Reach a point of no return

Na de deputy ceremonie was ze achter Thawrage aan het kamp uit gegaan. Ze ging haar broers keuze qua deputy tenslotte niet openlijk tegenspreken en wist dat het voor Blazestar een goede keuze was, maar of dat ook voor de clan was had ze haar twijfels over. Misschien daarom ook dat ze de kater opzocht, wetende dat hij er waarschijnlijk hetzelfde over dacht. "Thawrage," Sprak ze dan ook toen ze de kater had gevonden. Ze hield nog even stil over waar ze het eigenlijk over wilde hebben. Ze wilde zeker weten dat hij überhaupt zin erin had om te praten.

[Thawrage]

Thawrage was het kamp uitgebeend zodat hij heel even op zichzelf kon zijn. Hij moest nadenken over de keuze die Blazestar had gemaakt en hoe hij daarop ging reageren. Aan de ene kant wilde hij zijn leader respecteren, maar aan de andere kant dacht hij niet dat Hawkchase een goede keuze voor de Clan zou zijn. Er was meer dan gevoelens alleen wat die keuze moest beslissen. "Hm?" gromde hij toen dat hij Sorrelnose's stem hoorde, zijn blik richtend over zijn schouder naar haar. Hij verraste zichzelf door haar niet weg te jagen, maar in plaats daarvan ruimte voor haar te maken om naast hem te wandelen. Dat mocht ze opvatten zoals ze zelf wilde. De kou werd inmiddels veel erger en de sneeuw dwarrelde steeds harder neer, maar Thawrage negeerde het gewoon terwijl hij wachtte tot Sorrelnose de stilte op zou vullen met wat ze dan ook te zeggen had.

Ze wist niet goed wat ze had verwacht eenmaal ze Thawrage aansprak. Het ene moment kon hij tenslotte gerust naar je uitvallen als hij in een slechte bui was, maar voor nu leek hij haar in ieder geval te accepteren als iemand die hem niet per se lastig kwam vallen. Daar zou zomaar eens verandering in kunnen komen eenmaal ze haar vraag gesteld had. Ze schudde haar oor kort toen daar een van de vele sneeuwvlokken op viel, maar wist dat het snel genoeg geen zin meer zou hebben om te proberen de sneeuw van haar af te houden. "Denk je dat Blazestar de juiste keuze heeft gemaakt voor de clan?" Was het vreemd dat ze hier met iemand over wilde praten? Ze kon alle voordelen voor Blazestar inzien met Hawkchase als deputy, maar of het ook voor de clan zo was betwijfelde ze. Of de clan een betere deputy verdiende was ook een discussiepunt, maar daar ging ze nog maar niet over beginnen.

Ergens wist hij wel waar ze over wilde praten, al verbaasde het hem misschien nog dat ze dat juist met hém wilde doen. Hij stond nu niet bepaald bekend als de meest sociale kater van de Clan, maar het was nu ook weer niet alsof hij haar volledig had afgescheept. Ze was… acceptabel. Ja, daar ging hij het op houden. Hij wierp een zijdelingse blik over zijn schouder naar haar toen ze haar woorden sprak en zijn eerste impuls was om de vraag af te schepen, maar hij bedacht zich. Sorrelnose had zich meerdere keren bewezen een waardige gesprekspartner te kunnen zijn en misschien was er ergens ook wel een deel in hem dat hierover wilde praten met iemand. Een eerlijk, open gesprek. ”Ik denk dat het vooral voor Blazestar de beste keuze is geweest en niet zozeer voor de Clan,” zei hij op een eerlijke manier tegen haar. ”We weten allemaal hoe Hawkchase is en hoe weinig hij serieus neemt. Aan de andere kant kan deze strenge leafbare en heel het gedoe met RiverClan hem juist zodanig op de proef stellen dat Blazestar er vanzelf wel achter komt of het een goede keuze was of niet.” En de Clan natuurlijk ook, al zouden zij vast wel hun oordeel al klaar hebben. Dat was immers altijd zo met dit soort dingen.

Iemand anders had misschien Thawrage hier niet voor gekozen, maar als er iets was dat hij wel kon als hij er zin in had, dan was het het voeren van een serieus gesprek. Ze luisterde naar zijn woorden en knikte. Dat was hoe zij er ook over dacht en wist niet of ze hoopte dat Hawkchase zou leren om een deputy te zijn of dat Blazestar erachter zou komen dat hij de verkeerde keuze had gemaakt. "Hij is inderdaad een goede keuze voor Blazestar zelf." Sprak ze dan ook. "Ik hoop voor de clan dat hij dit serieus neemt," Al deed hij het maar voor Blazestar, dan was het iets. De clan ging door een moeilijke tijd heen, dat kon ze niet ontkennen. De sneeuwvlokken begonnen dikker te worden en ze voelde hoe de wind aantrok. Ze kon nog een stuk voor haar uitzien, maar wist dat er geen hoop van ook maar iets of prooi zou zijn in dit weer.

