Het hol van de leeuw...

Onderwerp: Het hol van de leeuw... zo 22 apr 2012 - 17:13

_{[Stormstar]

Zachte pootstappen waren het bewijsstuk voor het feit dat een kleine kitten zich uit de nursery bevrijd had en het kamp door trok. Sinds ze Nighstream's den was ingeglipt en daar herbs had gegeten, stond ze niet meer zo goed bekend in het kamp. Ze had enorme buikpijn gehad en nu zag iedereen haar als probleem kitten... Die gedachte maakte haar ziek en paranoïde. Ze had het gevoel dat iedereen haar aanstaarde en boos op haar was. Dit werd haar uiteindelijk dus ook teveel. Ze begon sneller te lopen en dook de dichtstbijzijnde den in. Wist zij veel dat het de leaders den was? Ze wou gewoon ontsnappen aan de blikken van iedereen, die zo beschuldigend leken in haar ogen.

De den was redelijk groot en leeg, al hing er een hele sterke geur. Ze trippelde nog iets verder naar binnen en struikelde over een groot nest. Met een geschrokken gilletje tuimelde ze erin, en bleef op haar rug liggen, ietwat duizelig door de plotselinge val. Pas nu ze in het nest lag herkende ze de geur, pas toen besefte ze hoe fout ze hier zat. Haar hart sloeg een slag over terwijl ze geschrokken overeind krabbelde. Pas toen merkte ze een schaduw die over haar heen viel op.. Verstard en ietwat versuft bleef ze zitten, ze durfde zich niet om te draaien naar degene die de schaduw op haar wierp. Zachtjes begon ze te rillen en daarna luid te jammeren, nog steeds zonder zich om te durven draaien. "H-het spijt me! Ik moet hier niet zijn! Zeg het alstublieft niet tegen mama het spijt me!"}

Stormstar lag in zijn nest, hij sliep rustig. Vogels vlogen over. Zijn gedachten waren in een wereld hier ver vandaan. Zijn ogen gesloten, en zijn kop was rustig.Langzaam ging zijn vlank op en neer door het ritme van zijn ademhaling. Zijn staart speelde een beetje met zichzelf en ging heen en weer. Hij werd gewekt, een geur van nieuwe ochtend douw dreef zijn neus binnen. Hij haalde diep adem, en deed zijn wijze ogen open. Er stond een tevreden blik op zijn gezicht, hij zag vogels aan zich voorbij glijden. Hij hoorde het ontwaken van het kamp rustig in zijn oren. Hij sprak kalmte en rust, heerlijk. Prachtig was de dag, en hij was tevreden met zijn leven. De zon scheen nog wat waterig over het kamp, de rivier liet een rustgevend kabbelend geluid horen. Hij sloeg zijn staart op, en keek om zich heen. Naar zich in het steen van de grot, zat een groot kruis gekrast. Eerst Crookedstar, nu had hij de andere helft gevuld. Hij vond het een mooi teken naar zijn leader, en het vormde The Star. De ster in de leaders den. Kalm stond hij op, en liep zijn nest uit. Zijn poten liepen naar de prooi stapel, en hij pakte een ekster. Toen hij zich weer terug wendde naar zijn den, zag hij er een kitten in glippen. Een geamuseerde zuchte ontsnapte hij zijn bek, terwijl hij even zijn ogen sloot. Daarna lip hijb er weer naar toe, hij zag applekit. Haar angstige kleine kopje schoot met haar ogen door het grote uit. Hij stond in de den opening. Hij zag haar in zijn nest tuimelen, dus legde hij zijn prooi voor het nest neer. Toen de kitten angstig naar hem opkeek, keek hij op haar neer met openhartige warme blik. Hij ging zitten, Stormstar grinnekte, en zei: '' Dus grote Applestar. Ik heb wat te eten voor u gehaald.'' Hij keek haar lief aan, het maakte hem niet veel uit. En het liefst, had hij dat de kittens een leuke jeugd hadden. Hij wilde niet overkomen als de grote enge boze Clanleader, want boos, eng of streng. Dat was hij niet, enkel waneer dat hoog nodig was. Nu wilde hij Applekit wel beter leren kennen. Hij wist dat ze een kitten was van Lostvoice, en Cinderfall.

