We are running out of time {EVENT}

The point is not the bearing of suffering.

Vanaf een kleine afstand keek de deputy van Windclan toe naar de jongsten van haar clan.
    Sommigen waren al bijna net zo groot als een volgroeide warrior en ze vroeg zich af wat ze nog deden in de nursery..
    Windclan had sterk bloed maar momenteel waren ze nog altijd de zwaksten van alle clans.
    Ze wist dat de anderen op hen neerkeken, alle problemen die ze gehad hadden in de afgelopen manen..
    Alle verliezen die ze geleden hadden. Het was niet eerlijk naar Blaze toe, naar haar toe, dat er zo op hen werdt neergekeken.
    Geirriteerd sloeg ze haar nagels in het mulle zand en werkte dit door haar poten heen. Er waren regels, structuur opgesteld door hun voorouders. Maar was die structuur wel werkelijk goed opgsteld? Had hun structuur zin als ze tegen het einde der tijden opkeken?
    Wie had bepaalde regels uberhaupt gemaakt.. zonder twijfel de destijds sterkste clans. Alles in een poging om hen die op dat moment minder sterk waren omlaag te dwingen. Maar zij zou niet toegeven, nee zij zou nooit..
    Met een zekere vastberadenheid stapte ze op de spelende kittens af, haar ogen strak gericht op de oudste kittens, de grootste, sterkste onder hen.
    "Wie heeft er zin om te spelen?"
    Ze spinde zacht maar de lippen raakte niet helemaal haar ogen. Ze moest deze test volbrengen, al was het alleen voor haarzelf. Gewoon om te zien of het kon.

The point is how it is borne.

xoxo

Hij was aan het spelen geweest toen hij ineens de stem van de deputy hoorde. Hij kon zich nog goed herinneren hoe hij de vorige keer zijn best had gedaan om haar te helpen en antwoord te geven op haar vraag over wie er toendertijd niet in de warriors den was gebleven. Nu vroeg Ashenpatch wie er zin had om te spelen, wat hem met een nieuwsgierige blik naar de deputy deed kijken. Wat zou ze voor ogen hebben? "Wat gaan we doen?" Vroeg hij, terwijl hij zijn staart heen en weer zwiepte, benieuwd wat het zou zijn.

The choices you make
will dominate your destiny forever

Skykit was opgedragen om de nursury op te ruimen. Niet omdat hij tijdens het spelen er een rommeltje van had gemaakt, maar omdat hij simpelweg niks te vertellen had. Eigenlijk waren dit taken voor bijvoorbeeld Apprentices maar Skykit werd al zowat toen hij kon lopen al ingezet als soort sloofje. Zijn oppasser vond dat het weer een zooitje was en had geen zin om te wachten tot de schoonmaak ronde kwam. Met een laag hangend kopje was de kitten bezig met het weghalen van losse plukken mos en vacht. Takjes, bladeren en zand veegde hij met zijn pluizige staart weg als een bezem. De andere kittens waren lekker aan het spelen en stootte zijn hoopjes met afval weer uit elkaar. Zijn oortjes duwde in zijn nek maar klagen durfde hij niet. Zijn oppasser was niet van de smoesjes en het waren voornamelijk haar eigen kinderen die zijn schoonmaak werk weer voor niks liet zijn. Hij was al wat groter dan de rest, hoewel niet perse de oudste. Misschien dat hij daarom deze klusjes moest doen in plaats van de rest. Hij was sterker, kon de taken van de Apprentice al aan. Hij wist het eigenlijk niet maar hij probeerde een positieve beeld te schilderen voor zichzelf om het makkelijker te maken. Om niet verdrietig te zijn dat hij eigenlijk nooit spelen mocht. Zijn moeder zei altijd dat hij de uitverkorene was, daarom moest hij nu al zo hard oefenen van de andere katten. Skykit had net de laatste troepjes weer bij elkaar geveegd toen een nieuwe aanwezigheid de den betrad. De bruine tabby kitten keek nieuwsgierig op. Het was geen bekende die altijd in de Nursury kwam maar herkende de ander echter direct. Het was de Deputy van Windclan! Skykit bewonderde de leidinggevende van de clan enorm. Hun waren de sterkste katten en beschermde hen tegen alle kwaad. De échte helden! Ook hij wou ooit de clan beschermen tegen de slechteriken. Hij zou dan ook alle stomme oppassers meteen verjagen. Skykit keek naar Ashenpatch en hij zwoor dat ze hem terug aankeek voor ze vroeg wie er zin had om te spelen. Spelen met de Deputy? Oh wat wou hij dat graag! Toch was hij niet zoals Sootkit en de rest die de vrijheid had om het te doen. Hij wist als hij niet eerst zijn klusje had geklaard zijn oppasser heel boos zou worden..