Ze leken het er beiden over eens te zijn dat Hawkchase een prima keuze was voor Blazestar zelf, maar dat het te betwijfelen viel of hij ook goed zou zijn voor de Clan. Het was normaal na alles dat Blazestar op zijn gevoel reageerde en niet meteen keek naar wat er goed was voor de Clan, maar uiteindelijk zou die keuze door gaan wegen als Hawkchase zijn positie niet serieus zou nemen. Dan zou er nog een grotere kloof ontstaan in de Clan en dan hadden diegenen die nu al tegen Blazestar waren nog meer kans om hem zwart te maken. ”De tijd zal het leren,” bromde hij op een koude toon. Hij wilde juist overschakelen naar een nieuw onderwerp toen dat de sneeuw steeds heviger leek te worden. De wind werd kouder en zijn poten leken er zowat af te vriezen. Ze waren een eindje van het kamp af en het weer leek alleen maar slechter te worden: de wind zorgde ervoor dat de sneeuw hard tegen zijn pels sloeg, alsof StarClan ze zelf uit de hemel gooide naar hun. ”Kom,” gromde hij en hij duwde zijn pels tegen die van Sorrelnose aan om haar in de juiste richting te duwen. Hij wist dat één van de tunnels waar niet veel katten kwamen in de buurt waren. Het was het beste dat ze daar zouden gaan schuilen.

Het was inderdaad niet anders. De tijd zou het moeten leren, maar ze hoopte dat het niet opnieuw een verkeerd beeld van Blazestar aan de clan zou geven. Ze kon hem blijven verdedigen en dat zou ze ook doen, maar er was een limiet qua hoeveel zij zou kunnen doen. Voor ze echter nog meer kon zeggen merkte ze dat het nog net wat harder begon te waaien en hoe haar vacht eigenlijk helemaal niet meer zo goed beschermde tegen de kou. Thawrage leek hetzelfde door te hebben en begon haar een kant uit te leiden. Het kamp was te ver wist ze, dus dit was waarschijnlijk een van de tunnels. "We komen toch niet vast te zitten?" Vroeg ze hem nog. Het was niet dat ze nog nooit in de tunnels was geweest, maar het idee dat ze mogelijk opgesloten zouden zitten door de sneeuw beviel haar niet helemaal.

Thawrage wierp een sceptische blik naar opzij toen dat Sorrelnose haar vraag stelde. ”Vertrouw je me soms niet?” bromde hij op een koude toon. Hij zou het haar niet kwalijk kunnen nemen als ze dat niet deed, maar de waarheid was dat ze op dit moment weinig andere keus had. Hij zag het niet zitten om ingesneeuwd te worden omdat één of andere she-cat worstelde met haar innerlijke gevoelens. ”Ik ben een tunneler. Ik ken die tunnels uit mijn hoofd. We komen niet vast te zitten,” zei hij uiteindelijk tegen haar. Voordat ze verder kon presteren, duwde hij één van de tunnels in. Zijn grote lichaam volgde en blokkeerde de meeste kou van de wind. Zijn blik gleed naar buiten en hij trok een zuur gezicht toen hij zag dat de sneeuw harder begon te vallen. Dat zou nog wel even duren. Zijn blik gleed traag over zijn schouder naar Sorrelnose. ”Ik ben in elk geval al blij dat Blazestar niet de keuze heeft gemaakt om Umbrapool te benoemen als zijn deputy,” zei hij uiteindelijk, zijn goudkleurige blik strak naar voren richtend. Hij wist niet eens waarom hij die woorden tegen haar had gesproken. De grijze kater was immers ook familie van Sorrelnose, maar zou dat juist geen reden zijn waarom Sorrelnose begreep waar hij het over had?