_{Nerveus slikte Applekit terwijl ze de moed bijeen probeerde te schrapen om om te kijken naar de grote, waarschijnlijk boze clanleader. Hakkelend door haar getril en gebeef, draaide ze haar hoofdje om en keek ze met platgelegde oren naar haar clanleader op, haar hele vachtje was pluizig omdat het zo enorm overeind stond en ze zag er op z'n minst bang uit. Haar goudkleurige oogjes waren immers wijd open gesperd en haar kaakjes klepperden op elkaar door het rillen. Maar, tot haar grote verbazing was het enige wat ze zag in de ogen van Stormstar een warme, vriendelijke blik. Langzaam stopte ze met beven, maar ze bleef ietwat wantrouwend. Wie weet kwamen de boze woorden nog... ''Dus grote Applestar. Ik heb wat te eten voor u gehaald." Miauwde Stormstar grinnikend. Applekit hield haar kopje ietwat scheef. Ze begreep het grapje niet goed... "M-maar.. U bent.. u bent toch de clanleader..?" Stamelde, "B-bent u n-niet boos?" Vroeg ze vervolgens zachtjes, nog altijd nogal bang ogende. Applekit was altijd al de meest verlegen kit uit het nestje geweest, maar sinds dat incident in de medicine cat den is dit alleen maar vertienvoudigd. Ook was ze nooit erg assertief geweest, de enige keer dat ze dat was geweest had het haar in de problemen gebracht. En nu had het haar Stormstar's den in doen vluchten. Ze prutste nerveus met haar pootjes aan een stukje mos voor haar voetjes. Ze keek weer naar haar pootjes en durfde niet meer op te kijken, ondertussen was ze ook weer begonnen met beven. "Wees alstublieft niet boos.." Murmelde ze zachtjes met hangende oortjes.}

Stormstar keek op Applekit neer. Hij sloeg zijn staart over zijn poten heen, en glimlachte vertrouwend. Het poesje zag er heel erg bang uit en nerveus. ''Ik heb wat te eten voor u gehaald Applestar.'' was wat hij had gezegd. De kitten leek verward, wantrouwend. haar kopje hing scheef, en met grote ogen keek ze hem aan. "M-maar.. U bent.. u bent toch de clanleader..?" Stamelde ze, "B-bent u n-niet boos?" Hij grinnekte even, en ging gemakenlijk zitten. Zijn diepe stem was gerustellend. '' Ja applekit, ik ben de Clanleader. Maar ik ben enkel boos, waneer dat nodig is. Ik word niet boos omdat een kitten iets niet kan weten. Plus, katten zijn altijd welkom in mijn den.'' De wind waaide even naar binnen, en liet zijn vacht dansen. Hij hoopte, dat Applekit minder bang zou worden. Hij was niet eng, niet boos, niet geiriteerd of chagerinig. Meestal was Stormstar neutraal, met een vleugje van blijdschap. Wijsheid, sprak uit zijn ogen, hij had een lange grijze vacht van wit tot zwart en grijs en oranje rustgevende ogen. De kitten, was kortharig met grijs en wit er door heen. Ze was een lieve poes. Ze zou later waarscheinlijk ook een hele mooie poes worden. "Wees alstublieft niet boos.." Murmelde ze zachtjes met hangende oortjes. Hij hief zijn poot op, en raakte haar kopje zacht aan. '' Zoals ik al zei, ik ben helemaal niet boos, maak je geen zorgen. Niet zo droef en bang kleine. De wereld is er veel te mooi voor, en van fouten kun je leren. We zijn toch allemaal klein geweest?'' Hij lachtte even. '' Denk je echt dat ik er altijd zo uit heb gezien? Ik was ooit ook een kleine kitten. Verlegen, en wist nooit zo goed wat ik moest zeggen of doen. Maar daar leer je mee omgaan, maak je geen zorgen''

