[Geboortetopic] Is it all worth it in the end?

Ze had zo lang als mogelijk was pogingen gedaan om nog prooi voor de clan binnen te brengen, ook al was het steeds minder succesvol geworden met hoe groter de kittens werden. Het maakte haar trager en voor het sluipen zat het ook maar in de weg. Hierdoor voelde ze zich steeds schuldiger als ze prooi aangeboden kreeg en nam het dan eigenlijk ook alleen als iemand aandrong. Was er geen tekort aan prooi, dan had ze dit gevoel mogelijk niet gehad, maar dat was er wel en ze had het gevoel dat anderen het meer nodig hadden dan haar, zeker als ze geen prooi binnen had gebracht.

Het betekende dat ze dunner was geworden, dunner dan je zou willen voor een Queen waarschijnlijk. Waar haar buik alleen maar was gegroeid met de tijd, was ze voor de rest alleen maar slanker geworden. Haar ribben waren makkelijk te tellen en ze wist dat haar kop ook wat ingevallen moest zijn. Ze had ook amper de energie om wat te doen, zeker de laatste dagen en vandaag leek zelfs haar hele lichaam tegen te stribbelen. Een zeurend gevoel had ze de hele tijd al in haar rug gehad, maar ze had het afgeschreven op het gewicht van de kittens. Dat was tenminste tot er een scherpere steek door haar buik heen ging. Dit was misschien de eerste keer dat ze dit deed, maar ze had genoeg gehoord om te weten dat dit een teken was dat de kittens eraan zaten te komen.

Ze klemde haar kaken op elkaar om door de eerste wee heen te komen en liet haar blik rond de nursery gaan. Zoekende naar een kat die hulp kon gaan halen. "Haal Storkglide en licht Thawrage in." Sprak ze zodra de eerste wee voorbij was. Ze had de kater niet nodig om dit te doen, die relatie hadden ze niet. Maar hij moest wel weten dat zijn kittens eraan kwamen. De kittens gingen alleen niet wachten tot er hulp kwam, want de volgende wee kwam alweer. Ze klapte haar nagels uit en begroef ze in het mos van haar nest, terwijl ze begon te persen. De eerste kitten ging duidelijk niet wachten tot er iemand kwam en na een aantal weeën was de eerste kitten dan ook geboren. Ze begon de kitten te likken en duwde het voorzichtig naar haar buik toe, waar het hopelijk zou gaan drinken.

Ze wist niet dat een kitten haar al zoveel energie zou kosten en ze sloot haar ogen voor een moment, misschien stiekem hopende dat het hierbij zou blijven, maar snel genoeg bewees een wee het tegendeel. Er kwam duidelijk nog een kitten aan. Met elke wee voelde ze hoe ze vermoeider raakte en ze had het gevoel dat het deze keer een eeuwigheid leek te duren voor de kitten er was. Toch vond ze de energie om zich over de kitten te ontfermen en ook deze kort te likken om vervolgens naar haar buik te begeleiden.

Voor de volgende wee kwam kreeg ze niet eens de kans om uit te rusten. Hoe ging ze hier doorheen komen? Misschien had ze toch meer eten moeten accepteren, ondanks het feit dat ze zich schuldig voelde. Want dat werkte duidelijk averechts nu. Ze wist dat ze de energie moest verzamelen om deze kitten er ook nog uit te krijgen, dan was het daarna hopelijk gedaan. Want ze wist niet of ze nog meer zou redden dan dit. Toch deed ze haar best om de derde kitten ook ter wereld te zetten. Het liefste was ze gaan liggen om uit te rusten, maar toch vond ze de energie om ook deze kitten schoon te likken en naar haar buik te duwen.

Ze hoopte dat dit het was, want ze had geen energie meer over als ze eerlijk was. Had met de laatste kitten haar reserves die ze al amper had opgemaakt, maar haar lichaam maakte het snel duidelijk dat dit niet alles was, dat er nog een meer kwam. Ze wilde het opgeven, maar dat zat er niet in, dat wist ze zelf ook wel. Toch voelde ze zich zo moe en perste ze amper toen er een volgende wee kwam. Was het normaal dat ze zo moe was? Ze tilde haar kop op met veel moeite toen er nog een wee kwam en probeerde te persen. Een sterke geur van bloed kwam haar neus binnen en paniek begon toch wel lichtelijk in te zetten toen ze merkte dat het duidelijk haar bloed moest zijn. Zoveel was niet normaal toch? Ze merkte dat ze wat duizelig werd, misschien was het beter geweest als ze zich hier niet bewust van was geweest. Ze wist dan ook niet hoe ze het deed, hoe ze de laatste kitten ter wereld werd te zetten, want alles draaide en zwarte vlekken begonnen in haar zicht te verschijnen. Ze legde haar kop neer, niet meer de energie hebbende om voor de laatste kitten hetzelfde te doen als dat ze voor de rest had gedaan. Ze wist dan ook niet dat de kitten niet bewoog, dat er geen leven in de kitten te bekennen was.

