om mezelf erin te zien. Het was een simpel zwart jurkje met een licht motief van bloemen om de onderste rand. De hoge hakken die erbij hoorden kon ik wel aan, en ik oefende een paar stappen. 'It's perfect Valenta.' Ik kon haar gezicht niet zien, maar ik wist dat ze glimlachte. 'Op weg naar het concert dan.' Zei ze vanuit haar kleedkamer.

Alice Brianna Costana

Ik keek om me heen, zag de stad voorbij flitsen en de lichten steeds sneller gaan. 'Val!' Waarschuwde ik haar toen de snelheidsmeter naar het limiet afwook. Ze vertraagde, 'Sorry, ik ben zenuwachtig.' Ze beet op haar lip, en haalde zachtjes er zo mijn harde werk van lipgloss eraf. Ik liet het maar zo, als ik opmerkingen zou maken, zou ze alleen maar zenuwachtiger worden. En dat hadden we nu niet bepaald nodig nee? Ik zuchtte, en keek stiekem naar de klok. We hadden nog een halfuur om er te geraken, aangezien het veel tijd zou kosten om door de fanmenigte te komen. Als we zo door reden, kostte het ons nog drie kwartier. Ik zuchtte, en haalde mijn hand door mijn haar. 'Kom Kim, ga op de linker rijstrook.' Beval ik haar, ze keek me bevreemd aan, er reden veel meer auto's dan aan deze kant. Maar ik kende LA en zijn auto wegen bijzonder goed. 'Now!' En ze gaf een draai aan het stuur. Met piepende banden sleurden ze ons wonderwaarlijk tussen twee andere auto's in die verbaast bleven staan. En ik had gelijk, nog geen vijf minuten later hadden alle auto's zich verplaats naar de linkerkant, om nu jaloers naar ons vlugge tempo te kijken. Ik glimlachte in mezelf, en liet Valenta de rest van de weg geen millimeter onder het limiet rijken.
De drukte was inmens, en voor het eerst was ik niet zeker of dit wel zo'n goed idee was. Maar mijn verlangen om de blonde buurjongen van in het vliegtuig terug te zien. Valenta naast me stnd lichtjes te trillen van spanning, en ik duwde me een weg naar de ticketverkopers. We zaten in blok A2, wat volgens mij betekende dat we bij het podium zelf zaten, maar dan aan de linkerkant van het hek. We hadden geen betere plaatsen kunnen krijgen, want daar kwamen de jongens op en af. We bodyguard bekeek onze tickets even, scheurde er een stuk vanaf, en gebaarde ons door te gaan. Helemaal blij liepen we meteen naar onze plaatsen, bang om te laat te komen. Maar het was allemaal perfect geregeld. Het voorprogamma ging juist beginnen, en Val duwde me door de meisjes en paar jongens heen om bij de stage te kunnen komen. Ik hoorde de intromuziek, en duwde nog wat mensen omver om dichter bij de jongens te kunnen komen. Ik was niet zo'n erge fan, maar ik deed het altijd bij optredes, gewoon om iedereen te pesten. Moesten ze maar niet zo addicted zijn.
Ik zag Liam de intro beginnen, en de muziek begon uit de piano en gitaren te komen. De beat was wel oke, en ik sloot mijn ogen even om te genieten van het moment. Toen verschenen de jongens een voor een, en mijn hart sloeg even een tel over toen ik Niall zag. Hij was nog precies hetzelfde als ik me kon herinneren, alleen leek zijn glimlach nu toe te behoren aan al die schreeuwende fans, en niet voor mij. Zuchtend keerde ik me af, en liet mijn blik naar Valenta dwalen. Haar ogen volop op Louis gericht, ik wist dat hij haar favoriet was sinds het begin. Ze was een trouwe xFactor volger geweest, en af en toe een beetje te erg naar mijn zin, maar je moest haar wel nageven dat ze geen schreeuwende fan was omdat ze bekend waren, maar omdat ze ze echt kende vanaf hun eerste audities.
