De tijger

De tijger sloop door het bos, zijn strepen glanzend in het schemerlicht dat door de takken scheen. De beste jager van het bos, was hij, stil en cool en mysterieus. Niemand zag hem aankomen en hij miste nooit zijn prooi. Hij vond het stilste muisje en ving de snelste vogel. De tijger (Sparrowkit) sloop langs de struiken (mosnesten), geruisloos als de nacht (daarover zouden de meningen verschillen) compleet gefocust op zijn prooi (Parsnipkit). Een grijns speelde om zijn lippen. Hij was de beste jager van ShadowClan! "RAAAAH!" schreeuwde (piepte) hij terwijl hij zich afzette om bovenop zijn broertje te springen.

Parsnip wist niet zo goed wat hij moest doen, en dan verveelde hij zich al weer heel snel.  Het was maar al te duidelijk dat hij een bezig bijtje was die zich prima kon vermaken met anderen, maar wanneer hij alleen was verveelde hij zich dood. Dat was gevaarlijk, want meestal betekende dat dat hij heel snel zou gaan klieren. Dus dat een groot gevaarlijk monster hem aanviel, was misschien maar goed ook. Parsnip had zijn broertje allang gehoord, maar was te druk bezig met zielig zijn om er echt iets van te vinden. Toen de ander dan ook bovenop hem sprong, was hij daadwerkelijk even verrast. "Ah! Sparrow!" zijn initiële verbazing, maakte al snel plaats voor blijdschap. Iemand om mee te spelen! Dramatisch liet hij zich op zijn rug vallen. "Ik ben aangevallen door een leeuw! Aaaah!! Ik zie het licht!! Bleehhh" hij liet zijn kop op de grond vallen en sloot zijn ogen, zijn tong uit zijn mond.

Sparrowkit lachte uitbundig toen Parsnipkit zich liet vallen. Hah! Hij won! "Een tijger", verbeterde hij zijn broertje wel even. "Kijk dan, ik heb toch strepen." Tijgers waren de coolste katten. Hij maakte ongedurige sprongetjes. "Ga je niet terugvechten dan?" vroeg hij uitdagend. Winnen was leuk, maar het was ook wel weer een beetje jammer als het spel meteen al afgelopen was. Wat moest hij anders doen als zijn broertje alleen maar dood speelde? Hem soms echt op gaan eten? Hij moest lachen bij de gedachte. Wat idioot!

Oh ja, een tijger, natuurlijk. Parsnip moest zich commiten aan zijn bit en niet lachen, want Sparrow had een aandoenlijk rond hoofdje die hij niet zo had, en niet bepaald de intimiderende uitstraling van een tijger. Maar goed, de strepen. Hoe wisten ze dat eigenlijk? Niemand had toch ooit een tijger gezien? Hoe wisten ze dan dat ze strepen hadden.. Hoe wisten ze überhaupt van hun bestaan af? Parsnip dwong zichzelf die vraag te noteren voor later. Voor nu was hij nog morsdood. "Nee, ik ben dood," fluisterde hij, maar opende toen toch één oog. "Tenzij... Ik een zombie word! Raaawr!!" hij kwam overeind en liep op zijn broertje af, zijn oren hangend en één poot slepend achter hem aan in zijn meest overtuigende zombie impressie. "Breeeeiinnen... Ik wil tijger brein..."

Even leek het erop dat Parsnipkit dood zou blijven spelen en Sparrowkits aandacht verslapte al, maar plotseling kwam zijn broertje toch weer in beweging. Sparrowkit slaakte een kreetje van verrassing en moest even lachen om Parsnips zombie-imitatie. Daarna leefde hij zich echter weer in in het spelletje en zette met een serieuze blik een paar stappen achteruit. Gelukkig liepen zombies niet zo hard. Hm, wat werkte het beste tegen zombies? Ze waren al dood, en je kon iets doods moeilijk doodmaken, toch? Wegrennen was natuurlijk altijd een optie met zo'n trage vijand, maar wegrennen was ook laf en bovendien oersaai. Maar hij moest wel snel iets bedenken, want hij voelde het puntje van zijn staart al tegen de muur van de nursery tikken. "Als je een zombie bent dan zijn je vlekken alle verrotte stukken, dus als ik je daar raak val je uit elkaar", besloot hij, om het spel een beetje gelijk te trekken. Nou moest Parsnip alleen nog even leuk meedoen. Zonder af te wachten of zijn broertje akkoord ging, sprong Sparrowkit naar voren, proberend de donkere vacht op Parsnips kop te raken met een poot.