[OPEN] Snow On The Beach

Sparrowkit hield niet van de kou. Kou gaf hem een slecht gevoel. Niet alleen omdat het koud was, maar ook... tja, het was moeilijk uit te leggen. Hij snapte het zelf ook niet zo goed. Wat snapt een kitten van een maan oud van emoties? Maar het ding was dat alle goede dingen warm waren: zijn ouders waren warm en zijn broertjes en zusjes waren warm, en melk was warm. En kou betekende dus dat al die goede dingen niet bij hem waren, en dat vond hij niet fijn. Maar alleen maar tegen mama aan blijven liggen was toch ook weer niet ideaal, want er was zo veel te zien! Oh, zien, wat een beleving was dat! Hij kon het nog niet zo lang, dus het was allemaal heel bijzonder, en hij sperde zijn oogjes dan ook altijd ver open om al die indrukken zo goed mogelijk in zich op te nemen. Hij wilde dingen zien, en daarom was hij dan ook ietwat onvast op zijn pootjes naar de uitgang van de nursery gehobbeld. En wat hij daar toch zag! Allemaal kleine witte plukjes vacht kwamen uit de lucht dwarrelen! De hele grond zag eruit als een zachte vacht en hij wilde erop gaan liggen, denkend dat een vacht betekende dat het warm en zacht zou zijn, als een nest, als een kat, maar zodra zijn pootje de vacht aanraakte, schrok hij terug. "Koud!" riep hij verbaasd uit. Een koude vacht! Snel kroop hij tegen zijn zusje aan. Die was wel warm, die was goed.

Bij het horen van Eaglekits stem sprong Sparrowkit weer op. Hoe wist Eagle al die dingen? Of was Sparrow de enige die het nog niet kende? "S-neeeeuw", herhaalde Sparrowkit langzaam, het nieuwe woord proevend. "S-neeuw. Sneeuw. Sneeuwsniwsnil." Hij grinnikte om hoe het woord vervormde in de snelheid. Het was zijn nieuwe spelletje, kijken hoe snel hij een woord kon zeggen, en dit was wel een moeilijke, met die s en dan die n, net zoals met de s en de p in zijn naam, daar struikelde hij ook altijd over als hij het erg vlug herhaalde. Eagle was makkelijker, al ging het wel heel snel raar klinken, als Igol, en Violet was erg lang, daar raakte hij soms een beetje de draad kwijt na Vio, dus als hij haar riep hield hij het soms maar bij Vi. Zij raakte de koude witte vacht nu ook aan, nadenkend. Gelukkig leek het woordje sneeuw voor haar ook nieuw, daardoor voelde Sparrow zich niet meer zo dom. Nu hij van de eerste schrik bekomen was, wilde hij ook wel nog een keer voelen. Hij voelde ook een beetje een drang zich te bewijzen opkomen, misschien door hoe Eagle gepraat had, of door hoe Violet heel rustig bleef en helemaal niet terugschrok voor de kou. Nu moest hij natuurlijk laten zien dat hij er ook niet bang voor was! Met een klein aanloopje en een onhandige sprong - die voelde alsof hij een heel eind vloog, maar die eigenlijk maar een half sprongetje was, zijn achterpoten kwamen niet eens los van de grond - landde hij met twee voorpootjes tegelijk in de sneeuw. Toen hij ze optilde zag hij dat hun afdrukjes nog in het wit stonden. O! Dus als hij erdoorheen zou lopen, kon hij precies zien waar hij gelopen had! Dat was zo leuk! Hij stapte verder, de sneeuw koud aan zijn pootjes, en hij schudde ze na iedere stap even uit, totdat hij daarbij zijn balans verloor en met een plofje in de sneeuw viel. Hij proestte en piepte en sloeg met zijn pootjes in een poging weer overeind te komen en toen hij eindelijk weer stond was hij voor één helft net een klein sneeuwpopje, zijn bruine vlekken verborgen door de sneeuw die in zijn vacht bleef hangen. Maar zijn oogjes glinsterden van plezier toen hij zijn sporen in de sneeuw zag. Die had hij gemaakt! Zo cool!