heaven

Mouse kwam hier niet graag, niet meer tenminste. Ze kon zich niet herinneren dat ze er vroeger zoveel problemen mee had, maar nu... de torenhoge rotsen en het koude water dat er vanaf stroomde en overal heen spetterde. Het gaf haar gewoon een naar gevoel. Hoeveel kattenlevens had de stroom onderhand wel niet genomen? Een vraag zonder duidelijk antwoord, maar het waren er hoe dan ook te veel.

Maar Mouse had geen keus, of ze het nou fijn vond of niet - ze was op borderpatrouille gestuurd. Dat betekende dat ze dit moest doen, ze moest hier lopen om de grens in de gaten te houden. Al verwachtte Mouse niet dat hier zo gauw iets zou gebeuren. WindClan zou gek zijn om hier een oversteek te maken, immers - en prooi stelen uit de rivier? Er was überhaupt niet veel vis hier... de waterval jaagde ze bijna allemaal weg.

Hoewel ze hier en daar wel wat vissen zag zwemmen naarmate ze langs het water liep, waren ze de moeite amper waard. Te klein, te dun; al zou je vangen, was het hap-slik-weg. Mouse trok haar ogen van de stroming af toen er een vreemde geur haar neusgaten binnendrong, gevolgd door het geritsel van gras dat verpletterd werd onder poten en uiteindelijk een figuur. Klein, rood - wacht, kende ze hem niet ergens van? Ja, jawel - het was Blazestar, de leider van WindClan. God, wat was hij veranderd sinds de laatste keer dat ze hem had gezien.

De grijze kattin duwde haar oren wat naar achteren toen de leider haar aansprak - met haar nieuwe naam. Ze vloekte binnensmonds om het feit dat de andere clans al wisten hoe Starclan had besloten haar te dopen - ze had liever gewild dat ze daar nog wat langer in het duister zouden tasten. Of nog beter - dat ze het helemaal nooit zouden weten. Maar Mouse erkende dat die wens onmogelijk was. Ze ving de kalme blik van de kater op en beantwoordde die met een respectvol knikje. Ergens vroeg ze zich af hoe lang het had geduurd voordat het woud wist dat de kater voor haar tot star was benoemd - een of twee weken? Waarschijnlijk nog niet eens. Dus misschien mocht zij nog van geluk spreken dat het bij haar nog enkele maanden had geduurd.

"Gegroet, Blazestar," begroette ze de kater terug, haar stem verrassend licht en zacht, erg onkarakteristisch - de toon die ze normaal aansloeg was koud, hard en neerbuigend. Mouse trok aan haar oor toen ze in de gaten kreeg dat de kater weer wilde doorlopen, en ze gaf hem dan ook expres de indruk dat zij hetzelfde zou doen. Dat een enkele begroeting van haar kant genoeg was en dat er verder geen heel gesprek omheen gewikkeld hoefde te worden.

Tot het laatste moment.

"Hoe gaat het met u?" begon ze, kijkend naar de kater. Hij was al omgedraaid en had een paar stappen gezet. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar ze stelde zich voor dat hij niet al te blij was met het feit dat hij toch met haar moest gaan praten.

Toen Blazestar zich naar haar omdraaide, verscheen er toch een glimlach op zijn snuit. Hij knikte naar haar en verzekerde haar dat het goed met hem ging. Maar Mouse trok haar twijfels bij die bewering. Hij wierp de vraag terug, en deed zelfs net alsof hij geïnteresseerd was in haar trainingen. Ze haalde nonchalant haar schouders op als reactie op beide vragen. Ze had geen behoefte om haar situatie met de leider te bespreken; ze wilde liever een ander onderwerp aansnijden. Met enkele stappen naar de oever toe bewoog ze zich, waarbij ze enkele waterspetters op haar poten voelde vallen. "Weet u dat zeker?" begon ze, voorzichtig. "Ik wil van niets uitgaan, maar de reden waarom ik het vroeg was omdat-" Mouse trok aan haar oor en overwoog kort hoe ze haar gedachten het beste kon verwoorden. "U er namelijk erg vermoeid uitziet." En niet het soort moeheid van een paar nachten slecht slapen, maar een diepe uitputting, van alles.

Ze had niet verwacht dat hij zo snel zijn hart bij haar zou luchten, dat hij zou delen wat er werkelijk aan hem knaagde - wat hem van binnen kapotmaakte. Ze waren immers vreemden voor elkaar, ondanks dat ze zijn wonden had verzorgd toen. Dat was uit plicht, en hoewel ze er niet aan twijfelde dat Blaze daar dankbaar voor was, was ze er ook van overtuigd dat hij het niet anders zag. Het was immers haar taak om voor gewonden te zorgen, ongeacht de clan. Maar hij was haar niets verschuldigd. Zeker niet zijn zorgen. Toch was de grijze kattin niet van plan om dit zo snel te laten rusten. Ze zou blijven doorvragen, hoezeer hij de conversatie ook probeerde terug te leiden naar haar. "Niet altijd, nee," zei ze, haar stem rustig maar vastberaden. Ze herkende die vermoeidheid waar hij over sprak, maar ze herkende ook de vermoeidheid die hij verborgen hield. "Maar laten we even teruggaan naar jou, Blazestar," vervolgde ze, haar toon zachter nu, maar nog steeds doordringend. Haar blik bleef op hem rusten, vastberaden om door de façade heen te prikken en de waarheid te ontdekken. "Ik kan zien dat er meer aan de hand is dan je wilt toegeven. En ik ben hier om te luisteren, als je bereid bent om te delen." Haar woorden waren als een uitnodiging, een belofte van begrip en steun, mocht hij ervoor kiezen om zijn last met haar te delen.