Het eerste liedje liep tot zijn eind, en de jongens gingen even van het podium af. Drinken, even uitrusten, en dan terug op het podium. Dit keer hield Harry een kort voorwoordje over zijn vele malen dank aan de fans, wat een groot applaus veroorzaakte en mijn gehoor aantastte. Ik herkende het liedje dat Niall me had laten horen in het vliegtuig, 'What makes you beautiful.' Eerst aarzelend, maar dan steeds helderder zong ik met hun mee. Mijn stem stak boven die van anderen uit, en sommigen keken verbaast om mij. Zijn ogen doorzochten het publiek, en hoorden plots blijkbaar mijn stem. Afgeleidt keek hij mijn richting uit, maar in plaats van mij staarde hij naar Valenta. Natuurlijk, ze stond ervoor. Zijn ogen groot en onbegrijpend, en ik duwde een meisje naast haar omver. Ik moest een blik krijgen, een blik zou alles veranderen. Hij leek me inderdaad op te merken, en ik glimlachte toen zijn ogen zich aan de mijne vastgrepen. Een ogenblik leek hij verbijsterd, misschien omdat ik nooit had geantwoord op zijn sms'n, maar toen kwamen al zijn tanden tevoorschijn in zijn brede lach. Ik keek verlegen naar de grond, en alle fanmeisjes schreeuwen aangezien ze dachten dat zijn blik voor hen bedoeld was. Maar ik wist beter, altijd al. Zijn ogen lieten me bijna niet meer los tijdens het concert, en alle meisjes draaiden rond om de geheimzinnige ontvanger van zijn blikken te zoeken. Wijselijk hield ik me stil, ik wou niet aan stukken gescheurd worden. Toen het liedje afgelopen liepen ze weer af, maar hij draaide zich nog om om een knipoog in mijn richting te werpen. Het publiek ging wild, en toen verdween hij weer achter de deuren.

Niall James Horan

Ik was geschrokken. Niet op een slechte manier, en ergens voelde ik al dat ik blij was, maar het drong niet tot me door. Ik had het er niet met een van de jongens over durven hebben, aangezien Liam, die enigste die ik in dit soort zaken erbij zou betrekken, juist zelf had uitgemaakt met zijn vriendin. Meer bepaald zij met hem. Ik had het allemaal onzin gevonden, maar hij was er kapot van. Geen van de jongens durfde hem nu om raad vragen, waardoor we met onze vragen bleven zitten. Ik zuchtte en liet een stylist snel mijn gezicht bepoederen. In het cameralicht zou het beginnen glansen, en zouden de foto”s allemaal mislukken. En alles moest perfect zijn, niet? Ik zuchtte, en keek even naar de andere jongens. Zayn had een telefoon aan zijn oor geklemd, en probeerde wanhopig iets duidelijk te maken aan de beller, Liam zat te praten met zijn styliste over het concert, en Louis en Harry waren zich achter het gordijn aan het verstoppen, terwijl ik Mike, onze manager, zag zoekend rondlopen. Zijn blik ving die van mij op, en ik knikte zachtjes naar het gordijn, wat nog wat narimpelde van hun wegvluchtende lichamen. Ze waren ook nooit een seconde rustig. We hadden nog een paar minuten voor we aan het nieuwe stuk zaten, dus ik besloot mezelf toe te staan om aan haar te mogen denken.
Haar naam, ze zat me hem snel verteld, het liefst van me af willen te zijn. O, ik had het wel gemerkt, maar haar hele houding fasineerde me. Haar ogen die je tot het bot leken te bekijken, haar haar dat haar gezicht perfect omlijstte. Het was te mooi om waar te zijn, en dat was ook te reden waarom ik naast haar was gaan zitten. Had ik dat moment echt geloofd, was ik direct de andere kant op gelopen. Maar tot nu toe had ik er geen spijt van. Tijdens het spreken met haar was ik alleen maar verder in haar vragen terecht gekomen, wist soms niet meer wat ik moest antwoorden. Het was onmogelijk, maar toen ik afscheid had moeten nemen. Ik kon er niet tegen, moest een bevestiging krijgen dat ik haat terug zag. De concertkaartjes waren een perfect idee geweest. Mike had ze aan ons gegeven, om ons sociaal contact wat verder uit te breiden, en ik hoopte dat het allemaal zou lukken. Ergens zag ik haar, Alice Costana, er wel in staat om ze weg te gooien. Mijn wanhopig sms'je had ook niet geholpen, want ze had niet geantwoord. Misschien bang omdat ik beroemd was, misschien omdat ze het niet wou. Onwetendheid maakte me gek vanbinnen, maar toen ik haar vanavond had gezien. Haar stem had mijn aandacht getrokken, en verlegen was ze tevoorschijn gekomen. De spots maakte haar gezicht oplichten, en een glimlach voldeed aan mijn eisen als ik haar gezicht zag. Een opgewonden gevoel was door me heen gegaan, had me even laten verstijven. Gelukkig was het de beurt aan Zayn om te zingen, en geen chorus part, anders hadden ze het op kunnen merken. Maar het zou niet geven, Alice was hier!