_{Applekit's oortjes zaten nog steeds verlegen in haar nog kitten wollige nekje gedrukt, zo plat als maar kon. Ze was duidelijk niet op haar gemak bij de clanleader. Nog steeds gespannen, sprong ze iets achteruit toen Stormstar ging zitten. De plotselinge beweging liet haar schrikken. Ze tuimelde achteruit zijn nest weer in, omdat ze geen rekening gehouden had met dat het nest achter haar was. Een beetje draaierig krabbelde ze overeind en ze schudde haar vachtje beschaamd uit. '' Ja applekit, ik ben de Clanleader. Maar ik ben enkel boos, waneer dat nodig is. Ik word niet boos omdat een kitten iets niet kan weten. Plus, katten zijn altijd welkom in mijn den.'' Miauwde Stormstar. Dit stelde Applekit duidelijk een beetje gerust. "Maar... Ik wist dat ik hier niet hoorde te komen..." Mompelde zachtjes, "Maar dit was gewoon de dichtstbijzijnde den om in te..." Ze maakte haar zin niet af, haar woorden stierven weg in de onverstaanbaarheid.

De plotselinge aanraking van Stormstar's poot tegen haar kop liet haar eerst haar hoofd eventjes geschrokken wegtrekken. Maar net zoals elke kitten, kon ze toch de warmte van zijn pluizige vacht niet weerstaan en sloot ze spinnend eventjes haar ogen. Eigenlijk had ze het best wel koud gekregen in de den... Ze zou nu immers bij haar moeder in haar lekkere, warme nestje moeten liggen, niet alleen in een donkere den. Zwijgend luisterde ze naar Stormstar's woorden. ''Zoals ik al zei, ik ben helemaal niet boos, maak je geen zorgen. Niet zo droef en bang kleine. De wereld is er veel te mooi voor, en van fouten kun je leren. We zijn toch allemaal klein geweest?'' Hij lachtte even. ''Denk je echt dat ik er altijd zo uit heb gezien? Ik was ooit ook een kleine kitten. Verlegen, en wist nooit zo goed wat ik moest zeggen of doen. Maar daar leer je mee omgaan, maak je geen zorgen'' Een beetje wanhopig keek Applekit op. "Maar iedereen denkt nu dat ik een slechte tegendraadse kitten ben... Sinds ik één dingetje fout heb gedaan.." Murmelde ze zachtjes, terwijl haar oogjes zich vulden met tranen, "Ik had het nooit zo bedoelt.. Maar iedereen kijkt nu naar me alsof ik elk moment iets kan gaan uithalen.. Het is net alsof niemand me meer vertrouwd.." Een druppel vocht biggelde langs haar wollige wangetje naar beneden terwijl ze sprak.}

Stormstar zag het angstige poesje daar zitten, een beetje ellendig, en duidenlijk niet erg op haar gemak. Ze sprong ietsjes naar achter toen hij gemakenlijk gin zitten. Ze tuimelde zijn nest toen in. Hij spinde, mischien zou ze op haar gemak zijn, als ze wist dat hij dat ook was. Een beetje draaierig krabbelde ze overeind en ze schudde haar vachtje beschaamd uit. ''Maakt niet uit.'' Stelde hij haar gerust. "Maar... Ik wist dat ik hier niet hoorde te komen..." Mompelde zachtjes, Hij knikte. Hij was er al van uit gegaan, ze was nog maar een kitten. "Maar dit was gewoon de dichtstbijzijnde den om in te..." ''Verstoppen voor andere katten die je vreemd na kijken?'' Maakte hij haar zin rustig af. Hij had een kalme uitstraling, en niks maar dan ook niks. Niks van afkeer of afkeurend iets, kwam voor in zijn toon of uitstraling. Hij kon haar best begrijpen. Toen hij zijn poot, bij haar naderde trok ze eerst geschrokken terug. Zijn nagels waren ver ingetrokken en zeker geen gevaar, dus aarzelend legde ze toch haar kopje er tegen aan. Een tevrede glimlach verscheen op zijn grijze gezicht. Een beetje wanhopig keek Applekit op. "Maar iedereen denkt nu dat ik een slechte tegendraadse kitten ben... Sinds ik één dingetje fout heb gedaan.." Murmelde ze zachtjes, terwijl haar oogjes zich vulden met tranen. Zijn poot, nog dichtbij het gezichtje, ving een traan op. En zette zijn poot terug. '' Niemand is perfect Applekit. Je bent nog maar jong, het maakt dan niet zoveel uit of je fouten maakt. Als je er maar van leert, en het de volgende keer wel goed doet. En met fouten maken, leer je leven. Iedereen doet dat, ik ook. Mischien was het niet juist, maar je bent een nog een kitten Applekit. Die zijn altijd nieuwsgierig en baldadig, maar dat is het leuke van kittens. Jullie zijn nog niet zo sereus, en je hoeft je nog niet over veel druk te maken.'' "Ik had het nooit zo bedoelt.. Maar iedereen kijkt nu naar me alsof ik elk moment iets kan gaan uithalen.. Het is net alsof niemand me meer vertrouwd.." '' Ik ben niet boos, ik ben toen ook niet boos geweest. Ik vetrouw je Applekit, iemand die eerlijk is kun je vertrouwen. Het is iets zo klein, waar je je niet druk om hoeft te maken. Als het je echt stoort, zal ik wel met mijn warriors er over praten, of ze gewoon normaal kunnen doen. Iedereen heeft recht op een twede kans.'' Hopenlijk was ze nu niet meer zo onzeker.

