Don't put the blame on me

Met een verveelde uitdrukking op zijn gelaat lag Crosskit op zijn rug. Hij keek naar zijn witte pootjes, welke hij verveeld in de lucht trapte. Hij wist dat zijn pels niet volledig wit was en dat hij ook nog bruin in zijn vacht had zitten. Dat had zijn moeder hem verteld. Het maakte hem eigenlijk niet zo veel uit hoe dat hij er uit zag. Hij wilde gewoon iets te doen hebben en voor de rest niet te veel na te hoeven denken. Zijn blik gleed naar opzij, naar buiten. Hij wilde zo graag eens een keer door de sneeuw springen, maar zijn moeder zei dat hij nog veel te jong was. Zo voelde hij zich niet. Hij was al veel zelfstandiger dan al die andere kittens! Hij liet zijn blik naar een zielig exemplaar glijden dat dicht tegen zijn moeder kroop en grijnsde, blij zijnde dat hij in elk geval niet zo hulpbehoevend was. Hij moest enkel nog melk drinken bij haar, maar zodra zijn tandjes door zouden groeien, had hij dat ook niet meer nodig. Dan was hij volledig afhankelijk van haar. En dan kon hij eindelijk naar buiten. Zijn groene blik gleed geïnteresseerd naar een jonge apprentice die de nursery binnen kwam wandelen. Zou die hem mee kunnen nemen naar het kamp?

Dit was een van de klusjes waarvan hij gehoopt had dat het nooit zijn beurt zou zijn. Maar helaas hoorde het bij het apprentice zijn. Het was zijn beurt om de nesten in de nursery te verschonen en hij wist dat zijn gezicht weg moest geven dat hij hier het liefste niet was. Zodra hij dan ook een van de kittens naar hem toe zag kijken met iets wat toch wel op hoop leek te lijken, liep hij meteen naar de kleine toe. Misschien zouden ze het hem vergeven als hij deze kitten bezig hield? "Hey, wat is er?" Vroeg hij dan ook, hopende dat niemand doorhad wat hij probeerde te doen.

De apprentice kwam naar hem toegelopen. Nog maar een jong ding, eentje die waarschijnlijk nog niet die domme warrior code in zich gedrild had. Crosskit had hier en daar al opgevangen wat de warrior code inhield en hij moest al gapen bij het vooruitzicht dat hij een hele code op moest drillen aan zijn toekomstige mentor. Dat moment was nog ver weg, maar Crosskit wilde zodanig op eigen poten staan dat hij het niet kon helpen om erover te fantaseren. ”Weg hier,” zei hij en hij wees om zich heen en daarna naar zichzelf zodat de apprentice niet dacht dat hij zei dat de apprentice weg moest gaan. Als hij Crosskit niet zou helpen misschien wel, maar voor nu was de apprentice misschien zijn enige manier om buiten te geraken. En dus staarde hij de apprentice intensief aan, op zijn rug liggend. Hij was immers niet van plan om overeind te komen als er geen kans bestond dat de apprentice hem niet mee op pad wilde nemen.

De kitten was duidelijk verveeld. Had genoeg van de nursery en hij wist zelf maar al te goed hoe dat voelde. Hij staarde dan ook voor een moment naar de kitten die op zijn rug bleef liggen, dit kon nog wel eens interessant worden. Het was tenslotte alleen maar de nursery uit, dat kon geen kwaad. "Oke, dan gaan we naar buiten." Er was geen twijfel in zijn stem, het was alleen de vraag of de kitten ook actief zou kiezen om mee te gaan of niet. Dit was de enige kans die hij de kitten gaf op het moment.

Crosskit rolde meteen op zijn pootjes toen dat de apprentice zijn akkoord gaf. Het kleintje kwam overeind, zijn staartje opgewekt in de lucht. Eindelijk! Eindelijk mocht hij op avontuur gaan! Iets wat op dankbaarheid leek verscheen in de blik van Crosskit en hij trippelde naar de apprentice toe. ”Waarheen?” vroeg hij, maar hij gaf de apprentice geen tijd om te antwoorden en trippelde al voor hem uit. Toen kwam hij tot stilstand en keek met een behoedzame blik naar achteren, naar de queens. Het leek hem beter als hij een schuilplaats zou gebruiken. En dus trippelde hij terug, onder de poten van de apprentice door. ”Staart laag,” commandeerde hij de apprentice terwijl een giechel zijn bek verliet. Ha, wat was hij toch gewiekst! Als deze apprentice zijn staart laag zou houden, zou Crosskit verborgen zijn en dan zou hij kunnen ontsnappen aan de nursery. Hoe slim was hij wel niet?

Het gedrag van de kitten leek vrijwel meteen te veranderen toen hij aangaf dat hij hem mee naar buiten zou nemen. Het maakte hem op dat moment niet uit dat hij door een queen op zijn kop zou krijgen. De kitten liep voor hem uit, maar kwam al snel terug en dook onder hem. Hij verlaagde zijn staart, zodat de kitten minder zichtbaar zou zijn, maar keek wel kort naar beneden, ondanks dat hij niks van de kitten kon zien. "Dan moet je ook stil blijven." Anders zouden ze misschien alsnog opgemerkt worden. Rustig begon hij naar de uitgang van de nursery te lopen op een tempo waarvan hij zeker wist dat de kitten zou kunnen blijven volgen. Het leek voor hem een lange weg, maar uiteindelijk waren ze buiten. Hij wachtte tot de kitten tevoorschijn zou komen, dan konden ze bepalen wat ze verder gingen doen.