Ik hoorde de bel gaan, en schudde even alles los. We hadden nog zo'n anderhalf aan liedjes te gaan, en dan zou ik haar weer kunnen spreken. Eindelijk. Ik liep achter de anderen het podium weer op, en zocht haar gezicht bijna meteen. Ze lette niet op mij, maar was met een vriendin van haar aan het praten. Het voorspel gaf me de kans haar nog eens goed te bekijken, en ik stelde blij vast dat ik perfect zicht had. Ze had een kort jurkje aan, met een blauw jasje eroverheen. Haar haar was los, maar het was lichtjes gekruld, waardoor het perfect als een waterval naar beneden viel. Ik zag de spanning en blos op haar kaken, en merkte hoe de kleur daarvan perfect bij die van haar lippen paste. Ze waren kersenrood, zelfs zonder lippenstift, hoe als ze lachen, haar wangen zich iets opbolden en haar mondhoeken lichtjes ophoog gingen als ze mij zag. Ik liet mijn blik verder glijden, ik mocht niet de hele tijd naar haar kijken. Het zou opvallen, en dan zou ik problemen krijgen. Niet dat dat me veel kon schelen, maar zij waarschijnlijk ook. Nog een paar liedjes, Niall, just a view. Blijven herhalen. Zijn blik schoot naar de anderen, en hij opende zijn mond om het refrein in te slaan.

Eindelijk, het had eindeloze tijden geduurd, maar het einde van het concert zat erop. Als een gillende fan was ik na mijn zoveelste drankje mee gaan schreeuwen met hun, en samen hadden ze een extra nummer erbij gezongen. Iedereen kende het, ook ik kon de tekst mee zingen, ook al schakelde ik mijn brein nogal uit op dit moment. De jongens kwamen nog een paar keer op en af, en iedereen moest lachen toen Harry Louis achterna zat omdat die laatste zijn microfoon had gestolen. Toen was het voor de normale fans tijd om naar huis te gaan, en bleef alleen een select groepje over. Ik was vergeten Val over de backstage tickets te vertellen, dus ze bleef maar aandringen om nu door te gaan. Grijnzend vertelde ik het, en ze begon weer een stuk te gillen. Toen ze eindelijk klaar was keek ze met semi beledigd aan, 'Waarom had je me dat niet verteld?' Ik moest lachen, 'Doe ik nu toch?' 'Alicee!' Ik haalde mijn schouders op, en ze gaf me een grote knuffel. 'Je bent een schat Aliss.' Ik glimlachte nog breder, als dat mogelijk was, en wachtte toen.
Tegen de tijd dat twee paar breedgeschouderde mannen ons kwam halen, was de alchohol al helemaal uit mijn bloed verdwenen. Ik was perfect nuchter, hoewel ik een beetje aan het trillen was. Val schreef het nog steeds af op de spanning, maar ik op het feit dat ik over een paar seconden Niall zou zien. Het had maar twee dagen geduurd, maar ik was benieuwd naar hoe hij was bij de band. Een compleet andere jongen zeker. Voor de deur liet ik de andere meisjes eerst naar binnen gaan, en bleef nog even denken aan de jongen in het vliegtuig. Als deze avond alles zou verpesten, zou dier herinneringen tenmisnte nog voor altijd op mijn netvlies gebrand was. Altijd.
