Unaware

Er was zowel iets als niks. Hij was alleen, de enige overlevende van zijn nest. Hij was alleen, hij had geen ouders rond zich heen. Papa was onbekend en mama lag in de ziekenboeg, te bekomen van die ziekte die hij had voortgebracht. Hij was naamloos, aangezien niemand goed leek te weten hoe en wat verder. Maar hij had wel iemand gekregen die hem warm hielt, die hem schoon had gelikt en die hem melk gaf. En zij had ook kindjes gekregen, die nu tegen hem aan lagen en gekke geluidjes maakte die hij niet na kon doen. En zijn moeder had met verzwakte woorden een wens uitgesproken, dat haar jongen vernoemd werd naar haar moeder. Een donker gekleurde poes, warm en liefdevol voor haar clan en voor haar enige dochter, en haar jong ontnomen. Ze leek geen interesse te tonen in haar kind, maar dit leek belangrijk. Het waren allemaal dingen die de jonge kitten onbelangrijk leken, hij was nog niet staat om hierover te denken. In plaats daarvan was hij nog steeds een lastig ventje, een die zich onbewust zeer goed leek te realiseren dat hij niet op de juiste plek was. Hij dronk wel, maar het ging niet gewillig. Hij piepte nauwelijks, zelfs al was hij op de leeftijd waarin hij zeker al begon met praten. En zelfs nu legde hij zichzelf weg van de kittens om hem heen. Hij hoefde hun niet. En zo lag hij dus, tegen de rand van het nest in stilte te mokken. Maar zijn oogjes waren geopend, sinds vandaag, al leek hij dat nog voor zichzelf te bewaren.

+ Blazestar

De wereld was nog zo nieuw voor hem, en alles was raar en vreemd. Er was niks wat voor hem echt bekend en veilig voelde, maar toch hij was ook niet beangstigd. Hij was wel een ongelukkig jongetje, die niet op zijn plaats zat, en dat was zichtbaar. Niet uit een actieve gedachte of emotie, maar eerder een inwendig gevoel. De kitten wist dat hij verstoten was, en hij wist dat hij niet in dit nest thuishoorde. Het kwam vooral door het instinctieve besef dat dit niet zijn moeder was. Hoe kon het ook? Na manen in iemands buik te hebben gezeten wordt er al een band opgebouwd, hoe ongewenst je misschien ook mocht zijn. Hij voelde dat deze andere pluisjes om hem heen wel bij deze moeder behoorde. Het was ook daarom dat hij niet de makkelijkste was om te verzorgen. Hij liet zijn behoeftes niet merken en daarom moest zijn pleegmoeder veel moeite doen om hem te voeden, of warm te houden. Het donkere jochie had zeker een wil om te leven. Het was te zien op de manier hoe hij al een beetje steviger in zijn pootjes kwam, en hoe hij nu zelfs zijn oogjes had geopend. Hij was duidelijk een nakomertje, en zijn vacht was een beetje vreemd vergeleken met normaal. Maar hij werd met de dag gezonder, en met de dag een beetje sterker. Het was alleen dat hij gewoon wat… misplaatst leek, en dat was alles. Terwijl hij comfortabel de warmte van de rand had opgezocht, gingen zijn blauwe oogjes nu langs de ruimte. Hij zag vooral licht en donker, en vreemde vagen. Zelfs kijken was nog ontzettend nieuw. En toen leek er een van die vagen ineens tegen hem te praten. Compleet gefascineerd keek hij omhoog naar het rood. Hij kantelde zijn kopje een beetje terwijl hij actief leek te luisteren, al ging het voor hem meer om de klanken dan om echt de woorden. Bij de vraag leek hij ook te begrijpen dat het naar hem was gericht, al was de context voor hem maar vreemd. Dus deed hij hetgeen wat kittens deden, en aapte gewoon een van de woordjes na “Ey!” Piepte het pluisje, waarna het weer met grote oogjes keek. Meer geluid graag.