If I time it right the thunder breaks when I open my mouth

Hij had geen idee hoeveel tijd al was verstreken sinds het moment dat hij realiseerde dat het misschien wel over was voor vandaag, tot het moment dat hij in de medicine cat den lag en eindelijk verlost was van de ondraaglijke pijn. Hij leefde nog - maar net. Met korte ademhaling had hij uit moeten leggen aan Shinystone dat hij niet behandeld wilde worden. Hij wilde sterven aan die poot. Misschien, misschien kon de medicine cat het voor elkaar krijgen dat hij dit kon overleven. Maar wat zou hij ervoor op moeten geven? Zijn mobiliteit? Nooit meer kunnen rennen, jagen of vechten als hij had gedaan? Hij was al één keer door vreselijk herstel moeten gaan en hij was nu geen jonge warrior meer. Hij had geen idee hoe hij terug zou kunnen stuiteren van een klap als deze. Nee, maar één iemand kon iets als dit repareren en dat was StarClan. Hij zou een leven opofferen voor nog zeven levens waar hij een waardige leider kon zijn. Settledstar zou sterven vandaag.

Het enige waar hij om had gevraagd was een goede dosis papaverzaad. Maar niet teveel, hij mocht er niet aan overlijden. Nu het eindelijk was begonnen te werken was zijn ademhaling weer rustig en voelde zijn kop licht. Erg licht. Het was alsof hij op een wolk lag en zo meteen langzaam in een droomloze slaap zou vallen. Maar het zou niet droomloos zijn. Hij zou weer oog in oog moeten staan met iemand die hem zou oordelen. Bij de sterren, daar was hij toch bang voor. Maar nu voelde het allemaal niet zo vreselijk. Niets voelde meer angstaanjagend op dit moment. Als hij iedere keer zo vredig mocht doodgaan.

Maar hij was niet alleen. Ook in dit leven zou hij een zwarte schoonheid bij z'n zijde hebben. Hij knipperde traag toen hij naar het nest keek naast hem waar ze net klaar was met haar behandelingen. Op haar oor zat een soort smeersel en... nou ja. Het zag er best geinig uit. Hij giechelde zachtjes toen hij naar haar keek. ‘‘Hey, Storm,’’ fluisterde hij zachtjes naar haar. ‘‘Heb ik ooit gezegd hoe je oren eruit zien als zegmaar... weet je zo'n moeraspad met van die bruine wratten. Zo ziet je oor eruit.’’

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Met moeite luisterde ze naar het ritmische geluid van een harde regenval buiten en het langzame gestaakte ademhalen van Settledstar naast haar. Nooit had ze gedacht te hopen dat dit zou eindigen. Zelfs in haar stoutse dromen zou ze nooit hopen voor het stoppen van zijn ademhaling. En zelfs nu voelde het nog al fout om hierop te wachten terwijl ze nog geen halve dag geleden keihard gevochten had om dit te voorkomen. Maar settledstar had gelijk gehad. In alle drukte en pijn had ze het nog maar net meegekregen, zijn duistere redenering.

Settledstar moest sterven vannacht, enkel starclan zou hem nog kunnen helen nu. Of anders zou hij rondlopen als Blazestar, of nog erger zijn poot verliezen. Stormraiser beet kort op haar wang terwijl ze haar gehavende kop op haar voorpootjes weglegde, kon ze maar met hem mee. Kon starclan haar oor er maar weer terug opplakken en de pijn van haar wegnemen. Wellicht kon ze hen wel vragen of ze nog iets konden weghalen bij haar. Of zou dit haar tot een monster uitmaken? Ze slikte een brok in haar keel weg terwijl een pijnscheut door haar lichaam heen schokte. Op dit moment boeide het haar totaal niet wat ze was dan. Om eerlijk te zijn was het enige waar ze nu echt aan denken kon Settledstar en zijn ademhaling. Zowel als de pijn die ze ervaarde, al vertikte ze het om om meer pijnstilling te vragen.

Ze had de medicine cats gevraagd om zo weinig mogelijk pijnstilling aan haar te geven die avond,om zodoende te voorkomen dat ze in slaap zou vallen voordat Settledstar zijn laatste adem uitblaaste. Ze moest en zou bij hem zijn zodra het donker werd voor zijn ogen. Ze zou bij hem gaan liggen, zijn lichaam warm houden tot hij weer terug was. En het boeide haar niet wie er nog meer zou lijden onder haar stress. Deze zouden ze toch al hebben moeten doorstaan.

Toen de kater sprak had ze in de eerste instantie in de startblokken gestaan om naar zijn zijde te wankelen. Maar dit bleek duidelijk nog niet het geval te zijn toen zijn woorden de aangename stilte tussen hen verbraken. Ze hief haar kin op en snoof, alhoewel er iets van vreugde in haar ogen te zien was bij het luchtige onderwerp dat hij aankaartte in zijn- bijzondere gemoedstand. Nog een reden waarom ze geweigerd had om al te veel tegen de pijn te kauwen. Ze grinnikte "Minder onzin uitkraamen en snelle sterven schaapje" snorde ze stilletjes, haar stem verzwaard door pijn "Ik heb geen oor meer die op iets kan lijke blinde" ging ze verder met een onverwachte tederheid in haar stem.

If I time it right the thunder breaks when I open my mouth

fault lines tremble underneath my glass house

so i put it out of my mind long enough to call it courage