Ik stapte naar binnen, en zag als eerste Zayn en Harry staan. Ze waren beiden met mekaar aan het praten, dus ik liep naar ze toe. Harry leek me als eerste op te merken, en hij schoof zijn krullen naar achter. Ze sprongen weer meteen terug, dus ik vermoedde dat het alleen maar was om me te charmeren. Niet dat het mij veel kon schelen, ik was hier niet persé voor hem. 'Hello Beauty.' Zei hij met een glimlach. Ik zag Zayn zijn hoofd schudden, iets wat verraadde dat dit al heel vaak gebeurd was. 'Hello' zei ik met een vrolijke glimlach. 'And who are you?' Zijn bruine ogen keken me vrolijk aan, en ik kon het niet verhelpen dat ik moest denken dat hij er inderdaad wel schattig uitzag. '”I'm Alice, Alice Costana. And you?' Hij moest lachen, leek mijn humor wel te kunnen waarderen. 'I am Harry Styles, and this is Zayn. Would you like to have an autographe?' Ik knikte, en hij verdween even naar achter voor nog een poster en een pen te halen. 'So Alice, you're a big fan of us?' Ik schudde mijn hoofd, 'Tot gisteren kende ik jullie nog niet eens.' Bekende ik, wat mijn kaken nog roder kleurden dan voordien. Zijn ogen werden groot, 'Noway!' Hoorde ik hem mompelen. 'Noway wat?' Harry kwam terug uit het magazijn met een poster die groter was dan ik bijna, en keek ons verbaast aan. 'Nothing.' Zayn schreef even zijn naam met een klein tekstje onder de poster, en liep toen meteen weg. Harry staarde hem verbaast aan, en haalde toen zijn schouders op. Blijkbaar had hij meer zin in mijn saaie gezelschap, dan zijn vriend achterna te gaan om te kijken wat er nu precies was. 'So, wat zal ik schrijven?' Zijn glimlach was te zoet, en hij keek me vanonder zijn wimpers aan. 'I don't know, wat schrijf je normaal dan?' Hij staarde me even aan, en boog toen zo voorover dat ik neit kon lezen wat hij schreef. 'Like that.' Zei toen hij het laatste puntje op een I zette. Hij gaf me de poster en met een knipoog ging ook hij de richting uit van Zayn.
Ik stond er wat om me heen te kijken, stiekem op zoek naar Val. Ik zag haar nergens, maar hoorde de andere meisjes wel luid lachen met wat jongens. Ik werd op mijn schouder getikt, en keek achter me. De bruine ogen van Louis keken me enigsinds aarzelend, anders verlegen aan. 'Hi, can I help u?' Zei hij met zijn nog lichte stem. 'Heb je een meisje gezien, bruin haar, blauwe ogen?' Vroeg ik terwijl ik mijn hand omhoog hield om haar lengte aan te duiden. 'Oww, I think I know who you means.' Hij wees ergens achter me, en ik zag haar in een intiem gesprek met Liam zitten. Ik glimlachte en draaide me weer om naar Louis. 'Thanks mate.' Ik zag zijn ogen groot worden, 'U said mate!' Hij wees beschuldigend met zijn vinger. 'So?' Ik begreep hem niet, hield mijn hoofd een beetje schuin. 'What do you think about carottes?' Zijn ogen argwanend dicht geknepen. 'Ze smaken naar wortel? Goed dus?' Ik schudde mijn hoofd, de avond was hem duidelijk een beetje naar het hoofd gestegen. En het was nog niet gedaan, want ik voelde plots zijn armen om me heen. 'Whoa!' Zei ik om deze spontane reactie. 'SOULMATEEE!' Schreeuwde hij luid. We keken mekaar even met open mond aan, om dan in lachen uit te barsten. 'Wat is je naam eigenlijk?' Ik lachte luider, en verschillende mensen keken nu om naar ons. 'Alice.' 'Lovely name.'