_{Nog steeds gespannen als een opgewonden veer, zat Applekit daar. Haar fight or flight instinct begon ondertussen ook al te parte te spelen, en neigde ernstig naar het gedeelte flight. Maar ja, hoe zou het staan? Zomaar de leaders den uitvluchten en ervandoor te gaan? Dan kon ze het helemaal vergeten. Ze dwong zichzelf dus om op haar locatie te blijven zitten en zat daar dus met gebogen hoofd, schouders hoog en haar wollige staartje om haar voorpoten heen gekruld, zo strak mogelijk. Het leek alsof ze wel door de grond heen zou willen zaken, ter plekke verdwijnen. Maar ja, als dat toch eens mogelijk was... Ze maakte weer een gespannen sprongetje toen Stormstar haar gedachten leek te raden en haar zin af te maken. Met haar goudkleurige oogjes zo rond als de volle maan keek ze Stormstar aan, haar nekvachtje overeind. "H-hoe weet u d-dat?" Stamelde ze, maar toch bleef ze genieten van de warmte van Stormstar's vacht. Eén van de eerste instincten van een jonge kitten, zoek de warmte. Onbewust kwam er dan ook een zacht gespin uit haar keel geslopen terwijl ze haar ogen half sloot in een ietwat slaperige uitdrukking. Een teken van vertrouwen. Het was niet zo zeer dat ze de clanleader wantrouwde, ze was gewoon bang voor reacties. Al die spanning die ze voelde had haar moe gemaakt.

Stilzwijgend luisterde Applekit naar de woorden van Stormstar, een heel betoog. "Niemand is perfect Applekit. Je bent nog maar jong, het maakt dan niet zoveel uit of je fouten maakt. Als je er maar van leert, en het de volgende keer wel goed doet. En met fouten maken, leer je leven. Iedereen doet dat, ik ook. Mischien was het niet juist, maar je bent een nog een kitten Applekit. Die zijn altijd nieuwsgierig en baldadig, maar dat is het leuke van kittens. Jullie zijn nog niet zo sereus, en je hoeft je nog niet over veel druk te maken." Sprak Stormstar, zijn stem kalm en wijs. "Maar ik wil niet baldadig zijn..." Murmelde ze zachtjes, met achteruit gelegde oortjes. "Ik ben niet boos, ik ben toen ook niet boos geweest. Ik vetrouw je Applekit, iemand die eerlijk is kun je vertrouwen. Het is iets zo klein, waar je je niet druk om hoeft te maken. Als het je echt stoort, zal ik wel met mijn warriors er over praten, of ze gewoon normaal kunnen doen. Iedereen heeft recht op een twede kans." Nu schoot Applekit's hoofdje geschrokken overeind, alsof ze wakker geschud was. Haar vachtje stond overeind en ze had haar oogjes weer opengesperd. "Nee nee! Ik wil niet dat ze straf krijgen voor iets wat ik fout heb gedaan!" Miauwde ze geschrokken.}

