They beat her down to only embers

Ze wist dat iedereen wel een mening klaar had over wat Blazestar de clan verteld had, maar zelf zou ze maar een ding erin doen en dat was hem ondersteunen waar hij het nodig had. Ze waren samen opgegroeid en onder dezelfde vader, met dezelfde verwachtingen. Het had hun gemaakt tot wat ze nu waren. Ze had dan ook al lang geleden besloten om zijn kant te kiezen en wat voor situatie dan ook. Misschien was dat niet hoe het hoorde, maar als ze dat niet deed, dan had ze het gevoel dat ze faalde, dat ze haar broer zou falen en dat was niet wat ze kon hebben. Voor nu was alles dat ze kon doen er voor hem zijn en ondertussen haar taken ook nog doen voor de clan. Dat was waar ze zich op zou richten.

[Thawrage]

Het maakte Thawrage woedender dan hij toe wilde geven hoe dat de Clan hun leader in twijfel trok. Waarschijnlijk kwam dat door het feit dat hij Blazestar als een vriend beschouwde en dat hij het zichzelf niet kon voorstellen dat zijn vriend zou liegen, zeker niet over iets zoals dit. Ze hadden samen al behoorlijk wat meegemaakt, van Gatherings waarop katten letterlijk onder vuur werden genomen door Twolegs tot BloodClanners die het WindClan territorium onveilig probeerden te maken. Het lag niet in zijn aard om zijn beste vriend in de steek te laten, zeker niet op een moment zoals deze. Nee, Thawrage geloofde woord voor woord wat zijn leader zei en hij zou iedereen uitdagen die zijn leader openlijk in twijfel durfde te trekken. Een beweging vanuit zijn ooghoek trok zijn aandacht en hij zag Sorrelnose lopen. Hij twijfelde kort. Hij herinnerde de gesprekken die hij met haar had gehad toen ze samen in het kamp vast hadden gezeten. Het was een understatement om te zeggen dat hij zich ongemakkelijk voelde in haar buurt, maar zij was één van de eersten die Blazestar had verdedigd en dat kon hij wel waarderen. Hij liep met een koude blik in zijn ogen haar kant uit. ”Het is ongelooflijk te noemen hoe dat het merendeel van de Clan zich keer op keer bewijst een hoop dwazen te zijn,” sprak hij kil ter begroeting, refererend naar het argument dat Blazestar recent geleden had veroorzaakt met zijn announcement.

Ze had de pootstappen al gehoord voor de kater sprak. Ze draaide haar kop om Thawrage aan te kunnen kijken en luisterde naar zijn woorden. In ieder geval leek het erop dat er nog een kat meer was die aan de kant van Blazestar stond. Tenzij hij het over haar broer had natuurlijk, maar daar ging ze niet vanuit. "Ze zouden meer respect moeten hebben voor hun leider," Sprak ze dan ook instemmend. Het was niet alleen om het feit dat het in de warrior code stond dat je naar je leider moest luisteren, maar ook om het karakter dat Blazestar had. "Ik kan niet begrijpen hoe ze kunnen denken dat Blazestar hierover zou liegen." Het was bijna te moeilijk om te verzinnen wat er gebeurd was.

Het leek erop dat Sorrelnose hetzelfde dacht als hem, al was dat niet zo heel moeilijk. Ze was immers de zus van Blazestar en zover Thawrage wist, hadden de twee een goede band. Sorrelnose was één van de weinigen die hij, samen met Blazestar, wel kon appreciëren. Ze hadden zo hun awkward gesprekken met elkaar gehad, maar al bij al was ze… ze was oké. Zijn blik gleed naar haar toen ze dat haar woorden sprak en hij gaf een knikje. ”Blazestar zou er ook geen baat bij hebben om hierover te liegen. Zo is hij niet.” Hij trok geïrriteerd met zijn ogen. ”Wie had gedacht dat Fawnleap zo krankzinnig zou zijn?” Om met een buik vol met kittens the Gorge in te springen en haar leader proberen te vermoorden. Het was te gek voor woorden. En het zou alleen maar meer toevoegen aan het leed van zijn vriend. Thawrage had het idee dat er niet meer veel zou nodig zijn eer dat de sterke wil van zijn vriend zou breken. En hij voelde zich behoorlijk machteloos, als hij heel eerlijk was.

Als ze alles terug kon draaien, dan zou ze dat doen en het leek erop dat Thawrage er hetzelfde over dacht. Iets waar ze misschien toch wel opgelucht over was. "In ieder geval is het goed om te zien dat niet iedereen tegen hem is." Misschien was dit niet aan haar om te zeggen, maar zo voelde het wel. Ze wist alleen dat het een kwestie van tijd was voor dit misschien helemaal de verkeerde kant uit zou kunnen gaan en dat wilde ze niet hebben. Ze wilde dat voorkomen, al moest ze anderen voor eens de schuld geven in plaats van haarzelf. "Ik had het ook niet verwacht van Fawnleap, maar het zou wat dingen verklaren." Of tenminste dat dacht ze. Ze was er absoluut niet zeker van, maar ze geloofde Blazestar en dat was genoeg.

