Can I be honest?

Het begon tegen de avond te vallen. Sneeuw dwarrelde ongenadig neer op het territorium en op het kamp, wat ervoor zorgde dat zijn poten al een hele dag als ijsblokken aanvoelden. Het was al een wonder te noemen dat hij niet ziek geworden was, al werd hij niet heel erg vaak ziek. Zijn schouder daarentegen deed wel verschrikkelijk veel zeer, wat hem deed afvragen of hij blijvende schade had overgehouden aan de bloedhond die manen geleden het WindClan territorium binnen was gedrongen. Dat was alweer zo’n lange tijd geleden dat Thawrage amper kon geloven dat het daaraan kon liggen, maar goed. Het was nu ook weer niet alsof hij hulp had gezocht daarna, dus was het wel een beetje zijn eigen schuld. Een beetje dan. Hij richtte zijn blik naar de prooistapel en pakte er een magere muis vanaf, waarna hij naar de leader’s den liep. Hij had wel wat dingen te bespreken met Blazestar en hij wilde niet gestoord worden door één van die andere dwazen die tussen hun gesprek in zouden komen. Hij liet de muis met een plofje voor zijn poten hangen toen hij voor de den van zijn vriend stond. ”Blazestar?” vroeg hij op een koude toon. ”Kan ik je even spreken? Ik heb prooi voor je bij.” Als zijn vriend al had gegeten, at hij de schamele vangst wel zelf op. Dan was het in elk geval goed benut.

Zware pootstappen als die van Thawrage waren niet te missen. Zeker niet wanneer sneeuw luid onder zijn poten kraakte. Blazestar zuchtte, het was niet dat hij de kater niet mocht- nee het was vooral dat hij zijn alleen tijd nodig had. De leader was altijd een introverte kater geweest, hij ging niet goed op langdurig gezelschap en constante babbel. Na een dag aan leaders taken wilde hij niets liever dan zich oprollen in zijn den en zijn ogen sluiten. Maar nu hij om de dag bij zijn kinderen in de nursery sliep, en honger zijn clan in een houdgreep hield, kreeg hij maar weinig tijd om op te laden- zeker omdat zelfs in zijn dromen hij niet alleen gelaten werd- Maar oke, als iemand perse binnen moest vallen, dan was de grote kater één van de minder erge. Met een versufte uitdrukking op zijn kop keek hij de kater aan, en een kleine glimlach trok aan zijn mondhoeken. "Tuurlijk," mauwde hij met een kort knikje "Oh no need, pak em zelf maar" ging hij verder "Bedankt tho" Met een zucht hief de leader zich op en ging hij er bij zitten "Wat wil je kwijt?"

Thawrage wist heus wel dat zijn leader tijd voor zichzelf nodig had en hij hield zichzelf dan ook voor dat hij het kort zou houden. Als hij voor één kat empathie op wilde brengen, dan was het wel voor Blazestar. Hij drong zijn brede schouders Blazestar’s den binnen en legde de prooi voor zichzelf op de grond, maar maakte geen aanstalten om ervan te eten. Zijn blik gleed kort over zijn leader. Hij zag er kleiner uit dan normaal en mager. Hij wist nu al dat hij de prooi zou laten liggen voor zijn leader na hun gesprek, of de kater het nu af zou wijzen of niet. ”Blazestar, je weet dat ik je altijd in alles zal steunen en je keuzes zal respecteren,” begon hij op een koude toon. ”Maar toch vraag ik me af of je met Hawkchase als je deputy te benoemen de juiste keuze voor de Clan hebt gemaakt. Ik weet dat je hem kunt vertrouwen en dat hij, net zoals de meesten van ons, voor je door het vuur zal gaan, maar zal hij zijn taken naar de Clan toe ook serieus kunnen nemen?” Het was immers geen geheim dat Hawkchase niet bepaald een serieuze kat was die zijn taken ook niet bepaald serieus nam. Het gesprek met Sorrelnose had dat voor hem alleen maar meer bevestigd. Misschien was hij één van de weinigen die het ook effectief durfde te benoemen. Blazestar en hijzelf hadden al voor hetere vuren gestaan, dus een simpel gesprek over de toekomst van de Clan kon er ook nog wel bij, niet dan?

Waarom moesten zulke goede woorden omslaan in een verzachtte versie van kritiek? De kleine leader trok kort aan zijn oren terwijl hij het over zich heen liet komen. Hij had respect voor vrijheid van menings uiting echt waar, en iedereen mocht altijd zeggen wat ze wilde tegen hem- maar er zin in hebben was een ander verhaal. De leader knikte, het kwam niet geheel onverwachts. Hawkchase had zich voor de clan nog niet geheel bewezen als deputy, maar dat hoefde ook nog niet geheel. Toen hij deputy was geworden was hij ook nog niet het perfecte plaatje van een leader, bij starclan dat was hij nog steeds niet. "Ik waardeer je eerlijkheid en hart voor onze clan vriend. Hawkchase is wat ik niet ben" weerlegde de leader kalm "Hij is sociaal, waar ik dat niet ben. In zijn eentje is hij misschien niet de perfecte leader, maar ik zou dat alleen ook niet zijn" Zelfs samen was hij dit niet als je het hem vroeg. "Een deputy en leader moeten elkaar aanvullen waar nodig, en ik denk dat we dat goed doen" hij knikte "- daarbij, jij had hem niet gezien toen het kamp bedovlen raakte- hij was serieus, steunend, hard werkend en alles wat ik van een deputy verlang en nodig heb"

Thawrage luisterde rustig naar wat Blazestar zei zonder hem te onderbreken. Na een korte stilte gaf hij uiteindelijk een respectvol knikje naar zijn leader. ”Jij bent hier de leader, Blazestar. Jij voelt zelf aan wat voor WindClan het beste is. Als jij denkt dat Hawkchase een waardevolle opvolger zal zijn als jij er niet meer bent, dan zal ik daar ook in proberen te geloven.” Er voelde iets wrang aan de woorden die hij uitsprak. Hij had geen idee hoeveel levens zijn leader nog had, maar hij hoopte dat het er nog veel zouden zijn. Dat was echter informatie waar hij niet zomaar naar kon vragen. Hij wiebelde kort met zijn oortjes toen hij besefte dat er nog één ding was wat hij aan Blazestar moest vertellen voordat heel de Clan het zou weten. Het onaangename gesprek met Sorrelnose kwam weer bovendrijven en de kater voelde hoe zijn klauwen zich weer de grond in drongen. ”Er is nog iets,” murmelde hij en hij wendde zijn blik van de kater af, wat niet bepaald karakteristiek voor hem was. Geen woorden wilden zijn lippen verlaten en hij wiebelde enkel ongemakkelijk met zijn oortjes. Als Blazestar hem een mep zou geven voor het volgende wat hij zou vertellen, zou hij het de kater niet eens kwalijk nemen.