Stormstar keek het kleintje aan. Ze was zo onzeker, zo in zichzelf. Het deed hem afvragen, waarom ze zo was. Het kon toch niet zijn, dat dat kleine incidentje, het had veroorzaakt? Hij zuchtte even. Hij had medeleiden met het poesje. Ze sprak angstig, "Maar dit was gewoon de dichtstbijzijnde den om in te..." ''Verstoppen voor andere katten die je vreemd na kijken?''Maakte hij haar zin rustig af. Haar oogjes werden groot als de volle maan, haar nek haartje omhoog. "H-hoe weet u d-dat?" Stamelde ze. Stormstar grinnekte even, en sloot een moment zijn ogen. '' Dat was niet zo moeilijk om achter te komen Apple. Plus, ik ken dat gevoel. Ik herken het van ver, en bij sommige is het erger dan bij anderen.'' Hij krouwde zachtjes met zijn poot over haar kopje. Ze leek het behagenlijk te vinden. Stormstar sprak wijs, over de dingen die haar dwars zaten. "Maar ik wil niet baldadig zijn..." sprak ze uiteindelijk. Hij keek haar medelevend aan. ''Bang dat je er weer komentaar op krijgt? Of liever ergens wegkruipt. Om je met je eigen gedachten te bemoeien? Je zult een goede warrior worden Applekit.'' Het was waar. Hij vond dat ze mischien terug getrokken bang en onzeker was. Maar hij zag meer achter haar ogen, het moest alleen nog tevoorschein komen. '' Je bent verstandig, en ooit zul je ook wijs zijn. Maar eerst zul je, jezelf er over heen moeten zetten. Je er over heen zetten, dat het leven niet anders is als dit. Heb er vertrouwen in, en loop er niet voor weg. Je kunt het wel.'' Hij zei tegen haar, dat hij over haar probleem zou praten met de andere warriors. Maar dat wilde ze ook liever niet geschrokken en met grote ogen sprak ze, "Nee nee! Ik wil niet dat ze straf krijgen voor iets wat ik fout heb gedaan!" Miauwde ze geschrokken. ''Rustig, rustig maar Applekit. Ik zal het enkel tegen ze zeggen. Ik zal niet boos zijn, en al helemaal niet straffen geven. Het is enkel, dat ik het tegen ze zeg, en liever niet heb. Daar is niks kwaad aan.'' Arme Applekit. Ze was zo anders dan de anderen, ze hoefde helemaal niet zo onzeker te zijn.

_{Nog steeds zachtjes rillend keek Applekit Stormstar aan. Hij wist zo veel... Het was als een bedreiging en dat vond ze maar helemaal niks. Wat kon hij nog meer allemaal van haar weten? Wat voor een dreiging hing er boven haar jonge hoofdje? Voor een gesloten iemand zoals Applekit was het doodeng dat iemand wist waar ze het over had. Ze wou daarom maar wat graag antwoord hebben op de vraag hoe hij dat wist. Dan kon ze voortaan erop letten en ervoor zorgen dat dat niet meer zou gebeuren... Dan kon ze haar gedragingen beter onder controle houden. "Dat was niet zo moeilijk om achter te komen Apple. Plus, ik ken dat gevoel. Ik herken het van ver, en bij sommige is het erger dan bij anderen." Sprak Stormstar en voorzichtig keek Applekit op met haar goudkleurige oogjes groot. "Dat geloof ik niet," Miauwde ze zachtjes, "U bent de clanleader, u kan niet zo verlegen en klein geweest zijn als ik." Er klonk ongeloof in de stem van de jonge kitten terwijl ze haar kopje weer weg draaide. Toch was het krouwen over haar kopje geruststellend, en ze bleef dus zachtjes spinnen. Een diep gerommel in haar keel dat oprees uit haar mondje.

