Blessed be the mystery of love

Het was echt heel vreemd, om nu opeens aan de andere kant van alles te staan. Altijd had ze queens geholpen, en altijd had ze geweten dat iets dergelijks niet voor haar was weggelegd. Medicine cat zijn had eeuwig geleken, en nu was ze opeens hier. In een andere clan, met andere katten en een kapot lichaam dat op springen stond. Toen ze wakker werd had de dag al vreemd gevoeld, maar pas nu een pijn door haar lijf heen trok besefte ze waarom. Oh Starclan, was dit echt hoe het voelde? Waren ze niet een stuk te vroeg, was dat erg? Jaar op jaar had ze zichzelf precies geleerd wat je moest doen in dit geval. Dan bracht je een she cat rustig naar de nursery, je vertelde hen te gaan liggen en zoveel mogelijk naar haar instincten te luisteren. Het hele riedeltje zou ze in haar kop moeten hebben, maar ieder laatste beetje kennis leek plots te zijn vervlogen. In paniek kwam ze overeind, haar nog altijd kleine lichaam klam van de pijn. Tegen beter weten in liep ze de nursery én de medicine cats den voorbij, en stormde daarentegen de warriors den binnen. “Blue?” amper wachtte ze op een antwoord, voordat ze trillend het kamp in stapte. “Buejay?!” galmde haar stem paniekerig. Oh Starclan liet hem niet op patrol zijn. Ze wilde niet het territorium in lopen om hem te vinden. Ze had hem nodig, dit kon ze niet alleen. Ze was doodsbang.

Echt al te goed slapen had er de afgelopen nachten niet meer ingezeten. Niet alleen waren de kittens vol op aan het schoppen daarbinnen, ook bij hem was er onrust te vinden in het lichaam. Honger had gretig in het rond gebeten binnen het woud en ook Bluejay had vaker geen maaltijd op voor het slapen gaan. Zeker nu hij een vrouw bij zich had die het harder nodig had dan hem. Met een geìrriteerde brom hief de kater dan ook zijn slaperige kop op toen hij ergens buiten zijn zwakke dromen zijn naam meende te horen. Het was echter pas toen hij deze stem herkende dat hij werkelijk uit zijn slaap ontwaakte en overeind sprong. Paniek. schichtig schoot zijn blik naar Routnose. Er was paniek. Er was maar één reden dat er paniek kon zijn. Er was maar één iemand die binnen dit onderwerp wist wanneer paniek nodig was. De kater schoot vooruit en bestudeerde zijn geliefde bezorgd. Routnose wist alles van het lichaam, Routnose wist alles van kinderen krijgen, van Zwangerschap. Als er paniek was, was deze niet misplaatst. "Rout" mauwde hij, maar weinige hadden de grote man zijn stem zo fragiel gehoord, zo zacht, zo bezorgd. "Wat is er? Wat kan ik doen?" met grote ogen keek hij haar aan, en voor het eerst in manen werd hij niet afgeleid door haar pracht, voor het eerst in manen kon hij geen warme, rooskleurige gedachte vinden bij het zien van haar zachte kop. Hij kon zich enkel zorgen maken, hij kon zich enkel gretig vast houden aan haar en hun kinderen. "H-het komt goed, wat het ook is" beloffde hij haar en vertelde hij zichzelf. "Dat beloof ik, wat het me ook kost"

