Shattered ice and crows

Onderwerp: Shattered ice and crows za 3 jun 2023 - 13:42

Het werd weer lente. De warmte van de zon voelde aangenaam op zijn vacht. Hoewel de prooischaarste en de ziekte in Riverclan nog sluimerde, kon hij net iets meer perspectief zien. Er was een licht aan het einde van de tunnel. Nu deelde hij weer patrouilles uit aan de katten die het hadden overleeft. Er waren nog geen kittens geboren, maar dat ging heus wel komen.

Nu strekte hij zijn lange witte poten en klauwde hij door de aarde. Hij was zelf klaar om nog eens te gaan jagen. Sinds zijn ziekte was hij afgevallen en spiermassa verloren. Carrioncough gaapte zijn witte tanden bloot. Wanneer hij helemaal uitgerokken was, wandelde hij naar zijn prooi. De mooie poes: Shatteredice. Hij tikte haar aan met zijn staart en greens vriendelijk. "Wil je gaan jagen?"

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Shattered ice and crows di 6 jun 2023 - 2:46

But I need you by my side

Shatteredicd kopje stak door de opening van de Warrior’s Den. Ze geeuwde zachtjes. Met haar oogje dichtgeknepen liet ze de lentezon op haar snoet vallen. Het deed haar extreem goed om weer wat warmte op haar gesproette gezicht te voelen. Ze kreeg er meteen energie van ondanks de maanden lang leven op weinig prooi. Toen ze haar oogje weer opende zag ze meteen een bekend figuur. De tom-cat rekte zich te midden van het kamp lekker uit. Shatteredice glimlachte bij het zien van de ander. Ze was dankbaar dat hij de harde winter en ziekte had overleefd. Ze had al genoeg dierbare verloren, ze zou niet nog een vriend kunnen verliezen. De she-cat verliet de den. Ze wou Carrioncough al begroette op deze mooi dag maar daar wachtte ze nog eventjes mee. Wellicht moest hij nog zijn Deputy taken verrichtte en daar wou ze hem niet mee storen. De kleine flame-point begon met haar vacht te wassen, die was namelijk nog wat pluisjes van de slaap. Niet dat ze veel tijd had voor een uitgebreide wasbeurt want het was alsof Carrioncough haar gedachten al gelezen had. De lange hoge tom-cat kwam naar haar toe gelopen en tikte haar aan met zijn staart. Hij greens vriendelijk naar haar. Op zijn gezicht kon dat nog wel is vreemd uitzien voor andere maar daar keek ze dwars door heen. Zij zag de lieve kuiltjes die hij op zijn wangen kreeg als hij greens. Shatteredice glimlachte met haar gewoonlijke blije gezicht terug. De Deputy vroeg als ze mee ging jagen. Daar zei ze zeker geen nee op. Ze knikte vlugjes. “Lijdt de weg maar meneer de Deputy.” Mauwde ze nadat ze opstond en aan zijn zijde sloot.

MONTY

De zon viel recht over haar gezichtje dat opvrolijkte toen ze hem zag. Haar snorren twinkelden, alsof er kleine sterretjes op lagen. Carrioncough snorde zachtjes en zijn grijns werd meer een glimlach. Hij streek langs pluizige vacht en stapte haar voor, het kamp uit. De bries nam warmte met zich mee, maar ook poedersneeuw. Het blies tegen zijn vacht en liet hem niezen. "Hoe voel je je?", vroeg hij haar zachtjes toen hij eenmaal hersteld was.

♝ carrioncough

But I need you by my side

Zijn gesnor was aanstekelijk. Een licht en zachte gesnor kwam ook bij haar opzette. Hij kreeg haar altijd met een knik van zijn vinger vreugdig. Dat was al weer een flinke tijd geleden dat iemand dat met haar kon doen. De meeste die dat ook hadden gekund waren al weer enig tijd uit haar leven. Ze dacht nog wel elke dag aan hun. Aan haar vrienden, aan haar familie, iedereen die ze verloren had. Crystalstar was er wellicht dan nog, ze ademde, maar leven deed ze niet meer. Ze mistte de grijze she-cat maar het was duidelijk dat Shatteredice niet meer kon binnendringen. En als het lukte, dan was het maar voor korte duur tot ze de Leader weer weg zag trekken in de zombie houding waar ze nu mee rondliep. De kleine flame-point schudde de gedachten weer van haar af. Vandaag wou ze er een goede dag van maken, samen met Carrioncough. Iemand die er wél was. En die graag ook met haar was. Ze glimlachte breder toen hij langs haar pluizige vacht streek. Zijn zwarte pels prikkelde. Snel achtervolgde ze hem het kamp uit, zelf op een iets snellere gang om überhaupt zijn lange poten bij te houden. Eenmaal buiten het kamp voelde de zon extra belovend. Ze moesten nog eventjes volhouden en dan zou het eindelijk weer beter worden. Ze kon bijna niet meer wachten om deze extreem zware winter achter haar te zette. Carrioncough vroeg hoe het met haar ging. De she-cat wiebelde met haar oortjes en dacht een seconde na. “Positief.” Mauwde ze terug. Ze knikte tevreden op haar woordkeus. Het was geen standaard ‘goed,’ of ‘kan beter.’ Het kon altijd beter. En goed ging het nou bepaald ook niet. Maar het ging beter. Er was een positieve vooruitzicht. Ze was hoopvol, want ze zag weer hoop terugkeren. Nu keek ze naar de tom. Nieuwsgierigheid twinkelde in haar blauwe oog. Was hij ook positief?

