Too young to know it gets better

De dagen waren kort en koud, bareleaf was nog lang niet voorbij, maar Cloverkit had nog niks anders gekend dan de ijzige lucht. Kittens die geboren waren in de kou waren maar al te dankbaar voor enige warmte van de zon. De lucht in de nursery rook naar melk. In haar korte tijd in de Windclan had Cloverkit nog geen vrienden gemaakt buiten haar nestgenoten. Die sliepen beide, dus moest ze iemand anders vinden om zich mee te vermaken. Met enige moeite kroop ze weg van haar moeder en richtte haar grijze oogjes op een gestalte die ook in de nursery was. Het was Sootkit, een wat oudere kit die vast snel apprentice zou worden. Hij zat bij de ingang. Cloverkit hief haar borst op, want op deze kat wilde ze indruk maken. Ze ging naast hem zitten en keek uit over het kamp. Een koude bries deed haar vacht rechtovereind staan. Ze was zich er niet van bewust dat ze er komisch uitzag, met haar dunne vacht uitgepoft, Ze voelde zich groot en imposant. Ze wendde zich tot haar medekitten en knikte als groet. Vanbinnen was ze trots op zichzelf dat ze zo koeltjes overkwam. Dat moest wel respect opleveren van haar clangenoot.

Topic met Sootkit

Ondanks de kou kon hij eigenlijk niet wachten tot het moment dat hij apprentice zou worden. Dan zou hij eindelijk verder dan het kamp kunnen gaan en ook nog eens de clan kunnen helpen. Voor nu zat hij dan ook bij de ingang van de nursery, er net binnen, zodat hij de koude wind niet direct voelde. Hoe graag hij ook buiten was, als je stilzat, dan was de wind koud. Hij hoorde wat achter zich en draaide zijn kop om een van de jongere kittens naast hem was komen zitten en haar vacht opgezet had tegen de kou. Hij moest toegeven dat het er best komisch uitzag met al dat pluis. Hij probeerde dan ook niet te lachen om hoe het eruit zag, wetende dat de andere kitten dat mogelijk niet op prijs zou stellen. "Weet je zeker dat je niet wat verder in de nursery wilt blijven?" Besloot hij te vragen. Was het hier niet te koud voor de jongere kittens?

Ze snoof en sloot haar ogen. "Met die mafkezen?" Met het puntje van haar staart wees ze naar haar haar broer en zus. Kwijlend lagen ze over elkaar heen. Een hoog gesnor ontsnapte haar keel. Ze stopte abrupt en ging met een lagere toon verder. "Wie is hier jouw familie?" Rondkijkend merkte ze op dat er weinig nieuwe kittens bij waren gekomen sinds zij de wereld in was gekomen. Dat kwam vast door de honger waar haar moeder het over had. Haar moeder deed haar best om zo goed mogelijk voor haar kittens te zorgen, maar Cloverkit merkte het door de ribben die zichtbaar en voelbaar waren tijdens het drinken. Soms voelde ze zich schuldig over het belasten van haar moeder, maar als kitten had je weinig keuze. Haar taak was om groot en sterk worden om snel krijger te worden en dan haar clan te voorzien met voedsel. Maar voor nu moest ze wachten. Ze fronste en verlaagde haar oortjes een beetje bij het aanzicht van de magere moeders in de nursery.

AH hij is al apprentice nu!

Hij volgde haar blik een keek naar twee andere kittens die samen bezig waren. Hij kon begrijpen dat ze daarvan weg wilde zijn. "Ik zie wat je bedoelt." Sprak hij dan ook. "Als je het koud hebt, mag je ook dichter naar mij toekomen." Misschien dat zijn lichaamswarmte nog iets zou helpen en als ze het niet erg vond om dat te doen natuurlijk. Toen de vraag over zijn familie kwam, wees hij met zijn staart naar een van de nesten. Dat is mijn nest samen met die van mijn moeder en mijn siblings."[/b] Maar geen van de katten was daar op het moment. Iets wat niet vreemd was, want ze waren het nest eigenlijk al zo goed als vergroeid en waren er alleen wanneer ze moesten slapen.

Haar oortjes schoten omhoog door Sootkits voorstel. Ze twijfelde even, maar dit was haar clangenoot. Hij was vriendelijk en te vertrouwen. Toen knikte ze, en schuifelde beduusd een paar stapjes in zijn richting. Hun vachten raakten elkaar, en ze merkte meteen hoeveel verschil zijn lichaamswarmte maakte. De koude bries was er nog steeds, maar in de luwte van de grotere kit zat ze knus. Cloverkit was trots op haarzelf omdat ze een nieuwe vriend had gemaakt. Haar eerste vriend in de clan! Ze sloot haar oogjes, genietend van het moment. Na een korte stilte bedacht ze zich dat ze de conversatie op gang moest houden. "Heb je er zin in? Apprentice worden? Ik zou het zelf wat spannend vinden, zo'n ceremonie voor de hele clan." Dat was niet gelogen, ze vond het al eng om naar een andere kat toe te stappen. Dit zou vast veranderen als ze ouder werd, en gelukkig had ze nog een paar manen voordat zij haar moment zou hebben voor de clan.