Ik had nu drie van de vijf jongens gehad, en ik had zo'n idee dat ik Liam vandaag niet meer zou zien. Mijn ogen wentelden zich om, ik moest Niall vinden. We hadden nog maar even voordat we naar huis gestuurd zouden worden, en ik had de honingblonde jongen nog nergens gezien. Mijn ogen zochtend die van hem, misschien ergens tussen het gegiechel van de meisjes? 'LOUUUUU!' Schreeuwde ik als laatste hoop. Ik had de jongen wat beter leren kennen, en we waren tot de conclusie gekomen dat hij soulmateeeeh mocht roepen, als ik lou mocht zeggen. Nog een keer werden alle blikken op mij gericht, maar het kon me niet veel schelen vandaag. Het was toch al een gigantische zooi aan het worden, dus waarom er niet wat lol bij maken? Hij kwam meteen op me af, 'SOULMATEEH!' Hij gaf me een knuffel alsof hij me jaren niet gezien had, tot ik stikneigingen begon te vertonen. 'Waar is Niall? Ik heb hem nog niet gezien vandaag.' Ik trok een pruillipje en keek heel verdrietig naar de grond. 'Ik ga hem halen!' Louis rende naar een andere kamer, en ik bleef daar in het midden wachten. Ik zag Niall zijn hoofd verschijnen, en meteen werd ik stil. Hij liep op me af, niet goed wetend waar hij zijn handen moest stoppen, om ze dan maar in zijn zakken te stoppen. 'Alice! Je bent gekomen.' Zijn brede grijns verlichtte zijn mond, 'Natuurlijk kwam ik Niall, wat dacht je wel?' Zei ik verlegen. Hij zag mijn poster in mijn hand, 'Zal ik ook tekenen?' Ik knikte, 'Als je dat zou willen.' Hij nam hem van me over, maar liet mijn hand niet meer los. Hij legde de poster op een tafel achter me. 'Wil je anders naar onze kamer? Daar is wat minder lawaai, ik heb wat hoofdpijn deze avond.' Hij grimaste, dus ik liep gewillig achter hem aan. Louis zorgde dat niemand op ons lette, door weer heel luid aandacht beginnen op te eisen. Rare jongen, maar wel lief.

liep langzaam terug door de gangen, had niets meer om voor op te schieten. Ze waren nu toch al weg, en ik zag verschillende mensen alles beginnen op te ruimen om me heen. Ik zocht de backstage ruimte waar ik eerst was onthaald, maar ik wist de weg niet meer zo heel goed. Daarnet met Niall was ik alleen maar op zijn glimlach blijven staren, dus ik liep nu maar een beetje in het rond.
'Excuse me, are you looking for something?' Eerst had ik niet door dat het tegen mij was, maar toen de vraag zich herhaalde keek ik op. Voor mij stond een redelijk gespierde jongen van een paar jaar ouder als ik. 'Ehm actually yes. Could you help me out of here? I'm looking for the backstage room, my friend is waiting there..' I guess. Ik wist niet eens waar Valenta was, en ik voelde me een slechte vriendin. Niall had al mijn aandacht gekregen, ze wist niet eens waar ik was.
'Oh, I was going there, mind if I walk with you?' Ik haalde mijn schouders op, hij leek me nog wel best oke, en achter iemand gaan lopen was ook niet echt een keuze hier. De jongen glimlachte enthousiast en liet me als een echte heer voorgaan. “I'm Brian.' Zei hij met een vlotte glimlach en stak zijn hand even uit. Ik nam hem aan, en voor de zoveelste keer die avond stelde ik mezelf voor. “I am Alice.' Zijn gebruinde huid stak fel af tegen mijn eigen bleke tintje. Maar dat was enkel omdat de zon mij niet echt mocht in Europa. Hier duurde het echter maar een paar dagen, of ik had alles al weer ingehaald wat betrefd vitamine D.
'So Alice, you're a One Direction fan?' Vroeg hij grijnzend. Ik keek hem half beledigd aan, dat was ik eigenlijk niet. 'I like the music.' Zei ik ontwijkend. 'And the boys?' Onder mijn boze blik barste hij in lachen uit, en na even kon ik niet anders dan mee grijnzen. 'And you? I mean, you're also walking here, backstage, you like One Direction?' Zei ik met wiebelende wenkbrauwen. De spanning van het concert was me iets naar het hoofd gestegen, en ik was losser dan normaal met mensen. 'Oh ofcourse, One Direction is my whole world. Especially Zayn, that boy..' Ik staarde hem even aan, en merkte toen pas dat hij een grapje maakte. 'No, but there are my world. I work with the effects in the show, so everytime they're going somewhere, I go with them.' Hij viel even stil, en ik kon hem bewonderend aankijken. Hij was dan niet degene die in de spotlights stond, maar zonder hem zou het theater van de jongens niet uithouden.
'In every chase, we are almost there.' Ik zuchtte, waarom moest ik nu alle leuke nieuwe mensen al meteen terug dag zeggen? 'Maby I'll see you around sometimes?' Vroeg hij, met een smekende ondertoon. 'We could meet somewhere?'
Ik glimlachte en gaf mijn Iphone aan hem, terwijl hij mij zijn Blackberry gaf. Snel zetten we ons nummer erin, en nam ik afscheid van Brian. Met mijn hoofd nog bij hem deed ik de deur open en werd bijna meteen besprongen door Valenta.