''Bang dat je er weer komentaar op krijgt? Of liever ergens wegkruipt. Om je met je eigen gedachten te bemoeien? Je zult een goede warrior worden Applekit.'' Miauwde Stormstar zijn complimenten naar haar. Applekit keek nog steeds weg en haalde ietwat onverschillig haar schouders op terwijl ze haar oortjes weer naarachter legde. Een duidelijk teken dat ze er zelf niet zo heel erg veel vertrouwen in had. Hoe kon ze ooit zo dapper worden als haar vader? Of zo sociaal vaardig als haar zusje? Of zo mooi en sterk als haar moeder? Icekit had het al niet gered... Waarom had zij het recht gekregen om te leven en Icekit niet? '' Je bent verstandig, en ooit zul je ook wijs zijn. Maar eerst zul je, jezelf er over heen moeten zetten. Je er over heen zetten, dat het leven niet anders is als dit. Heb er vertrouwen in, en loop er niet voor weg. Je kunt het wel.'' Stormstar probeerde haar duidelijk moed in te spreken, maar ze ging er absoluut niet op in. Complimenten waren altijd al iets moeilijks geweest voor de jonge Applekit, een soort kronkel in haar hoofdje dat het allemaal niet mogelijk was of niet kon. Ze bleef dus strak naar de muur van de den staren, ze durfde Stormstar niet aan te kijken. Ze trok immers zijn woorden in twijfel, en niet op zo'n kleine manier ook...

Maar toen de leader over straffen begon te praten, raakte de jonge kitten al helemaal overstuur. Haar vachtje begon te pluizen omdat haar haren recht overeind piekten en haar ogen had ze wijd opengsperd, het was de eerste keer sinds tijden dat ze Stormstar weer recht aankeek. Ze was helemaal over haar toeren geraakt dat ze anderen misschien wel in de problemen had gebracht. Maar Stormstar stelde haar op efficiente manier weer gerust. ''Rustig, rustig maar Applekit. Ik zal het enkel tegen ze zeggen. Ik zal niet boos zijn, en al helemaal niet straffen geven. Het is enkel, dat ik het tegen ze zeg, en liever niet heb. Daar is niks kwaad aan.'' Toch bleef Applekit ietwat behoedzaam naar Storsmtar loeren. "Ik wil niemand in de problemen brengen.." Herhaalde ze zachtjes.}

Applekit zat hem verbaasd aan te kijken. "Dat geloof ik niet," Miauwde ze zachtjes, Stormstar ging even liggen. Zijn ene poot onder zijn borst geslagen, zodat zijn kop nu op gelijke hoogte was als de kitten. "U bent de clanleader, u kan niet zo verlegen en klein geweest zijn als ik." Er klonk duidenlijke ongeloof in de stem van de jonge kitten terwijl ze haar kopje weer weg draaide. Stormstar zuchtte, en keek even naar buiten zijn hol. Een zacht rustig mot regen kwam neer op het kamp. Zijn oren gingen omlaag en hoog. Zijn staart om zich heen. ''Ik kan het me makkenlijk voor stellen, dat je dat niet gelooft Applekit. Ik zou mijzelf ook bijna niet geloven. Iedereen lijkt altijd tegen me op te kijken, dat ik zo dapper en sterk ben.'' Hij keek naar de lucht, kleine grijze wolken waren samen gepakt. ''Maar het is toch zo. Ik was klein, nog maar een kitten. Het was bladkaal, koud en het sneeuwde. Mijn vader moeder en ik, we liepen langs de rivier. Mijn vader zag wat op het ijs lopen en dacht dat hij over het ijs kon. Maar het bleek niet dik genoeg te zijn, hij zakte er door heen. Mijn meder wilde hem redden en ging achter hem aan.'' Zijn ogen gingen droevig over het kamp. Hij slikte. '' Ik heb ze nooit meer terug gezien. Ik was enigskit, mijn zusje was dood geboren. Iedereen meed me, en ontweek me. Ze gaven me enkel nakijkende blikken. Ik werd gepest door een groepje kittens die groter sterker waren. Ik voelde me nutteloos en alleen. Niemand die me begreep, ik was alleen.'' Hij nam even adem pauze, en kuchtte. '' Toen ik apperentice werd, kreeg ik geen mentor, ik weet niet waarom. Ik heb mijzelf alles geleerd en van afstand de andere na gedaan die wel met hun mentor trainde. '' Hij keek weer naar Applekit. Zou ze hem beter begrijpen? ''Ik werd warrior, nog steeds niet gewaardeert. Maar uiteindelijk, het kwam goed. Opeens bleek dat Crookedstar wel degenlijk intresse in mij had. Ik werd Deputy. Deet mijn taken goed en deet mijn best. Maar het noodlot sloeg toe, en Crookedstar overleed aan een vossenval. Daardoor, werd ik leader. Mijn leven zelf, heeft mij doen inzien. Heeft mij wijs gemaakt, en gemaakt tot wie ik nu ben. Je denkt van niet Applekit, maar vertrouw op jezelf en het komt goed. Ik heb waardering voor je.'' "Ik wil niemand in de problemen brengen.." Herhaalde ze zachtjes. '' Dat doe je niet'' Sprak hij gerustellend.