[De kittens zijn geboren en jullie zijn dan ook vrij om te posten met ze vanaf nu^^. Kittens mogen op 1 moon qua leeftijd. Sorrelnose is nog wel bij bewustzijn, maar amper en heeft zeker medische hulp nodig om de bloeding te stoppen in ieder geval.]

Thawrage had de afgelopen dagen een beetje in een waas geleefd. Ondanks dat hij het niet liet merken aan Sorrelnose hield hij haar constant in de gaten. Hij zag hoe dat ze steeds minder energie begon te hebben en sterk begon te vermageren en het was dan ook hij die de apprentices die voedsel naar haar brachten half afsnauwde zodat ze bleven aandringen, want hij wist dat Sorrelnose anders geen prooi zou aannemen. In zijn gedachten schold hij haar uit voor dwaas en was hij woedend op haar, al liet hij dat in zijn houding niet merken. Hij ging ook steeds zo min mogelijk naar haar toe, bleef vooral uit haar buurt zodat ze niet weer onnodig zoetsappige gesprekken zouden hebben. Ze waren overeengekomen dat ze dit samen gingen doen, maar dat wilde niet zeggen dat hij zich volledig kon engageren als vader zijnde. Hij dacht eerlijk gezegd niet dat hij dat ooit zou kunnen.

Hij was aan het jagen toen dat een apprentice in volle paniek naar hem toe kwam rennen. Met een grom duwde hij zich langs de apprentice heen en rende in volle vaart naar het kamp, de pijn in zijn schouder negerend. ”Uit mijn weg,” sprak hij op een gebiedende toon dat geen tegenspraak duldde toen dat hij het kamp bereikte, waar verschillende she-cats al bij de nursery waren. ”Wat sta je daar nu te staren? Haal Storkglide,” snauwde hij naar een jonge kat die met grote ogen naar het schouwspel aan het staren was. Het kostte hem alles om niet met zijn klauwen naar de dwaas uit te halen en zich om te draaien. Een sterke geur van bloed kwam hem tegemoet en hij zou gelogen hebben als hem dat geen paniek bezorgde. Met snelle stappen drong hij zijn brede schouders de nursery binnen, waar hij net een bundeltje vacht op de grond zag glijden.

Het kostte hem enkele seconden om te realiseren dat het bundeltje vacht niet bewoog. Een vreemd, koud gevoel nestelde zich in zijn hart terwijl hij voor één moment onbewogen staarde naar het zielige bundeltje vacht. Het zielige bundeltje vacht met een bruine tabby vacht die zo sterk op die van Oakpaw leek dat het hem van zijn stuk bracht. Zijn ogen begonnen te prikken en een ongewoon hard gevoel vormde zich in zijn keel, een gevoel dat hij nog niet vaak had meegemaakt. Hij slikte het met alle kracht weg en boog zich naar voren om zijn neusje tegen het bundeltje vacht aan te duwen. Het was nog warm, maar het begon al snel zijn warmte te verliezen. Het was dood. Zijn doodgeboren zoontje had zich al bij StarClan gevoegd.

Thawrage liet zijn blik moeizaam naar de overige drie glijden. Een wit poesje, een bruine tabby die op hem leek en een kitten met een vacht dat meer naar Sorrelnose trok. Alle drie waren ze in leven, maar alle drie waren ze verzwakt. Net zoals Sorrelnose. Thawrage onderdrukte zijn paniek terwijl hij van het bloed naar Sorrelnose keek. ”Hé,” gromde hij terwijl hij zijn kop tegen die van haar duwde. ”Denk aan wat je tegen me gezegd hebt. Waag het om me hier alleen met ze achter te laten. Je weet dat ik dat niet kan.” Zijn toon werd steeds zachter terwijl hij met zijn gewicht zachtjes tegen haar duwde om haar bij bewustzijn te houden.

Hij wist immers niet wat voor consequenties eraan zouden zitten als hij haar in slaap liet vallen.

Doof en blind, zich onbewust zijnde van de wereld om hem heen. Zich onbewust zijnde van de verwachtingen die anderen later van hem zouden hebben. Warm en veilig, dicht tegen zijn siblings aan. Hij had niet eens in de gaten dat één van zijn siblings niet eens meer in leven was en dat het levenloos rond hem hing. En toen voelde hij opeens dat er iets met kracht aan hem trok. Nee. Hij wilde hier blijven, waar het lekker warm was. Maar hij had geen keus. De zwaartekracht trok met veel geweld aan hem en hij kon van zijn schrik niet eens geluid uitbrengen toen hij met een plofje op iets zachts terechtkwam. En toen werd er weer aan hem getrokken, maar deze keer was het een stuk aangenamer. En toch voelde iets niet helemaal goed. Zijn bekje ging open in een hulpeloze piep terwijl hij ongeduldig naar melk begon te zoeken. Ondertussen werden er nog twee andere lichamen tegen hem aangeduwd, waar de kitten wel troost in vond. Nu waren ze allemaal weer samen. Allemaal veilig.