ThunderClan Ceremonie [01-2023]

ThunderClan Ceremonie 01/23

Lijst en tags:

Jasminepaw kwam de medicine cat den uit ttoen Eveningstar de ceremonie bij elkaar riep. De eerdere commotie had ze gemist, doordat ze zo druk bezig was geweest met haar werk met de kruiden. Nu viel haar bekje van verbazing open toen ze zag dat de leader twee kittens bij zich had op de highrock. Ze stak direct van wal, vertelde dat ze geen idee had gehad dat ze zwanger was geweest tot ze bevallen was. Oh.. Wow. Dus het waren haar kittens? En ze had Peppermint, Shadowclan's medicine cat, geslagen? Dit was slecht nieuws. Heel, heel slecht. Jasminepaw zwaaide wat nerveus met haar staart. Shadowclan kon niet goed reageren hierop. En ze vond ook dat haar leader er niet geweldig goed uit zag, ook al ging die verder met de ceremonie alsof alles normaal was. Tot op het einde, toen ze plots in elkaar zakte. Jasminepaw verstijfde. Oh nee! Eveningstar! Ze maakte zich grote zorgen, de medicine cats zouden moeten - oh. Dat was ze zelf nu. Of in ieder geval apprentice. Dus.. Misschien moest ze kijken of ze iets kon doen. Met trillende pootjes sprong de jonge kattin ook op de rots. Ze keek even achterom, naar de warriors die opkeken naar haar. Wow, het voelde raar om hier te staan, alsof ze hier niet mocht zijn. Maar ze richtte snel haar rug weer naar hen en boog zich over de leader. Jasminepaw haalde trillerig adem. De twee kitens in haar nest leken.. Ok. Voor zover ze wist. De jonge kattin neusde zachtjes in Eveningstar's vacht. De leider ademde nog, in ieder geval. Het leek haar waarschijnlijk dat het de vermoeidheid was die de kattin inee had doen zakken, maar eigenlijk wist ze nog niet genoeg om zo'n oordeel te vellen. Een beetje twijfelend bleef ze staan, hopend dat iemand - Remnantwolf, liefst - haar te hulp zou komen schieten. Of dat Eveningstar wakker werd en ok bleek, dat mocht ook.

Tag: Eveningstar

Hij wist dat Eveningstar nog ontbrak tussen de katten die zich ondertussen aan het verzamelen waren voor de sharing tongues. Ze kon zichzelf echter redden, dus tenzij het heel laat werd was hij niet van plan om haar te gaan zoeken. Hij wilde net naar de prooistapel lopen om te kijken of er iets te eten was, maar kreeg daar de kans niet toe toen Eveningstar het kamp binnen kwam lopen met twee kittens. Waar had ze die kittens gevonden? Maar met hoe vermoeid ze eruit zag, konden ze ook van Eveningstar zelf zijn? Maar waarom had hij dan niks gemerkt dat ze zwanger was?
Hij liep dan ook naar de hoge rots toe toen ze er had plaatsgenomen met de twee kittens en hield zijn blik omhoog naar haar gericht, afwachtende wat ze zou zeggen. De kittens waren dus wel van Eveningstar, maar ze had geen idee gehad dat ze zwanger was. Eveningstar ging verder met haar uitleg, waarbij ze toegaf de shadowclan medicine cat geslagen te hebben tijdens dat ze aan het bevallen was. Het was dat Eveningstar het zelf zei, anders had hij het niet geloofd waarschijnlijk, maar het was ook duidelijk dat het per ongeluk gebeurd was en hij probeerde de schok die hij voelde bij dat nieuws dan ook zo snel mogelijk te verbergen. Eveningstar was haarzelf al genoeg aan het veroordelen waarschijnlijk, dan kon ze het niet gebruiken dat de rest van de clan dat ook deed.
Hij had verwacht dat ze rust zou nemen na dit aan de clan verteld te hebben, alleen in plaats daarvan ging ze door met een ceremonie. Hij verbaasde zich erover dat Eveningstar hier de kracht voor kon vinden en als hij haar had kunnen stoppen hierin had hij het misschien ook gedaan, maar in plaats daarvan luisterde hij naar haar woorden. Als eerste werd Ashpaw hem toegewezen en hij liep naar de apprentice toe om zijn neus tegen die van de apprentice te drukken. Vervolgens werd hem ook Spiderpaw toegewezen en hij deed precies hetzelfde bij hem. Hij knikte vervolgens kort naar Eveningstar en ving haar kleine glimlach op. Zelf kreeg hij dat voor nu niet voor elkaar, voornamelijk door het feit dat hij zich zorgen om haar maakte.
Hij luisterde naar de rest van de ceremonie, maar het werd duidelijker met de tijd dat Eveningstar vermoeid was en deze hele ceremonie misschien niet had moeten doen. Rond het einde van de ceremonie gaf ze aan dat ze vragen mochten stellen en leek ze naar beneden te willen komen, maar in plaats daarvan leek ze in haar nest ineen te zakken. Hij wilde eigenlijk omhoog springen, naar haar toe, maar Jasminepaw was hem voor en ze was medicine cat apprentice. Hij richtte zich dus eerst naar zijn twee nieuwe apprentices. Hij moest ze iets laten doen, zodat hij kon kijken of hij kon helpen met Eveningstar. "Kunnen jullie jezelf bezig houden met jullie nesten uit te zoeken in de apprentices den?" Vroeg hij aan de apprentices. "Morgen beginnen we met de trainingen," Dat was het belangrijkste. Of ze ook zouden doen wat hij van ze vroeg was de vraag, maar voor nu ging hij kijken of de jonge medicine cat apprentice hulp nodig had. "Heb je ergens hulp bij nodig?" Vroeg hij aan haar vanaf de grond. Het was al druk genoeg daarboven voor nu. Remnantwolf zou er misschien ook nog bij moeten tenslotte en dan zou hij alleen maar in de weg staan.