Het was niet dat ze hem niet vertrouwde, het was meer dat dit waarschijnlijk makkelijker was geweest als ze zelf ook een tunneler was. Ze wist alleen ook dondersgoed dat er geen andere optie was. "Tuurlijk vertrouw ik je," Sprak ze dan ook, ze wilde niet dat hij dacht dat dat niet zo was. Voor ze alleen verder iets kon zeggen, werd ze een van de tunnels in geduwd en had ze niet echt een keuze dan om er verder naar binnen te gaan. Anders kon Thawrage straks niet naar binnen en dat wilde ze nu ook weer niet hebben. Ze merkte wel dat hij het merendeel van de wind blokkeerde, maar de aaarde om haar heen trok ook warmte weg van alle kanten en ze kon het toch niet helpen om iets te bibberen. "Nee, ik denk niet dat Umbrapool een goede keuze geweest zou zijn." Ze kende haar andere broer tenslotte ook wel en wist dat die ook geen goede deputy zou zijn. Ze liet haar blik over hem heen gaan. Op dit moment was hij de enige warmtebron hier, maar het hielp niet al te veel voor de kou in de tunnel zelf. Ook al was het beter dan ik de wind en sneeuw buiten. "Zou het verder in de tunnel warmer zijn?" Besloot ze dan ook maar aan Thawrage te vragen. Als ze hier nog even vastzaten, dan moest ze of in beweging komen of een plek vinden waar het misschien warmer was.

Thawrage behield zijn ijskoude masker, maar toch ging er iets van verrassing door hem heen toen dat Sorrelnose aangaf dat ze hem weldegelijk vertrouwde. Dat was een antwoord dat hij niet meteen van haar verwacht had. En een antwoord dat hem vreemd genoeg niet met afgunst vulde, zoals het bij ieder andere kat zou hebben gedaan. Hij besloot om daar niet al te lang bij stil te staan en haar maar gewoon die tunnels in te duwen, waarna hij het gesprek snel naar Umbrapool over liet gaan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar bibberen, al was hij er vrij zeker van dat het met de kou te maken had en niet met haar broer. Ze gaf aan dat Umbrapool geen goede keuze geweest zou zijn en voordat hij daar nog meer op kon zeggen, vroeg ze aan hem of het verder in de tunnel warmer zou zijn. Zijn gedachten schoten naar de RiverClan poes die hij een tijdje geleden bij de border had aangetroffen en die hem ermee had gepest dat hij geen enkele she-cat onder zich kon krijgen. Zijn blik schoot kort naar Sorrelnose en in het zwakke licht dat het daglicht hun bood, nam hij haar kort in zich op. Ze was zeker niet lelijk en… ach, wat kon er nu fout gaan? En hij was ergens ook wel benieuwd naar haar reactie. ”Vast wel, maar ik weet ook wel iets anders wat we kunnen doen om op te warmen,” zei hij tegen haar, een suggestieve grijns verschijnend om zijn lippen. Hij wist een plek, dieper in de tunnel, waar het breder was en waar ze veel meer ruimte hadden. Een soort centrale plek waar meerdere tunnels samenkwamen. En waar ze niet gestoord zouden worden. Zijn blik gleed vragend naar haar, de keuze duidelijk bij haar leggend. Hoewel de grijns nog altijd op zijn lippen lag, was het vrij duidelijk dat hij serieus was.

Ze had nu bijna gehoopt dat ze de tunnels beter had gekend dan dit. Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat ze hier was, maar vaak kwam ze er ook weer niet en de weg wist ze al helemaal niet. Dus had ze Thawrage de vraag gesteld of er een plek was waar het warmer was. Ze hield haar blik op Thawrage gericht, wachtend op zijn antwoord. De sneeuw viel achter hem nog steeds naar benden en ze wist dat ze niet terug naar het kamp zouden kunnen gaan zolang dat door bleef gaan. Haar aandacht werd terug naar Thawrage getrokken toen hij een suggestie deed. Zijn grijns vertelde haar wat hij er eigenlijk mee bedoelde en ze had ergens haar mond al open gedaan om te protesteren, maar dacht toen beter na. Het zou hun warm houden, dat kon ze niet ontkennen en het was niet dat ze er wat op tegen had, niet met hem. Ook wist ze dat hij er waarschijnlijk geen heel groot punt van zou maken zoals sommige andere katers misschien zouden doen. Ze besefte dat ze al even stil was geweest, maar dat was niet heel raar, het was niet alsof ze er niet even over na wilde denken. "Oke, dat moet ons zeker warm kunnen houden," Gaf ze uiteindelijk toe. Alleen hoopte ze wel dat er een plek was met iets meer ruimte dan hier.