”Ja, ja, weet ik wel,” mopperde Crosskit toen dat de apprentice zijn woorden sprak, maar toch hield hij wel al snel maar zijn bek toen dat de apprentice eenmaal begon te lopen. Hij zat mooi verborgen tussen de staart en het buikvacht van de apprentice en moest eigenlijk een beetje blindelings mee volgen, want hij kon niet erg veel zien. De apprentice kwam tot stilstand en Crosskit zag dit als zijn teken om tevoorschijn te komen. ”Waarheen?” vroeg hij weer, maar al snel trok een beweging uit zijn ooghoeken zijn aandacht. Zijn blik gleed naar één van de warriors die vanuit het niets in het kamp leek te verschijnen. Hè? Was daar een pad dat buiten het kamp uit leed? ”Naar daar!” zei hij enthousiast, knikkend naar de kampuitgang. Zijn pootjes begonnen al wel moe aan te voelen, maar dat ging hij niet hardop zeggen. Hij wilde immers nog niet terug naar de nursery gaan!

Hij was nog aan het rondkijken, bedenkende waar hij de kitten het beste naartoe kon nemen zonder dat ze terug naar de nursery gestuurd zouden worden. Alleen had de kitten al snel zelf iets gezien waar hij naartoe leek te willen. Pinepaw volgde zijn blik en staarde kort naar de ingang. Het was niet de beste plek om als eerste naartoe te gaan, maar wel degene die de weg naar buiten was en daardoor de kitten misschien het meeste aantrok. "Dan moet je wel oppassen dat je geen van de warriors in de weg loopt," Maar hij ging de kitten er niet van tegenhouden en wenkte hem dan ook mee en begon op een rustig tempo naar de ingang van het kamp te lopen.

Crosskit keek met samengeknepen ogen over zijn schouder naar de apprentice toen hij zijn woorden sprak, waarna hij weer naar de kampuitgang keek. Er waren verscheidene warriors die daar waren en er was ook één warrior die op uitkijk stond. Crosskit rende terug naar Pinepaw, waar hij zich weer onder de buikvacht van de kater verborg. ”Staart laag,” siste hij gespannen tegen de kater, zijn vacht prikkelend van enthousiasme. Zou de kater hem echt meenemen het kamp uit? ”Niet betrapt worden,” merkte hij vervolgens ook nog eens op. Als ze betrapt zouden worden, zou dat immers komen door het feit dat de apprentice hem niet goed kon verbergen. Zeker niet door hem. Neeee. Zoiets bestond gewoon niet.

Hij wist niet of het verstandig was om de kitten mee naar de ingang te nemen, zeker niet toen de kitten weer onder zijn buik dook, duidelijk proberend om niet in het zicht te zijn van de warriors. Verwachtte de kitten dat hij hem mee naar buiten zou nemen? Het was niet dat hij dat niet wilde, hij had zelf ook zo vaak lak aan de regels, ook al had hij zich als kitten er wel geprobeerd aan te houden puur zodat hij op de gewone tijd apprentice kon worden. Hij liep in ieder geval naar de ingang toe en hield daar halt, afwachtende wat de kitten verder zou willen.

Crosskit zou liegen als hij zou zeggen dat hij dit niet spannend vond. Er stond immers behoorlijk veel op het spel. Als hij betrapt zou worden, dan leek het hem vrij logisch dat Settledstar ervoor zou zorgen dat het langer zou duren eer dat hij apprentice mocht worden. En Pinepaw zou natuurlijk ook straf krijgen, maar dat was iets waar zijn interesse niet lag. Pinepaw was oud en wijs genoeg om te beslissen dat hij hier wel of niet in meeging. Dat was verder niet Crosskit’s probleem. ”Waarom stop je?” siste hij toen dat de ander halt hield op een wel heel cruciaal punt. Ze bevonden zich namelijk vlak voor de ingang van het kamp. Als er nu een warrior door de tunnel heen zou komen, dan werden ze beiden betrapt. ”Loop door!” siste hij gebiedend, niet gelovend dat de apprentice zo oliedom kon zijn. Had hij soms zijn bedenkingen? Dat was dan wel heel ongunstig dat hij daar nu pas mee kwam!

Het moment dat hij stil stond begon de kitten te klagen, duidelijk makend wat hij nu eigenlijk wilde. Zolang ze niet gesnapt zouden worden wist hij dat het geen kwaad kon als ze niet te ver gingen. Hij keek dan ook nog een keer door de tunnel heen, proberende te bepalen of er een warrior aan kwam, maar daar leek het niet op. "Oke," Was het enige dat hij zei voor hij zo normaal mogelijk door de ingang heen probeerde te lopen en het kamp uit. Een apprentice mocht tenslotte het kamp uit, niemand zou denken dat hij een kitten verstopte toch? Eenmaal buiten het kamp ging hij meteen van het algemene pad af, het was beter als ze niemand tegenkwamen tenslotte en stopte met lopen toen er een bosje tussen hun en het pad naar de ingang zat.