Please stay away

Ardentkit legde zijn oortjes in zijn nek toen dat hij pootstappen hoorde die in de richting van hem kwamen. Hij drukte zich nerveus tegen zijn moeder aan, maar zij lag te slapen. Hij wist niet eens waarom hij het zo eng vond als er anderen in de buurt waren. Hij was nog maar één maan oud, maar hij voelde zichzelf al te veel te bewust van zijn omgeving. Het was net alsof hij alles naar zich toetrok, alsof hij dacht dat alles naar hém specifiek gericht was. Alsof iedereen boos op hem zou zijn als hij ook maar één ding verkeerd deed of zei. Het katertje trok een ongelukkig gezicht toen een kater die dat hij hier een paar dagen geleden had gezien in zijn richting kwam wandelen. Wat wilde de kater van hem? Had hij soms iets verkeerds gedaan? De kleine kitten trok zichzelf nerveus terug zodat enkel zijn oortjes en zijn oogjes boven zijn nest uit spiekten.

Hij maakte de laatste tijd vaak genoeg een trip naar de nursery toe met het weinige prooi dat er gevangen was die dag. Hij kon apprentices sturen, dat wist hij maar al te goed, maar hij vond het niet erg om prooi te brengen naar de queens. Hij liep dan ook met een muisje naar een van de nesten toe en zag de kitten van het nest zich proberen te verstoppen voor hem. Hij kon een lach niet inhouden en glimlachte naar de jonge kater. "Zie ik er zo eng uit?" Vroeg hij, nadat hij het eten neer had gelegd.

Ardentkit voelde zich ietwat ontspannen toen dat de kater lachte in zijn richting. Hij zag er in elk geval al niet uit alsof hij boos was op de kitten, wat een goed ding was. De kitten kneep zijn ogen samen en deed duidelijk moeite om de vraag te verwerken. Hij nam de kater kort in zich op. Hij zag er groot uit en Ardentkit was er vrij zeker van dat als hij boos zou zijn dat hij behoorlijk intimiderend kon zijn, maar op dit moment was hij niet eng. ”Nee,” gaf hij dan ook met een zachte stem toe, waarna hij zich wat meer oprichtte uit zijn nest. Zijn blik gleed naar het muisje en ondanks dat zijn tandjes niet volgroeid waren en hij wist dat hij het niet kon eten, liep het water hem toch in zijn mond. ”Voor mama?” vroeg hij zachtjes, zijn honingkleurige ogen richtend naar de kater.

Hij kon zich niet eens meer herinneren hoe het voor hemzelf was toen hij een kitten was en al die grote warriors over hem heen torenden. De meeste deden dat nu nog steeds, maar dat maakte hem niet meer uit. Toen de kitten toegaf dat hij inderdaad niet eng was, knikte hij. "Mooi, ik zou je niet willen laten schrikken tenslotte." Sprak hij rustig. Het leek erop dat de kitten misschien zou schrikken als hij iets te hard sprak. Hij zag de blik van de kitten naar de prooi gaan. "Die is inderdaad voor je moeder." En de rest van de queens, maar dat vertelde hij er maar niet bij. De kitten hoefde niet te weten hoe erg het er aan toe was momenteel in de clan.

Ardentkit knipperde traag met zijn ogen terwijl hij probeerde te begrijpen wat de kater bedoelde. Hij knikte uiteindelijk, begrijpend dat de kater hem niet wilde bang maken. Dan was hij misschien toch niet zo erg als dat hij er uitzag. Maar ja, voor de kleine kitten leek elke kat groter dan hem wel angstaanjagend. De kleine kitten kwam wat meer overeind toen dat de kater sprak dat het inderdaad voor zijn moeder was. ”Klein,” zei hij terwijl hij naar de prooi keek. Het was een magere vangst, maar veel groter had Ardentkit tot dusver ook nog niet gezien. Ardentkit ging naast de prooi liggen en zag dat het veel kleiner was dan hemzelf. Eindelijk was hij eens een keertje groter dan iets. De gedachte liet hem zachtjes en op een triomfantelijke manier snorren.

Hij volgde de blik van de kitten naar de prooi en voelde een lichte steek in zijn hart toen de kitten het muisje klein noemde. Graag had hij meer gebracht voor de queens, maar dat was niet een optie geweest. Waarschijnlijk zou hij vandaag zelf dan ook zonder eten zitten, maar dat gaf niks. Zolang de toekomst van de clan maar zeker was. Hij wist alleen even niet wat hij tegen de kitten moest zeggen hierop. Hij kon geen beloftes maken tenslotte, hij kon wel zeggen dat er prooi groter dan dit was en dat zelfs muizen normaal niet zo mager als dit waren, maar dat zou geen zin hebben. Toch leek de kitten tevreden te zijn om iets, wat hij niet helemaal begreep. "Wat heeft je in een goede stemming gebracht?" De kitten hoefde niet te antwoorden, maar hij was wel nieuwsgierig.

