In spite of the ache

Dit was het seizoen waar ze het minste van hield als ze eerlijk was. Er waren amper bloemen die een heerlijke geur verspreidden en de bijen waren ook niet actief nu. Het enige wat nu wel makkelijk was, was het klimmen in de bomen. Minder bladeren die in de weg zaten. Toch hield ze meer van newleaf of greenleaf. Dan kon ze hier rondlopen en kon er een bloesemblaadje op haar neus vallen, maar dat was nu niet zo. In leafbare had je dan nog de sneeuw dat ook interessant was, maar leaf-fall was gewoon minder interessant. Ze zocht een van de bomen uit en klom naar de laagste tak toe. Ze liet haar blik over de takken gaan, proberende uit te vogelen wat haar beste route zou zijn.

[Coldstreak]

Coldstreak probeerde zijn irritatie te onderdrukken terwijl hij zich door het woud voortbewoog. Leafbare en Leaffall waren zijn minst favoriete seizoenen en het was vooral deprimerend te noemen dat de prooi dit seizoen moeilijker leek te vangen als anders. Het was al vroeg behoorlijk koud en zijn ogen begonnen te tranen toen de koude ongenadig hard tegen zijn pels sloeg. Hij was blij dat Hollykit nog even moest wachten eer dat ze apprentice zou worden; Coldstreak zou haar training goed opvolgen, ook al was hij haar mentor niet. Dat was hij als pleegvader wel aan haar verschuldigd. Zijn blik gleed naar Junipernose, een warrior waar hij eigenlijk nog niet veel mee had gesproken. Hij zag haar blik naar de takken gaan en bewoog geamuseerd met zijn oortjes. ”Wil je de prooi persoonlijk uit hun hol gaan slepen?” vroeg hij op een licht plagerige toon aan haar, zich bedenkend dat dat eigenlijk nog niet zo’n héél belachelijk idee zou zijn. Hij wist alleen niet of hij op dit moment stabiel genoeg was met de knagende honger in zijn buik om überhaupt een boom te beklimmen, maar oké. Daar zou hij dan wel achter komen.

Ze wierp een blik over haar schouder toen ze iemand hoorde spreken en deed ondertussen haar best om te balanceren op de laagste tak. Ze wist dat het koud was en dat ze zelfs hierboven waarschijnlijk niks zou vinden, maar misschien zou ze geluk hebben, misschien vond ze een eekhoorn met zijn notenvoorraad hierboven. Het was alles dat ze kon proberen. "Ik hoopte hierboven meer geluk te hebben." Gaf ze dan ook eerlijk toe. "Ik kon in ieder geval niks op de grond vinden." Hoe graag ze dat ook wel had gedaan, het was niet zo en het betekende dat als ze niks hierboven zou vinden ze ook niks voor de clan terug zou kunnen brengen. Dan zou misschien zelfs iedere kat honger moeten lijden vandaag in plaats van een aantal, omdat zij niks had kunnen vinden.

Coldstreak liet zijn blik naar boven gaan en knikte haar bemoedigend toe. ”Dat is geen slechte manier van denken,” stelde hij haar gerust. ”Zullen we samen werken? Jij jaagt de prooi uit de boom en ik wacht ze hier beneden op.” Hij zou hier beneden ook meer zicht hebben op prooi die zich in haar buurt bevond, al schatte hij de kans vrij laag. Maar wie weet. De prooi moest zich toch érgens verbergen en wat was beter dan bij de bron zelf te gaan zoeken? Hij keek ingespannen naar een plek dichtbij Junipernose, maar hij zag geen beweging en zuchtte zachtjes. Dit ging nog een lange dag worden.

Het klonk niet slecht om samen te werken, zeker niet wanneer het een eekhoorn was met een beetje geluk. Als hij er een op de grond tegenkwam, dan had zij misschien geluk om het in de boom te onderscheppen en andersom misschien ook. Een vogel daarentegen zou waarschijnlijk gewoon wegvliegen, maar ze konden het proberen. "Klinkt goed," Ook al had ze er weinig vertrouwen in dat ze iets zou vinden. Ze liet haar blik door de boom gaan en ook degene naast haar, maar ze zag zo snel niks bewegen. "Zie jij al iets?" Vroeg ze aan Coldstreak, maar wist het antwoord eigenlijk al wel.

