[Announcement] Red Sun

Haar gezicht was ingevallen door het gebrek aan eten, maar haar zeegroene ogen hadden niets van hun hardheid verloren. Crystalstar wist dat ze een moeilijke beslissing zou moeten maken, als ze haar clangenoten wilde redden. De ziekte had genoeg van hen getroffen om erachter te komen dat zij uit de rivier kwam. Al meer dan een moon had Crystalstar het iedereen moeten verbieden om vis te eten. In greenleaf hadden ze dat nog kunnen overleven, al had ze de gevolgen snel genoeg gezien in het gelaat van de Riverclankatten. Nu de bladeren echter begonnen te vallen, en de prooien in het woud steeds schaarser werden, at Riverclan niet half zo goed als ze gewoonlijk rond deze tijd van het jaar deden. Ze hadden voedsel dringend nodig, voordat de winter écht hier was, en ze moesten gaan kiezen wie er wel en niet zouden eten, wie er zouden verhongeren. Dat zou ze nooit laten gebeuren. Niemand wist van haar plan, niet eens Carrioncough. Het was te belangrijk geweest dat die informatie binnen Riverclan's grenzen bleef om iemand in vertrouwen te nemen.

"Laat iedereen die kan vechten zich klaarmaken om uit te marcheren." Sprak Crystalstar, zonder enige twijfel in haar stem. Ze had hier te lang over nagedacht, had de consequenties te vaak door haar kop laten spoken om nu nog terug te krabbelen. Er moest iets gebeuren. Ze mochten haar allemaal vervloeken voor een bloeddorstige tiran, ze mochten haar allemaal tot in de eeuwigheid verachten. Het zou allemaal niet uitmaken, als het haar maar lukte om Riverclan te redden. Met een wrang gevoel in haar maag bedacht Crystalstar zich dat ze zelfs haar eeuwige plek in Starclan op zou geven, als het daartoe kwam. Ze liep liever voor altijd door het duistere woud dan dat ze haar clan zag afsterven. "Starclan beloont krijgers, beloont diegene die vechten voor het overleven van hun clan. Voor wie twijfelt, kijk om je heen. Kijk naar je familie, je vrienden, je clangenoten. We zijn hier aan het afsterven. Maar ik zal het niet laten gebeuren, wij zullen het niet laten gebeuren. Riverclan zal altijd vechten." Met die woorden liet ze zich van de verhoging afglijden. Crystalstar keek naar de Warriors die zich in de open plek verzameld hadden, maakte oogcontact met diegene die ze zag twijfelen. Ze moesten haar volgen, ze moesten de ernst inzien. Toen liep ze door naar de uitgang, en ging daar zitten, wachtend op haar leger.

Normaal zou ze meer energie gehad hebben om de oproep van haar leader te beantwoorden, maar doordat er zo weinig prooi was voor de hele clan was ze veel afgevallen en daarmee ook veel energie kwijtgeraakt. Toch was ze nog een van de gelukkige die de ziekte zelf had weten te vermijden en daardoor voelde ze zich bijna wel verplicht om zich te melden toen Crystalstar vroeg om iedereen te verzamelen die kon vechten. Als het moest kon ze hier vast nog wel genoeg energie voor verzamelen, ze moest wel. Toen Crystalstar dan ook klaar was met spreken en naar de ingang toe ging, kwam ze overeind. Ze had geen idee wat Crystalstar van plan was, maar als het beter voor de clan was, dan zou ze haar best doen. Ze knikte kort naar de leader en wachtte tot de rest van de katten erbij zou komen.

Hij had honger. Iedereen had honger. Hun grootste prooivoorraad was weggevallen en daarbij werd het steeds kouder en kouder. De prooien verdwenen langzaam. Hyenafang had geluk gehad de ziekte te ontkomen, maar deze honger was moeilijk om aan te wennen. De warrior wist dat er iets moest gebeuren zodat de RiverClan genoeg voedsel had om rond te komen. Daarom liep hij naar de mededeling van Crystalstar, naar haar toe. Voor zijn Clan. De kater hield niet zo van conflicten, maar het was het zeker waard als het betekende dat hij een dienst kon zijn voor zijn Clan. Hyenafang knikte kort waarna hij net zoals de twee poezen op de rest ging wachten.