Hij was ook bang. Ze had hem nooit bang meegemaakt. Hoe lief hij haar ook vond, hij hield altijd wel een klein beetje zijn stoere Bluejay masker op. Maar nu schoot haar stem daar dwars door heen, en zag ze haar eigen paniek weerspiegeld in hem. Wanhopig probeerde ze al haar kennis terug te halen, maar het was een stuk makkelijker wanneer je het bij iemand anders deed. Wanneer het lente was en je zeker wist dat je kinderen niets te kort zouden komen, wanneer je in een kamp was waar je alles en iedereen kende. Met ogen groot als schaaltjes keek ze Bluejay aan. "Ze komen Blue, ze komen nu en ik weet het opeens niet meer," haperde ze angstig. Haar hoofd raasde van alle honderdduizenden zorgen en gedachtes en het lukte even niet meer om daar nog de reden in te vinden. "Wil je me even vasthouden? Ik denk dat het dan wel weer goed komt, ik moet gewoon even-" ze haalde trillerig adem en probeerde ze zich zo diep mogelijk in zijn vacht te begraven

Een ongelovige grinnik ontsnapte de grote kater toen de woorden tussen hen vielen. Wat bedoelde ze met ze komen nu? Nu als in nu? In de warriors den niet de nursery? Starclan zelfs de geboorte van zijn kittens was iets ongelofelijk unieks, ze pastte nu al in de familie. Met gemixte gevoelens ving de kater zijn vrouw op terwijl ze zich diep in zijn dikke pels begroef. Hij was vreugdig. Hun kinderen kwamen, hun kindjes waren bijna bij hun ouders- maar Routnose was in paniek. Wist niet wat ze moest en bij starclan hij wist waarschijnlijk nog minder. Hij was niet bij de geboorte van Vluestorm geweest, forestlake wilde het niet hebben dat hij haar zo moest zien. Wat had ze bedoelt met zo? Hoe moest hij Rout gaan zien? Hij wist dat het pijn deed, hij wist dat het lelijk zou zijn- de kater slikte en bewoog zijn poot langs haar rug. “I-ik ben er lief” mauwde hij zo zelfverzekerd mogelijk. “Laat de herrieschoppers maar komen” vervolgde hij vervolgens hopende dat sfeer wat te verlichten terwijl hij een warrior signaleerde de medicine cat tw halen. Hij glimlachte zachtjes, hopende dat door zijn dikke pels heen ze zijn spanning niet voelen kon. Katten hadden al eeuwen kinderen gekregen- dit zou goed gaan, dit was de natuur. Het zou goed komen. Hun kindjes kwamen, en mama en papa zaten klaar voor ze. Zijn ogen waterde bij de gedachten alleen al terwijl hij de windclanner omhelsde, steunde en lief had in deze zware stap. Hii drukte haar kop zachtjes in zijn dikke pels, legde zijn kin op haar kruin. “ Het komt goed lief”

Ze probeerde zich op hem te focussen, en niet op de paniek die als donderswolken in haar hoofd hing. Zijn zachte ademhaling, zijn eindeloze poging tot humor zelfs in zo'n situatie... Adem in, adem uit. De poes vulde haar longen met zijn geur en klemde zich harder aan hem vast dan ze ooit eerder had gedaan. Maar het werkte. Ze was nog steeds doodsbang, maar de paniek ebde een beetje weg. Hij was haar wortels, en ze moest nu geaard blijven, het hoofd koel houden. Voor zichzelf, maar vooral voor hem en hun kinderen. Oh Starclan, oh starclan - ze kreeg kinderen!
Routnose haalde huiverend adem en duwde haar neus nog dieper weg in zijn manen. Het komt goed. Als hij het zei moest het wel zo zijn. Blue zou niet liegen, dat had hij ook niet gedaan toen hij haar had gevonden. Ze moest er in geloven. "Oké," klonk ze gesmoord, maar haalde haar kop uit zijn vacht. Met waterige ogen keek ze hem aan, maar hoewel haar blik zo ontzettend bang was - was die ook vastberaden. "B-bedankt," een kramp deed haar piepen en ineenkrimpen. Ze wist instinctief dat als ze niet midden in het kamp wilde bevallen, ze -nu- moest gaan bewegen. "Hnng, we.. de nursery," woorden waren te moeilijk, in plaats daarvan knikte ze de den van de moeder katten. Al leunend tegen hem strompelde ze daar heen, en was zo ontzettend dankbaar dat ze al eerder een nest had klaar gemaakt. "Oh starclan, gun ons je zegen... Gun hen je zegen, alsjeblieft, oh alsjeblieft" haar gebedje was muisstil en alleen voor haar sterren vriendjes bedoeld. En net op tijd, want een kreet verliet haar bek toen de bevalling begon.