'ALICE! Waar was je nou? Ik heb je overal lopen zoeken! Louis zei dat je ergens was met Niall, maar hij is niet meer teruggekomen, en toen ging Liam ook weg na een sms'je en toen was ik hier helemaal alleen!' Ze eindigde met een pruillipje, iets waaraan ik kon zien dat ze het echt niet leuk had gevonden om hier te zitten. “I'm sorry Val, I was with him in there room. He show'd me his guitar.' Haar ogen verzachtten, ze wist hoeveel ik van gitaren hield. “And then was he gone, and I didn't knew how to get back here, and Brian show'd me the way.' Ik glimlachte lichtjes, en ze trok haar wenkbrauwen op, 'Brian?' Ik stak plagerig mijn tong uit, 'Liam.' Valenta gaf me een knuffel, 'Oh shut up Alis.' Ik wist dat het weer goed was.
In de taxi was ik redelijk stil, terwijl Val de hele tijd over Liam aan het doorpraten was. Niet dat ik het erg vond, het was een soort van zoemend geluid op de achtergrond, niet belangrijk genoeg om mij te bereiken. 'Alice, luister je wel?' Hoorde ik haar plots vragen, ik keek op en zag haar blik mij nauwlettend aankijken, 'Tuurlijk Valenta, je was bezig over Liam.' Ontweek ik de vraag droog. Juist toen ze wou antwoorden, kreeg ik een sms binnen. Snel pakte ik mijn Iphone uit mijn handtas en ontgrendelde hem gretig. Ik had twee sms'jes, eentje van Niall en een van Brian. Ik las eerst die van Brian, en glimlachte voorzichtig.
'Hi Alice, tomorrow Starbucks? We're leaving day afther, so I'll be waiting there 'round 1 x Brian'
Ik typte snel een antwoord dat het goed was, en ik er naar uit zag, toen ik naar het berichtje van Niall scrolde.
' Hii, sorry that I leaved so fast, manager send us to a stupid party. Wasn't fun without you, want to come tomorrow with your friend? Guess Liam will like that c: xNiall'
Valenta vroeg me waarom ik zo glimlachte om een sms'je, en ik vertelde het haar. Bij het horen van Liam's naam kleurden haar wangen rood, maar het stuk over het 'wasn't fun without you' liet ik maar weg. Ze was heel lief, maar ergens wist ik dat ik dit nog niemand moest vertellen. Mijn vingers typen vanzelfs een antwoord terug, en ik bleef even hangen boven het knopje send.
Hey Nialler, don't worry, I've meet some members of your crew. & fine, think Val is liking that. When? X Alice'
Al gauw kreeg ik een bericht terug, rond twee uur, alsof ze het perfect samen geregeld hadden. Snel bracht ik mijn beste vriendin op de hoogte, en keek toen uit het raam. De lichtjes van de snelweg zoefden voorbij, en al snel zakte ik onderuit in het zwarte leer van mijn stoel.

Ik pakte snel mijn schoenen op, en rende nog een keer door mijn kamer om te kijken of ik alles had. Normaal was ik nooit zo choatisch als nu, maar ik was te laat gaan slapen, en mijn wekker leek het op zo'n dagen te begeven.
'Alice, we moeten pas straks weg, waar je ga je heen?' De heldere stem van Valenta klonk vanuit mijn deuropening, en midden in het half aantrekken van een schoen bleef ik staan. Ik had weinig zin om haar te vertellen over mijn afspraak met Brian, aangezien ze daar over door zou blijven gaan, zelfs in de buurt van Niall. En dat laatste wou ik niet, vreemd genoeg. Het was nu al raar genoeg, daar had ik niets extra voor nodig. “Ben naar Starbucks, hoezo?' Mijn ogen dwaalden door de kamer, op zoek naar mijn tasje met al mijn spullen erin, en vonden het gelukkig snel op mijn bed. Mijn ander schoen nog snel goed zettend hinkte ik half naar de deur, waar Valenta een opening voor me liep om door te gaan.