Thawrage hield zijn mond terwijl hij haar zag nadenken. Het was ook een apart voorstel, maar… Hij wist niet eens of het kwam door de stem van de RiverClan poes die hem uitdaagde in zijn hoofd of dat hij het écht wilde. Misschien was het een combinatie van beiden. Als hij er met één iemand geen hekel aan zou hebben om het ermee te doen, dan was het Sorrelnose wel. Ze had meer hersenen dan de gemiddelde dwaas in WindClan en hij kon er goed mee praten. En het zou hun warm houden. De tunnels blokkeerden een deel van de wind, maar het was hier nog altijd klam en koud. Hij gaf haar een rustig knikje en wurmde zich langs haar door. ”Kom,” zei hij weer, haar leidend door de tunnel. Hij nam verschillende wegen totdat ze uiteindelijk bij een centraal punt van de tunnels uitkwamen. Het was hier net hoog genoeg voor hem om te staan en de breedte was hier ook een stuk wijder. Het was hier nog altijd koud, maar in elk geval een stuk minder dan waar ze daarnet hadden gestaan. Hij draaide zichzelf naar Sorrelnose toe en keek haar aan, waarna hij rustig wachtte totdat ze zouden beginnen.

Ze wist dat er geen weg terug was eenmaal ze de beslissing gemaakt had en ze wist eigenlijk dat ze dat ook niet meer wilde, niet nu ze de woorden uitgesproken had. Het was niet alsof ze hier nooit over na dacht, maar ze had nooit over een specifieke kater erbij gedacht. Maar dat nam niet weg dat ze niet dit soort momenten kon hebben. Thawrage wurmde zich langs haar heen en begon haar verder de tunnels in te leiden. Ze merkte dat ze op een punt kwamen waar het breder en hoger was. Een plek waar meerdere tunnels op uit kwamen, waarschijnlijk een centraal punt. Ze had nog steeds haar vacht overeind staan tegen de kou, maar het was hier al minder koud en daar was ze al blij mee. Ze liet haar blik van de tunnels op Thawrage vallen en knikte, voor ze de afstand tussen hun twee overbrugde.

Ze had geen idee hoelang ze al in de tunnels waren en of de wind en sneeuw ondertussen al waren gaan liggen, misschien zouden ze het moeten gaan controleren. Ze liet haar blik kort naar Thawrage gaan. "Zal de sneeuw al gestopt zijn?" Vroeg ze hem. Ze wist wat ze net hadden gedaan, maar het was niet alsof ze er per se op wilde blijven hangen.

Thawrage had geen idee hoe lang ze al in die tunnels waren. Zijn plan was wel effectief geweest: ze leken het allebei warmer te hebben en Sorrelnose was in elk geval niet meer aan het bibberen, maar dat wilde niet zeggen dat hij er te lang over na wilde denken wat er gebeurd was. Het was een eenmalig ding geweest en ondanks dat hij de poes mocht, was hij er niet zeker van of hier ooit meer uit kon komen. Gelukkig hoefde hij daar niet al te lang na over te denken, want Sorrelnose ging al snel over naar de meer praktische zaken. Hij merkte dat dat een deel van haar was dat hij echt aan haar begon te appreciëren en met een knikje leidde hij haar dezelfde weg weer terug als dat ze gekomen waren. Ondanks dat hij zich redelijk awkward voelde, voelde hij zich ook voldaan, alsof hij de RiverClan poes eindelijk het tegendeel had bewezen. En het was zeker niet slecht geweest. Het was gewoon… geen bespreekbaar onderwerp, dat was alles. Het licht doemde al snel op in de verte en Thawrage kon nu al zien dat de hevige sneeuw was gaan liggen. Een dik pak sneeuw lag voor de ingang, welke Thawrage bruusk opzij stootte met zijn lichaam. ”Zullen we teruggaan naar het kamp of wil je nog proberen voor prooi?” vroeg hij op een koude toon, zijn blik kort over zijn schouder naar haar werpend. Toch was zijn blik iets minder bruut dan normaal, alsof hij hetgeen wat ze zojuist hadden gedaan nu ook weer niet zo bruut af wilde schepen.

Hij nam de leiding door de tunnel weer, ze was er ergens wel blij voor, want ze had haar weg wel terug gevonden, maar niet zo makkelijk. Eenmaal buiten liet ze haar blik over het landschap gaan. Ze verbaasde zich er elke keer weer over hoe erg sneeuw een landschap kon veranderen en het daardoor ook verraderlijk kon maken. Thawrage vroeg of ze terug naar het kamp wilde gaan of wilde proberen te gaan jagen. Met deze sneeuw zouden ze waarschijnlijk toch geen prooi vinden. "Ik denk dat we niet veel geluk gaan hebben met prooi vinden." Zei ze dan ook tegen hem. "Tenzij je een goede plek weet waar we misschien prooi kunnen vinden." Maar ze wist zelf dat de kans niet groot was met deze hoeveelheid sneeuw.