Murder birds carrying crystal shells

Het was een mooie ochtend. Het had vannacht nog gesneeuwd, maar de vogels lieten hun stevig horen. Carrioncough lag in zijn den en spitste zijn oren. Vogels betekende een opleving van prooi. Hoewel de prooistapel nog vrij leeg bleef vond de deputy dit een goed teken. Tijd om op te staan. Hij hees zich omhoog en rekte zich kort uit. Zijn blauwe ogen knipperde verwoed door het daglicht dat plots hem tegemoet kwam. Hij ging voor de leadersden zitten en riep de meest fitte katten naar zich toe. De patrouilles werden moeiteloos verdeeld. Hij zette net iets meer op Windclan om hen in het oog te houden en ook bij de Sunningrocks. Thunderclan wilde zich misschien een stuk van de rivier toe-eigenen als ze niet goed oplette.

De zon stond ondertussen al goed aan de hemel. Halverwege zijn hoogste punt. Carrion draaide zich om en wandelde de den van Crystalstar binnen. Hij kuchte zachtjes om zijn aanwezigheid te laten horen. "Crystalstar...". Ze hadden naast elkaar geleefd deze hele leafbare. Elks hun taak uitvoerend. Hij vroeg zich af of de oorlogsverklaring aan Windclan was omdat hij daar nu kittens had en hem een steek in de rug te geven, of omdat ze Windclan de gemakkelijkste prooi vond.

♝ carrioncough

Hij durfde wel, hier zomaar naar binnen wandelen, en zich pas daarna bekend te maken. Met haar zeegroene ogen samengeknepen keek Crystalstar op. Ze was die nacht tot laat wakker gebleven, peinzend over honderd verschillende kleine en grote zorgen, dus haar humeur was niet op zijn best. Niet dat Carrioncough dat zou verwachten, natuurlijk. Daar kende hij haar veel te goed voor. Geïrriteerd zette ze het idee dat haar deputy haar goed kende van zich af. "Carrioncough. Wat is er, iets mis met de patrouilles?" Het was een vrede vraag, en ze wist het, maar het maakte haar weinig uit. Hij had haar vertrouwen verraden, juist op het moment dat ze zich aan hem bloot had gesteld. "Of zijn er nog meer kleine.. ongelukjes gebeurd, waar ik over moet weten?" Bij die vraag kwam ze dichter op hem af, zonder het oogcontact te breken. "Nou?

Hij ontmoette haar kille blik, het was net alsof ze een muur had opgetrokken. Carrioncough probeerde zijn irritatie te verbergen, maar het flitste nog net door zijn ogen en houding. Hij ging onuitgenodigd zitten. Na haar verwrongen vragen kuchte hij even. Dit gaf hem een beetje tijd om na te denken. Hij legde zijn oren plat toen ze dichterbij kwam. Ze had een zure geur rond haar, of misschien beelde hij dat in. Alles aan de sfeer was echter onaangenaam. "Integendeel! Ik kwam juist melden dat alles goed loopt. Het lijkt erop dat de Clan weer aan het herstellen is en dat de prooi terug komt. Ik denk alleen dat we nog even moeten afwachten met het vissen in de rivier," meldde hij beleefd. Het was lang geleden dat hij deze meldingen had gedaan. In het begin van zijn deputyschap kwam hij de meldingen elke dag geven, maar na hun grote ruzie was hij meer zelfstandig gaan werken. Nu was het hun tweede grote ruzie en het leek alsof er geen einde aan kwam.

♝ carrioncough

Het kostte moeite om een venijnige opmerking binnen te houden toen ze zijn irritatie opmerkte. Híj durfde geïrriteerd te kijken naar háár? Crystalstar trok in plaats daarvan enkel haar lip kort op, waardoor een rij scherpe witte tanden kort zichtbaar werd. Het gat in die rij, richting het einde aan de linkerkant, maakte het aanzien nog afschrikwekkender. Carrioncough gaf zijn rapportage: het ging beter met de clan, er was meer te eten, en de ziekte leek af te nemen. De opluchting was te sterk om helemaal te verbergen, en Crystalstar's blik werd werd eventjes iets neutraler, de frons minder scherp. "Hm, dat is goed nieuws." mauwde ze kortaf. In werkelijkheid was het fantastisch nieuws, het nieuws waar ze al manen op wachtte, maar ze voelde zich nu te kleinzielig om dat met hèm te vieren.

Ze keerde zich van hem weg, waardoor haar sterk vermagerde lichaam goed zichtbaar was. Haar ribben staken te duidelijk af tegen haar vacht. Die vacht zelf begon ook langzaam een lichtere kleur grijs te worden: ze werd vroegtijdig oud. Al een hele tijd voelde Crystalstar dat de vermoeiing van het leven haar op de hielen zat. Ze had zoveel zorgen en spanningen doorgemaakt, haar lichaam was zoveel keer gebroken, vermagerd en opengereten; het leek soms een wonder dat ze nog overeind stond. Toch voelde ze zich niet zwak: ze kon alles nog, maar van binnen kostte het haar steeds meer. "Is er nog iets dat je tegen me wilt zeggen?" vroeg ze na een oorverdovende stilte. Oh hoe ze hoopte dat hij om haar vergiffenis zou smeken, zodat ze hem die kon schenken.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Ze was mager, verzwakt, maar ze had nog steeds 5 levens voor zover hij dat wist. Ze zou er nog een tijdje zijn, behalve als de ouderdom haar zou inhalen, dat zou Starclan niet meer kunnen helen. De vraag die hij eigenlijk wou stellen flitste door zijn hoofd: Wil je me nog als deputy? Wil ik nog jouw deputy zijn? Hij schudde echter enkel zijn kop. "Nee," antwoorde hij eveneens beleefd en stond op. Tijd om verder te gaan met zijn taken.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Murder birds carrying crystal shells