Specklepaw was niet de eerste die zich vrijwillig zou aanbieden om iets voor haar clan te doen. Ze was jong en ze had wel betere dingen te doen, net als iedereen van haar leeftijd. Maar de ziekte en vergiftiging namen nu echt wel hun tol, en iets er aan doen konden ze niet. Haar maag was al weken lang niet echt gevuld, en nu de kou er aan kwam, werd het steeds gevaarlijker om stil te zitten en niets te doen. Wat ze moesten doen, dat moest je ook niet aan haar vragen. Daarvoor waren er warriors, deputies en leiders, om die beslissingen te maken, en dan keek ze later wel of ze die zou volgen of zou negeren. Ze keek dan ook zuur het kamp rond de laatste paar dagen. Ze had honger en het maakte haar alles behalve vrolijk. Als er iets was wat Specklepaw leuk had gevonden, dan was het wel een lekker stuk prooi, of twee, eten geweest. Iets wat ze nu zeker niet meer kon doen. Ze was nu nog tengerder geworden dan ze altijd al was geweest en de spiermassa die ze in haar tijd als apprentice had opgebouwd, was nu nog maar een matig excuus van zijn originele glorie. Misschien was dat dan ook de reden dat, toen Crystalstar een clanmeeting bij elkaar riep, ze eindelijk een keer luisterde. Het was ook een andere oproep dan normaal die haar aandacht trok. Niet de 'iedereen die oud genoeg is om te jagen' bullshit die ze normaal te horen kregen, die Specklepaw normaal ook negeerde, maar de vraag om iedereen die kon vechten zich klaar te maken om op oorlogspad te gaan. Zo kwam het in ieder geval over. Specklepaw hees zich omhoog van haar plek voor de apprentice den en bewoog zich naar de kleine groep die zich al aan het vormen was toe. Kon ze vechten? Ja, dat kon ze, dus waarom zou ze niet verzamelen hier. Sommige mochten dan beweren van niet, haar mentor daar een van, maar haar mentor was een grote zeikaard die gewoon geen les kon geven. Specklepaw was er zeker van dat als het er echt op aankwam, dat ze heus wel kon vechten. Een andere apprentice zou ze zeker aan kunnen, of een jonge warrior zelfs. Misschien was dat een stukje grootheidswaanzin wat aan het praten was, want heel de clan was al aardig afgezwakt en het was te zien dat iedereen minder energie en kracht had door het prooigebrek. Haar eigen conditie was ook achteruit gegaan, maar ze was nog wel het grootste deel van de dag buiten het kamp aan het jagen, dus waarom zou ze niet kunnen vechten voor haar clan? Er moest iets gedaan worden en dit was beter dan niets. Een hoop waren er al gepakt door de ziekte van het vergif, maar zij niet. En dus liep ze vastberaden achter Crystalstar aan. Iedereen die kon vechten mocht mee, niet alleen warriors. Daarbij was ze ook zo jong niet meer dat ze haar gewoon aan de kant zouden schuiven.

Waar anderen om hen heen geschokt reageerden, of simpelweg niet door hoe afgezwakt de honger hen had gemaakt, stapte hij gretig achter zijn leader aan. Naarmate de dagen korter werden en hiermee de prooi schaarser, had het idee steeds vaker door zijn kop gespeeld. Hij had Crystalstar wel zien broeden, met die ernstige blik in haar ogen. Eerder dacht hij dit zich te hebben ingebeeld, maar nu het hoge woord eruit was was hij ervan verzekerd dat hij haar beter kende dan wie dan ook. Vandaag zou hij niet alleen de clan en zichzelf, maar ook haar zijn alles geven. En die gedachte was zo bizar dat hij een humorloze glimlach niet kon onderdrukken.

Frostbreath negeerde de knagende honger in haar maag terwijl ze naar haar leader keek. De woorden bereikten haar oren en gelukkig was Frostbreath niet te moe om niet te begrijpen wat de leader bedoelde. Wel, ze snapte natuurlijk niet helemaal wat de boodschap inhield, maar ze wist van Crystalstar dat ze RiverClan altijd voorop zou stellen. Dat ze naar de beste manier zou zoeken om ervoor te zorgen dat haar Clan zou overleven. Velen hadden sommigen keuzes van Crystalstar in twijfel getrokken en ook Frostbreath had haar vraagtekens bij sommige acties van haar leader gehad, maar ze was altijd te slim geweest om dat niet hardop uit te spreken. Om haar stem niet te hard te laten gelden wanneer dat niet op prijs werd gesteld. Om op de achtergrond te verdwijnen wanneer dat nodig was en op de voorgrond te komen wanneer dat verwacht werd. Ze klasseerde zichzelf niet als een marionet, maar ook niet als een rebel. En ook nu ging ze ervanuit dat haar leader de beste manier wist om met deze uitzichtloze situatie om te gaan. En dus voegde ze zich stilzwijgend bij haar leader, haar een respectvol knikje gevend. Crystalstar zou hun Clan terug sterk maken, wat het dan ook zou kosten. Daar was Frostbreath heilig van overtuigd.

Hoeveel knopen kon ze nog in haar maag krijgen? Serieus, hoeveel meer kon er echt nog mis gaan in haar stomme, stomme leven? Ambersand voelde haar hart in haar poten zinken toen ze Crystalstar op de rots zag springen, en dat gevoel verergde alleen met haar woorden. Waar gingen ze heen? Was dit oorlog? Ze slikte een pijnlijke brok door, en keek naar haar poten die bijna trilden. Ze had wel vechtslessen gehad, maar had nog nooit écht hoeven vechten. Met een andere kat. Oh Starclan, wat als ze naar Shadowclan gingen? Wat als ze Settledstar dan moest vechten, of een van haar vrienden daar? Ambersand wilde aanbieden om thuis te blijven en het fort te verdedigen, zoals Carrioncough sprak - maar toen Crystalstar haar aan keek, bevroor ze en kon ze niets anders dan met een gebogen kop haar grijze leider volgen naar waar ze ook heen gingen.