✿ Forget me not ✿

Binnenkort zouden de koude seizoenen weer in hun intrede doen, maar vandaag filterde de zon nog door het bladerdek en verwarmde haar vacht. En ergens voelde het voor haar alsof het vanaf nu altijd zomer zou zijn, terwijl ze al lachend zijn woorden aan hoorde. De twinkeling die ze al zoveel moons kwijt was geweest weer terug in haar mintgroene ogen, de pep weer terug in haar kreupele pas. Het was moeilijk alles te vergeten. Niet telkens aan Crowcall, Newtspark, Wisteria of Falcon te denken. Maar het vooruitzicht dat ze haar toekomst hier door kon brengen, zin zijn poten, heelde haar wonden. Ze was hem voor alyijd dankbaar, voor alles.
"Ach gos jouw arme moeder, Blue,"  beaamde ze lachend. "Ze moet een hartverzakking hebben gehad," haar stem stierf weg toen ze zijn plekje naderden. Het bladerdek was hier minder dik, de modder minder plakkerig. En dat had ervoor gezorgd dat een stelletje piepkleine blauwe bloemetjes nog hardnekkig groeiden, ondanks de steeds kouder wordende temperaturen. Vergeet me nietjes, hun bloemetjes. Ze keek hem aan met vochtige ogen, en vol overgave drukte ze zich tegen hem aan. Nu maakte het niet meer uit. Nu mocht de hele wereld het weten, want ze waren samen - en nu mocht het. Het was een zijde zacht vooruitzicht, en al ronkend maakte ze zich van hem los. "Oh Blue het is prachtig!" ze hupte wat onhandig naar de bloemetjes en met de voorzichtigheid van een medicine cat plukte ze er een paar uit. Een paar maar, zodat er nog genoeg zouden blijven staan. Ze gebaarde hem om zijn kop iets te neigen, waarna ze probeerde de bloemetjes in de manen van zijn vacht te weven. "Oh, hoeveel avonturen we nu wel niet samen kunnen hebben," ze drukte haar voorhoofd lachend tegen die van hem. "Ik hou van je Blue, ik hou zoveel van je - en van mij mag de hele wereld het weten,"

Met haar kleine pootjes streelde ze de dikke plukken vacht rond zijn nek, waar nu kundig kleine bloemetjes in zaten geweven. Zo klein dat een voorbijganger ze niet zou zijn, maar iemand met een scherp oog wel. Dat was wat de bloemetjes voor haar zo bijzonder maakten, waarom de naam zo gepast was. Met een glimlach liet ze zich weer terugvallen op haar achterpoten, waarbij ze even wankelde maar snel genoeg haar evenwicht terugvond. De laatste beetjes zon vochten zich door het dikke bladerdek heen en lieten zijn ogen schitteren in precies dezelfde kleur als de vergeet mij nietjes. Wat was hij stiekem toch een knappe vent ook. Nou, verbeterde ze giechelend in zichzelf, eigenlijk helemaal niet zo stiekem..Routnose lachte onbezorgd om zijn woorden, en liet zich onnodig dramatisch tegen hem aan vallen toen hij zijn kop langs de hare streek. "Wat ben je ook een romanticus," snorde ze warm. "Volgende lente droog ik ze voor je, dan vergaan ze nooit meer. Én dan hoef je nooit naar rottende bloemen te stinken," plagend stak ze haar tong naar hem uit, maar gaf hem daarna toch wel een kusje op zijn wang. Als alles zo zou blijven, voor eeuwig en altijd, dan was het leven misschien niet zo hopelijk afschuwelijk als dat ze de laatste maanden had gedacht. Als ze iedere dag op kon staan naast hem, en samen bloemetjes kon plukken, en kon lachen om alles en niets... Nouja, dan hoefde ze starclan en haar vorige nest niet meer zo te missen. Een poes kon dromen. Kort sloot ze haar groene ogen en hoorde hoe ze zonder dat ze het door had aan het ronken was. Was dit moment maar een bloem die ze kon drogen, zodat ook dit ook nooit meer zou vergaan.
Ze opende haar ogen weer toen Bluejay naast haar bewoog. Nou, daar ging haar persoonlijke kacheltje. Een beetje beteuterd maar vooral nieuwsgierig keek ze toe hoe hij zich verplaatste, en een vers bosje bloemetjes voor haar poten neerlegde. Direct lichtte haar gelaat op. "Oh! Ja! En dan kunnen we ook wat lavendel nemen, dan hebben we in..." Haar stem stierf weg toen ze besefte waar hij zojuist de klemtoon op had gelegd in zijn woorden. "Ons? sprak ze jolig en hoopvol als een klein kind, waarbij ze haar pootje op de zijne legde. "Bedoel je..? Betekend dat- dat we, je weet wel... Samen zijn?" vroeg ze voorzichtig hoopvol