Thawrage bewoog kort met zijn oortje toen Sorrelnose haar woorden sprak en hij liet haar blik kort naar haar glijden. ”Mijn loyaliteit naar katten in wie dat ik geloof is niet onderuit te halen,” was het enige wat hij erop zei. Hij vond Blazestar een waardige leader en hij zag hem als een vriend, maar hij wilde dat niet op een zoetsappige manier verklaren, dus dan maar zo. Zijn blik bleef op de she-cat hangen toen dat ze aangaf dat het wat dingen zou verklaren en hij bewoog kort met zijn oortjes. Dit waren exact het soort intriges waar hij zich niet mee bezighield zodat hij vaak één van de laatsten was die iets hoorde zodra heel de boel escaleerde, precies zoals het gegaan was met Blazestar en Fawnleap. ”Wat voor dingen?” vroeg hij op een koude toon, zijn goudkleurige ogen strak naar haar gericht. Het was dat het Blazestar was, hield hij zichzelf voor. Anders had hij er geen zak om gegeven wat Sorrelnose nu zei.

Ze was er in ieder geval blij om dat ze niet de enige was die aan de kant van haar broer stond, anders werd het misschien nog lastig. Iedere kat die dan ook aan hun kant stond had bij haar een streepje voor. Ook al had ze er eerlijk bij Thawrage ook niet aan willen twijfelen. Ze wist dat de kater vrij goed overweg kon met haar broer. Natuurlijk vroeg Thawrage naar de dingen wat ze bedoelde. "Haar gedrag leek de laatste tijd toch wat anders," Het was niet hetzelfde geweest als voorheen, maar het verschil was ook niet groot geweest, maar misschien was het toch een teken van wat er ging komen en had ze het kunnen voorkomen. "Had ik kunnen voorkomen wat er is gebeurd?" Had ze haar broer dit alles kunnen besparen? En als ze dat had kunnen doen, waarom had ze die beslissing niet genomen?

Thawrage liet zijn blik kort naar Sorrelnose gaan toen dat ze haar woorden sprak. Bij ieder ander zou hij een koud antwoord hebben gegeven dat geen antwoord zou zijn op de vraag en de ander alleen maar meer met twijfels zou achterlaten, maar dit was Sorrelnose die hij voor zijn neus had en iets in hem hield hem tegen om haar af te danken, hoezeer dat dan ook tegen zijn karakter indruiste. ”Ik denk dat het dwaas is om jezelf daar te schuld van te geven,” antwoordde hij uiteindelijk. ”Niemand met een rationele manier van denken had dit kunnen zien aankomen.” Nee, hij dacht niet dat ze er ook maar iets aan had kunnen veranderen. Het lag er natuurlijk ook wel aan wat ze precies had zien veranderen aan Fawnleap, maar het voelde vrij dwaas voor Thawrage om het daarover te hebben terwijl de schade er nu toch al was. ”We kunnen alleen maar in onze poten klappen dat het Fawnleap is die haar leven voor altijd kwijt is en niet Blazestar.” Hij vroeg zich kort af hoe veel levens zijn vriend nu nog had, maar dat was iets wat hij nooit te weten zou komen. Het was zeker niet het eerste leven dat hij had verloren en hopelijk zou de rest ook niet snel volgen.

Misschien klopte het dat ze er niks aan had kunnen doen, toch was het iets dat ze zich wel afvroeg. Als ze had gekund, dan had ze Blazestar dit leed bespaard. Maar ze wist dat Thawrage gelijk had, niemand had dit aan zien komen, maar daarmee hadden ze hun leader misschien wel in de steek gelaten. Haar gezicht vertrok iets bij de opmerking dat Fawnleap de enige was die haar leven voor altijd kwijt was. Dat was waar, toch wist ze dat Blazestar door het hele gedoe er minstens twee kwijt was geraakt en of ze daar nu blij mee moest zijn. "Ze heeft hem in ieder geval te veel levens gekost." Het liefste had ze gezien dat Blazestar helemaal geen levens had verloren, want ze had ook geen idee hoeveel hij er nog had.

Hij liet zijn blik kort naar haar glijden toen ze haar woorden sprak. Dat was zeker een feit, maar het had nog veel erger kunnen zijn. ”Ze had hem veel meer levens kunnen kosten als ze nog in leven was geweest,” antwoordde hij op een koude toon. En dat was een ding dat goed was. Het wilde niet zeggen dat als ze verbannen zou zijn van WindClan dat ze daardoor geen schade meer kon berokkenen aan Blazestar. Nu dat ze er niet meer was, was die kans natuurlijk een stuk kleiner. Katten zoals haar zouden niet welkom zijn in StarClan, waar Blazestar wel heen zou gaan. Die gedachte was zo verpletterend dat hij er niet te lang over na wilde denken. Blazestar was samen met Sorrelnose één van de weinigen katten die hij kon appreciëren in zijn leven en dat wilde hij niet zomaar kwijtraken, al zou hij dat natuurlijk nooit hardop toegeven. ”Blazestar heeft de laatste tijd veel te veel druk op zijn schouders. Het wordt tijd dat het wat rustiger wordt voor WindClan,” sprak hij op een koude toon. De bloedhond, de sneeuwstorm, het verraad van Daintywhiff en nu dit weer. Het was te veel.