Ze wist niet precies waarom ze naar de open plek kwam, het was gewoon weer een stomme ceremonie. Iedere kans die ze had om de leader te vermijden, nam ze met open armen. Maar vandaag was weer eens een slechte dag. De laatste tijd was het juist weer zo goed gegaan, begon ze eindelijk te denken dat het beter werd. Maar die nacht had ze slecht geslapen, en opeens was het weer zo’n dag. Haar poten voelden niet van haar terwijl ze naar de groep katten toe liep. Alsof ze droomde… Nee, alsof ze buiten haar lichaam zweefde en iemand anders haar met touwtjes bestuurde. Ze schudde haar hoofd om helderder te worden, maar het werkte maar een beetje. Haar ogen zochten de vreemde figuren om haar heen, clangenoten die allemaal naar één ding keken. Ze volgde hun blik, en zag daar twee kleine figuren bij Eveningstar. Kittens.

Een diepe frons tekende haar gelaat, terwijl ze de touwtjes allemaal aan elkaar probeerde te knopen. Wat verdomd lastig was met alle wolken in haar hoofd. Alles wat de leader zei leek 5 tellen later pas binnen te komen. Een verhaal dat een kitten verteld werd, een verhaal dat op geen enkele manier mogelijk de werkelijkheid kon betrekken. De apprentice knipperde, en het was niet meer haar moeder die daar stond. Met twee nieuwe kinderen, en een afgrijselijk verhaal. Beetlepaw merkte de reuring om haar heen, maar al het geluid voelde zo ver weg. Alsof het in een geheel andere, eigen wereld bevond. Ze zag de grijze poes door haar poten heen zakken en op de grond vallen en staarde naar het lichaam totdat het uit elkaar viel in vormen en maten. Niets anders dan hoeken en cirkels, op geen enkele manier meer haar moeder. “Laat haar sterven!” gilde iemand door het kamp. “Ze verdient het!” vervolgde de stem, die verdomd veel op haar eigen leek. Haar poten bewogen zich al naar de grijze vorm op de grond, en begonnen met slaan en rammen. Harder dan ze zouden moeten kunnen, al voelde ze de impact niet. Het maakte toch niet uit hoe hard ze sloeg, of de vormen onder haar veranderden. Het was toch allemaal niet echt.

tag: Beetle valt Eveningstar aan

Suprise shaaawty!!