Coldstreak trok met zijn snorharen toen hij het antwoord van Junipernose hoorde. Ze kon het nog zo goed proberen te verbergen, maar zij had er net zo weinig hoop in als hijzelf. Hij wist dat ze wel hoop moesten houden om iets te vangen voor de Clan, maar het werd steeds moeilijker. Het leven leek steeds ongenadiger te worden en Coldstreak dacht niet dat hij al zo’n zware Leafbare had meegemaakt. Hij had wel eens vaker honger geleden, maar niet op deze manier. De prooi leek zich nog meer te verbergen als anders. ”Nee,” antwoordde hij dan ook eerlijk toen ze haar vraag stelde. ”Zullen we anders een andere boom proberen?” stelde hij voor. Eentje met een hol zou misschien wel eens kunnen werken. Of juist niet. Het kon immers alle kanten op gaan.

Ze voelde de teleurstelling toen de kater aangaf ook niks te zien. Een andere plek proberen zou een optie zijn, maar ze wist dat de kans klein was. Ze liet haar blik rondgaan, proberende om een goede boom uit te zoeken, maar voor zover ze kon zien was er niks. Ze klom dan ook naar beneden tot ze weer naast Coldstreak stond. "Misschien als we een stukje verderop proberen." Sprak ze tegen hem. Ze hoopte maar dat dat zou werken. "Maar ik betwijfel of we veel geluk gaan hebben vandaag, ik hoor zelfs geen vogels geluid maken momenteel." En dat maakte het bijna beangstigender, het feit dat er niks te horen was.

Coldstreak liet zijn blik naar Junipernose gaan toen dat ze naar beneden klom. Ergens vond hij het aangenamer om haar naast zich op de grond te hebben dan dat ze zo hoog in die boom naar een andere boom zou springen. Het was toch altijd een risico, zeker nu dat het gesneeuwd had en alles zo glad was. Het laatste wat de Clan kon gebruiken, was dat er ongelukken zouden gebeuren. Hij gaf haar een knikje en schonk haar een sympathieke blik toen dat ze haar woorden sprak, zijn staartpunt kort rustend op haar rug. ”Blijf hoop houden, Junipernose,” zei hij op een rustige toon tegen haar. ”Als jij je hoop verliest, merkt je omgeving dat op en dat gaat op hun ook een negatieve uitwerking hebben. Probeer positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is. Onze voorouders hebben vast ook zo’n zware leafbare gehad zoals nu en zij hebben het ook overleefd, dus wij kunnen het ook wel.” Om eerlijk te zijn, voelde hij zich ook meer tegen het pessimistische aan, maar hij had niet het idee dat hij dat kon tonen. Zeker omdat hij een senior warrior was en dus meer verantwoordelijkheid had. En ergens ook wel omdat hij het vreselijk vond als hij jongere katten de moed zag verliezen.

Ze wist dat ze misschien niet zo pessimistisch erover moest zijn, dat ze door moest gaan en hopen dat ze iets zou vinden. Maar ze wist niet of ze dit kon blijven doen, hoe graag ze ook positief bleef. Ze liet haar blik dan ook naar Coldstreak gaan toen hij zijn staartpunt kort op haar rug legde. "Dat snap ik," Antwoordde ze dan ook. "Maar dat maakt het niet makkelijker." Ze ging er niet over liegen en ze zou zich er niks over verbazen als de senior warrior er hetzelfde over dacht. "Wat houdt jou positief?" Besloot ze hem dan ook te vragen, misschien zou ze het voor haarzelf kunnen gebruiken.