Het voelde erg onwerkelijk, allemaal. Er was zoveel gebeurd in zo'n korte tijd, zoveel slechts vooral ook. Het was gek om te bedenken dat ze daar aan die afgrond had gestaan, gek om te bedenken dat het slechts enkele hartslagen had gekost en dat ze dan hier nooit had gestaan, gek om plots weer zo blij te zijn. Ergens kwam een koppig schuldgevoel op, omdat ze nog altijd niet zeker was waar ze dit aan verdiende. Maar voor het eerst in eeuwen wist ze dat weg te drukken, en dit moment simpelweg te laten zijn. Hij had haar weer leren lachen. "Ik- Nouja, ik durfde er niet zomaar vanuit te gaan.." lachte ze wat verlegen. Zijn warme, diepe stem legde haar in de watten. Op een ander moment zou ze hem geplaagd hebben over zijn grijze haren, maar op het moment was ze te erg in de wolken. Zachtjes legde ze haar poot op zijn wang en nam zijn kop mee naar de hare, wat soms wat lastig was door hun verschil in lengte. Innig gelukkig drukte ze haar voorhoofd tegen de zijne. "Blue, ik wil niets liever dan voor altijd met jou samen zijn," Blue, Bluejay. Haar.. Haar partner! Ze wilde springen en dansen, gelukkig als een kalfje in de wei, als een tiener na diens eerste kus. Haar hart fladderde in haar borstkas "Bluejay, warrior van Shadowclan, partner van Routnose... Mijn vriend, je bent mijn vriendje!" ze lachte als een kind, en het maakt haar niets meer uit. "Ik weet echt niet hoe ik je moet bedanken, Blue. Ik dacht niet dat ooit nog beter zou worden, zeker met mijn poot en... Alles. Maar je maakt me zo, zó gelukkig, en ik dacht dat ik dat niet meer kon zijn. Ik hou van je."

Was dit hoe alle tieners zich hadden gevoeld? Hoe al die gelukkige koppeltjes die samen elkaars vacht wasten iedere dag zich voelden? Voor een kleine, kleine seconde wenste ze dat ze nooit medicine cat zou zijn geworden, dat ze dit wonderlijke gevoel al veel eerder had mogen voelen - zonder alle schuld en schaamte die er bij kwam kijken. Maar toen ze haar poot over de zijne heen legde, verdween die heidense gedachte al snel. Dan zou alles anders zijn geweest, dan zou ze hier niet met hem hebben gestaan - en dat was het enige dat ze wilde, vandaag en voor altijd. Hoe prachtig was het dan niet dat hij ook nog eens hetzelfde voelde?
Ze lachte om zijn woorden en plukte nog één bloemetje iets steviger vast, voordat ze los schoten. "Oh maar Blue, wat nou als het noodlot toeslaat? Stel dat ik verkouden word, alleen maar loop te snotteren en klagen, dan lig ik miserabel in m'n nest met koorts, en oh! De muis die ik gisteren had gegeten was ook nog eens niet goed! Daar lig ik dan ziek en met buikpijn, wat gebeurd er dan met je belofte?" pestte ze hem met een dolgelukkige grinnik, die snel overging in een gesmoorde kreet terwijl hij haar meenam in zijn val. Met een plof kwam op zijn dikke vacht terecht. Lachend bleef ze daar liggen. "Pestkop!" ze stak haar tong uit, maar maakte zich comfortabel in zijn omhelzing. Kort sloot ze haar ogen, en dronk zijn geur. "Nu is het mijn beurt," ze liet haar staart over de zijne heen vallen. "Ik beloof je... Hm,"ze draaide zich om en, zodat ze hem in zijn blauwe ogen aan kon kijken. "Alles." besloot ze uiteindelijk. "Alles dat ik je kan bieden. Alles dat van mij is, is van jou," ze gaf hem een kus over zijn neus. "Je hoeft maar te roepen, en ik kom aanhinkelen."

