You set in motion time and space

Op wankele pootjes was ze naar de ingang van haar moeders den toegelopen om te kijken wat er allemaal gaande was in het kamp. Het moment alleen dat ze een poot buiten de leaders den zette, voelde ze een koude windvlaag door haar dunne vachtje heen gaan. Niemand had haar verteld dat het zo koud was hierbuiten! Ze keek kort over haar schouder, zou ze teruggaan? Het was daar wel warmer, maar dan zou ze niet kunnen zien wat er gaande was buiten de den. Besluiteloos bleef ze staan waar ze nu was en rilde toen er nog een windvlaag kwam.

[Coldstreak]

Coldstreak strekte zichzelf uit en schudde met zijn kopje om ervoor te zorgen dat zijn duizeligheid weg zou gaan. De prooi leek harder te vangen te zijn dan elke Leafbare die hij tot nu toe had meegemaakt en hij zou liegen als hij zei dat hij zichzelf geen zorgen maakte om de toekomst van de Clan. Iedereen deed hard zijn best, maar soms was je best doen simpelweg niet genoeg. En dan had hij ook nog Loudpaw als apprentice gekregen, al was hij daar wel blij mee. Het werd hem zo een stuk makkelijker gemaakt om een oogje in het zeil te houden en haar hopelijk aan te leren dat het soms beter was om je eigen keuzes te maken en niet om iemand onder de indruk van je te laten zijn. Hij was immers niet vergeten hoe dat ze haar straf had gekregen en hij hoopte dat ze daar dan ook uit geleerd had. Coldstreak liet zijn blik naar de den van Eveningstar glijden, waar hij een kleine kitten haar kopje naar buiten zag steken. Binnen de paar seconden was hij de rots opgeklommen en stond hij voor de neus van het kleintje. ”Kom,” bromde hij en hij duwde haar zachtjes met zijn neusje terug naar binnen. ”Het is hier veel te koud voor jou. Ga maar weer lekker terug naar binnen.” Het waren niet zijn kittens en dus ook niet zijn verantwoordelijkheid, maar Coldstreak droeg een warm hart voor ieder van zijn Clanmates, ook al liet hij dat niet altijd zien. Het was dan ook niet meer dan normaal dat hij Eveningstar hielp om haar kleintjes op zijn minst lekker warm en veilig in haar den te houden.

Ze had nog geen besluit genomen, maar voor ze die ook kon nemen stond er ineens een grote kat voor haar die haar naar binnen probeerde te krijgen. Waar ze eerder nog de gedachte had gehad om terug naar binnen te gaan, voelde ze nu dat ze dat eigenlijk helemaal niet meer wilde. Toch gaf de warrior wel een warmte af, iets dat zou kunnen helpen als ze naar buiten ging. Ze schudde dan ook haar kopje in de hoop duidelijk te maken dat ze niet naar binnen wilde.

Coldstreak kon een grijns nauwelijks onderdrukken toen dat het kleintje koppig met haar kopje schudde. Ze was tot nu toe een exacte replica van Eveningstar, zowel qua uiterlijk als qua innerlijk. Wel, helemaal hetzelfde natuurlijk nog niet, maar het leek wel in die richting te gaan. Haar oogkleur was anders dan die van haar moeder, maar voor de rest was er geen test nodig om te zien wie dat haar moeder was. ”Jawel,” zei hij nadat het kleintje haar kopje had geschud en hij duwde zijn neusje weer terug haar aan, deze keer iets dwingender. ”Je bent nog veel te jong om buiten te liggen in zo’n kou.” Haast beschermend plaatste hij zijn lichaam voor de ingang van de den om zo veel mogelijk kou te blokkeren. Hij wierp een snelle blik naar binnen en zag dat Eveningstar lag te slapen. Het voelde vreemd aan om in haar den te zijn, maar hij had het idee dat hij op dit moment geen andere keus had dan bij Ivorykit te blijven totdat hij zeker was dat ze niet naar buiten zou gaan.

De warrior leek haar protest opgemerkt te hebben en daardoor kreeg ze hoop dat hij naar haar zou luisteren. Alleen in plaats daarvan gaf hij aan dat ze wel naar binnen moest en begon hij haar weer verder te duwen en haar weg naar buiten te blokkeren met zijn lichaam. Ze had gewild dat ze wist hoe te spreken behalve de paar woorden die ze al kende. Dat was niet genoeg om duidelijk te maken wat ze wilde. Ze probeerde dan ook haar meest boze blik op te zetten en staarde omhoog naar de warrior. Als ze iets langer had nagedacht, dan wist ze dat dit waarschijnlijk niet heel effectief zou zijn.

Coldstreak kon het niet laten om goedgehumeurd te snorren toen dat het kleintje speciaal voor hem haar best leek te doen om hem nog eens extra vuil aan te kijken. ”Als je zo blijft kijken, blijft je gezicht dadelijk zo staan,” zei hij geamuseerd, haar een zachte tik tegen haar oor gevend met zijn staart. ”En je ziet er waarschijnlijk veel mooier uit als je lacht.” Hij wist niet per se of hij een ding met kittens had, maar ze zorgden er in elk geval wel voor dat zijn humeur er altijd met sprongen op vooruit ging. Het voelde een beetje vreemd aan om nu in Eveningstar’s den te zijn, maar hij was ervan overtuigd dat ze het niet erg zou vinden als het betekende dat hij haar kittens veilig en warm binnen hield.

