Black out nights and tight spaces

Het was al schemerig aan het worden toen Nightpaw haar weg naar het kamp terug zocht. Ze was alleen op pad gegaan in de middag en had eigenlijk al lang thuis willen zijn, veilig in het kamp in haar nest. Ze had echt wel goed opgelet tijdens de tour, maar in het donker leken alle bomen op elkaar. Nightpaw was het pad kwijt geraakt en had geen idee welke richting ze op ging. Ze voelde zich nog kleiner in deze wereld dan ze al was. Ze begon moe te worden. Met een zuchtje stopte ze met lopen en keek weer even goed om zich heen. Herkende ze het hier? Ze hief haar nattige pootje op. Oh, het moeras. Dat was gevaarlijk. Nightpaw moest daar maar niet door heen lopen, straks verdronk ze. Dus draaide ze zich maar weer om, hopend om toch nog voor het echte donker thuis te komen.

Foulplay

Foulplay zuchtte zacht toen dat het koude water zich een weg door zijn maag begon te banen. Gelukkig was het ’s avonds zodanig afgekoeld dat het water lekker koud was. Hij was blij dat hij geen dikke vacht had, want met temperaturen zoals de afgelopen dagen zou dat echt niet fijn zijn geweest. Newleaf en greenleaf waren niet zijn favoriete seizoenen. Gaf hem maar leaffall, waar het wat kouder was en hij wat meer moeite moest doen om zijn prooi te vangen. Veel katten zouden het waarschijnlijk niet met hem eens zijn, maar Foulplay hield wel van wat uitdaging in zijn leven. Hoe meer hij zich kon bewijzen naar zijn omgeving, hoe beter. Hij besloot om de tour via de Marshlands terug naar het kamp te nemen. Zijn ogen vernauwden zich toen dat hij een apprentice alleen zag lopen, verlicht door de schemering die heel het woud begon te omhullen in een gloed van oranje. Hij wiebelde met zijn oortjes toen dat hij Nightpaw herkende, een apprentice die nog maar amper uit de nursery was. Wat deed zij hier alleen? En zeker op dit gebied. Foulplay trok een sprintje zodat hij haar kon inhalen en tikte haar met zijn staart op haar schouder om haar aandacht te trekken. ”Wat doe jij hier alleen?” vroeg hij op een norse toon. Zeker met de naderende oorlog met ThunderClan was het niet verstandig om een apprentice alleen op pad te sturen.

Ze voelde plots een tikje op haar schouder. Met een kreetje sprong ze op en draaide ze zich om, haar vacht stond gelijk volledig overeind. Haar kleine gestalte was nu ietsje groter, maar echt intimiderend was ze niet. Zeker niet tegenover de kat die nu voor haar stond met een norse uitdrukking op zijn gezicht. 'Wat doe jij hier alleen?' Zijn stem klonk al even nors. Nightpaw voelde zich erg betrapt. 'U-Uh uhm,' stamelde ze, nog steeds een beetje van de schrik bijkomend. 'Ik uh, ik was verdwaald...' Miauwde ze kleintjes. Hij zou haar vast uitlachen. Hoe verdwaal je nou in je eigen territorium?

Foulplay onderdrukte een zucht toen dat hij haar kreetje hoorde en ze zich verschrikt naar hem omdraaide. Een bange apprentice, nog maar net uit de nursery, die ook nog eens verdwaald was? Als de andere Clans het zouden horen, zouden ze in een deuk liggen. Foulplay deed zijn best om het trillen van zijn snorharen te onderdrukken. De gedachte dat ze gewond kon raken, hielp daar wel bij. ”Nightpaw, één van de kwaliteiten die een apprentice nodig heeft om een warrior te worden, is het gebruiken van zijn of haar verstand,” merkte hij scherp op. ”De dreigende oorlog met ThunderClan maakt het niet bepaald een verstandige beslissing om alleen het kamp uit te gaan, zeker als je het territorium nog niet goed kent. De volgende keer dat je het kamp uitgaat, wil ik je samen zien met je mentor of met een warrior.” Hij kneep zijn ogen naar haar samen, maar zuchtte toen en wenkte haar met zijn staart. ”Gelukkig is er niks gebeurd,” voegde hij daar op een mildere toon aan toe. En nu dat ze hier toch waren, kon hij haar net zo goed op de proef stellen. ”Gebruik je zintuigen, Nightpaw. Weet je zeker dat je niks uit je omgeving kunt gebruiken om het kamp terug te vinden?” Hij liet zijn norse blik op haar rusten.