Coldstreak gaf haar een sympathiek knikje. ”Het is voor niemand gemakkelijk, maar het is wel een last die we samen dragen. Probeer daar maar kracht uit te halen de volgende keer dat je gedachten de pessimistische kant op gaan,” zei hij op een rustige toon tegen haar. Hij knipperde kort met zijn ogen toen dat ze haar volgende vraag stelde. Wat hield hem precies positief? ”Ik ben denk ik gewoon een oude zak aan het worden die het niet kan hebben om jonge katten met hun hoofden naar beneden te zien,” bromde hij goedgehumeurd. ”En ik ben ook ouder en heb dus meer ervaring. Ik weet uit eigen ervaring dat het niet altijd zo hoeft te blijven zoals het nu is.” Het was waar dat dit een strengere leafbare dan anders was, maar ze zouden hier wel doorkomen. Daar was hij zeker van.

Ze had de vraag gesteld in de hoop er iets uit te kunnen halen, maar dat viel nog best wel tegen, naast het feit dat hij ouder was en dus meer leafbares dan haar had meegemaakt. Toch was het apart om jong genoemd te worden, zo jong voelde ze zich zeker niet altijd meer. Er waren genoeg katten jonger dan haar ondertussen, maar de kater was ouder, dat kon ze niet ontkennen. "Zo oud ben je nu ook weer niet." Ze kon alleen die opmerking niet helpen. Hij was een senior warrior, maar ook nog maar net. "Maar het is wel waar dat je meer leafbares hebt gezien dan ik." Dat kon ze niet ontkennen. Toch probeerde ze een glimlach op te zetten, misschien zou het helpen om het positieve in te zien.

Coldstreak bewoog geamuseerd met zijn snorharen toen dat Junipernose haar opmerking maakte. ”Je hebt gelijk. Misschien is dat maar een gedachte omdat er zo veel katten in de Clan zitten die jonger zijn dan mij.” Er waren immers meer jongere katten dan dat er oudere katten waren. De Clan kreeg er steeds nieuwe aanwinsten bij en hoewel dat natuurlijk een goed ding was, liet het Coldstreak er niet jonger op voelen. Hoewel hij nog maar net senior warrior was, zou het vast een mum van tijd zijn eer dat hij zich terug moest trekken in de elder’s den. Alleen de gedachte al liet een huivering door zijn lichaam gaan. Dat moment wilde hij immers het liefste nog zo lang mogelijk uitstellen als het aan hem lag. ”Ik zeg niet dat ik daardoor een expert ben, maar ik kan je wel met zekerheid zeggen dat het niet altijd zo slecht hoeft te zijn als nu,” zei hij op een geruststellende toon tegen haar, waarna hij zijn schouder zachtjes tegen die van haar stootte. ”Kom op. Erover praten in plaats van er iets aan te doen, helpt ook niet echt veel,” zei hij op een optimistische toon tegen haar, waarna hij zich omdraaide en in de richting van the tallpines liep. Als ze hier niks konden vinden, dan zouden ze daar maar eens moeten proberen.

Het klopte wel dat er meer jonge katten dan oude katten waren in de clan. Iets dat ook niet vreemd was, want nieuwe kittens werden steeds weer geboren, terwijl oudere katten op een gegeven moment een keer dood gingen. Ook al ging ze er vanuit dat de warrior daar nog ver vanaf zat. Hij was nog veel te jong om het leven al te laten. "Er zijn er ook genoeg jonger dan ik en zo oud ben ik ook niet." Ze wist dat dat misschien niet zou helpen, maar alle kittens, apprentice en young warriors waren sowieso jonger dan dat zij dat was. Hij had wel gelijk dat ze er beter niet over konden praten als ze er toch niet veel aan konden veranderen. "Daar heb je gelijk in, waar wil je gaan proberen?" Ze merkte wel waar hij koers naartoe zette, maar misschien had hij wat specifieks in gedachten.

Een geamuseerde blik verscheen in zijn ogen toen dat hij over zijn schouder naar haar keek. ”Dat klopt. Je hebt nog een heel leven voor je voordat je je bij de elders voegt en gaat mopperen over je gewrichten, dus maak er maar het meeste van,” zei hij op een plagerige toon tegen haar, al was er een serieuze blik in zijn ogen te zien. Ze was nog veel te jong om zichzelf al te verdrinken in de zorgen van de Clan, ook al was het meer dan begrijpelijk. Maar toch… Het leven bestond uit meer dan jagen alleen. Veel katten waren op haar leeftijd al bezig met het zoeken naar een mate en het nadenken over een familie. Coldstreak had geen idee of ze al bezig was met dat soort dingen en het voelde ook niet echt juist aan om het daarover te hebben, dus jagen it is. ”Misschien de Tallpines? Of zou onder de rotsen van the Sunningrocks beter zijn?” mompelde hij, even verdrinkend in zijn eigen wereldje voordat hij demonstratief koers zette naar the Tallpines.

