God only loves the elect

Onderwerp: God only loves the elect di 24 jan 2023 - 16:44

she was destined to burn in Hell Starclan

The Serpent in the Garden of Eden

Wind blies kil door haar gekrulde plukken van haar vacht. Op de hoogste heuvel die ze kon vinden zonder vijandig gebied te betreden had ze plaats genomen. Haar groene ogen keken emotieloos naar voren. Naar de mistige punten van de Highstones. Het landschap voor haar was wit van de sneeuw en dik van de mist. Een waterige kou sudderde over het land. Dezelfde kou die steeds meer in haar eigen aderen begon te vloeien. Ze voelde zich steeds kouder worden. Bitter. Gevoelloos. Ze dacht niet meer om andere, enkel haar zelf en naar haar verlangens. Andere dachten niet meer aan haar. Andere hielpen niet om het ijs in haar botten te smelten. Ze gaven niet om haar, vroeger niet, nu niet, nooit niet. Zelfs de sterren niet. Ze keek naar de bergenpunten. De plek waar de heilige moonstone in verscholen zat. Zelfs ze nu een greintje hoop probeerde op te vangen van de sterren deden ze extra hun best om zich te verschuilen van haar zicht.

MONTY

_{Groot pakje Marlboro rood}
God only loves the elect Agateo13

Als je beter kijkt naar de mist lijkt er bijna alsof de flarden zich vervormen tot figuren. De gelijkenissen met andere katten is groot, maar het is enkel gezichtsbedrog toch?

she was destined to burn in Hell Starclan

The Serpent in the Garden of Eden

Haar groene ogen bleven hangen op de mistdeken. Kleine vlokjes sneeuw begonnen naar beneden te dwarrelen. Het maakte haar gezichtsveld nog waziger. Ofcourse. Serpentguise kneep haar ogen toe in de hoop nog wat van de Highstones te kunnen zien. Juist nu wanneer ze zocht naar iets van een glimp van hoop deed de wereld hun uiterste om het te blokkeren. Waarom was ze hier ook gekomen? Het was onzin. Ze was al vanaf haar geboorte een verloren zaak. Ze was teleurgesteld in haarzelf. Zoekend naar een sprankje van haar voorouders, bah! wat dacht ze wel niet. Ze was geen goeie kat. Starclan had al een toekomstplan voor haar geschreven en dat was dat. Ze zouden niet naar haar toe komen en zeggen dat er nog een kans was. Dat ze niet slecht was. Dat ze ook lief kon hebben en geven. Dat ze het haar zouden vergeven.. Boos kwam ze overeind. Haar oren diep in haar nek gedrukt. Er prikte iets heets in haar ogen. Wat was dit? Een dik gevoel sloop in haar keelgat. Begon ze nu.. nee- nee, nee. Nee ze zou verdomme niet huilen. Huilen was voor zwakkelingen! Ze had nog nooit gehuild en ze was van plan dat zo te laten. Ze schudde pissig met haar kop van links naar rechts. Toen ze weer opkeek zag ze dat de mist dikker was geworden. Huh? Hoe in godsnaam was dat zo snel gebeurd? Serpent drukte haar wenkbrauwen samen. Bewoog het nou ook? Ze schudde haar kop wederom. Het was gewoon de wind ofzo. Toch leken haar ogen als magneten getrokken te worden naar de dikke mistdeken. De zwarte she-cat bleek kijken, kijken naar hoe de mist begon te dansen over de vlaktes in de verte. Ze leken te vormen in.. vormen? Wat..? Ze stapte een stapje ernaar toe. Haar kop draaide scheef. Haar hart kneep kort samen toen ze een bekend figuur zag vormen. Was.. was, was dat een kat? Serpentguise wreef ruw in haar ogen met haar voorpoot maar dat veranderde niet het beeld was ze zag. De mist vormde veder en nu stond er niet één kat maar meerdere. Angst kietelde ineens als vlooien door haar vacht heen. Wat gebeurde er? Wat, wat wat was dit!? Was ze zo wanhopig geweest dat ze begon te hallucineren? Waren dit echt katten? Misschien waren het Windclanners.. die woonde hier vlakbij. Mousedung. “Hallo?” Riep ze dan ook. Haar stem luid maar hakend in haar keel. Duidelijk was ze erg verrast.. en ook wel een beetje bang. Serpentguise zette haar staart dik op, hoog en fiers in de lucht. Ze zou zich niet verjagen als dit vijandige katten bleken te zijn. Misschien was ze dan wel bang, ze was niet laf.

MONTY

_{Groot pakje Marlboro rood}
God only loves the elect Agateo13

Je roep gaat verloren in de koude stilte om je heen, er weerklinkt geen antwoord. Plots, in de dikte van de mist lijken twee ogen je aan te staren vanuit de verte.

she was destined to burn in Hell Starclan

The Serpent in the Garden of Eden

Haar stem echode door. Doodse stilte kreeg ze ervoor terug. Kilte trok vanuit de grond haar poten in. Haar hart begon sneller te slaan. Ze snapte niet wat er gaande was en dat was voor de she-cat erg moeilijk mee om te gaan. Ze was dan geen control freak persé maar ze had vaak de touwtjes in de hand. Ze was goed met haar omgeving strak te houden, altijd wist ze wel wat te doen in momenten van hoge adrenaline of stress. Maar nu. Nu stond ze vastgenageld. Serpentguise trok haar lip op tot een grauw. “Wie- wat zijn jullie!?” Riep ze weer. “Hou me niet voor de gek, geef me antwoord!” Dwong ze. Of zover je.. ‘mist’ kon dwingen dan. Haar staart zette nog dikker op. Ze vond dit behoorlijk spooky. Vooral toen in de verte van de mistdenken twee ogen haar aankeken. Een koude plens met water leek even over haar heen gegoten te worden. “Jij!” Riep ze bars. Zo hoopte ze dat de onbekende katten niet doorhadden dat ze eigenlijk zeven kleuren scheet. “Wie ben jij- wie zijn jullie?” Ze keek vluchtig de figuren af. Ze knipperde weer met haar ogen, proberend haar zicht goed te krijgen ondanks het sneeuw. Ze rook de lucht maar ook dat maakte haar niet wijzer. Het enige wat te ruiken viel was kou en water. Geen Windclan patrol dus.. maar wat dan wel?