_{Eventjes sprong Applekit iets achteruit toen Stormstar voor haar ging liggen en haar blik werd weer ietwat wantrouwend toen ze de kater aankeek. Wat was hij van plan? Haar staartpunt zwiepte nerveus heen en weer terwijl ze elke beweging van haar Leader in de gaten hield. Ze was al klein voor een kitten leeftijd, dus Stormstar torende echt boven haar uit. Ik kan het me makkenlijk voor stellen, dat je dat niet gelooft Applekit. Ik zou mijzelf ook bijna niet geloven. Iedereen lijkt altijd tegen me op te kijken, dat ik zo dapper en sterk ben.'' Miauwde Stormstar. Applekit's expressie veranderde langzaam. Dit was een verhaaltje! Net zoals de meeste kittens, kon ze verhaaltjes toch echt niet weerstaan. Voorzichtig trippelde ze weer dichterbij en zette ze haar voorpootjes op Stormstar's niet onder zijn borst voorpoot om extra goed te kunnen luisteren. Haar goudkleurige oogjes waren zo rond als de volle maan terwijl ze met open mond luisterde.

''Maar het is toch zo. Ik was klein, nog maar een kitten. Het was bladkaal, koud en het sneeuwde. Mijn vader moeder en ik, we liepen langs de rivier. Mijn vader zag wat op het ijs lopen en dacht dat hij over het ijs kon. Maar het bleek niet dik genoeg te zijn, hij zakte er door heen. Mijn meder wilde hem redden en ging achter hem aan.'' Zijn ogen gingen droevig over het kamp. Hij slikte. '' Ik heb ze nooit meer terug gezien. Ik was enigskit, mijn zusje was dood geboren. Iedereen meed me, en ontweek me. Ze gaven me enkel nakijkende blikken. Ik werd gepest door een groepje kittens die groter sterker waren. Ik voelde me nutteloos en alleen. Niemand die me begreep, ik was alleen. oen ik apperentice werd, kreeg ik geen mentor, ik weet niet waarom. Ik heb mijzelf alles geleerd en van afstand de andere na gedaan die wel met hun mentor trainde. '' Hij keek weer naar Applekit. Zou ze hem beter begrijpen? ''Ik werd warrior, nog steeds niet gewaardeert. Maar uiteindelijk, het kwam goed. Opeens bleek dat Crookedstar wel degenlijk intresse in mij had. Ik werd Deputy. Deet mijn taken goed en deet mijn best. Maar het noodlot sloeg toe, en Crookedstar overleed aan een vossenval. Daardoor, werd ik leader. Mijn leven zelf, heeft mij doen inzien. Heeft mij wijs gemaakt, en gemaakt tot wie ik nu ben. Je denkt van niet Applekit, maar vertrouw op jezelf en het komt goed. Ik heb waardering voor je.'' Applekit stuiterde eventjes iets om te protesteren en onderbrak Stormstar. "Niet waar, dat kan niet," Miauwde ze zachtjes, waarna haar oren plat in haar legde. "G-gaat dat ook met mij gebeuren? Gaan ze ook zoiets met mij doen?" Jammerde ze zachtjes. "Gaat u mij ook geen mentor geven?..." Ze struikelde ietwat achteruit terwijl ze al duidelijk in paniek raakte terwijl ze erover nadacht. Maar hierna voelde ze medelijden voor Stormstar. Voorzichtig krulde ze tegen hem aan. "U hoeft niet verdrietig te zijn... De clan houdt van u.. U bent de beste Riverclan leader ooit." Miauwde ze zachtjes, ondanks dat ze nog geen enkele andere Riverclan leader gekend heeft.}

Onderwerp: Re: Het hol van de leeuw...