'Je lijkt nerveus, Al' Ik haatte die bijnaam, gaf me een indruk een jongen te zien. “Don't say that Val,' Mompelde ik geïrriteerd hierdoor. Ik wist dat ze dit expres deed, om me uit te testen. “Fine, I'm going to Brian, happy?' Ik rolde met mijn ogen en draaide me om, zodat ik haar gezicht kon zien. “You're dating a boy, when you're going to meet One Direction, second time?” Ze keek me met open mond aan.
“Not dating him, just friends oka?” Ik haatte het als ze zo achter alles iets zocht, alsof ik alles met een reden deed. Ik liep naar de deur, keek nog even in de spiegel voor mijn OUTFIT en opende toen de deur.
“Don't care what you're doing, I'm going.” Hoorde ik Val nog even fluisteren. Ik draaide me om, besefte toen pas hoe ik haar had behandeld. “I'm sorry Val.” Ik keerde terug op mijn eerdere woorden en sloeg zachtjes mijn armen rond haar. “It's nothing, just go oka?” Ik hoorde het in haar stem, de tegenstelling van haar woorden. “I'll be there. Promise.” Toen sloot ik de deur achter me.
Ik genoot van de frisse lucht in mijn longen, en liep toen traag naar de Starbucks. Door mijn snelle gedrag van daarnet, had ik nu alle tijd, en zoals altijd als ik hier liep, genoot ik van de aanblik van de stad. Mijn stad. Ik was er snel aan gewend geraakt, en het had meteen een plekje in mijn hart veroverd. Eindelijk liep ik de Starbuck binnen, en keek even rond. Geen spoor van Brian. Ik ging maar aan een tafeltje aan het raam zitten, en keek naar buiten.
Opeens voelde ik twee handen voor mijn ogen, en geschrokken keek ik naar achter in het lachende gezicht van Brian. Meteen verbreedden mijn monhoeken zich en ik gaf hem een welkomstknuffel. 'Hi Alice.' Zei hij, duidelijk blij me te zien.
'Hi Brian. How are you today,' Glimlachte ik beleefd, 'Great, you?' Ik knikte dat het hetzelfde was, en we bestelden allebij een koffie. De mijne was met extra veel slagroom, hoewel ik dat bijna nooit nam. Het was toch al zo'n rare dag. Dus wat maakte dat nog uit? 'Kan je niet genoeg slagroom hebben?' Vroeg Brian lachtend toen ik stiekem met slagroomsnor wegveegde. Een van de weinige nadelen aan het romige goedje.
Ik keek hem half gespeeld beledigd aan, en keek toen weg. 'Alice, sorryyyy.' Hij zei het zo dat het hele woord uitgerekt werd, en ik uiteindelijk toch moest lachen. Mijn broekzak trilde, en ik haalde mijn Iphone er uit, ik had een nieuw bericht van Val.

“Alice, are u still coming? :c xV”

Ik zuchtte haar overbezorgheid, en typte zo snel als ik kon een lief antwoord terug. Mijn aandacht gleed van Brian af, en juist toen ik met Iphone terug weg stak, zag iemand binnenkomen in de Starbucks. Ik had hem hier niet verwacht, en beiden staarden we mekaar aangenaam of niet geschrokken aan.

What was he doing here?