Was dit.. hen? Waren ze haar voorouders? Dat zou een behoorlijk zieke grap van hun zijn. Het kon niet. Ze zouden niet met haar contact nemen. Misschien waren het san de geesten van de Dark Forest. Misschien kwamen ze haar halen.. Die gedachten duwde ze snel weer weg. De zwarte she-cat zette een stap naar achteren uit voorzorg. F uck..

MONTY

_{Groot pakje Marlboro rood}
God only loves the elect Agateo13

De ogen blijven je nog even aanstaren, voordat ze weer lijken te verdwijnen in de mist. Voor een paar seconden gebeurt er niks, complete stilte om je heen. Dan vanuit het niets lijkt de nevel zich te splitsen op een plek als een schaduw de mistbank verlaat. Een krijsende uil vliegt op, de hemel tegemoet.

she was destined to burn in Hell Starclan

The Serpent in the Garden of Eden

De ogen bleven haar aanstaren. Diep, onbeweeglijk, kil als de nacht. Geeneens geknipper. Niks. Het had haar in diens greep. Het was beangstigend maar hoe langer ze terug staarde hoe meer.. het vertrouwelijker het begon aan te voelen. Hoe meer ze werd ingesluisd door de blik. Serpentguise zwiepte met haar staart. De stap die ze daar straks naar achteren had gezet zette ze nu weer terug. Ze stapte dichterbij. De mist bewoog weer langzaam op. Steeds meer als ze naar voren kwam hoe meer de mist zich weer indekte en de ogen weer terug inslikte in diens dikke deken. “Wacht!” Riep ze nog terug maar het was weg. Het enige wat ze terugkreeg was weer de kille stilte. Enkele secondes stond ze daar, vast aan de grond. Verbaasd maar ook verward. Toen, plots, leek het voor haar de mist op te splitsen. Alsof de mist die geheel het land bedekt had ineens een pad opende. Een pad zwart van de schaduwen. Een krijs weerklonk, klappende vleugels en woosh een uil leek ineens haar kant op te schieten. Serpentguise ogen werden groot van schrik. De uil steeg omhoog, hij was als een speer door de lucht. De she-cat keek als bevroren toe. Haar mond open in bewondering. De uil vloog de hemel tegemoet..

Het voelde alsof er iets tegen haar gezegd werd.. was dit zoals een teken die medicine cats en leaders soms kregen?

MONTY

_{Groot pakje Marlboro rood}
God only loves the elect Agateo13

Het dier verdwijnt in de duisternis en de stilte keert weer terug. De figuren in de mist zijn er niet meer en de wereld om je lijkt stiller dan ooit. Even lijkt het zo te blijven, totdat er zachtjes getik klinkt op de rotsen wat langzaam harder begint te worden. Hagelsteentjes vallen langs en uiteindelijk ook op je.

she was destined to burn in Hell Starclan

The Serpent in the Garden of Eden

Hoe plots de uil was gekomen was hij net zo snel weer weg. Met haar ogen nog gericht op de hemel keek ze naar de openlucht waar de uil daarnet nog gevlogen had. Toen ze haar blik weer terug richtte op de wereld om haar heen waren de figuren in het mist verdwenen. Alles was weer weg en lieten haar weer in een doodste stilte achter. Serpentguise wist niet meer wat ze voelde. Ze had geen gedachten meer in haar omgaand. Wat er net gebeurd was, was woordloos. Ze wist niet als ze moest geloven dat daarnet echt was geweest of dat ze gewoon toevallig aan het dromen was omdat ze in slaap was gesukkeld. Was het een teken geweest, een illusie van haar brein, of was het een waarschuwing? Een zacht tikkend geluid vulde haar oren. Alsof er kleine steentjes vanuit de lucht op de grond vielen. De zwarte she-cat duwde haar oren in haar nek. Het was begonnen met hagelen en met de seconde leken de hagelstenen harder en harder naar beneden te kletteren. Serpentguise keek om haar heen, zover ze kon zien dan met deze wazige uitzicht. Ze kon terug naar het kamp rennen of onderweg op Riverclan gebied een schuilplaats vinden.. maar dan was ze sowieso al doorweekt voor ze aankwam. Ze kon ook naar de dichtbijgelegen plek: de tunnels en groten van de Highstones. Haar ogen hadden de Highstones vast. Ze schudde haar kop. Nee, nee daar ging ze echt niet heen. Met een ruk draaide ze zich om en verdween van de plek. Ver in haar achterhoofd wist ze waarom ze gekozen had om niet veder te gaan. Ze was bang voor wat er zou gebeuren als ze bleef. Bang dat ze geconfronteerd werd met de waarheden.

MONTY

_{Groot pakje Marlboro rood}
God only loves the elect Agateo13

Onderwerp: Re: God only loves the elect