I'll Show You What Hell Really Feels Like [Geboorte Topic]

Wekenlang had ze dit verdagen. Wekenlang had ze haar plicht gedaan. Was ze er blij mee? Nee. De Elite had nieuw bloed nodig, sterk nieuw bloed, maar dat betekende niet dat er ook maar een moederlijk bot in de kattin zat. Skadi had zichzelf gegeven voor haar clan, zoals iedere goede Captain zou doen, maar dat betekende niet dat ze een moeder wilde zijn. Dat ze die kleine krengen zolang met zich mee wilde dragen terwijl ze haar van binnenuit trapten.

Natuurlijk had dat amper pijn gedaan. Het was zeker niets bij de pijn die ze nu voelde, nu de weeën waren gekomen. Ze had voor een lange tijd haar dagelijkse taken kunnen uitvoeren, op pad kunnen gaan, maar dat kon ze vandaag niet meer. En na vandaag ook niet meer. Niet voor lange periodes, tenminste. Na vandaag zou ze aan die kleine mormels vast zitten, moest ze hen melk geven en zorgen dat ze niet zouden sterven, anders was dit alles alsnog voor niets geweest. En dat was de kicker, was het niet? Ze had nul procent moederlijk instinct, of überhaupt een idee hoe ze van iets of iemand moest houden, op macht na, en nu moest ze moedertje gaan spelen.

Een pijnlijke steek klom vanuit haar buik door haar hele lichaam heen, alsof haar buik van binnenuit werd opengereten. Iets, waar ze hoewel omgekeerd, ervaring mee had. De oude littekens waar klauwen de huid onder haar vacht hadden gevonden in een uitdaging voor haar positie waren nog maar witte lijnen, uitgerekt door haar volle buik, maar nog steeds daar verborgen onder haar lange, gevlekte vacht. Waar een minder doorwinterde kat zou hebben geschreeuwd van de pijn, beet Skadi stevig haar kaken op elkaar. Ze was Elite. Ze was de Captain. Ze zou doodgaan voor ze zwakte liet zien. Iets wat blijkbaar ook een mogelijkheid was, maar eentje waarin ze niet zou ingeven. Die kittens zouden op de wereld komen en zij zou er zijn om ze te laten zien hoe ze perfecte members konden worden.

Nog een wee schoot door haar heen en haar gezicht vertrok. Ze waren steeds sneller gaan komen. Waar in het begin er nog lange momenten tussen hadden gezeten, kon ze nou niet meer staan. Ze lag dan ook in haar nest, bijna klaar om nieuw leven op de wereld te zetten. Ugh, die zou dus zeker verschoon moeten worden, geweldig. Skadi beet haar kaken nog strakker op elkaar, maar ze begon nu ook te persen. Ze had niemand die haar hier doorheen kon helpen zoals de medicine cats dat in de clans deden, zoveel had ze nog net wel meegekregen als een kitten, maar dat had ze niet nodig. Hoewel ze geen moederlijk instinct mocht hebben, was haar overlevingsinstinct sterk aanwezig, en dat vertelde haar dat ze moest persen. Als ze die mormels niet uit haar lichaam zou krijgen, en binnenkort, dan zou het fout gaan aflopen.

En dus perste ze, zo krachtig als dat ze kon. Het duurde even, en het was pijnlijk, maar uiteindelijk was dan het eerste jong eruit. Ze liet haar ogen over het kleine wezen gaan, maar het was nu gewoon een nat, minuscuul mormel. Ze voelde er geen sterke band mee, zoals je sommige nieuwe moeders hoorde wauwelen. Ze gaf het ding een paar ruwe likken, om het bloed stromende te krijgen, want ze ging het nou ook niet dood laten gaan. Terwijl de kitten naar haar buik toe neusde, piepend om aandacht, kwam de volgende er alweer aan.

Een vlaag met pijn overnam de kattin weer, maar dit keer ging het makkelijker. Waarschijnlijk omdat alles nu op gang was. Wat de reden ook mocht zijn, het maakte Skadi’s humeur er niet beter op. Het was dat ze haarzelf hieraan vast had gebonden, dat ze er moeite in had gestoken en haarzelf er bijna letterlijk voor had opgeofferd. Maar dat betekende niet dat ze het leuk moest vinden. Hormonen hadden haar al een lange tijd geteisterd en hadden haar normaal al prikkelbare personaliteit nog erger gemaakt. Ze was nu, op dit moment, dan ook zeker chagrijnig. Maar ze deed haar plicht, waar ze nu aan vast zat, en ook de tweede kitten was geboren. Het was bijna dezelfde grootte als de eerste, en net zo plakkerig en nat. Ook dit wezen kreeg dezelfde, ruwe handelingen om het in leven te houden, maar er zat weinig liefde achter.

