Through the Raging Waters

Lunarpaw adem de diep in en uit proberende haar traantjes in bedwang te houden die elk moment konden verschijnen. Met behulp van het kalmerende geluid van het stromende kreekje lukte dat haar ook uiteindelijk. De poes zuchtte diep en plofte naast de kant. Haar broer was er recent met haar prooi vandoor gegaan en had haar weer eens achtergelaten met niks. Het had eeuwen gekost voordat ze weer wat te pakken had gekregen en terug had kunnen keren naar het kamp, alleen om te zien hoe haar broer pronkte met de door haar gevangen prooi. Maar no way dat iemand zou weten dat zij hem gevangen had. Eer maakte haar niet veel uit, maar het deed haar pijn dat Solarpaw altijd zo zijn eigen plannen trok. Ze hielp hem graag, maar hij leek nooit toe te willen geven dat zij hem hielp. Er was nooit een bedankje en alleen maar geklaag. Nadat ze haar muisje toen op de stapel met prooi had gegooid, was ze zo snel als de bliksem weer het kamp uitgerend met de herinneringen die net zo snel door haar hoofd flitsten. Ze accepteerde altijd alles wat haar broer deed, maar ze kon er niks aan doen dan dat ze zich soms gekwetst voelde door hem. Waarschijnlijk bedoelde hij het niet zo, want ze waren nestgenootjes, maar pfft. Het kwetsbare poesje nam gauw een paar slokjes water uit het kreekje waarna ze afwezig het bos instaarde. Hoe kon ze nou zo gemeen denken over haar broer? Hij wilde immers alleen maar het beste voor haar! En toch was ze altijd zo ondankbaar naar hem. Ze had gewoon in het kamp moeten wezen en haar sibling moeten feliciteren zodat hij zich goed zou voelen over het feit dat hij zelf niks had gevangen...

Violetpaw had er net een zware trainingsessie op zitten en haar mond was kurkdroog. Het was haar eerste echte vechtles geweest, voornamelijk over ontwijken, en Starclan, dat was niet eenvoudig. Maar ze deed haar best, ze gaf haar alles, en hoewel er nu spieren pijn deden waarvan ze niet eens wist dat ze ze had, voelde het ergens wel goed. Ze voelde zich graag sterk, en die ene keer dat ze Stormraiser's klauwen succesvol had kunnen ontwijken voelde toch wel goed. Niet dat je dat van haar gezicht zou kunnen aflezen; maar innerlijk glunderde ze wel een beetje. Violetpaw boog zich over het water toen ze toekwam en begon dankbaar te drinken. Al snel merkten haar kwetsbare oortjes echter een snuffelend geluid op. Het poesje keek op en keek meteen Lunarpaw aan, recht in diens blauwe met tranen gevulde oogjes. Ze stond aan de andere kant van het stroompje; als Violetpaw iets meer aan het opletten was als ze toegekomen was, zou ze haar direct opgemerkt hebben. De jonge kattin sprong behendig - zelfs met haar pijnlijke spieren - het beekje over tot ze vlak naast Lunarpaw kwam te staan. "Wat is er?", vroeg ze aan de andere kattin, haar ogen recht op diens gezicht gefixeerd alsof ze recht door haar heen probeerde te kijken.

Uiteindelijk had Solarpaw haar gewoon geholpen, niet? Hij verdiende vast wel wat credits omdat ze samen erop uit waren gegaan. Maar waarom moest het haar prooi zijn? Haar dikke houtduif die zij zelf had gevangen. Was ze gewoon egoïstisch dat ze zelf aandacht ervoor wilde? Nee vast niet. Lunarpaw was geen kat die graag om aandacht vroeg en gunde anderen het meer, maar het knaagde gewoon dat Solarpaw altijd alles van haar afnam en haar onwaardig deed voelen... ook al bedoelde hij het waarschijnlijk helemaal niet zo. Ze waren immers siblings en ze had geleerd dat familie er is om elkaar te steunen no matter what.
"Wat is er?", de woorden schudden Lunarpaw uit haar cirkel van gedachtes die oneindig door leken te draaien. De poes staarde recht in de ogen van een andere apprentice, Violetpaw. Lunarpaw meende al wel iets gezien te hebben, maar pas nu Violetpaw sprak, kwam haar aanwezigheid pas echt aan in het hardwerkende koppie van de kleine poes. De apprentice schudde zachtjes haar kop en knipperde snel de traantjes weg. "Oh, hey Violetpaw", begroette ze een beetje beschaamd omdat ze haar Clangenoot niet eerder had opgemerkt en begroet, "Er is niet zoveel hoor. Ik ben gewoon een beetje dom geweest I guess." De poes maakte een klein glimlachje, maar die was alles behalve overtuigend. Het lag waarschijnlijk gewoon aan mij, dacht Lunarpaw, ik ben degene die steeds zo moeilijk moet doen. Solarpaw wilde haar gewoon helpen zoals een echte sibling dat zou doen en zij trok hem telkens weer in twijfel.