De warrior begon te snorren en ze deed haar best om haar gezicht in dezelfde boze uitdrukking te houden. Dat was tenminste tot de kater aangaf dat haar gezicht zo zou blijven staan, maar dat wilde ze helemaal niet. Haar gezicht veranderde dan ook in een van verbazing en vragend keek ze hem aan. Zou haar gezicht echt in die uitdrukking blijven staan? Misschien als ze ouder was, dan zou ze begrijpen wat hij met mooier bedoelde, maar voor nu was ze te veel bezig met het feit dat ze niet wilde dat haar gezicht in dezelfde uitdrukking zou blijven staan.

Coldstreak moest enorm zijn best doen om niet in bulderend lachen uit te barsten toen dat hij haar uitdrukking meteen zag veranderen, alsof ze er echt schrik voor had dat haar gezicht nooit meer zou veranderen en ze altijd boos zou blijven kijken. ”Dat was maar een grapje,” zei hij snel tegen haar, voordat ze dadelijk allerlei ideeën in haar kopje zou halen en het niet meer aandurfde om boos te kijken. Het was immers belangrijk dat kittens hun gevoelens uit konden drukken zonder schrik te hoeven hebben voor de gevolgen. ”Maar je ziet er zo wel een stuk beter uit.” Hij draaide zich plagerig een kwartslag om zodat hij haar kon kietelen met zijn staart, welke hij zachtjes tegen haar flank heen en weer bewoog. De kans dat er nu naar zijn staart werd geklauwd en gebeten was vrij groot, maar ach. Als het een lach op haar gezicht zou brengen, waarom ook niet?

Het moment dat hij zei dat het een grapje was, keek ze abrupt omhoog naar hem. Hij had gelogen? Ook al was het als een grapje bedoelt geweest. Wat als ze het was blijven geloven? Maar echt tijd om erover na te denken had ze niet, want ze voelde iets kriebelen en in plaats van nog een keer boos te worden, begon ze te giechelen. Haar aandacht ging dan ook vrijwel meteen naar de staart van de warrior en ze probeerde deze zowel met haar tanden als nagel te pakken. Het was niet dat ze het kietelen erg vond, maar toch had ze liever dat het zou stoppen.

Zijn afleidingsmanoeuvre leek te werken en een lichte grijns speelde om zijn lippen toen dat Ivorykit begon te giechelen. Alleen het moment waar dat hij voor gevreesd had, kondigde zich al snel aan en Coldstreak trok een gezicht toen dat de kitten naar zijn staart begon te klauwen en te bijten. Haastig trok hij zijn staart terug, welke hij pesterig boven de kitten liet zweven. Niet ver genoeg voor haar om er niet meer aan te kunnen, maar wel ver genoeg voor hem om hem snel en veilig terug te trekken als ze er te hevig mee om zou gaan.

Het kietelen stopte het moment dat haar tandjes en nagels de staart te pakken hadden gekregen, maar al snel genoeg werd deze weggetrokken. Ze had zich niet beseft dat het misschien pijn had gedaan voor de warrior en was daardoor een beetje teleurgesteld dat de staart weggetrokken was. Ze liet haar blik naar de staart gaan die boven haar gehouden werd en vernauwde haar oogjes iets tot ze probeerde op haar achterpoten te staan en haar voorpoten uit te halen naar de staart. Alleen voor ze de kans kreeg om ook maar uit te halen verloor ze haar balans en viel terug naar de grond met een plof.

Hoewel Coldstreak zijn staart op een lengte had gehouden waarvan hij zich ervan verzekerde dat ze zich geen pijn kon doen als ze haar balans zou verliezen, kneep hij toch even zijn ogen naar haar samen toen dat ze daadwerkelijk haar evenwicht verloor en op de grond viel. ”Gaat het?” bromde hij, zijn gele ogen naar haar gericht om haar reactie te peilen. Ivorykit leek hem niet een kitten die het snel op een janken zou zetten, maar hij zou hier toch maar het zekere voor het onzekere nemen. Kittens waren immers vrij onvoorspelbaar.

Ze baalde een beetje dat ze haar balans niet had kunnen houden om de staart te grijpen. Dat zou tenslotte het beste geweest zijn, maar met oefening zou het wel moeten lukken toch? Ze krabbelde dan ook overeind en schudde haar vacht kort uit voor ze naar de warrior knikte. Het ging, het was niet echt pijnlijk geweest. Ze liet haar blik weer naar zijn staart gaan. Zou ze het nog een keer proberen? Misschien werd ze vanzelf sterker als ze het maar bleef proberen.

Coldstreak voelde de spieren in zijn lichaam ontspannen toen Ivorykit zonder zeuren overeind kwam. Ze leek met een vastberaden blik naar zijn staart te kijken en met een geamuseerde glimlach strekte de kater zijn staart weer naar haar uit, hem expres hoog houdend zodat ze moeite moest doen om erbij te kunnen. En ook een beetje om te voorkomen dat hij geraakt zou worden op de op één na gevoeligste plek van zijn lichaam.

Ze wist dat het net nog fout was gegaan met het balanceren op haar achterpoten, toch zou het nooit lukken als ze het niet bleef proberen. Toen de staart dan ook weer boven haar gehouden werd, kwam ze weer met haar voorpootjes van de grond en probeerde deze keer eerst goed te balanceren op haar achterpoten voor ze een poging deed om uit te halen. Ze hield het deze keer wel vol om een paar seconden te balanceren voor ze weer terug naar de grond moest, maar deze keer wist ze wat er kwam, dus landde ze op haar vier pootjes. Moest ze een andere strategie proberen? Maar wat dan?