Can we prentend that airplanes in the night sky are like shooting stars?

Frostbreath nam een diepe ademteug om te voorkomen dat ze zich door het duizelige gevoel over liet nemen. Door de ziekte en door de weinige prooi zat RiverClan al een tijdje flink in de shit wat het jagen betrof. Steeds meer katten werden getroffen door de vreemde ziekte en konden hun normale taken niet meer doen, waardoor alles rustte op de schouders van de katten die het wel nog voor elkaar kregen om hun dagelijkse taken te doen. Frostbreath kon niet zeggen dat ze zich ziek voelde, maar helder voelde ze zich natuurlijk ook niet meer. De honger begon zijn tol te eisen en het werd steeds lastiger om zich niet over te laten nemen door de wanhoop die zich als een pandemie door de Clan begon te verspreiden. Het was moeilijk om positief te blijven en Frostbreath probeerde hard om een voorbeeld te nemen aan Ambersand, denkend aan de woorden die de kattin had gesproken. Haar blik liet zich weer naar de lucht gaan, waar de sterren zich hadden verzameld. Frostbreath vroeg zich af of StarClan op dit moment naar hun keek. En zo ja, wanneer zouden ze dan in gaan grijpen? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.

Life sucked. Of tenminste, dat was Specklepaw's mening. Ziekte heerste in het kamp, door vergiftigde prooi, en de prooi die niet vergiftigd was, was amper te vinden. Als iemand niet ziek was, dan was deze wel geteisterd door honger. Specklepaw viel in de laatste categorie. Ze at amper nog wat deze dagen, genoeg om in leven te blijven, maar niet om haar energie omhoog te houden. Tijdens het jagen was ze zo buiten adem, en gewoon klaar om weer in haar nest te gaan liggen, maar slapen kon ze ook niet goed. De honger hield haar wakker. Het vrat zowat aan haar. Daarom was de apprentice maar uit haar nest gekropen en voorzichtig langs alle andere apprentices de den uitgeslopen. Toen ze in de open plek van het kamp kwam, zette ze gelijk haar vacht op tegen de winterkou. Want dat was ook nog eens iets wat bovenop alle shit werd gedonderd die er nu al speelde. Haar korte vacht was niet gemaakt voor de koude winter die heerste nu, zeker nu ze niet meer zwom en dus ook die bescherming niet meer had. Specklepaw trippelde stilletjes verder de open plek op, haar magere figuur duidelijk in het maanlicht wat nog wel steeds scheen. De lucht was immers helder, ook al was het zulk vreselijk weer. Maar ze was niet de enigste uitgemergelde Riverclanner die zich in de open plek van het kamp bevond. Een warrior, Frostbreath dacht ze, zat met haar kop naar de sterren gericht. Dat leek een goed idee als ieder en stilletjes ging de apprentice naast de kattin zitten, al geloofde ze niet echt dat Starclan hun veel hulp zou gaan bieden. Anders hadden ze dat toch al lang gedaan? Nee, hoe langer dit volhield, hoe minder vertrouwen ze er in had dat hun voorouderen überhaupt wat konden doen vanuit hun paradijsje tussen de sterren. Wie weet gaven ze er wel helemaal geen bal om, zij hadden immers geen problemen daarboven.

Frostbreath was niet verrast toen dat ze pootstappen hoorde vlak nadat ze was gaan zitten en nog minder verrast toen dat ze een apprentice omringd zag worden door het maanlicht. Ze kon niet eens boos op Specklepaw zijn omdat ze alleen uit het kamp was gegaan. Dit waren zware tijden en iedereen zou zijn poten willen strekken om maar niet met de knagende honger in zijn nest te blijven liggen. Het hongergevoel maakte het voor velen onmogelijk om de slaap te vinden en zij twee waren daar geen uitzondering van. Frostbreath wierp Specklekpaw een medelijdende blik toe toen dat ze naast haar ging zitten en tikte bemoedigend met haar staartpunt op de rug van de apprentice. Ze wist niet of Specklepaw dat kon appreciëren omdat ze altijd vrij mondig was, maar zelfs het sterkste karakter zou onderhand wel eens kunnen breken door al deze wanhoop. ”Gaat het?” vroeg ze op een rustige toon aan de ander. Ze wist dat Specklepaw dicht tegen de warriorleeftijd zat. Ze wist ook dat dit geen normale omstandigheden waren voor een apprentice om een assesment af te leggen. Hopelijk voor Specklepaw zou het niet te lang duren eer dat alles weer op zou klaren en het beter zou worden, al betwijfelde Frostbreath dat ten zeerste.

Een medelijdende blik werd haar kant op geworpen, eentje die Specklepaw vulde met irritatie, maar ze snoerde eens voor een keer haar bek. Ze had geen energie om er op in te springen en er een argument van te maken, iets waar ze zich zeker wel van bewust was. Ze was ouder geworden nu, en hoewel ze nog steeds om haar eigen hachje en alles gaf, was ze ook zeker wel gaan inzien wat het betekende om deel uit te maken van een clan. Iets waarvan de apprentices en de warriors nu aan het korte eind beten, maar veel konden ze er ook niet aan doen als ze het met z'n allen zo goed mogelijk wilden overleven. Toen dit alles begon was ze er misschien nog wel op in gevlogen, ruzie gemaakt dat ze minder prooi kreeg als de queens en de kittens en de elders, maar deze hele shitsituatie had haar mentaal ook ouder gemaakt. Ze was niet meer dat kleine kind wat opstap ging in het territorium en haar trainingen negeerde omdat ze niet goed overweg kon met haar mentor. Natuurlijk hadden ze nog steeds geen al te beste relatie, maar Specklepaw wilde nu onderhand ook wel warrior worden. Ze was bijna oud genoeg. Maar ze had nog steeds een achterstand, zeker nu het kamp in een ijzeren greep gehouden werd door ziekte. Misschien was het te merken aan haar gezicht, waar een lichte frons op verschenen was, dat er iets in haar kop rondspookte, want Frostbreath tikte haar bemoedigend op de rug met haar staartpunt. Daarna vroeg ze of het ging. Ja, wat een stomme vraag. "Gaat het überhaupt met iemand deze tijden?" Schoot ze terug, al was het niet geïrriteerd of boos. Meer een vraag waarvan ze wist dat ze beiden het antwoord wel wisten.

Frostbreath was niet bepaald aangedaan door het antwoord dat ze kreeg van de apprentice. Dat zat immers in het karakter van de jonge kat en ergens was het ook wel een stomme vraag geweest, maar het was enkel bezorgdheid dat ze toonde voor de jongere kat. ”Ik neem aan van niet, maar ik dacht dat het misschien aangenaam zou zijn als je eens niet net moest doen alsof het wel allemaal gaat om de hoop erin te houden,” zei ze op een toon alsof ze het over het weer had, maar ze kon de zorgelijke blik in haar tweekleurige ogen nauwelijks onderdrukken. Het werd ook steeds lastiger om het kopje koel te houden onder deze omstandigheden. De ziekte en de schaarste aan prooi hield RiverClan in een ijzeren greep en als er niet snel een oplossing zou komen, zouden er nog meer levens verloren gaan. Leafbare was altijd wel een rottige periode geweest voor de Clans, maar dit had Frostbreath nog niet eerder meegemaakt. ”Binnenkort is het je final assesment zeker?” ging ze door op een iets positievere noot.