Every bird gone unheard

Al zo'n drie leafbares was de kater doorgekomen. En alle drie waren niet zo arm-moedig geweest als deze. Kou vrat door zijn niet bestaande vet laag heen als zout door sneeuw- ze hadden nog genoeg om rond te komen..maar de kater vreesde voor de toekomst en maakte zich zorgen om zijn verwachtte kindjes. Het was daarom ook dat de kater vaker zijn eten naar Routnose toe schoof onder de smoes dat hij al gegeten had, ze voedde immers meer dan alleen haarzelf. En duidelijk was inmiddels dat het niet ging om een eenling of tweeling. De kater glimlachte kort terwijl het wit van de wereld om hem heen op zijn netvliezen brandde door het koude licht dat er op reflecteerde. Hij kon niet wachtte ze voor het eerst te mogen ontmoette, zijn geduld was al opgeraakt toen het nieuws van hun bestaan aan hem was overgebracht. Het zou niet lang meer duren volgens Routnose, Bluejay had enkel stom kunnen glimlachen terwijl hij zijn poot op haar buik had gedrukt. Het waren kleine etters, zoals ze hun moeder schopte en wakker hielde, kleine opdonders in groei-

+ Nevermind

De oudere kater opende zijn brede kaken in een wijde geeuw. Zijn poten uitstrekkende om zijn oude lijf aanhoorbaar te horen krakken. Langzaam boog hij naar voren om ook zijn achterhand dezelfde behandeling te geven. Hierop volgende kwam hij langzaam naar voren, zijn lichaam uitschuddende. "Starclan, dit weer doet mij geen goed," zei hij zachtjes met een grijns op zijn snuit. Voor hem was het weldra de tiende keer dat hij hierdoor ging en... Nou ja, het was altijd wel irritant, maar Nevermind had altijd kleine manieren om zichzelf gezond en wel gevoed te houden. Toen hij jonger was pestte hij andere katten tot op het punt dat ze hun voedsel aan hem gaven. Dat gedrag vervaagde wel met leeftijd, waarbij hij uiteindelijk wel gewoon door de honger heen beet meestal. Nu hij niet langer deel uitmaakte van Shadowclan was het allemaal een stuk moeilijker om aan een stabiele eenheid te komen. In bloodclan had hij nog wat dingen kunnen doen, maar hij begon wel te merken dat zijn lichaam niet meer was zoals het hoorde te zijn. De reden waarom hij nu ook in een schuur leefde. Een oud vrouwtje plaatste af en toe een bordje melk of brokken neer. En ondanks dat hij het altijd aan de kanten schoof door zijn geloof, kon hij het gewoon niet meer permiteren. Hij was te oud geworden om zijn lichaam te dwingen in dit taaie weer. En daarbij... Hij was altijd een kat geweest die de makkelijke uitweg koos. Waarom ook niet?

Hij had een goed ontbijt binnen gekregen en had wonder boven wonder zelf een rat weten te grijpen die aan het graan zat te peuzelen in de schuur. Met een grijns op zijn snuit had hij het ding mee genomen naar buiten, met het plan het op te eten op een mooi zicht van het bedekte weiland. Met een paar slordige sprongen klauterde hij op een paar hooibalen, voordat hij het hem gemakkelijk maakte en de prooi voor zich neerlegde. De zwarte kater nestelde zich wat in, een gaap van zijn bek komende. Zijn helderblauwe ogen langzaam glijdende over de sneeuw... Totdat deze opgebroken werd. HIj kantelde zijn kop wat en knipperde rustig. Die kanjer zag er niet al te best uit, vast een clankat of rogue die het niet al te best deed met het weer. Niet vreemd ook. "Hey knul!" zei hij met zijn diepe stem, een knikje naar hem. "Opzoek naar iets?" Een lachje op zijn lippen terwijl hij neerkeek op de ander. Het was dat hij geen geur had, anders had hij zo gemerkt dat dit een shadowclanner was... En meer.

Bluejay hield er van nieuwe katten te ontmoeten. Rogues fascineerde hem, al sinds hij jong was had hij met nieuwsgierigheid en respect naar hun manier van leven gekeken. En door de manen en jaren heen had hij hier en daar wat vriendschappen gesloten met het volk buiten de clan grenzen. Als jonge snotneus was hij soms zelfs dagen weggeweest om te doen wat hij zelf wilde, rond te hangen met zijn vrienden en lekker de rebel uit te hangen. De extreme waren nu gelukkig door ervaring en opgroeien er af gesleten, maar nog altijd ging hij vriendelijk om met tandhalsband loze katten die hij hier op het lijf liep.

Behalve met hem dan.

Het twijfelen alleen al sprak voor zich. Het feit dat zijn zoon goed moest luisteren, kijken en graven in een ver verleden om te weten wie er voor zijn neus stond, toonde hoe kwaad hij mocht zijn op de rogue. De zilveren kater kneep abrupt bij realisatie zijn ogen tot spleetjes en snoof minachtend. "Niet naar jou in ieder geval" beet hij van zich af voor een ongelovige grinnik hem ontsnapte "Je zou toch denken dat een vader in ieder geval niet te dom zou zijn om zijn eigen zoon herkennen. Maar oke je bent nooit een vader voor ons geweest."