MONTY

De lange kater wiebelde met zijn oren bij het antwoord. Zijn gezicht, dat nog niet had gestopt met glimlachen, lichtte een beetje op. Hij keek haar aan, naar haar mooie ronde gezicht. Dat is goed verwoord! Ik voel me... ook positief, misschien gelukkig zelfs!", antwoorde hij bijna beleefd. Bedoelde hij daar iets verder mee? Carrioncough wist het zelf ook niet echt, maar wanneer hij bij Shatteredice was dan voelde dat als thuiskomen, een gelukkig gevoel.

♝ carrioncough

But I need you by my side

Optimistisch keek ze hem aan. Voelde hij zich ook net zo hoopvol als haar? Zag hij, ondanks alle negativiteit en duisternis de laatste tijd, ook het goeie en verlichting? Als Shatteredice de vogeltjes hoorde fluiten s’ochtends dan wist ze dat het weer goed kwam. En nu met de zachte warme zonnestralen die er weer waren werd haar gevoel des te sterker. Lente kriebels kietelde haar buik. Haar buik kietelde zelfs nog meer bij Carrion’s woorden. Hij was zelfs gelukkig zei die, ondanks alle rot die hun en hun clan hadden aangetast. Dat maakte op haar beurt ook weer gelukkig. Ze voelde zich gelukkig omdat hij dat ook voelde. Did that made sense? Haar hoofd tolde van alle zinnen die nu door haar kop heen ging. Shatteredice moest zelfs een beetje van grinniken hoe raar haar hoofd soms deed bij het bijzijn van de Deputy. “Oh, echt waar?” Vroeg ze hem toen met een plagende schuine kop. “Enne-, wat maakt je precies nu gelukkig dan?” Vroeg ze daarna. Daar was ze oprecht wel nieuwsgierig naar. De kleine she-cat versnelde haar tempo, boven hen vlogen namelijk een zwerm met zwaluwen die ze deels begon te volgen. Het waren haar favoriete soort vogels. Zwaluwen brachten goede tijden met zich mee. Geluk en vreugde.

MONTY

Het gekwetter van zwaluwen was te horen. Ze waren nog een stuk achter hun, maar begonnen hen in te halen. Het was een grote groep. Fluitend en pratend. Shatteredice voerde het tempo op en hij volgde, maar zijn gedachten hingen bij haar vraag. Wat maakte hem gelukkig? Ooit was dat het samenwerken met Crystalstar, maar ze waren zo van elkaar ontvreemd. Ze was nog steeds boos op haar dat hij een kitten had in Windclan nu. Hij was ook boos op zichzelf geweest, zeker omdat het daarna zo slecht ging met Sacredwish. Nu voelde het aan als een oude wond. Moest hij het Shatteredice ook vertellen?

Hij was ondertussen zo in gedachten verzonken dat er enkele minuten verstreken waren. Hij wilde graag zijn pas in halen, om haar aan te kijken, maar de zwaluwen streken even verder neer. Daarom boog hij zijn kopje naar haar oortje. "Jij," fluisterde hij zo stilletjes mogelijk.

♝ carrioncough

But I need you by my side

Onbewust was ze begonnen met het achtervolgen van het groepje overvliegende zwaluwen. Carrioncough volgde haar op de hielen. Ze was een beetje afgeleid geraakt door de vogeltjes dat ze de vraag van daarnet kort even vergat. Huppelend liep ze door het grasland heen, de nieuwe grassprietjes die weer begonnen met groeien streelde haar buik. Ze liet een klein lachje horen van het gekietel aan haar buik. Ze keek terug naar de tom-cat, die ook met zijn hoofd even in de wolken leek. Daardoor moest ze nog een keertje lachen. Toen het groepje zwaluwen veder op neerstreken nam Shatteredice haar pas weer in. Haar sluierstaart zwiepte plezierig heen en weer. Carrioncough kwam weer bij haar en hij bracht zijn kop bij haar rondvormige oortjes. ”Jij, Werd er gefluisterd. De gesproette she-cat voelde hoe haar ademhaling er plots mee ophield. Ze keek de grote, lange Deputy aan, haar blauwe oogje vulde zich iets met ongeloof. Het was voor haar even lastig te plaatsen dat zij iemand gelukkig kon maken terwijl ze zelf zo gebroken was van pijn. Was er dan nog steeds hoop voor haar verbrijzelde hartje? Dat idee had ze al een lange tijd geleden weggestopt. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze hier met Crystalstar nog over gesproken had, al was nu al weer seizoenen geleden. ”Mis je het niet? Iemand hebben?” Had de Riverclan Leader aan haar gevraagd. Het antwoord was toen ja en nee geweest, en nog steeds. Want ze was nog steeds overtuigd dat ze niet meer compleet was.. dat ze iemand niet alles kon geven wat ze verdienen. En dat maakte haar verdrietig maar vooral ook bang, want het was niet perse een geheim voor haarzelf dat ze zich steeds warm voelde als Carrion bij haar was. “I-ik? Door ‘-mij?” Mauwde ze dan ook stamelend. Had ze dan al die tijd fout gezeten? Was ze misschien, al gebroken en versleten, nog steeds goed genoeg voor iemand?

MONTY

Onderwerp: Re: Shattered ice and crows