Gelukkig kwam Remnantwolf ook al snel toegesneld, al kruiden in haar bek. Haar mentor was al voorbereid geweest, natuurlijk, zo was ze nu eenmaal. Jasminepaw zette een stapje achteruit toen de kattin erbij kwam en ook even de kittens bekeek. Net zoals ze zelf gezien had, leek Remnantwolf te concluderen dat ze wel oké waren. Toch droeg ze haar en Dustspirit, die van onderaan de rots zijn hulp had aangeboden, op om de kittens tussen hun poten te nemen en tegen de haren in te likken. Ergens vroeg Jasminepaw zich af of dat bezigheidstherapie was, zodat ze niet in de weg zouden lopen - maar nee, het was waarschijnlijker at de kittens geen koude mochten leiden. Ze nam er eentje voorzichtig aan zijn nekvel vast - wow, wat was het klein en fragiel.. Het was zo bijzonder dat dit leefde, en dat dit amper een kwartdag geleden hier nog niet geweest was. Een wonder van de natuur. Heel voorzichtig plaatste ze het tussen haar voorpoten en voorzichtig, misschien té voorzichtig, begon ze het kleintje tegen zijn haren in te likken, zodat het warm zou krijgen. Haar kristalblauwe blik richtte zich weer naar Remnantwolf, die over de leider heen gebogen stond en iets tegen haar leek te zeggen. Maar toen kwam er in een flits een andere gedaante bij, die luid schreeuwde dat Eveningstar moest sterven. Beetlepaw, een oudere dochter van de leider, die schijnbaar niet blij was om het nieuwe nest. Haar oogjes werden groot en ze plooide beschermend haar voorpootjes om de kitten tussen haar poten, proberend het te beschermen. Ook al zou dat misschien niet uitmaken, als Beetlepaw er echt op uit was om de kitten pijn te doen. Voor nu leek haar woede in ieder geval gefocust op haar moeder. Eveningstar werd er wel van wakker. Ze vocht bijna direct terug, of tsja, echt vechten deed ze niet - meer afhouden, tegenhouden, proberen de jonge kattin tot rust te laten komen. Eveningstar's gele blik kruiste de hare even. Jasminepaw wou dat ze iets kon doen, maar wat kon ze doen? Zich er ook op storten? Dat zou niet veel helpen, en er waarschijnlijk alleen maar voor zorgen dat zij of iemand anders van de rots af zou rollen. Het was hier eigenlijk al veel te druk. Ze zocht de blik van haar mentor als om om hulp te vragen, hoewel die waarschijnlijk zelf veel te druk bezig was met proberen ervoor te zorgen dat alles goed ging. Misschien moest ze de kittens al in veiligheid brengen. Jasminepaw stond op en tilde de kitten voorzichtig op, misschien een beetje weg uit de veiligheid van haar poten, maar hopelijk wel veiliger dan hier. Ze wenkte Dustspirit mee en sprong van de rots af, zodat ze in ieder geval afstand had van het gevecht. En nu? Naar de nursery, de medicine cat's den, of hier blijven staan zodat Eveningstar niet ongerust werd over waar haar kittens waren?

Iets drukte tegen haar borstkas en verzwaarde haar ademhaling. Beetle keek er naar, maar het leek geen vaste vorm te hebben. Ergens in die gele ogen herkende ze iets, maar het was te ver weg om werkelijk te voelen. Haar bek opende zich en sloot zich erom heen. Het was zij weer. Die schim die ze vaker zag, de schim die haar had achtergelaten bij Bloodclan, de monsters uit haar jeugd. Nog harder haalde ze uit naar de gele vlekken, totdat een rare beweging de wereld plots op z'n kop zette. Zware stenen lagen bovenop haar en drukten haar de grond in. Opeens was het overal. Het wit rond haar ogen werd zichtbaar en als een wild beest begon ze in rond te trappen, bijten en slaan waar ze maar kon. Het moest stuk. Wat het ook was dat haar vasthield moest stuk en niemand ging haar daar van weerhouden.

Coldstreak was al in de buurt van de highrock toen Eveningstar haar kreet door het kamp liet schallen. Een bezorgde blik ontstond in zijn ogen terwijl hij naar zijn leader keek. Hij kon vanaf hier zien dat ze onvast op haar poten stond en dat het haar veel moeite kostte om haar Clan toe te spreken. Hun gesprek van eerder zwierf kort door zijn kopje en hij tikte met zijn staart tegen de grond, maar hij hield zijn mond terwijl Eveningstar haar woorden sprak. Op het nieuws dat Eveningstar de medicine cat van ShadowClan had geslagen, kneep de zwarte kater kort even zijn ogen toe. Het was een moment van verwarring geweest en hij nam zijn leader niks kwalijk, maar hij kon niet helpen dat hij dacht dat dit wel het minst gunstige was op dit moment voor de Clans, zeker in het midden van Leafbare terwijl er al zo’n hongersnood was. Het laatste wat ze nu moesten hebben, was een oorlog.

Het gaf hem voldoening dat hij van Eveningstar het vertrouwen kreeg om Loudpaw op te leiden. Ze had geen makkelijk karakter, maar hij was er vrij zeker van dat hij haar wel zou aankunnen. Zijn blik gleed kort naar haar en hij gaf haar een knikje. Hij liet Eveningstar uitpraten en de bezorgdheid in zijn ogen nam toe toen ze op de highrock in elkaar zakte. Hij vond zijn weg snel naar Loudpaw en drukte kort zijn neus tegen die van haar. ”Zoek samen met de andere apprentices maar een nest in de apprentices’ den voor jezelf uit. We zullen morgen met je training starten,” zei hij op een standvastige toon tegen haar, waarna hij langs haar glipte. Hij had gehoopt op iets meer tijd met zijn apprentice samen, maar dat moest dan maar tot morgen wachten. Er waren andere zaken die dringender waren.