Oh ze plaagde hem zo met haar woorden, maar ze wilde nergens liever zijn dan precies hier in zijn grote poten. Zachtjes spinnend verplaatste ze haar kop, zodat deze tegen zijn borstkas aan kwam te liggen. Oh, ze kon zich zo in slaap laten wiegen door het trillen van zijn stem en het kloppen van zijn hart, en wat een fijn idee was dat dat vanaf vandaag iedere dag kon. De gekke blikken die ze ongetwijfeld van andere katten zouden krijgen probeerde ze uit haar hoofd te zetten. Tussen deze bloemetjes, op deze milde leafbare dag, was het daar veel te mooi voor. Routnose opende haar ogen en lachte zachtjes om zijn woorden, waarna haar ogen afgleden naar de hemel. De zon was voor hun doorgebroken, en kleurde de wereld in gouden spikkels. Nog dichter kroop ze tegen hem aan, haar kopje onder de zijne gevleid terwijl ze daar zo lagen. "Heb jij toch even geluk dat ik helemaal nergens meer naar toe ga," sprak ze zachtjes. "Daar ben ik Settledstar voor altijd dankbaar om," ze probeerde niet te denken aan wat Blazestar zou zeggen, wat de rest van Windclan zou zeggen. Toch was dat niet het ergste wat aan haar knaagde. Kort beet ze op haar lip, maar kon het toch niet negeren. "Blue?" begon ze voorzichtig. "Denk je dat je meisje er oké mee zal zijn? Met ons?"

"Ons allebei," snorde ze zachtjes, en had niet eens door dat haar mondhoeken omhoog gekruld waren. Dat was lang geleden, besefte ze zich. Dat ze niet eens door had hoe gelukkig ze was, dat het allemaal zo natuurlijk kwam om te lachen en te giechelen en zwemelen. Dat was écht lang geleden, en hij had het haar weer teruggebracht. En zelfs wanneer ze zich zorgen maakte, zoals nu. Of dat nu was over zijn dochter, over haar toekomst, over wat er ook zou gebeuren - zijn warme stem wist het weg te halen. En dat was nogal wat, voor een twijfelkont als Routnose. Ondanks dat haar gedachtes nog maalden, knikte ze op zijn woorden en kon ze ook het kleine meisje even uit haar gedachtes zetten. Hoe mooi zou het zijn? Een kleine familie, zij, Blue & kleine Blue. Natuurlijk kon ze Bluestorm daar nooit toe verplichten en dat wilde ze ook echt niet, maar een poes kon dromen. Dromen over een familie, en samen wakker worden en ontbijten, samen lachen en gekke verhalen delen. Het was nog altijd zo'n gek idee dat dat nu kon, dan ze hier naast hem kon liggen en lief kon hebben met haar hele, tere hartje - zonder enig gevoel van schuld. Het was prachtig. Hij was prachtig. "Misschien is dat ook wel zo," fluisterde ze zachtjes, maar stiekem was ze haar favoriete bloemetjes alweer bijna vergeten - ze kon alleen nog maar naar hem kijken. "Misschien heeft Starclan ze wel precies voor ons geplant. Dat vind ik een mooi idee," met haar poot streelde ze zijn wang, en duwde een klein plukje van zijn manen uit zijn gezicht. "Ik denk niet dat ik je ooit echt genoeg heb bedankt, Blue," begon ze zachtjes. "Ik... Ik dacht op een gegeven moment dat het nooit meer beter ging worden. Maar jij bent er altijd geweest, iedere tegenslag, iedere keer dat ik weer zo moest huilen...Maar ik kan weer glimlachen. Dat heb jij me weer geleerd," ze keek hem diep in zijn blauwe ogen aan. "Het spijt me zo voor de keren dat ik je verdrietig heb gemaakt. Ik-, vanaf nu is het anders. Ik wil alleen nog maar met jou glimlachen, voor altijd en eeuwig," ze drukte haar neusje tegen de zijne, innig gelukkig.