Maar blijkbaar was twee kittens niet genoeg. Ergens had ze moeten weten dat het dat ook niet zou zijn. Beef was gezond, zijn genen sterk, net als haarzelf. En dus begon ze met het tot de wereld brengen van een derde kind. Haar kinderen. Een raar concept. Er was geen plek voor liefde in haar hoofd, en dus ook niet in haar hart. Skadi was begonnen als een jong kind met uitbarstingen van emoties, vaak woede, maar hoe ouder ze was geworden, hoe logischer en koeler ze was begonnen te handelen. Waarom zou ze van deze mormels moeten houden puur omdat het haar vlees en bloed was? Dat was al lang bewezen met die twee clankatjes die voor zo’n lange tijd dachten dat ze een claim op haar hadden omdat ze dezelfde biologische ouders hadden gehad. Nee, liefde moest je verdienen. Al werd liefde vervangen door respect in haar hoofd. Ten tweede, waarom zou ze van iets houden wat haar zoveel pijn bezorgde op het moment. Met die gedachten nog sterk in haar kop, werd ook de derde kitten geboren. In uiterlijk zag het er redelijk als de andere twee uit, al was het vachtpatroon ook weer anders. Ze herhaalde haar eerdere acties en plaatste ook dit mormel bij haar buik om te laten zogen.

Het waren drie kleine pluizenballen, met natte plukken haar die her en der omhoogstaken. Een was puur bruin, een verrassende kleur, as ze eerlijk was. Het leek wel een beer, of een wolf. “Rollo,” sprak ze resoluut. Dat zou zijn naam zijn, erende aan zijn vacht en hem ook hopelijk een sterk karakter geven later. Er was immers no way in hell, zelfs als die zou bevriezen, dat ze Beef de kittens hun namen zou laten geven. Niet eens eentje.

Dan was er nog een kitten met een gevlekte vacht, net als die van haarzelf. Dat streek haar ego toch wel weer eventjes, maar meer kon Skadi er ook nog niet bij denken. Ze wist nog niets over het kleine wezen, aangezien het waarschijnlijk nog geen andere gedachten zou hebben dan de basisbehoeften om in leven te blijven. “Eydis,” gaf ze deze kitten haar naam. Nog een sterke naam die hopelijk een even sterk karakter te leven zou brengen. Als haar kinderen ook maar één van de fratsen zouden uithalen die Aegir bijna praktisch voor haar neus had uitgehaald, dan zouden ze wel beter leren.

Gesproken over katten die ze haatte, haar ogen gleden naar de derde kitten. Het vachtpatroon was er eentje waar ze op neer keek. Het was er eentje die haar aan haar vorrige leven in Riverclan deed laten denken, waar ze nog zwak was geweest, gehaat. En misschien werd ze nu even veel gehaat door de members van de Elite, maar hier had ze macht en werd er niet op haar acties neergekeken maar werden ze juist geprijsd. “Fenrir” Gaf ze haar derde kind zijn naam. En als ze jonger was geweest, had ze deze gevoelens mischien voor haar laten spreken in het benamen van deze kitten, maar gelukkig voor het mormel was ze ouder en wijzer. Plus, het hielp dat de kleur niet matchte met de katten die ze echt haatte, like at all, met het donkerbuin dat bijna zwart was. Ja, katten die ze zeer zeker haatte, aka Icecream, Shrimpnose en Hermitshell. Actually, gooi daar Lilypool en Crystalstar ook maar bij. Of, tja, heel Riverclan kan ook wel.

Ze keek neer op de drie kittens, drie kittens die ze nu hun namen had gegeven en dus nu écht had gedoopt als het nieuwe bloed van de Elite. Ze had grootse verwachtingen voor hen, maar of ze daaraan konden voldoen? Dat was zeer zeker de vraag.



____________________________________________________________
____________________________________________________________

[OOC: Er is geen volgorde voor de geboorte, skadi geeft ze hun namen nadat ze alle drie zijn geboren dus voel je vrij. Also it felt in character voor haar to totally completely ignore Beef mocht hij er bij zijn, dus uh go wild met skadi's pov i guess.]