Balance

We are running out of time {EVENT} Dccl3rf-fe99107c-9ee8-48c2-99b3-c3fb65284f0c.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzU3Yjk0NmQzLTg3YjUtNGRjMy05YWY0LTdiOGMyMzAyMmJiY1wvZGNjbDNyZi1mZTk5MTA3Yy05ZWU4LTQ4YzItOTliMy1jM2ZiNjUyODRmMGMuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Nieuwsgierig schoten zijn getipte oortjes overeind bij het horen van een vaag bekende stem. Tot zijn grote verassing trof hij zowaar de deputy van windclan aan in de nursery. Wat zou zij hier komen doen? Zou ze hun een verhaaltje vertellen? Lovekit zijn ogen fonkelden, hij had haar nog nooit hier gezien! Toen ze vroeg of alle kittens wilden komen, veerde hij natuurlijk direct overeind. Braafjes stapte hij op haar af en ging naast zijn broertje zitten, die er al eerder was. Op haar vraag stak hij enthousiast zijn poot omhoog. "Ik, mevrouw!" deelde hij vrolijk mee.

The point is not the bearing of suffering.

Drie kinderen reageerde op haar, in verschillende manieren. Een voorzichtig, wellicht zelfs wat onzeker. Een duidelijk en vrolijk en de derde.. Reageerde totaal niet? Maar toch wel..
     Welke van de drie was al klaar.. Alle drie waren dezelfde leeftijd, konden al leren. Konden klaargestoomd worden.
     "Laat mij eens zien, toekomstig windclan warriors, dat jullie kunnen."
     Ze spinde en sloeg haar staarrt langzaam om haar poten heen, haar kop iets schuin terwijl ze naar de drie keek.
     "Lovekit, Skykit, Sootkit, wat willen jullie later worden, tunnelers of Prey hunters?"
     Een simpele vraag om in te schatten hoe en wat ze van ze kon verwachten. Haar blauwe ogen gefocust op de kleine lichamen.

The point is how it is borne.

xoxo

The choices you make
will dominate your destiny forever

De tabby kitten wou maar al te graag aansluiten. Een beetje voorzichtig week hij zijn blauwe blik naar zijn oppasser die begon te bewegen vanuit haar nest. Even duwde hij zijn oortjes naar achteren, bang dat hij op zijn kop kreeg voor het stoppen van zijn taak. Maar de Queen keek hem niet eens aan en vertrok ineens uit de Nursury. Skykit wist natuurlijk niet waarom, maar de Queen ging natuurlijk snel weg nu er een kat met positie in de den was. Nu kon ze haar sloofje minder makkelijk heen en weer commanderen. Skykit pakte daarom meteen de opening. Toen Ashenpatch hen toekomstige Warriors noemde trilde zijn snorharen vreugdevol. Hij kon niet wachten om later een goeie Warrior te zijn! Dat was zijn grootste droom. En het liefst getraind tot Moor Runner. Toen de Deputy ook vroeg wat ze later wouden worden kon hij bijna niet geloven dat hij wakker was. Was dit echt zijn kans om zijn droom wellicht in vervulling te krijgen? Skykit´s hartje steeg hem in de keel. Op een positieve zin. Hoewel hij duidelijk gebouwd was om een Tunneler te worden zag hij zichzelf echt niet onder de grond wroeten. Hij wou rennen! Racen! En de wereld boven ontdekken. De tabby kitten kwam hij nu wat meer naar voren. Zijn lichaamsbouw was al een stuk veder dan de twee andere kits, ondanks ze van dezelfde leeftijd waren. ¨Ik wil graag een Moor Runner worden, mevrouw de Deputy.¨ Mauwde hij netjes. Zoals hij opgevoed was. ¨Ik weet al alles over de Moor Runners!¨ Vertelde hij daarna trots-ig met een vleugje kittens blij.

Balance

Hij hield zijn blik op de deputy gericht en luisterde naar wat ze allemaal zei. Ze gaf aan dat ze wilde zien wat ze al konden en vervolgens kwam de vraag wat hij wilde worden. Wilde hij een moor runner of een tunneler worden? Natuurlijk had hij er wel over nagedacht, maar hij wist ook dat het vaak aankwam op lichaamsbouw. Het ging er dan ook niet per se om wat hij wilde, maar meer waar hij voor geschikt was. Ook al moest hij toegeven dat hij geen idee had welke van de twee hij ook echt wilde. "Tunneler?" Sprak hij dan ook wat meer onzeker. Hij had niet het gevoel dat hij echt snel was tenslotte vergeleken met andere kittens, dus dat moest iets betekenen toch?