Het kwam misschien een beetje raar over dat Ardentkit zat te snorren terwijl er een gebrek aan prooi was en de vangsten behoorlijk mager waren, maar dat begreep de kleine kitten allemaal nog niet. Het was misschien een simpele gedachte dat iets kleiner was dan hem, maar op dit moment was dat iets waar hij voldoening uithaalde. Zijn blik gleed naar de warrior toen dat hij zijn vraag stelde en Ardentkit begreep niet waarom de warrior zo serieus keek. ”Kleiner,” piepte hij nogmaals en hij wees van de muis naar zichzelf. Toen bewoog hij ongemakkelijk met zijn oortjes. Was het stom van hem dat hij er blij om was dat hij groter was dan iets, ook al was datgene een stuk prooi? Oh nee. Het was stom, hè? De lach verdween meteen weer van zijn gezicht en hij schuifelde met zijn pootjes terwijl hij naar ze keek, zich scherp bewust van de blik van de warrior op hem. Zou de warrior hem nu heel erg stom vinden?

Ah, het ging erom dat de muis kleiner was dan de kitten. Dat was iets dat hij misschien had moeten weten. Hij was zelf nooit de grootste geweest, nu nog steeds niet. Er waren soms apprentices die groter dan hem waren, maar daar gaf hij ondertussen niks meer om. Maar hij kon het goed inzien waarom een kitten er nog wel zo over dacht. "Snel genoeg zal er nog veel meer kleiner zijn," Sprak hij dan ook met een glimlach. Hij had geen idee of de kitten erin zou geloven, maar met de tijd zou hij groeien en was niet alleen de muis nog kleiner dan hem.

Ardentkit keek voorzichtig omhoog toen dat de warrior zijn woorden sprak. Het zag er niet naar uit dat hij vond dat Ardentkit stom bezig was en de kitten ontspande zich wat meer toen dat hij hoorde wat de warrior zei. Hij begreep gelukkig goed wat dat de warrior bedoelde en gaf een knikje, zijn glimlach weer terugkerend naar zijn gezicht. ”Groot jij?” vroeg hij en hij wees van zichzelf naar de warrior. Hij bedoelde te zeggen of hij zo groot zou worden als de warrior, maar hij kon moeilijk uit zijn woorden komen. De warrior was niet de grootste die hij al in de nursery had gezien, maar naar Ardentkit’s idee nog steeds tamelijk groot.

Kittens waren allemaal nog zo onschuldig, heel anders dan de oudere leden in de clan. Ook al wist hij dat hij die katten ook moest accepteren voor wat ze waren, maar hij wist maar al te goed dat hij nooit meer volledig naar de meeste katten zou openen, niet na wat er gebeurd was. Maar kittens deden hem dat even vergeten. Hij glimlachte toen de kitten leek te vragen of hij ooit zo groot als hem zou worden en hij knikte. "Mogelijk zelfs groter." Dat was tenslotte niet moeilijk, hij was een van de kleinste warriors binnen de clan, dus de kans dat de kitten groter zou worden was zeker aanwezig.

Ardentkit snorde zachtjes toen dat de warrior aangaf dat hij mogelijk nog groter kon worden dan de warrior, ook al geloofde hij dat zelf nauwelijks. De warrior was immers tamelijk groot. Hij trippelde voorzichtig dichter naar de warrior toe. Hij was er inmiddels achter gekomen dat de warrior helemaal niet zo eng was zoals hij dat zichzelf voorstelde, wat het ook gemakkelijker maakte om een gesprek met hem te hebben. ”Leuk,” zei hij op een verlegen manier en hij wees naar de warrior, om aan te geven dat hij de warrior een aangename kat vond. Hij was tenminste niet zo eng zoals de rest van de warriors. Maar misschien vond de warrior dat stom dat hij dat zei en snel richtte hij ietwat verlegen zijn blik naar zijn poten.

Het leek erop dat de kitten hem misschien niet helemaal geloofde, maar dat maakte niet uit. De tijd zou het leren en hij kon natuurlijk ook niet inzien hoe groot de kitten zou worden. Hij hield zijn kop kort scheef toen de kitten hem leuk noemde. Blijkbaar vond de kitten hem in ieder geval niet meer eng. Dat was al een verbetering. "Jij mag er ook wezen." Sprak hij dan ook, ook al had hij geen idee of de kitten precies wist wat hij bedoelde. Het was in ieder geval goed dat de kitten niet meer bang voor hem was en hoopte dat hij het ook niet van andere warriors zou zijn als hij eerlijk was.

Ardentkit bewoog met zijn oortjes toen de ander zijn woorden sprak en hij kneep zijn ogen kort samen terwijl zijn gezicht vertrok. Niet omdat hij pijn had of omdat hij boos was, maar omdat hij probeerde te begrijpen wat de ander zei. “Ook” wilde zoiets zeggen als dat de ander hetzelfde er over dacht, niet? ”Ik leuk?” vroeg hij verbaasd aan de ander. De gedachte alleen al maakte hem verlegen. Hij zou nooit durven dromen dat iemand anders het leuk vond om zijn buurt te zijn, maar hij dacht ook niet dat de kater tegen hem zou liegen. Dat gevoel had hij tenminste toch niet.

Hij keek toe hoe de kitten probeerde te begrijpen wat hij net gezegd had en kon een glimlach niet onderdrukken toen de kitten het leek te snappen. Hij knikte dan ook bij de woorden van de kitten, "Natuurlijk, we hebben het toch goed op het moment?" Tenzij de kitten daar anders over dacht tenminste, maar dat gevoel kreeg hij zo snel niet. En hij wist dat het een kwestie van tijd zou zijn voor de kitten meer katten zou ontmoeten die hij mogelijk ook aardig zou vinden. Misschien duurde het wat langer dan bij de gemiddelde kitten, maar dat maakte niks uit,