Niet tijdens de werkuren

Onderwerp: Niet tijdens de werkuren za 28 jan 2023 - 16:38

Een ranke witte calico poes met twee goudkleurige ogen trippelde door de Twoleg Place. Ze keek met bedachtzame ogen toe hoe de twolegs (die onder de rogues 'mensen' worden genoemd) binnen in hun warme nesten zaten. Ze aten heel veel en gingen ook veel zitten voor iets dat steeds bewoog. Daintywhiff had een paar nesten waar ze wel eens binnen mocht. Ze vond het vreemd genoeg minder erg dan ze had gedacht. Hoewel ze de mensenhanden nog niet zo fijn vond genoot ze meestal bij het warme vuur. Nu waren de mensen weg en had ze nood aan een warm plekje waar ze even spinnend kon slapen. Ze koos dan ook een verlaten tuin uit waar ze met gemak op het hek sprong. Het was van hout en de rode verf bladerde er vanaf. Daintywhiff tuurde naar binnen. Het nest was donker en er zat geen beweging in. Net wilde ze aan de andere kant van het hek afspringen toen ze geritsel achter zich hoorde. Ze draaide haar oor, maar keek nog niet die richting op.

+ Crowpaw,
- Gepost in Twoleg Place
- Probeer een Twoleg-nest binnen te dringen

No Matter What I Do, I Don’t Feel Anything

Crowpaw

Every bird, gone unheard. Starving where the ground has froze
The winter sunrise, red on white; Like blood upon the snow

Ze had de geur eerst niet herkend. Vervormd en compleet anders dan toen ze nog deel uitmaakte van Windclan. Maar Crowpaw was zeker dat ze het herkende, iemand die ze ooit had gekend. En met die gedachte was ze bedachtzaam verder gegaan. Haar kop laag aan de grond terwijl ze opkeek naar hetgeen voor haar. Ze had de laatste dagen niks anders dan doodlopende paden bewandeld. Elk nieuw spoor eindigde in een koude vondst. Niks. Ze kon niemand er ook op vertrouwen haar te helpen, want in haar ogen had iedereen een bias, en dat was juist hetgeen waar ze zo zat over te malen. Hatelijk als je het aan haar vroeg, want waar moest je nog de waarheid vinden dan? Ze snoof even, haar maag pijnlijk samen trekkende toen een bedenkelijke frons op haar gezicht kwam. Echt moeizaam deze kwestie.

Ze knipperde even, haar kop langzaam omhoog brengende. En daar zat ze dan. De verbannen Daintywhiff, moordenaar van een krankzinnig wijf. Ze kantelde haar kopje even, een enkele wenkbrauw opbrengende. Crowpaw had het der tijd grappig gevonden, had de poes op stang willen jagen alsof het een spelletje was. Maar ze was meer matuur geworden in vergelijking met toen. Wisteria was niet goed in der kop. Toen ze nog Crowkit als naam droeg had ze haar geslaan, iets waar ze nog steeds een litteken over haar gezicht voor droeg. "Dus je bent een kittypet nu?" vroeg ze enkel. Ondanks dat haar vraag neutraal klonk, leek het meer een statement dan een echte... Vraag. Want hier rondhangen... Tja. Ze was of in de overgang naar een, of ze was er al een. Waarom zou ze anders zo lopen azen?

Crowpaw