Ze glimlachte bij zijn opmerking. Ze was nog niet van plan om snel naar de elders den te gaan en ze verwachtte dat gewrichtspijn dan ook nog zeker zijn tijd zou nemen. Ze had er elders vaak genoeg over horen klagen en met dit weer werd het vaak niet beter, maar dat was een zorg voor over een lange tijd pas. Eerst zou ze zo oud moeten zien te worden. Ze wist dat ze deze tijd wel door zouden komen uiteindelijk, maar de vraag was hoe. Toch wilde ze zich er niet zo erg druk over maken. Hij antwoordde haar vraag, ook al was het meer een vraag naar haar leek het wel. Dat was tenminste tot de kater verder koers zette naar de Tallpines. "We kunnen tallpines eerst proberen inderdaad." Sprak ze dan ook. Misschien zou er daar nog prooi te vinden zijn als ze geluk hadden en anders moesten ze gewoon nog een plek proberen.

Coldstreak gaf een knikje. Hij had de beslissing in principe al gemaakt voor hun tweeën, ook al zou hij gerust van koers kunnen veranderen als Junipernose the Sunningrocks toch beter had gevonden. Eigenlijk maakte het ook niet zo heel veel uit. Ze moesten gewoon prooi weten te vangen, waar dat dan ook zou zijn. The Sunningrocks was net zo’n goede plaats als the Tallpines. ”Heb je al interesse getoond naar Eveningstar om binnenkort zelf een apprentice te trainen?” vroeg hij aan haar om hun gesprek gaande te houden. Anders was de tocht naar het beboste gebied ook maar zo saai.

Tallpines of de zonnerotsen, het maakte eigenlijk niet uit. Zolang er maar prooi te vinden zou zijn. De vraag die hij vervolgens stelde verraste haar wel een beetje. Ja, ze was al een tijdje een warrior, maar zou Eveningstar haar echt goed genoeg vinden om al een apprentice te trainen? Maar misschien was het ook wel nodig, nieuwe apprentices opleiden was tenslotte iets wat een clan nodig had ondanks wat voor tijd het was. "Denk je dat ik dat zou moeten doen?" Vroeg ze terug in plaats van echt antwoord te geven. Ook al had ze hiermee de vraag ook beantwoord dat ze dat nog niet had gedaan.

Coldstreak liet zijn blik naar Junipernose glijden toen dat ze haar vraag stelde. ”Je moet vooral doen waar je je goed bij voelt,” sprak hij op een rustige toon. ”Iedereen draagt zijn steentje aan de Clan bij op zijn eigen manier. De queens schenken nieuwe kittens aan de Clan, warriors doen hun taken om de Clan draaiende te houden, elders geven ons raad en wijsheid.” Hij hield kort een pauze. ”Denk je dat je er klaar voor zou zijn?” Een apprentice opleiden was immers een behoorlijke verantwoordelijkheid en ook een leerproces. Zelfs Coldstreak, die al enkele apprentices had opgeleid, leerde elke dag nog bij.

Ze knikte bij zijn woorden. Natuurlijk zou het haar eigen keuze zijn, maar voor iedere warrior was het toch een hele eer om een apprentice op te mogen leiden, zeker de eerste keer. Het was een soort bevestiging. Het was dan ook niet dat ze zichzelf er niet klaar voor vond. Het was de vraag of anderen er ook zo over dachten. "Ik vind van wel, maar het ligt er natuurlijk aan wat Eveningstar denkt." En of er een apprentice beschikbaar zou zijn. Maar er waren kittens in de clan, het was dus een kwestie van tijd voor ze apprentice zouden worden.