Het was niet makkelijk geweest. Ook voor de standaarden van een bevalling. Iets waar Rout bang voor was geweest, maar wel al had verwacht. Vijf kittens hadden in haar buik gezeten, vijf! Zo groot was ze niet, en zeker met haar minder dan mobiele poot, well… Tegen de tijd dat alle kleine bolletjes aan haar buik lagen voelde ze zich dan ook moeier en kleiner dan ze ooit had gedaan. Alsof ieder laatste beetje kracht uit haar hongerige lichaam was getrokken. Zo moe, zo koud, ze wilde alleen maar tegen Blue zijn warme vacht aan kruipen en woordeloos in slaap vallen. Het was heel vreemd,  want aan de andere kant voelde het alsof alles straalde. Ieder klein beetje ijzel op de bladeren, iedere wolk aan de hemel, ieder pluisje op haar prachtige kindere. Ondanks de kou, ondanks de honger, ondanks de pijn. Vijf kleine muppets lagen aan haar buik, en Rout wilde niets liever dan ze voor omhelzen en nooit, nooit, nooit meer loslaten. Trillend van de inspanning boog ze zich voorover en gaf ieder van hen een lik over de kop. Ze leken op haar, en op Blue. Mini huns. Oh Starclan, er brandde zoiets zwaars in haar borstkas. Zoiets warms. Met tranen in haar ogen keek ze op, in de ogen van Bluejay. Haar partner. “Ze zijn perfect” kraakte haar gesmoorde stem. Dit hadden zij gemaakt. Ze waren ouders! Mama en papa! Routnose drukte ze tegen hen aan en moest zichzelf in de gaten houden dat ze het niet te hard deed. Maar het was zo moeilijk te geloven dat ze echt waren. Dat dit geen droom was. Want zij leefde nog, en al hun babies ook, en ze waren samen en ze waren een gezin. Routnose was te moe om te huilen, maar anders had ze tranen van blijdschap gelaten. En van opluchting. Alles deed zo ontzettend veel pijn, maar het was het waard. "Kijk ze nou Blue, oh kijk ze nou..."

Het was donker en warm, en soms waren er gedempte geluiden, en dat was de wereld, en zo was hij altijd geweest, al was zijn bewustzijn nog niet ver genoeg gevormd om in die termen te denken. Zelfs voor zo'n klein beginnetje van een bewustzijn was het een schok om plots uit dit veilige paradijs uitgestoten te worden en geconfronteerd te worden met kou en lucht en ruimte. Even spartelde hij hulpeloos rond, luid piepend, alsof hij verontwaardigd was door deze nieuwe, koude ruimte om hem heen en eiste onmiddellijk teruggebracht te worden naar de goede wereld, voordat zijn instincten het overnamen en hij op zoek ging naar wat hij wist dat hij nodig had: voedsel. Zijn moeder stelde hem met een lik gerust en gaf hem een duwtje in de juiste richting, en zo groot als zijn eerste verwarring was geweest, zo groot was nu zijn tevredenheid. Ja, ja, dit was het helemaal. Dat hele 'leven' was zo slecht nog niet, zolang zijn moeder er was en zijn broertjes en zusjes als vertrouwd om hem heen krioelden en er melk was om te drinken.
Ach, hij wist niet dat het leven nog veel meer inhield dan dat, dat er zo veel moois en zo veel naars was dat hij op een dag zou zien, maar de wereld nu was zoals hij nu was, en de vorige was hij al vergeten, en over wat hierna zou komen hoefde hij zich nog niet druk te maken.