Ik keek hem met open mond aan, en stond half op van mijn stoel. Brian keek me met een bevreemde blik aan en keek toen mee met mijn ogen. Hij zwaaide vrolijk naar Niall, iets waarvoor ik hem eerst vervloekte, maar later dankbaar voor was. We zaten gewoon te praten, als vrienden, waarom was ik dan zo zenuwachtig? Niall leek eerst te twijfelen, maar liep dan toch schoorvoetend als een betrapte jongen naar ons. Ik zag hem kijken naar onze houding, en keek opgelucht toen ik bedacht dat alles er normaal uit moest zien. “Hi Niall, hoe gaat het ermee?” Vroeg Brian opgewerkt. “Gaat wel.” Zijn ogen schoten even naar die van mij, en keken toen terug naar Brian glimlachende gezicht. De jongen leek de enigste te zijn die zich niet ongemakkelijk voelde, iets wat wel goed was. Het was nu toch al raar genoeg, waarover maakte ik me zorgen? Ik was nooit zo geweest vroeger als een vriend zo langskwam, dus waarom nu wel bij deze bekende jongen? Misschien was ik gewoon bang om iets fout te doen, ik wist nog niet veel over Niall, kende hem enkel een paar dagen, maar ik wist wel dat ik hem niet kwijt wou als vriend. Daarvoor had ik teveel wakker gelegen, en te opgewonden geweest toen in het vliegtuig. “En jullie?” Vroeg Niall plotseling. Ik wist wat hij bedoelde, dus ik antwoorde vlot maar duidelijk. “Brian vertelde me dat jullie morgen weg gingen, dus ik dacht, als een normale vriendin is het leuk om eens mee te gaan naar de Starbucks, mekaar wat leren kennen.” Mijn glimlach was gemeend, en ik moest in mezelf lachen toen ik Niall plots veel opener zag staan. Hij leek het idee van gewoon vrienden tussen mij en Brian wel goed te vinden, iets wat me ergens ook vreemd irriteerde. Mocht ik dan niet zelf kiezen? Ik liet het maar vallen, en hoorde hoe Brian Niall vroeg om erbij te komen zitten. De blonde Ier sloeg dat af, en keek even achterom, waar een paar giechelende meisje naar hem zaten te staren. Zodra hij hun richting op keek lieten ze hun haar voor hun gezicht vallen en hoorde je kleine gilletjes slaken. Ik zuchtte, “Misschien is beter dat je gaat, voordat ze je beginnen te.. Naja, je weet wel, fangirlen.” Zei ik met een spijtig gezicht. Niall knikte, zei even gedag tegen Brian en knikte naar mij. “See you later Alice.” Toen liep hij de deur uit met zijn imiddels koude koffie.
“Later?” Vroeg Brian met opgetrokken wenkbrauwen. Ik vervloekte Niall en begon het toen wat struikelend uit te leggen. “Welja, ik en mijn vriendin. Van gisteren, remember? Wel, ehm, bij de jongens uitgenodigd. Vrienden. Dag zeggen.” Gaf ik uiteindelijk met rode wangen toe. Ik hield mijn blik stevig op het tafelblad gericht, omdat ik Brian gewoon hoorde lachen, al maakte hij geen geluid. “Vrienden? Yeah right Alice.” Hij zag mijn woedende blik en begon nog harder te lachen. “I hate you.” Zei ik met een dramatisch gezicht, maar hij zag dat ik het niet meende. “Wel, guess' I have to go now.” Zijn ogen even naar zijn horloge gericht. “Keep in touch okay?” Ik knikte als een braaf meisje, en voor ik het wist had ik zijn verrassend koele armen om me heen. “Brian, stik.” Zei ik met een gesmoorde stem, terwijl zijn armen nog even aantrokken. Mijn gezicht verborgen in zijn tshirt, waar ik iets van een parfum opving. Ik had het niet verwacht van de jongen, maar voor ik er over kon zeggen, liet hij me los en liep de deur uit.
Ik zuchtte, en nam nog een langzame slok van mijn koffie. Toen ik een sms'je van Val kreeg, besloot ik dat het tijd werd om te gaan, en liep ik naar het adres dat Niall me had gegeven. Hoewel ik de weg begon te leren hier, moest ik een paar keer naar het goede adres vragen. Na een snauwerig antwoord te hebben gekregen van een oude man, vond ik de juiste straat en belde aan bij het juiste nummer. Niemand nam op, en geduldig bleef ik staan. Het gevoel dat dit een grote grap kon zijn van de jongens, bekroop me langzaam en even keek om me heen, op zoek naar een verborgen camera. Mijn ogen konden niets onderscheiden wat het niet leek, en ik draaide me weer om. Plots voelde ik twee warme handen over mijn ogen, en verschrikt schreeuwe ik het uit. Toen draaide ik me om, en keek in de twee warme lachende ogen van Niall. “Niall! Doe me dat nooit meer aan!” Zei ik met een geschrokken gezicht. “Sorry my dear, you are just to funny.” Ik sloeg mijn armen over mekaar, “So I am funny?” Zijn gezicht betrok meteen, “Zo bedoelde ik het niet.” Ik lachte, wat hem verbaaste en gaf hem een poke. “Never hear'd about acting?” Hij leek het nu zelf ook in te zien, en begon me overal te kietelen als wraak. Toen ik niet meer kon van het lachen, hield hij eindelijk op, en we leunden allebij hijgend tegen de muur. “Ready to met the other ones for real now?” Ik schudde mijn hoofd, en hij liet me binnen.