Topic met Sootkit

Voor een moment twijfelde hij of Cloverkit wel dichter naar hem toe zou komen, maar anders was het haar keuze om het niet te doen. Hij had misschien niet de langste vacht, maar hij was ervan overtuigd dat het wat zou helpen. Toen ze dan ook tegen hem aan kwam zitten snorde hij kort. Nu was zijn zij ook warm, maar hij wist dat het omgekeerd ook zo was. Hij liet zijn blik terug naar het kamp gaan waar allerlei katten bezig waren. Snel genoeg zou hij er een van zijn of zou hij buiten zijn om te trainen. Bij de vraag van Cloverkit knikte hij kort in de richting van de rest van het kamp. "Ik heb er zin in, ik kan eigenlijk niet wachten tot ik mag helpen, zoals alle anderen." Maar hij was ook wel nerveus, dat kon hij niet ontkennen. "Ik ben wel een beetje nerveus, want het gaat allemaal ineens zo anders zijn." Hij hoopte dat ze begreep wat hij daarmee bedoelde. Ineens zou hij zoveel meer verantwoordelijkheid hebben dan dat hij dat had als een kitten.

Ze knikte. Het verlangen om haar clangenoten te helpen had zij ook. Vooral haar directe familie, maar als ze de rest van de clan leerde kennen zou ze ook veel om hun geven. "Ik hoorde dat je als apprentice pas als laatste mag eten. Dat lijkt me veel zwaarder dan ons leven nu!" mauwde ze. Ze zouden ook nare klusjes zoals het verschonen van nesten moeten uitvoeren, daar had ze echt geen zin in! Maar natuurlijk was ze wel dankbaar voor de apprentices die het voor haar en haar siblings deden. Er was een balans in het clanleven, en daar moest iedereen een steentje voor bijdragen. "Het lijkt me pas echt leuk om getraind te worden! Ik oefen al een beetje, wil je zien?" Ze straalde toen ze haar vraag stelde. Haar sluippositie was geweldig, al zei ze het zelf. Vol verwachting keek ze waar ze het zou kunnen voordoen.

Hij wist dat er van alles kwam kijken bij het zijn van een apprentice, ook dingen die hij minder zou gaan vinden, maar dat hoorde erbij, dat wist hij maar al te goed. "Dat zou zeker wennen zijn," Sprak hij dan ook met een knikje. "Een van de dingen waar ik niet echt naar uit kijk." Maar er waren zoveel dingen waar hij ook wel naar uit keek. Cloverkit gaf aan dat ze al aan het oefenen was voor wanneer ze training zou krijgen en hij kon een glimlach niet onderdrukken. "Laat maar zien!" Niet dat hij het waarschijnlijk veel beter zou kunnen, gezien hij zelf ook nog geen training had gehad, maar hij was wel benieuwd hoever ze was.

Meer aanmoediging had ze niet nodig. Cloverkit sprong meteen in haar sluiphouding. Nogal slordig voor een kitten, maar het enthousiasme was er tenminste. Haar hoofd en buik hield ze platgedrukt tegen de grond zoals ze apprentices had zien doen. Haar staart had ze recht omhoog van de spanning. Ze hield de positie enkele seconden, en begon toen voorwaarts te kruipen, alsof ze een prooi aan het besluipen was. Uit haar ooghoek hield ze Sootkit's gezicht in de gaten voor een reactie. Iedereen was natuurlijk verbaasd dat een kitten die zo jong is al zó goed kon sluipen. Ze stond weer op en gaf hem een stralende glimlach. "Goed he!" mauwde ze. De wind kwam weer opzetten en ze bibberde, dus kwam ze maar snel weer knus tegen Sootkit aan zitten. Iets dichterbij dit keer.

Hij wachtte geduldig toen Cloverkit in een sluiphouding zakte en probeerde verder te kruipen. Hij hield haar houding in de gaten en knikte kort. Ze deed het eigenlijk al best goed voor zover hij wist, natuurlijk niet zoals de apprentices het deden, maar dat kon hij ook niet. "Dat ziet er al goed uit!" Sprak hij dan ook. "Als je zo door blijft gaan, dan ga je je mentor straks nog verrassen," Waarschijnlijk zou een mentor al haar fouten meteen aan kunnen wijzen, maar dat was iets dat hij helaas niet echt zou kunnen doen. Hij kon alleen laten zien wat hij zelf kon.

