I know you're trying to forget

Ze wilde het liefst dat het zo snel mogelijk weer warmer werd. Dan maakte ze tenminste nog iets van een kans om prooi te vangen. Iets wat momenteel eigenlijk maar niet lukte. Ze was een stuk magerder geworden met de tijd, iets wat niet heel verrassend was. Alleen hoopte ze dat dit voor de kittens niet hetzelfde was. Dat die in ieder geval wel genoeg te eten kregen. Ze kon het dan ook niet helpen om een muisje van de schaarse prooistapel te pakken en deze mee te nemen naar de nursery. Ze legde het bij de eerste de beste queen neer en liet haar blik over de kittens gaan. Hopelijk zouden ze gezond opgroeien.

[Sparrowkit]

Het was koud, dus niemand had zin om naar buiten te gaan vandaag. Behalve Sparrowkit dan. Hij hield niet zo heel erg van de kou, en hij hield ook niet zo heel erg van dingen in zijn eentje doen, maar zijn pootjes kriebelden zo dat hij dacht dat als hij probeerde op zijn plek te blijven, ze er zonder hem vandoor zouden gaan. Hij moest naar buiten, hij moest bewegen. Hij kon al steeds sneller lopen zonder om te vallen en hij wilde nog sneller. Hij wist dat hij niet zonder toezicht naar buiten mocht, maar als hij maar hard genoeg liep, wie kon hem dan tegenhouden? Energiek zette hij zich in beweging. In beslag genomen door zijn plannetje had hij alleen niet zo heel goed opgelet wat er verder in de nursery gebeurde, en hij zag dan ook niet de muis die net was neergelegd - waar hij thans over struikelde - en niet de warrior die de muis had gebracht - waar hij vervolgens al koppeltjeduikelend tegenaan rolde, half ondersteboven tot stilstand komend. "Uh, hoi", piepte hij naar de vreemdeling.

Ze was afgeleid geweest door de kittens in het nest voor haar, waardoor ze zeker niet op tijd kon reageren toen een kitten eerst over de muis struikelde en vervolgens tegen haar aan kwam. Wat verward keek ze naar beneden, niet helemaal begrijpend hoe dit gebeurd was. "Ehm, gaat het?" Besloot ze dan maar te vragen, geen idee wat anders handig zou zijn. Moest ze de kitten overeind helpen of zou hij dat zelf kunnen? Ze vond het moeilijk in te schatten als ze eerlijk was, dus deed ze voor nu niks verder en wachtte af wat hij zou doen. Als bleek dat het niet zou lukken, dan zou ze alsnog helpen besloot ze.

"Ja!" riep hij meteen. Het kostte hem een beetje moeite om weer overeind te krabbelen, maar hij was blij dat ze niet meteen toeschoot om te helpen. Hij vond het niet zo erg als dingen een beetje moeilijk waren, niet als het uiteindelijk wel lukte, want dan voelde hij zich altijd heel trots als het eenmaal gelukt was. Niet dat opstaan nou iets was om zo heel erg trots op te zijn, maar het was wel een beetje beschamend geweest als ze hem had moeten helpen. "Zo", verkondigde hij toen hij weer stevig op vier pootjes stond. "Wie ben jij?" piepte hij naar de vreemdeling. Ze had een vreemde vacht, vond hij. Helemaal vlekkerig. De meeste katten die hij kende hadden nette streepjes in hun vacht: hij en papa en mama en al zijn siblings. Bij deze poes leek het net alsof iemand al haar strepen door elkaar gerommeld.