Het was waar dat Fawnleap meer levens van Blazestar af had kunnen nemen, maar dit waren er al te veel en dat ging ze ook niet ontkennen. Het was dan ook beter dat ze er niet meer was, ook al was het slecht om zo te denken over katten die dood waren. Het was te veel voor iedere kat als ze mee hadden gemaakt wat Windclan nu had en als ze de leider ervan waren. Het liefste zou ze meer voor hem doen, maar ze wist dat dat niet was hoe het werkte. Ze kon er alleen zijn voor hem en een goede warrior zijn daarnaast. "Misschien tijd dat we hem een keer goed nieuws kunnen brengen." Alleen had ze geen idee hoe. Maar ze probeerde toch een glimlach op te zetten. Ze gunde haar broer goed nieuws, alleen was het de vraag hoe deze te krijgen.

Thawrage liet zijn blik kort naar Sorrelnose gaan toen ze aangaf dat het tijd werd dat ze Blazestar goed nieuws zouden brengen. Hij had geen idee hoe ze dat voor elkaar zouden krijgen, want de laatste tijd was er niet heel erg veel goed nieuws om te brengen. ”Het is maar wat je verstaat onder goed nieuws,” bromde hij op een koude toon. ”Ik denk dat we hier gewoon even doorheen moeten en dat het dan vanzelf wel weer beter wordt. En hem gewoon bijstaan in al zijn beslissingen, ook al zijn we het er niet altijd mee eens.” Tot nu toe had Blazestar nog geen beslissing genomen waar hij het niet mee eens was, maar dat hoefde natuurlijk niet voor eeuwig zo te zijn. Er zouden vast wel momenten zijn dat hij het er niet mee eens was, maar dan ook dan moest hij er voor zijn vriend zijn. Hij dacht niet dat Sorrelnose en hijzelf voor de rest nog meer konden doen. Ook al zouden ze dat nog zo graag willen.

Ze wist dat het niet makkelijk was om iets goeds voor elkaar te krijgen wanneer er een reeks aan slechte dingen gebeurde, maar als ze het voor elkaar zou kunnen krijgen zou ze dat doen. Toch hielp Thawrage in die zin wel om haar gegrond te houden erin en realistisch te zijn. "Dat is inderdaad het beste. Zolang we achter hem staan is het al iets." Dan maakte het niet uit wat voor een beslissing hij maakte, zolang zij het eventueel maar recht konden zetten. "We kunnen hem alleen advies geven wanneer hij erom vraagt." Anders zou hij zijn beslissingen zelf moeten maken, maar ze hoopte wel dat hij zou vragen om advies wanneer hij het nodig had.

Thawrage gaf haar een ijzig knikje. Blazestar kon alle hulp wel gebruiken wat dat betrof, ook al probeerde hij nog zo koppig en zelfstandig over te komen. Iedere kat had volgers nodig, anders werd het niet veel en zeker niet in een Clan of een andere grote groep katten. De enige reden dat die pest van een BloodClan nog bestond was omdat er ratten waren die wilden volgen, die bleven geloven dat ze de Clans over konden nemen op één dag. Zolang die hoop niet werd uitgeroeid, zou het obstakel blijven bestaan. ”Correct,” antwoordde hij op een koude toon. Omdat hij voor de rest niet echt iets had om te bespreken, stond hij op en schudde hij zijn vacht kort uit. Foxdung. Met een ijzige blik keek hij naar de sneeuw, alsof hij het met zijn gloeiende blik kon smelten. Jammer genoeg was dat niet zo. Er waren ook bepaalde katten die hij graag zag schroeien onder zijn blik, maar helaas. ”Dat was weer een gezellige theeklets, maar helaas gaat het leven verder,” zei hij op een koude toon, waarmee hij zo veel wilde aangeven als dat hij verderging met zijn taken. Hij gaf haar een simpel knikje en deed verder geen moeite om het gesprek af te sluiten, waarna hij haar de rug toekeerde en wegliep. Hij had andere dingen te doen, al moest hij wel toegeven dat dit gesprek niet helemaal een verspilling van zijn tijd was geweest. Misschien.

Ze wist dat ze alles zo'n beetje gezegd had dat ze wilde en ze was allang blij dat iemand had geluisterd, want als ze dit had geprobeerd naar een van de warriors die tegen Blazestar waren geweest, dan was het heel anders gelopen. Ze knikte dan ook kort toen Thawrage aangaf dat hij verder ging. Ze had zelf ook nog genoeg te doen, dus ze draaide zich van hem weg en liep de andere kant uit. Eens zien of ze misschien nog iets kon vangen.

[Topic uit]