See how I laugh at you[Open]

Het weer was slecht vandaag, al was het niet al te best geweest afgelopen tijd. Hagelstenen vielen uit de lucht, knetterend op de grond of plonzend in de zachte drek van wat niet bevroren was. Hollowsong's oren waren plat met elk hagelsteentje wat op ze viel en zijn staart zwiepte geërgerd heen en weer terwijl hij snel maar voorzichtig probeerde zijn weg terug te vinden naar het kamp of een betere schuilplaats. Het weer was onverwachts omgeslagen toen hij op jacht was geweest in de hoop toch nog iets te kunnen vinden ondanks de flinke prooischaarste waren alle clans slachtoffer van waren geworden. De jacht was jammer genoeg uitgelopen tot niks en met de hagelbui verwachtte hij ook geen prooi meer te vinden. Het harde geluid overtrof alles wat hij nog kon oppikken en de nattigheid spoelde alle verse geuren weg. Hollowsong maakte zijn weg over een droog paadje tussen het moeras door, snel doorstappend want zijn vacht begon redelijk doorweekt te raken met de smeltende hagel dat er in bleef hangen. In zijn wijde omgeving voor zover hij het kon bekijken, was er niemand anders. Dat was redelijk te verwachten, de meesten waren vast allang terug in het kamp. Hollowsong was gewend aan om alleen te zijn, dus wanneer hij een tijdje niemand tegen kwam, viel het hem meestal niet zo op.

Nu hij er even aandacht aan besteden echter, begreep hij al snel dat als hij verdronk in de hagel niemand het door zou hebben. Natuurlijk was dat een redelijke overdreven zorg en zou hij echt niet zo snel ten onder gaan in een hagelbui, maar met het belemmerde zicht moest hij wel uitkijken voor het verraderlijke moeras en niet ergens een verkeerde stap maken. Soms vroeg hij zich wel eens af, hoe lang het duurde dat iemand hem zou missen. Hoewel hij niet direct antisociaal was en iedereen ontweek bijvoorbeeld, was Hollowsong niet direct een kat die zijn best deed zijn aanwezigheid te laten merken. De goudbruine kater was meestal te vinden aan de rand van het kamp wanneer hij zich niet bezig hield met zijn vaste taken, waar hij wat luisterde naar gesprekken van anderen of toekeek hoe het leven in het kamp er aan toe ging. Gesprekken ging hij niet uit de weg en als soms iemand een praatje met hem aanknoopte omdat diegene graag wat wou vertellen, stond hij er voor open om een luisterend oor te bieden. Uit zichzelf was de Warrior geen grote prater en hij sprak vaak in een monotone en lastig in te schatten stem. Meestal was zijn gemoedsstemming een gok voor de anderen, maar hij was zelden in een slechte bui. Al met al was Hollowsong nou eenmaal geen opvallend figuur, al vreesde hij niet te veel dat zijn clangenoten hem te lang niet zouden missen. Zolang hij zijn zus had was er altijd wel iemand die aan hem dacht immers.

Hollowsong vervolgde zijn weg, al begon de hagel inmiddels weer redelijk op te klaren en was hij toch al zo nat als een waterrat. Desondanks was de warmte van de Warrior Den opzoeken geen slecht idee en daar kon hij veilig zijn vacht weer droog likken. Het was bijna zonhoog, het tijdstip waarop velen een pauze namen van hun taken. Hij kon toekijken hoe een apprentice een kitten voordeed om te sluipen of meeluisteren naar een Elder wie weer een verhaal van lang geleden vertelde. Hollowsong sprong op een omgevallen boompje, wat al langzaam wegzakte in het moeras. Hij nam een korte pauze om te kijken waar hij inmiddels was, nu hij het weer wat beter kon zien.