De kater trok met zijn ogen toen Beetlepaw volledig de controle over zichzelf leek te verliezen. Ook al seinde Eveningstar naar Jasminepaw dat ze het zelf wilde oplossen, Coldstreak ging niet toekijken hoe Beetlepaw haar moeder op haar zwakste moment aan zou vallen. En dus klom Coldstreak de highrock up, waar Jasminepaw inmiddels net naar Dustspirit seinde om de kittens in veiligheid te brengen. Goed. Dat was al één ding. ”Beetlepaw, word alsjeblieft terug rustig,” miauwde hij terwijl hij haar met zijn schouder zachtjes opzij beukte en tussen zijn leader en de verwarde apprentice in ging staan. ”Het is allemaal goed. Probeer kalm te worden.” Hij stond enkel als een schild tussen het tweetal in zodat Beetlepaw’s aanvallen op hem terecht zouden komen en niet op Eveningstar. En voorlopig was dat ook het enige wat dat hij deed. Eerst inpraten, dan pas actie ondernemen.

Zodra hem opgedragen werd wat te doen boog hij zich over een van de kittens heen en begon hij deze tegen de haarrichting te wassen. Het was tenslotte belangrijk dat de kittens warm werden. Hierdoor kon hij alleen niet op tijd reageren toen Beetlepaw ineens op haar moeder sprong en die begon aan te vallen. Hij voelde hoe zijn eigen spieren aanspanden, klaar om te helpen waar nodig, maar de klappen van Beetlepaw hadden ervoor gezorgd dat Eveningstar weer bij kennis was gekomen.
Hij ving de blik van Jasminepaw die hem meewenkte en knikte kort voor hij een van de kittens optilde en de kitten vanaf de rots meenam. Voor hij volledig achter de medicine cat apprentice aan volgde knikte hij kort naar Remnantwolf om te laten weten dat hij haar gehoord had. Hij zou zijn best doen om de kittens warm te houden. Coldstreak was er ondertussen ook bij gekomen, waardoor hij wist dat het daar wel goed moest komen en dat hij samen met Jasminepaw en twee warriors naar de medicine cat den kon gaan. Hij wist niet hoe erg Eveningstar het zou vinden om kort gescheiden te zijn van de kittens, maar voor nu zou hij ze warm houden tot ze weer terug konden naar hun moeder. Hij liet zijn blik dan ook naar Jasminepaw gaan en wachtte tot ze hem naar een nest zou leiden waar hij de kitten neer kon leggen.

Remnantwolf zag haar aarzelen en gaf gelukkig antwoord op haar ongestelde vragen. Samen met Dustspirit liep de jonge kattin naar de medicine cat's den. Ze legde voorzichtig het fragiele kleintje neer in het nest van de medicine cat, naast haar eigen nest, en met haar voorpootjes herschikte ze het mos wat om het een warm maar niet verstikkend plaatsje te geven. Eigenlijk zou het kleintje bij zijn moeder moeten zijn nu, waar het veilig en warm zou zijn en lekkere melk zou kunnen drinken. Maar het leven was niet ideaal. Even aarzelde Jasminepaw, maar toen liet ze Dustspirit en de twee warrior die te hulp gekomen waren achter bij de kittens en dook ze de kruiden voorraad in. De drie warriors zouden de kittens veilig kunnen houden, daar moest ze op vertrouwen. Remnantwolf had haar nog een taak gegeven. Haar kristalblauwe blik gleed over de verschillende soorten kruiden die ze hadden. In haar training hadden ze al veel aandacht gespendeerd aan welke kruiden wat was, en ze had een goed geheugen, maar uit paniek twijfelde ze nu. Lavender was makkelijk genoeg, en daar had ze snel een bundeltje van gepakt, maar kamille leek heel hard op madeliefjes.. En terwijl een madeliefje heel goed was als iemand een ontsteking of whitecough had, zou het in dit geval niet zo veel doen.. Uiteindelijk pakte ze van beide soorten een bundeltje. Remnantwolf zou het verschil weten, en dan zou ze niet terug moeten komen als ze het bij het foute eind had. De medicine cat apprentice verzamelde de drie bundeltjes en haastte zich terug naar de rots. Coldstreak was tussen de leider en haar dochter ingesprongen; Eveningstar zag er moe en bezorgd uit. Jasminepaw ging naast Remnantwolf staan en legde de drie bundeltjes neer. "Ik, uhm, wist het verschil niet meer tussen madeliefje en kamille dus ik heb ze beiden meegebracht..", mompelde ze een beetje, bang om toe te geven dat ze iets niet perfect wist, bang dat haar mentor teleurgesteld zou zijn of dat ze meer stress zou toevoegen aan de stresserende situatie.