Blij door het compliment sprong ze op. Misschien wilde hij het ook proberen? Opeens zat ze vol met energie. "Doe jij eens dan!!!" mauwde ze. Dat kon een beetje bazig overkomen, maar dat besefte ze zich niet. Het was iets minder hard gaan waaien, en het leek alsof het begon met sneeuwen. Met sterretjes in haar ogen keek ze omhoog. De lucht was wit, voor zo lang ze al leefde. Ze had andere katten over blauwe en oranje luchten gehoord, maar vond het moeilijk om zich dat voor te stellen. Nu dwarrelde er een vlokje op haar oor. Ze had al eerder sneeuw gezien en gevoeld, maar het was wel elke keer speciaal. Daarom sprong ze een paar keer in de lucht, proberend de sneeuwvlokjes met haar neus op te vangen. Ze wendde haar blik weer naar Sootkit. "Wil je spelen in de sneeuw?" Stelde ze voor. Hij was erg formeel tot nu toe, ze hoopte dat hij niet te oud was om met haar te spelen.

Hij glimlachte iets toen ze vroeg of hij ook wilde sluipen en hij liet daarvoor zijn blik kort naar de sneeuw gaan die langzaam aan het vallen was. Misschien kon hij daar wat mee en hij knikte dan ook toen ze vroeg of hij in de sneeuw wilde spelen. "Oke, laten we dat doen, maar we moeten wel proberen dat niemand ons ziet, want dan moeten we misschien weer naar binnen." En dat was nou net niet de bedoeling. Hij zakte dan ook in zijn beste sluiphouding, wat eigenlijk helemaal niet goed genoeg was, maar hierdoor leek het alsof hij in ieder geval zijn best deed om zo stil mogelijk te zijn.

Haar grijsgroene ogen schitterden met dit vooruitzicht. Er was natuurlijk niks leuker dan stiekem doen! "Oh inderdaad!" piep/fluisterde ze. Ze sloop een paar stappen naar voren, ze bevonden zich bij de muren van het kamp. Toen ze achter zich keek zag ze dat haar ondiepe pootsporen al bedekt waren met een dun laagje sneeuw. Ze keek naar haar maatje en zag dat zijn donkergrijze pels aan de bovenkant ook al wit aan het worden was. Zo viel hij iets minder op in de witte omgeving. Haar blik wende zich naar boven, kijkend of zij ook sneeuw op haar kopje had. Ze zag alleen de lucht, hoe erg ze ook haar best deed haar voorhoofd te zien. Een vlokje lande recht op haar neus, die meteen smolt. Ze nieste. Gealarmeerd keek ze om zich heen, bang dat iemand haar had gehoord. Ze schoot een verontschuldigende blik naar Sootkit toe. Toen ze besloot dat het weer veilig was, schepte ze een poot vol koude sneeuw en gooide die naar hem toe. Ook al had zr het koud, giechelde ze van de pret.

Hij hoopte dat het een tijdje zou duren voor ze gesnapt zouden worden of zelfs helemaal niet. Hij voelde hoe ondertussen de sneeuwvlokjes steeds meer zijn vacht begonnen te bedekken en kon het niet helpen om iets te gniffelen toen Cloverkit leek te proberen te kijken of er wat sneeuw op haar kopje lag, maar dat ging haar niet lukken. Hij wilde haar net helpen met het antwoord toen ze nieste en hij keek vluchtig om hun heen, maar niemand leek erop te reageren, dat was goed. "Je hebt wel wat sneeuw op je kop," Sprak hij dan ook zachtjes. Maar vervolgens kreeg hij een poot vol sneeuw naar hem toegeworpen. Hij glimlachte en schepte zelf ook wat sneeuw op om het naar haar te gooien. Als dit raakte had ze zeker wel sneeuw op haar vacht liggen.

Haar pootjes waren koud en nat, maar Cloverkit had het niet door. Ze had het veel te leuk om aan domme dingen zoals comfort te denken! Als antwoord op zijn opmerking had ze sneeuw op hem gegooid. "Jij nu ook" lachte ze hees. Het had hem geraakt op zijn rug. Ze zag hoe hij ook een hoopje sneeuw bijeen raapte om het op haar te gooien. Haar oogjes glimden en ze sprong in haar vechtstand. Dit betekende voor haar dat ze elke spier had aangespannen, waardoor ze snel zou kunnen reageren op een aanval. Dat had ze geleerd toen ze met haar broer en zus stoeide. Snelheid is alles! Ze wachtte af wat hij zou doen, maar ze voelde nog een nies opkomen en kon het niet inhouden. Ze sloot haar ogen en nieste zo zacht als mogelijk waardoor de sneeuw die op haar kopje lag eraf schudde.

Hij mikte de sneeuw zo goed als hij kon en gooide de sneeuw, alleen was dat precies het moment waarop Cloverkit nieste. Hij zag hoe de sneeuw van haar kopje verdween, maar al snel volgde de hoop sneeuw die hij net gegooid had. Het zou niet goed zijn als ze bleef niezen, dus hij besloot nog geen nieuwe lading te pakken en af te wachten wat ze zou doen. Als ze gewoon verder wilde spelen, dan zou alles goed zijn toch? Een beetje sneeuw zou ook geen kwaad moeten kunnen, maar als het te koud werd zouden ze het beste terug naar binnen kunnen gaan.

Onderwerp: Re: Too young to know it gets better