Hij volgde de jonge medicine cat apprentice de medicine cat den in naar het nest van Remnantwolf waar hij de kitten die hij vast had naast de ander legde en het mos ook om deze kitten wat dichter legde. Toch vroeg hij zich af of dit warm genoeg zou zijn en hij wilde niet dat Eveningstar nog meer van slag zou raken als ze dacht dat haar kittens het niet goed genoeg hadden gehad terwijl ze bij haar weg waren. Hij liet zijn blik kort naar de andere twee warriors gaan eenmaal Jasminepaw de den verlaten had en wist dat die elke kat tegen zouden kunnen houden mocht het nodig zijn. Zelf legde hij zich dan ook in het nest naast de twee kittens neer en begon ze om en om tegen de haargroeirichting in te likken. Zo zouden ze warm moeten blijven toch? Hij had alleen geen melk voor ze, dus hij hoopte maar niet dat ze honger zouden krijgen. Dan zou hij letterlijk niks kunnen doen. Hij moest hopen dat de situatie in het kamp opgelost was voor dat zou gebeuren.

Ze verachtte al die poten die haar vasthielden, alle vegen om haar heen. Even dacht ze iemands ogen te herkennen, maar toen ze haar kop draaide zag ze enkel een waas van onherkenbare vormen. Het maakte niet uit hoeveel woorden er werden gezegd, het viel voor doven oren. Het grijze figuur voor haar was niets anders dan dat - een figuur. Een van de velen. Als je haar in de ogen keek, was duidelijk dat ze dwars door alles heen keek. Slopen, slopen, slopen. Dat was alles wat ze moest doen, alles wat ze kon doen. Er zaten toch geen implicaties aan, niets van dit was toch echt - net als al haar vage dromen. Het enige herkenbare was nog de grijs-witte bloodclanner, die zich in haar dromen ook altijd voor deed als haar moeder. Inmiddels bedolven door een zwaarte van meerdere katten, kon ze niet veel meer. Desondanks bleef ze in wilde weg haar poten rond gooien. Het moest stuk, het moest allemaal kapot.


ooc: Beetle is duidelijk beetje van de kaart en blijft meppen, dus of iemand moet dr even knock-out gooien of ergens ver weg naar toe sleuren -a-

Als een buffer bleef Coldstreak standvastig tussen Beetlepaw en haar moeder in staan. Eveningstar zag er op dit moment zo zwak en vermoeid uit dat Coldstreak niet anders kon dan tussen hun instaan zodat hij haar kon beschermen. Hij stond hier niet enkel als een senior warrior die zijn leader wilde beschermen: hij stond hier ook als een vriend. Terwijl Remnantwolf ademhalingsoefeningen op Beetlepaw uitprobeerde, liet Coldstreak zijn blik over zijn schouder naar Eveningstar glijden, waar hij haar hulpzoekende blik opving. ”Ga naar je kittens, Eveningstar. Ze hebben je nodig,” zei hij op een zachte toon. Hij wilde zich naar haar toe buigen zodat hij zijn wang tegen de hare kon duwen, maar op dat moment begon Beetlepaw wild om zich heen te slaan zodat Coldstreak zijn aandacht wel op de poes moest vestigen. Hij beukte Remnantwolf met zijn schouder opzij zodat hij de klappen van Beetlepaw opving en twijfelde kort, waarna hij zijn volle gewicht tegen haar gooide. ”Geef haar iets om te kalmeren. Ik wil haar niet knock-out slaan, maar als ze niet rustiger wordt, zie ik geen andere keus,” zei hij gejaagd tegen Remanntwolf en Jasminepaw, zijn poten aan weerszijden van Beetlepaw drukkend zodat hij haar tegen de grond kon houden. Haar poten sloegen genadeloos tegen hem aan en één klap was recht tegen zijn slaap waardoor Coldstreak voor het moment heel even sterren zag. Hij knipperde wild met zijn ogen en verhief zich kort op zijn achterpoten, waarna hij met zijn voorpoten hard tegen die van Beetlepaw duwde, ze tegen de grond duwend. Een wilde blik lag in haar ogen en Coldstreak wist dat als ze geen kruiden zou krijgen, hij geen andere keus had dan haar tegen haar slaap te meppen zodat ze knock-out zou gaan.